Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ


(ΚΑΤΑ ΠΑΣΟΚ ΠΑΘΗ)

ΜΑΥΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ,
ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΜΟΣ
Ή
ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ

ΣΙΓΟΥΡΑ, ΟΜΩΣ, ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ
ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ ΦΕΚ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΙΤΕΧΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΛΕΑΤΟΡΙΣΜΟΥ*

«1. Το Δημόσιο εγγυάται τη βιωσιμότητα του Ασφαλιστικού Συστήματος της χώρας με σκοπό τη διασφάλιση αξιοπρεπούς σύνταξης για κάθε δικαιούχο»

(Άρθρο 1, Νόμος 3863/15 Ιουλίου 2010, ΦΕΚ 115/τεύχος πρώτο, μετονομαζόμενος και ασφαλιστικός νόμος)

ΑΠΟΡΙΕΣ ΕΠΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΗΣ ΑΠΕΙΡΟΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΩΝ ΚΑΛΩΝ (ΝΟΗΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΝΟΗΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΘΥΡΜΑΤΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΠΡΟΣΚΡΟΥΕΙ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ) ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ
Των πρασινοκυανοπώγωνων και σαρκοφάγων αρπακτικών του δημόσιου πλούτου, απογόνων του ζεϊμπεκικοκατακτητή και αεροσυνοδοπνίχτη, αρχηγού της φυλής των πολιτικών Απάτσι, ιερόδουλων (νεολογισμός σε αρσενικό γένος ως δούλων ιερών) του Ευρω-Αμερικανικού τυχοδιωκτισμού.

Ποιο Δημόσιο;
Ποιου Ασφαλιστικού Συστήματος;
Ποιάς χώρας;
Ποιας διασφάλισης;
Ποιας αξιοπρεπούς σύνταξης;
Ποιου δικαιούχου;

Αλεατορισμός, τεχνοτροπία της μουσικής του 20ου αιώνα στην οποία υπεισέρχεται το στοιχείο της απροσδιοριστίας και του τυχαίου 

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

IN MEMORIAM


Σήμερα αποχαιρετήσαμε για το ταξίδι στην αιωνιότητα και την αθανασία έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες μουσικούς του αιώνα μας, πιανίστα, συνθέτη και μαέστρο, με διεθνή αναγνώριση και καταξίωση, τον Νίκο Αστρινίδη.
Δυστυχώς το επίσημο κράτος δια του αρμοδίου Υπουργείου Πολιτισμού απουσίαζε από την τελετή της κηδείας και της ταφής, προφανώς, γιατί ο εκλιπών δεν είχε ασπασθεί το δόγμα της έπαρσης του πνευματικού νεοπλουτισμού.
Προσωπικά, ως φίλος και συνεργάτης του εκλιπόντος για πολλά χρόνια, αισθάνθηκα τιμή για την απουσία αυτή.
Γιατί, τι θέση θα μπορούσαν να έχουν σε μια τέτοια σεμνή τελετή οι πολιτικοί μπακαλόγατοι της οικονομίας και το Ευρωποκατιναριό;

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ – ΕΛΕΓΕΙΟ*


ΤΡΟΪΚΑ. Τριαρχία και για λόγους φιλοκάλου, ευδαιμόνου και Ελληνοπρεπούς ευφωνίας ΤΡΙΑΡΧΙΔΙΑ.

* Τα ελεγεία ήταν μικρά δίστιχα ποιήματα της Λυρικής περιόδου, με αλληλοδιάδοχους εξάμετρους και πεντάμετρους στίχους με τρυφερό ή μελαγχολικό χαρακτήρα, χωρίς να λείπουν και αυτά που εξέφραζαν πολιτικά μηνύματα (ΣόλωνΘέογνις) ή διατύπωναν αποφθέγματα (Φωκυλίδης).
Από τα ελεγεία δεν διατηρώ τη λυρική φόρμα, απλά μόνο την τρυφερότητα του οσχέου (σάκος που περικλείει τους όρχεις) και το μελαγχολικό περιβάλλον της οικονομικής χούντας, στο οποίο καλούνται (οι όρχεις) να επιτελέσουν το παραγωγικό και αναπαραγωγικό τους έργο για την ανόρθωση της Ελληνικής οικονομίας (πεοπλαστικός και πεοπροσθετικός μηχανισμός στήριξης, δηλαδή στύσης). 



ΑΝΩΤΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΤΥΕΛΟΔΟΧΕΙΑ



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Η΄
Η ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΤΥΕΛΟΔΟΧΕΙΟ


Το 1962 ο Richard Wollheim δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο A paradox in the theory of democracy  στο περιοδικό Philosophy, Politics and Society (2).
Στο άρθρο αυτό αναδεικνύει μια εσωτερική αντίφαση της δημοκρατίας, κατά την οποία ένας πολίτης αποδέχεται και πιστεύει ταυτόχρονα την  προσωπική πολιτική του άποψη, αλλά και την αντίθετή της, όταν ο μηχανισμός της πλειοψηφίας το επιβάλλει.
Ευτυχώς που το 1962 δεν είχε αναδειχθεί η ευφυής Παπανδρεομαλακία του νεωτέρου, γιατί τότε η χώρα ήταν υπό την επήρεια της πολιτικής νάρκης της Παπανδρεομπουρδολογίας του πρεσβυτέρου, δηλαδή ένας πρωθυπουργός και ευτυχώς μιγάς Έλληνας πολίτης να αποδέχεται ταυτόχρονα αυτό που υποτίθεται δεν πιστεύει (προσφυγή στο ΔΝΤ) και αυτό που υποτίθεται δεν του επιβάλλει ο μηχανισμός της μινιμαλιστικής πλειοψηφίας, τουτέστιν μειοψηφίας, να αποδεχθεί, γιατί η μαθηματική λογική θα είχε την ανάγκη της Λοβερδίου, διαπρεπούς ασφαλίτη, ειδικού στο ασφαλιστικό και «γιατρού με το στανιό» (Molière), περιθάλψεως στο Δρομοκαΐτειο  ψυχιατρείο, στο οποίο θα συναντούσε και το «μάρτημα τς μητρός» του διασήμου εγκλείστου του Βιζυηνού, καθότι η χώρα μας σήμερα πληρώνει αυτό το τάμα - αμάρτημα της πρωθυπουργομήτορος Παπανδρέου.
Το μαθηματικό και πολιτικό μοντέλο της αποχής ήταν απλό και γι’ αυτό πιστεύω πως το προηγούμενο σημείωμά μου με τίτλο ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΟΧΗ ήταν ανάξιο τόσων σχολίων.
Απείχε περίπου το 50% και πλέον του λαού, πτύοντας στον κόρφο του τα φθισικά, λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης, πτύελά του. Από το υπόλοιπο 50% το 15% ψήφισε λευκό και άκυρο, εκκενώνοντας τους σιελογόνους αδένες του στην κάλπη, ποσοστό που αναγόμενο στο σύνολο του εκλογικού σώματος αντιστοιχεί στο 30%.
Έτσι, ένα συνολικό ποσοστό τουλάχιστον 80% τίμησε δεόντως και αρκούντως το μονίμως πλεονασματικό πολιτικό πτυελοδοχείο, που συνταγματολόγοι του Λοβερδίου αναστήματος χαρακτηρίζουν και ως πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (δημοκρατίας που αντιπροσωπεύει off shore – επιχώρια, δηλαδή επί της χώρας, σε βάρος της χώρας  – πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα).  
Η εκλογή, λοιπόν, των τοπικών αρχόντων, «αρχοντοχωριάτηδων», για να μη ξεχνάμε πάλι τον Molière, έγινε με την πλειοψηφία του δεκατημορίου, για να διορθώσω το προηγούμενο σημείωμά μου που το χαρακτήριζα ως τριτημόριο, πλειοψηφία υπολειμματική και αυτής της επαράτου χούντας, που είτε σιωπηρά, είτε ενεργά άθροιζε τους στρατιωτικούς, τους ασφαλίτες, τους χαφιέδες και τους ερετζήδες (οπαδούς της ΕΡΕ), που νόμισαν πως το απορρυπαντικό του πολιτικού πλυντηρίου τους έκανε αόρατους με τη μετονομασία τους σε νεοδημοκράτες.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΟΧΗ


Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ
(Επίκαιρο σύνθημα των ανένταχτων νέων στο ποιμνιοστάσιο, κοινώς μαντρί, του όζοντος καβαλίνας, είδους ζωικού περιττώματος, πολιτικού συστήματος)

Ευτυχώς, όπως λέει ο Ελύτης στον Κπο μ τς αταπάτες, «… μετ π 3.000 χρόνια  διος λας στν δια γ ξακολουθε ν μιλε τν δια γλώσσα, μ τν ννοια τι κα  λιγότερο γγράμματος, κυρίως ατός,  πωροπώλης κα  ρτοποιός, ξακολουθε ν λέει τν οραν οραν κα τν θάλασσα θάλασσα. Ατ λέγονται στ γλώσσα τν δική μου κα εναι τ μικρ πένθη τς οπω τι νωμένης Ερώπης».
Παρόμοια, η αποχή δεν σημαίνει ανοχή, απειρόκαλοι (έμφορτοι απείρων κάλων) μπουρδολόγοι και κουρδιστά πορτοκάλια, υπεδάφια λαχανάκια και κουνιστά συκόδεντρα των Βρυξελλών. 
Αποχή, λοιπόν, σημαίνει απλά και μόνο αποχή από το τριτημόριο του κολοβού πολιτεύματός σας, χαρακτηριζόμενου κατ’ ευφημισμό και ως μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, που κατανέμει απλόχερα τα ελέη της πενίας στους πολλούς και τα δυσβάστακτα βάρη του πλούτου στους ολίγους, μετατρέποντας για το αφελές τριτημόριο του εκλογικού σώματος -μέλους τη Ψαλμική  προσκυνηματική ταπεινοφροσύνη  σε πολιτική υποτέλεια «ο δ κζητοντες τν Κύριον οκ λαττωθήσονται παντς γαθο» (Ψαλμός 33).
Όσον  για τον πρόεδρο της δημοκρατίας, που ο ρόλος του είναι να τιμά και όχι να επιτιμά ή υποτιμά το λαό, θα είχε δικαίωμα να μιλήσει και να ψέξει την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών, αν και ο ίδιος δεν ήταν πειθήνιο μέλος των κυβερνήσεων του μετονομαζόμενου σιδερένιου πρωθυπουργού, που πρώτος αποπλάνησε και διακόρευσε το πολίτευμα, ανάγοντας την γκομενική σε πολιτική επιστήμη και την παραβολή του ασώτου «φάγωμεν, πίωμεν, αριο γρ ποθνήσκωμεν» σε πολιτική φιλοσοφία.
Στην κυβέρνηση της Γερμανικής κατοχής και της φυλετικής και πολιτικής κάθαρσης, ο Ελληνικός λαός αντιπαρέθεσε την Κυβέρνηση του  Βουνού.
Μήπως σήμερα είναι η ώρα να αντιπαραθέσει την Κυβέρνηση της Αποχής στην κυβέρνηση της Γερμανικής και Αμερικανικής κατοχής και της οικονομικής και κοινωνικής κάθαρσης;


Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙΤΑΙ


Η φράση αυτή, φενάκη της ξύλινης πολιτικής γλώσσας, κακοποίησε για μια ακόμα φορά την αισθητική μας στερεοφωνικά. Από τον πρωθυπουργεύοντα της κατοχικής κυβέρνησης Αμερικανό πολίτη από τη μια, που εξέδωσε τη δημοκρατία «π χρήμασι» στους Αμερικανοευρωπαΐους βιαστές και τον πρόεδρο του βουλευτηρίου του δράματος του Ελληνικού λαού και βολευτηρίου της ευημερίας των πολιτικών από την άλλη.
«ξιόν στι» το στόμα του Κρατίνου το πρεσβυτέρου το θηναίου, όταν ειρωνεύεται τους πολιτικούς με την αδήλως έκδηλη σοφία του «ατήλατα τοῖσι θες νίει τ’ γαθά» (αυτόματα στέλνει ο θεός σ’ αυτούς – τους πολιτικούς – τα αγαθά).
Ο παλιμπαιδισμός της πολιτικής κουλτούρας δεν έχει όρια.
Ποιος δεν αναπολεί μετά από κάθε πολιτική κρίση εκείνο ο υψίστης πνευματικής ηλιθιότητας επιχείρημα, πως «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»; Με τη διαφορά πως η ίδια είναι ένα αδιέξοδο, αφού σε ένα περιβάλλον οικονομικής τυραννίας, επαγγέλλεται τη ψευδαίσθηση της πολιτικής ελευθερίας. 
Το γνωρίζουμε, λοιπόν, πως «η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται», αφού διατηρεί το κυριαρχικό προνόμιο να τρομοκρατεί η ίδια με οικονομικά μυδράλια το λαό, υπέρ του ναού του Σωτήρος των αμαρτωλών και κλεπτών πολιτικών μωρών παρθένων, που μετά τή συρραφή του ξεσχισμένου παρθένιου υμένα τους, υπό την παραισθησιογόνο νάρκη της λεγόμενης λαϊκής εντολής, παραδίδονται σε νέους εραστές, αποκρύπτοντας την απύθμενη τρύπα τους, ενώ ταυτόχρονα, με έναν μηχανισμό μετάθεσης, συνηθίζουν να μιλούν για άλλες έντριχες τρύπες. Όπως, πχ η τρύπα του προϋπολογισμού, η τρύπα των εσόδων, παρέχοντας στον Ελληνικό λαό την ηδονή να τις πληρώσει (και με την έννοια του γεμίσει, για να μη πω και γαμήσει) σε μια πράξη ολοκλήρωσης της πολιτικής κοπρολαγνείας, αποκαλούμενης λογιότερα και περαίωσης, δια  του οικονομικού  του μορίου (μέρους του υστερημένου βαλαντίου και βαλανίου του, που σαλαμοποιήθηκε στην πολιτική βιομηχανία των επενδυτών του αντιστασιακού αγώνα κατά της χούντας).

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ή ΕΠΑΙΤΕΙΑ;

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ(;) ΕΤΟΥΣ 2010
Κάποτε οι δάσκαλοι μας μίλησαν για το όχι, που είπε ο Μεταξάς, ο πολιτικός δικτάτορας, στην υποδούλωση της χώρας μας.
Αργότερα ο Δόκτωρ Ζιβάγκο της Ελληνικής(;) πολιτικής, ψευδοσοσιαλιστής - αληθοσοσιαληστής και κρυφαπόστολος του Αμερικανισμού μάς είπε, πως το όχι το είπε ο λαός.
Σήμερα ο τελευταίος, να δώσει ο Θεός, γόνος της γνωστής πολιτικής δυναστείας των Δεκεμβριανών, των δανεικών και των Αμερικανών (όπως λέμε εξήντα χρόνια φούρναρης), ο Αμερικανός πρωθυπουργός της κατοχικής κυβέρνησης της Ελλάδας, ο οικονομικός δικτάτορας, ως πειθήνιος yes-man είπε το ναι στην υποδούλωση της χώρας μας.
Πριν δυο μέρες παρακολουθήσαμε έντρομοι το απείρου αισθητικής και λογικής ηλιθιότητας διακαναλικό δίλημμά του, πως η μη εκλογή του οινοποιού της Θεσσαλονίκης ως δημάρχου της πόλης θα χρεοκοπήσει τη χώρα.
Θα απαντούσα απλά: στ΄ αρχίδια μας. Αλλά πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσω το όνομα του Κυρίου και Θεού μας επί ματαίω;
Προσπαθώ να προσεγγίσω το φαινόμενο με την αδέκαστη φυσικομαθηματική λογική. Πιστεύω πως τα μαθηματικά παράδοξα, αν είχαν αισθήματα έστω και σαν αυτά  της κατοχικής κυβέρνησης, που βύθισε στην πενία τον λαό για να τον σώσει, θα κοκκίνιζαν από ντροπή.
Επιστράτευσα το παράδοξο των Grelling – Nelson, σύμφωνα με το οποίο ένα κατηγόρημα είναι ετερολογικό όταν και μόνον όταν δεν εφαρμόζει στον εαυτό του. Πχ. τα κατηγορήματα «είναι πρωθυπουργός», «είναι Ελληνική κυβέρνηση», «είναι Έλληνας πρωθυπουργός» είναι ετερολογικά, γιατί δεν εφαρμόζουν στον εαυτό τους, αφού αντί να κυβερνούν την Ελλάδα, κυβερνούνται από τους ξένους.
Στη συνέχεια σκέφτηκα το παράδοξο του Heinrich Wilhelm Mathäus Olbers, σύμφωνα με το οποίο ο ουρανός ενώ θα έπρεπε τη νύχτα να είναι φωτεινός από το φως των άστρων, τελικά είναι σκοτεινός, γιατί φωτίζεται μόνο από τα άστρα που βρίσκονται ως την απόσταση των 13,7 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, το φως που μπορεί να φτάσει σε μας από τη μεγάλη έκρηξη.
Παρόμοια και η πολιτική ζωή βρίσκεται εγκλωβισμένη στη σκοτεινή ύλη, κοινώς σκατά, του πολιτικού βόθρου, που άνοιξε η μεγάλη λαϊκή έκρηξη κατά της χούντας και δεν βλέπει την ιστορία πίσω από αυτή, «βουλιάζει ποιος σηκώνει τς μεγάλες πέτρες» (Σεφέρης).
Δυστυχώς η χώρα μας βούλιαξε, όχι από το βάρος της ιστορίας, αλλά από το αντίβαρο της πολιτικής ακαθαρσίας.
Ας αφήσω όμως τον Εθνικό μας ποιητή (Ελύτη) να μιλήσει Ελληνικά, ελπίζοντας πως θα τον καταλάβει η ημεδαπή κυβέρνηση της αλλοδαπής πολιτικής και τα ξενόγλωσσα τσογλάνια του Harvard και των άλλων ευαγών Αμερικανοαγγλικών διαφθορείων:
«ρθαν
ντυμένοι «φίλοι»
μέτρητες φορς ο χθροί μου
τ παμπάλαιο χμα πατώντας.
Κα τ χμα δν δεσε ποτ μ τ φτέρνα τους.
φεραν
τ Σοφό, τν Οκιστ κα τ Γεωμέτρη,
Βίβλους γραμμάτων κα ριθμν,
τν πάσα ποταγ κα Δύναμη,
τ παμπάλαιο φς ξουσιάζοντας.
Κα τ φς δν δεσε ποτ μ τ σκέψη τους.»  

«Χρόνους μετ τν μαρτία πο τν επανε ρετή»…
«ξόριστε ποιητή, στν αώνα σου, λέγε, τί βλέπεις;»

Βλέπω το παμπάλαιο σύνθημα, πάντα επίκαιρο: «ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»



Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΗΣ ΝΥΧΤΑΣ


Παιδικό, φιλόδοξο όνειρό μου ήταν να γίνω μητροπολίτης, κάνοντας μια θεαματική υπέρβαση από τον πρωτοψάλτη παππού μου!
Ευτυχώς, τα παιδικά όνειρα των θνητών πολιτών δεν αποτελούν συγγενή διαμαρτία συνταγματικών δικαιωμάτων, όπως αυτά των αθάνατων πολιτικών.
Έτσι, η Εκκλησία γλύτωσε το σκάνδαλο και εγώ την αισθητική των μακρυφορουσών κατηχούμενων παρθένων.
Ορισμένες φορές έντρομος φαντάζομαι τον εαυτό μου, αντί να αναζητώ το Eau des Merveilles (Νερό των Θαυμάτων) στον οίκο Hermes της Faubourg Saint Honoré, το Carnal Flower   (Λουλούδι της Σάρκας) στις Editions de Parfums του Frédèric Malle της Grenelle ή της Mont Thabor ή το Allure Sensuelle (Λάγνο Θέλγητρο) στην boutique Chanel της Cambon στο Παρίσι, να ψάχνω στο Βατικανό ή το Φανάρι το Eau de Cana (Νερό της Κανά), το Soul Flower (Λουλούδι της Ψυχής) ή το Allure Céleste (Επουράνιο Θέλγητρο), εκρηκτικά μίγματα θυμιάματος και εκκρίσεων των ιδρωτοποιών και σμηγματογόνων αδένων ανέραστων κορασίδων, που με χειρουργική ακρίβεια σε κατάσταση θρησκευτικής μέθης διέτεμναν τυφλά τις νευρικές συνδέσεις μεταξύ των ενδοκρινών γεννητικών αδένων και της υπόφυσης.
Τέτοιοι εφιάλτες, όμως, δεν φαίνεται να βασανίζουν την παχύδερμη πολιτική αισθητική της κληρονομικής δημοκρατίας, στην οποία η ισχυρότερη διαπλοκή δεν είναι η οικονομική, αλλά η γονιδιακή, ανάμεσα στο παιδικό όνειρο και το συνταγματικό δικαίωμα.
Έτσι, σύμφωνα με τους νόμους του Mendel, οι απόγονοι του εθνικού αποστάτη*  έχουν στη διπλή έλικα των χρωματοσωμάτων τους την αποστασία, του επηρμένου παραμυθατζή υποτελούς των Άγγλων**,  που χωρίς αιδώ αυτοχαρακτηρίσθηκε και ως Γέρος της δημοκρατίας, με μια μικρή μετάλλαξη την Αμερικανική υποτέλεια και του εθνάρχη φυγάδα*** για το φόβο του βασιλικού χρέους (ξηλωμένος ποδόγυρος της Φρειδερίκης) τη φυγή για το φόβο του δημόσιου χρέους.
Αυτό, λοιπόν, είναι το γονιδίωμα της σύγχρονης πολιτικής Ελληνικής ιστορίας, με δευτερεύοντα χαρακτηριστικά του πολιτικού φύλου: παράπλευρες τσόντες πάγκαλων αλαλαζόντων άσκαυλων,**** απογόνων δικτατόρων και στρατηγών και ευφάνταστης φιλοδοξίας συμπλεγματικών επαρχιωτών, που ηδονίστηκαν από την Ευρωπεολειχία, μετονομαζόμενη Ελληνιστί Ευρωτσιμπούκι, απαρνούμενοι την ενσταυλη, Ελληνοπρεπή και παραδοσιακή κτηνοβασία.

 ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Πολιτική καρικατούρα της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας, γνωστή σε όλους. Δεν αναφέρω το όνομά της, γιατί είναι ακατάλληλο για ανηλίκους.
** Γεώργιος Παπανδρέου, που σε μια Ανταλκίδεια αμαρτωλή σχέση με τους Άγγλους παρέδωσε σπάταλα και απλόχερα τα κορμιά των Ελλήνων στις σφαίρες των «συμμάχων» κατακτητών (Δεκεμβριανά 1944) και την Ελλάδα στην κυριαρχία των ξένων.
*** Κωνσταντίνος Καραμανλής, αυτοχαρακτηρισμένος και εθνάρχης, που δραπέτευσε νύχτα στο εξωτερικό με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης,  για το φόβο της βασίλισσας Φρειδερίκης.
****Άσκαυλος (ετυμολογία: ασκός + αυλός) = Γκάιντα, μουσικό όργανο αποτελούμενο από δερμάτινο σάκο (ασκό) σαν φούσκα σκεμπέ, που φουσκώνει και ξεφουσκώνοντας υπό την πίεση του εκτελεστή, παράγει ήχο φλύαρο, μονότονο, θλιβερό, διαπεραστικό και ένρινο. Δηλαδή, ο πλήρους αέρα κοπανιστού ασκός, ο οποίος ως αντ’ αυτού (αντιπρόεδρος) αναπληρώνει τον δια αμέσου φυσήματος αέρα ακοπάνιστο (ακατέργαστο και ακατάληπτο) του εκτελεστή (προέδρου).
Αν, όμως, στη λέξη άσκαυλος το σ θεωρηθεί ως προσθήκη χάρη ευφωνίας, τότε οδηγούμαστε σε μια παράλληλη, κατά τους Βίους Παράλληλους του Πλούταρχου, έννοια, που αποδίδει με θαυμαστή ακρίβεια τον πολιτικό βίο της χώρας μας:
άκαυλος πολιτικός βίος

PLI SELON PLI (ΠΤΥΧΗ ΚΑΤΑ ΠΤΥΧΗ) ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ή ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΩΝ ΣΗΜΕΙΩΣΕΩΝ
Ο Ανταλκίδας ήταν Σπαρτιάτης ναύαρχος (Πελοποννήσιος και Καλλικράτειος συμπατριώτης του Γεωργίου Παπανδρέου), που συμμάχησε με τους Πέρσες κατά των Αθηναίων, οδηγώντας το 387 π.Χ. στην ταπεινωτική για τους Έλληνες «νταλκίδειο ερήνη» ή «βασιλέως ερήνην», την οποία ο Πλάτωνας χαρακτηρίζει «ργον ασχρν κα νόσιον».
Ο Πλούταρχος ήταν ιστορικός, βιογράφος και όχι τραγουδιστής, από την Χαιρώνεια της Βοιωτίας, που γεννήθηκε ανάμεσα στο 46-48 μ.Χ. και πέθανε το 120 μ.Χ.

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ


Αφιερωμένο για να διαλύσω μαθηματικές φοβίες!
Όταν η πολιτική παράνοια κακουργεί, η αριθμητική λογική μεγαλουργεί!

ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ

Επιτέλους η κατοχική κυβέρνηση, της οποίας το πολιτικό IQ αθροιστικά δεν προσεγγίζει αυτό του ενός τροφίμου διανοητικού ασύλου, συμπεριλαμβανομένου και του IQ των διεθνών αποφοίτων των Αγγλοαμερικανικών πτωχοκομείων (μετονομαζόμενων και πανεπιστημιακών ιδρυμάτων του πτωχευτικού δικαίου), που επέλεξε ο διακονών πρωθυπουργεύοντας το τάμα της μητρός του,  προσδιόρισε το μέτρο της τιμωρίας των πολιτικών κακουργημάτων.
Τα πρωτοσέλιδα των σημερινών εφημερίδων δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης της πολιτικής παράνοιας. Για κάθε ευρώ στέρησης κρατικών εσόδων ένας μήνας φυλάκιση και μάλιστα με σύντομες διαδικασίες, πριν την εκδήλωση στερητικών συνδρόμων (όπως πχ. η χρεωκοπία)!  
Το σωφρονιστικό αυτό μέτρο, στο πλαίσιο της  πρωθυπουργικής παγκόσμιας διακυβέρνησης της Παγκάλου Παπανδρεϊκής μπουρδολογίας, προτείνω να κατατεθεί στο Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών, στο Department of the PEI (Political and Economical Idiocy), ό εστι μεθερμηνευόμενο Ελληνιστί ΠΕΗ (πληθυντικός  της ευδαιμονίας του ΠΕΟΣ).
Από εδώ και πέρα η λύση του πολιτικού και οικονομικού προβλήματος της Ελλάδας είναι απλό πρόβλημα τεσσάρων πράξεων.
Αν υποθέσουμε πως στο περιβόλι των τρελλών, επονομαζόμενο συντομογραφικά και Ελλάδα, μεγαλούργησαν στον πρόσφατο πολιτικό μας βίο 3.000 μέγιστοι φωστήρες της τρισηλίου πολιτικής αθλιότητος, συνυπολογιζομένων και των ανακυκλούμενων οικογενειακών ρύπων, χερσαίων (πράσινων) και θαλάσσιων (μπλε), τότε για το colpo grosso  της κλοπής των 300.000.000.000 ευρώ (δημόσιο χρέος), με απλή διαίρεση, αντιστοιχούν στον καθένα  100.000.000 μήνες φυλάκιση ή 2.400.000.000 ώρες ή 144.000.000.000 λεπτά ή  83,333… αιώνες ή 8,333… χιλιετίας!
Για να προσεγγίσει, ως αντικειμενικός παρατηρητής, ο κοινός ανθρώπινος νους και μάλιστα ο Έλλην νους («το πονηρότερον και μάλλον εξαπατώμενον όν της γής είναι ο Έλληνας» κατά τον σφύζοντα πολιτικής σοφίας και εις τους αιώνες των αιώνων επίκαιρο Ροΐδη) τα μεγέθη αυτά της συμπαντικής πολιτικής και οικονομικής κοσμογονίας, που ερωτοτροπούν ρητώς με το άπειρο της αρρήτου αριθμητικής θεότητας, υπάρχει μόνο μια λύση, να αποσταλεί ο Ελληνικός λαός στο CERN, να ενσωματωθεί στο πείραμα του υπόγειου επιταχυντή (έτσι και αλλιώς είναι λαός underground), να αποκτήσει την ταχύτητα του φωτός, ώστε να ελαχιστοποιηθούν τα μεγέθη των αποστάσεων, που τον χωρίζουν από  την τραγική πραγματικότητα!
Έτσι το οικονομικό πειραματόζωο της Ευρώπης θα γίνει πυρηνικός παράγοντας ανάφλεξης της βόμβας των Ευρωπαίων νετρονίων (ουδετερονίων) (ουδέτερων, αδιάφορων πολιτών).
Και τότε μόνο θα μπορέσει να δωρίσει το υστέρημα των πτυέλων του στους μεγιστάνες της ενδεούς Ιθαγενούς και Ευρωπαϊκής πολιτικής τυραννίας και να κάνει και πάλι τον αθάνατο ποιητικό λόγο του Ρίτσου αγωνιστικό φλάμπουρο, γράφοντας στο τριχωτό του εφηβαίου του τους οικονομικούς τρομοκράτες και Αποστόλους – Ιερομάρτυρες του Αμερικανοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού:

«Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, - εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,

Νάτη, πετιέται αποξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου»

29 Σεπτεμβρίου 2010

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ




Βρισκόμενος προχθές ξημερώματα στο αεροδρόμιο Schönefeld για την επιστροφή μου στην Ελλάδα μετά τη λήξη του  10ου Musik Festspiele του Βερολίνου, είχα την ελπίδα μιας μόνο πιθανότητας να απαλλαγώ από το πολιτικό φρενοκομείο της χώρας μου, τη πτώση του αεροπλάνου.
Η τύχη, όμως, το ψευδώνυμο αυτό του Θεού κατά τον Anatole France, δεν ήταν με το μέρος μου.
Αναλογιζόμουνα, λοιπόν, πως σε όλα τα πολιτεύματα η πολιτική αποτελεί θεσμό και οι πολιτικοί θεσμικά όργανά του. Στην Ελλάδα η πολιτική αποτελεί βασικό ένστικτο και οι πολιτικοί γενετήσια όργανά του.
Η Ελληνική κληρονομική δημοκρατία θα έλεγα είναι υποδειγματικό μοντέλο βιολογικού πολιτεύματος (πράσινη δημοκρατία), αποτελούμενη από ακέφαλα, κατά συνέπεια και ανεγκέφαλα, σπερματοζωάρια, που εκσπερμάτισαν πολιτικοί όρχεις του παρελθόντος, υπό την κηδεμονία των προστατών* τους, για τη διατήρηση του πολύτιμου πολιτικού είδους.
Μέσα σ’ αυτή τη βιολογική τάξη και ιεραρχία, η κληρονομική δημοκρατία της χώρας μας μεταλλάχθηκε από τον πρωθυπουργό των Δεκεμβριανών, στον πρωθυπουργό των δανεικών και τέλος στον πρωθυπουργό των Αμερικανών. 

*προστάτης = αδένας του γεννητικού συστήματος των ανδρών, που συμβάλλει στην έκκριση και τη ζωτικότητα των σπερματοζωαρίων, με άλλα λόγια, κηδεμόνας και καθοδηγητής τους.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

STREEP TEES


Παραθέτω αυτούσιο μήνυμα του Δημήτρη Αθανασιάδη:

Μόλις επέστρεψα από τα Proms του Λονδίνου και την επόμενη εβδομάδα φεύγω για το Musik Festspiele του Βερολίνου. Μουσική ευδαιμονία. Στην κατεχόμενη χώρα μου συνεχίζουν να βουλεύονται οι πολιτικές τροτέζες των Βρυξελλών, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, υπηρέτες τριών αφεντάδων, γνωστών και ως τρόικας, όλοι τους, αφεντικά και δούλοι, φιλήδονοι σαδιστές του οικονομικού streep tees του Ελληνικού λαού. Το πολίτευμα αυτής της γενετήσιας πολιτικής κληρονομικής διαστροφής ονομάζεται δημοκρατία. Αναλογίζομαι ποια είναι η δικτατορία.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
Ευτυχώς, παραπλανημένος αριστερός

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ



THE MATHEMATICAL ASPECTS OF THE GREEK POLITICAL FRACTALS (THE DYNASTIES: PAPANDREOU, MITSOTAKI, KARAMANLI)
Ευτυχώς για τους πολιτικούς μας δεν ισχύει η ειρωνεία του Anatole France «Η τύχη είναι πιθανόν το ψευδώνυμο του Θεού, όταν δεν θέλει να υπογράψει», αλλά ο λόγος του Θουκυδίδη «Ασχιον δε χοντες φαιρεθναι  κτωμένους τυχσαι».
Ισοσκελές τρίγωνο της πολιτικής ανωμαλίας.
Μιγαδική συνάρτηση, χωρίς πραγματικές λύσεις, της ευημερίας του Ελληνικού λαού.
Φθίνουσα γεωμετρική πρόοδος της ευδαιμονίας της χώρας.
Ακολουθία Fibonacci, κατά την οποία κάθε δυναστική περίοδος αυξάνει τον πλούτο των πολιτικών όσο το άθροισμα των δύο προηγουμένων.
Αποθέωση της χρηστικότητας των θεωριών της μη πληρότητας του Gödel, στην οποία η πολιτική ανικανότητα αιτιολογείται ως αδυναμία του συστήματος για την απόδειξη της πληρότητάς του (αποκαλούμενη στην πολιτική γλώσσα ως εσωστρέφεια).
Τοπολογική τρύπα του Poincaré.
Τομές Poincaré, που δικαιολογούν την επιστροφή στις ίδιες πολιτικές τομές, μετονομαζόμενες και μεταρρυθμίσεις, κατά την περιοδικότητα της εναλλαγής των πολιτικών δυναστειών.
Σύνολο του Cantor, κατά το οποίο αφαιρώντας δια της κλοπής κάθε φορά το ένα κεντρικό τρίτο (έλλειμμα της κεντρικής κυβέρνησης) του Ελληνικού προϋπολογισμού, οδηγούν στον απειροστικό λογισμό του μηδενισμού τον λαϊκό πλούτο ή καλύτερα προβάλλοντας το σύνολο αυτό σε ένα τοπολογικό ισοδύναμο, από τη μια πολιτική τρύπα παράγονται, κατά το θαύμα της Κανά, άπειρες τρύπες.
Μαθηματικό μοντέλο του δεκαδιάστατου ποδηλάτου (στα μαθηματικά απαιτούνται τουλάχιστον δέκα διαστάσεις για την αναπαράσταση της κίνησης ενός ποδηλάτου, πέντε για τις θέσεις και πέντε για τις ταχύτητες), που εξαιτίας της πολυπλοκότητάς του δεν μπορούμε εμείς οι κοινοί θνητοί πολίτες να κατανοήσουμε την πτώση ενός ευφυούς χρήστη του, ενώ αλλάζει την αλυσίδα εν κινήσει, προσθέτοντας έτσι άλλες πέντε διαστάσεις, καθιστώντας το μαθηματικό μοντέλο δεκαπενταδιάστατο, προσεγγίσιμο πλέον μόνο με τα μοντέλα των υπερχορδών.
ή για να μην πελαγοδρομούμε σε πολύπλοκες μαθηματικές σκέψεις
Εναλλακτική, ομοούσιος και αδιαίρετος πολιτική αναπαραγωγική τριάδα (TROICA), που όταν η μια δυναστεία, ασκώντας ενεργητική κυβερνητική πολιτική ως εστηκός πέος, ξεσχίσει παρά φύση τους Έλληνες, οι άλλες δύο, ασκώντας παθητική και αυτοκριτική αντιπολίτευση ως ράθυμοι, αλλά σφριγηλοί, σάκοι του οσχέου (όρχεις), αποθησαυρίζουν σπερματοζωάρια ψήφων για τα μελλοντικά κυβερνητικά τους πηδήματα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

Η ανακοίνωση αυτή γράφτηκε στις 14 Αυγούστου τους σωτήριου; - κατά το IMF (International Monetary Fuck) - έτους 2010, παραμονή της κοιμήσεως της Θεοτόκου, η οποία ευτυχώς ήταν κοιμισμένη και δεν εισάκουσε τα τάματα για μακροβιότητα του ηγεμόνα, την πολιτική αγυρτεία του οποίου σήμερα πληρώνει ο Ελληνικός λαός.
ή ακριβέστερα
Γράφτηκε ανάμεσα στις μουσικές δραστηριότητες Ευρωπαϊκών πόλεων στις οποίες προσπαθώ να διασκεδάσω την πλήξη και την αηδία της οικονομικής δικτατορίας της χώρας μου, την άσκηση της οποίας, κατά το διεθνές management, ανέθεσε η κατοχική κυβέρνηση του Αμερικανού πολίτη στην ετέρα (ή εταίρα) τριάδα των διεθνών δικτατόρων, κοινώς τρόικα, με τις δυνατότητες που μου δίνει η ιδιότητά μου: ΕΛΛΗΝΑΣ, ΕΥΡΩΠΕΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ.