Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ή ΕΠΑΙΤΕΙΑ;

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ(;) ΕΤΟΥΣ 2010
Κάποτε οι δάσκαλοι μας μίλησαν για το όχι, που είπε ο Μεταξάς, ο πολιτικός δικτάτορας, στην υποδούλωση της χώρας μας.
Αργότερα ο Δόκτωρ Ζιβάγκο της Ελληνικής(;) πολιτικής, ψευδοσοσιαλιστής - αληθοσοσιαληστής και κρυφαπόστολος του Αμερικανισμού μάς είπε, πως το όχι το είπε ο λαός.
Σήμερα ο τελευταίος, να δώσει ο Θεός, γόνος της γνωστής πολιτικής δυναστείας των Δεκεμβριανών, των δανεικών και των Αμερικανών (όπως λέμε εξήντα χρόνια φούρναρης), ο Αμερικανός πρωθυπουργός της κατοχικής κυβέρνησης της Ελλάδας, ο οικονομικός δικτάτορας, ως πειθήνιος yes-man είπε το ναι στην υποδούλωση της χώρας μας.
Πριν δυο μέρες παρακολουθήσαμε έντρομοι το απείρου αισθητικής και λογικής ηλιθιότητας διακαναλικό δίλημμά του, πως η μη εκλογή του οινοποιού της Θεσσαλονίκης ως δημάρχου της πόλης θα χρεοκοπήσει τη χώρα.
Θα απαντούσα απλά: στ΄ αρχίδια μας. Αλλά πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσω το όνομα του Κυρίου και Θεού μας επί ματαίω;
Προσπαθώ να προσεγγίσω το φαινόμενο με την αδέκαστη φυσικομαθηματική λογική. Πιστεύω πως τα μαθηματικά παράδοξα, αν είχαν αισθήματα έστω και σαν αυτά  της κατοχικής κυβέρνησης, που βύθισε στην πενία τον λαό για να τον σώσει, θα κοκκίνιζαν από ντροπή.
Επιστράτευσα το παράδοξο των Grelling – Nelson, σύμφωνα με το οποίο ένα κατηγόρημα είναι ετερολογικό όταν και μόνον όταν δεν εφαρμόζει στον εαυτό του. Πχ. τα κατηγορήματα «είναι πρωθυπουργός», «είναι Ελληνική κυβέρνηση», «είναι Έλληνας πρωθυπουργός» είναι ετερολογικά, γιατί δεν εφαρμόζουν στον εαυτό τους, αφού αντί να κυβερνούν την Ελλάδα, κυβερνούνται από τους ξένους.
Στη συνέχεια σκέφτηκα το παράδοξο του Heinrich Wilhelm Mathäus Olbers, σύμφωνα με το οποίο ο ουρανός ενώ θα έπρεπε τη νύχτα να είναι φωτεινός από το φως των άστρων, τελικά είναι σκοτεινός, γιατί φωτίζεται μόνο από τα άστρα που βρίσκονται ως την απόσταση των 13,7 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, το φως που μπορεί να φτάσει σε μας από τη μεγάλη έκρηξη.
Παρόμοια και η πολιτική ζωή βρίσκεται εγκλωβισμένη στη σκοτεινή ύλη, κοινώς σκατά, του πολιτικού βόθρου, που άνοιξε η μεγάλη λαϊκή έκρηξη κατά της χούντας και δεν βλέπει την ιστορία πίσω από αυτή, «βουλιάζει ποιος σηκώνει τς μεγάλες πέτρες» (Σεφέρης).
Δυστυχώς η χώρα μας βούλιαξε, όχι από το βάρος της ιστορίας, αλλά από το αντίβαρο της πολιτικής ακαθαρσίας.
Ας αφήσω όμως τον Εθνικό μας ποιητή (Ελύτη) να μιλήσει Ελληνικά, ελπίζοντας πως θα τον καταλάβει η ημεδαπή κυβέρνηση της αλλοδαπής πολιτικής και τα ξενόγλωσσα τσογλάνια του Harvard και των άλλων ευαγών Αμερικανοαγγλικών διαφθορείων:
«ρθαν
ντυμένοι «φίλοι»
μέτρητες φορς ο χθροί μου
τ παμπάλαιο χμα πατώντας.
Κα τ χμα δν δεσε ποτ μ τ φτέρνα τους.
φεραν
τ Σοφό, τν Οκιστ κα τ Γεωμέτρη,
Βίβλους γραμμάτων κα ριθμν,
τν πάσα ποταγ κα Δύναμη,
τ παμπάλαιο φς ξουσιάζοντας.
Κα τ φς δν δεσε ποτ μ τ σκέψη τους.»  

«Χρόνους μετ τν μαρτία πο τν επανε ρετή»…
«ξόριστε ποιητή, στν αώνα σου, λέγε, τί βλέπεις;»

Βλέπω το παμπάλαιο σύνθημα, πάντα επίκαιρο: «ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»



Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΗΣ ΝΥΧΤΑΣ


Παιδικό, φιλόδοξο όνειρό μου ήταν να γίνω μητροπολίτης, κάνοντας μια θεαματική υπέρβαση από τον πρωτοψάλτη παππού μου!
Ευτυχώς, τα παιδικά όνειρα των θνητών πολιτών δεν αποτελούν συγγενή διαμαρτία συνταγματικών δικαιωμάτων, όπως αυτά των αθάνατων πολιτικών.
Έτσι, η Εκκλησία γλύτωσε το σκάνδαλο και εγώ την αισθητική των μακρυφορουσών κατηχούμενων παρθένων.
Ορισμένες φορές έντρομος φαντάζομαι τον εαυτό μου, αντί να αναζητώ το Eau des Merveilles (Νερό των Θαυμάτων) στον οίκο Hermes της Faubourg Saint Honoré, το Carnal Flower   (Λουλούδι της Σάρκας) στις Editions de Parfums του Frédèric Malle της Grenelle ή της Mont Thabor ή το Allure Sensuelle (Λάγνο Θέλγητρο) στην boutique Chanel της Cambon στο Παρίσι, να ψάχνω στο Βατικανό ή το Φανάρι το Eau de Cana (Νερό της Κανά), το Soul Flower (Λουλούδι της Ψυχής) ή το Allure Céleste (Επουράνιο Θέλγητρο), εκρηκτικά μίγματα θυμιάματος και εκκρίσεων των ιδρωτοποιών και σμηγματογόνων αδένων ανέραστων κορασίδων, που με χειρουργική ακρίβεια σε κατάσταση θρησκευτικής μέθης διέτεμναν τυφλά τις νευρικές συνδέσεις μεταξύ των ενδοκρινών γεννητικών αδένων και της υπόφυσης.
Τέτοιοι εφιάλτες, όμως, δεν φαίνεται να βασανίζουν την παχύδερμη πολιτική αισθητική της κληρονομικής δημοκρατίας, στην οποία η ισχυρότερη διαπλοκή δεν είναι η οικονομική, αλλά η γονιδιακή, ανάμεσα στο παιδικό όνειρο και το συνταγματικό δικαίωμα.
Έτσι, σύμφωνα με τους νόμους του Mendel, οι απόγονοι του εθνικού αποστάτη*  έχουν στη διπλή έλικα των χρωματοσωμάτων τους την αποστασία, του επηρμένου παραμυθατζή υποτελούς των Άγγλων**,  που χωρίς αιδώ αυτοχαρακτηρίσθηκε και ως Γέρος της δημοκρατίας, με μια μικρή μετάλλαξη την Αμερικανική υποτέλεια και του εθνάρχη φυγάδα*** για το φόβο του βασιλικού χρέους (ξηλωμένος ποδόγυρος της Φρειδερίκης) τη φυγή για το φόβο του δημόσιου χρέους.
Αυτό, λοιπόν, είναι το γονιδίωμα της σύγχρονης πολιτικής Ελληνικής ιστορίας, με δευτερεύοντα χαρακτηριστικά του πολιτικού φύλου: παράπλευρες τσόντες πάγκαλων αλαλαζόντων άσκαυλων,**** απογόνων δικτατόρων και στρατηγών και ευφάνταστης φιλοδοξίας συμπλεγματικών επαρχιωτών, που ηδονίστηκαν από την Ευρωπεολειχία, μετονομαζόμενη Ελληνιστί Ευρωτσιμπούκι, απαρνούμενοι την ενσταυλη, Ελληνοπρεπή και παραδοσιακή κτηνοβασία.

 ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Πολιτική καρικατούρα της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας, γνωστή σε όλους. Δεν αναφέρω το όνομά της, γιατί είναι ακατάλληλο για ανηλίκους.
** Γεώργιος Παπανδρέου, που σε μια Ανταλκίδεια αμαρτωλή σχέση με τους Άγγλους παρέδωσε σπάταλα και απλόχερα τα κορμιά των Ελλήνων στις σφαίρες των «συμμάχων» κατακτητών (Δεκεμβριανά 1944) και την Ελλάδα στην κυριαρχία των ξένων.
*** Κωνσταντίνος Καραμανλής, αυτοχαρακτηρισμένος και εθνάρχης, που δραπέτευσε νύχτα στο εξωτερικό με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης,  για το φόβο της βασίλισσας Φρειδερίκης.
****Άσκαυλος (ετυμολογία: ασκός + αυλός) = Γκάιντα, μουσικό όργανο αποτελούμενο από δερμάτινο σάκο (ασκό) σαν φούσκα σκεμπέ, που φουσκώνει και ξεφουσκώνοντας υπό την πίεση του εκτελεστή, παράγει ήχο φλύαρο, μονότονο, θλιβερό, διαπεραστικό και ένρινο. Δηλαδή, ο πλήρους αέρα κοπανιστού ασκός, ο οποίος ως αντ’ αυτού (αντιπρόεδρος) αναπληρώνει τον δια αμέσου φυσήματος αέρα ακοπάνιστο (ακατέργαστο και ακατάληπτο) του εκτελεστή (προέδρου).
Αν, όμως, στη λέξη άσκαυλος το σ θεωρηθεί ως προσθήκη χάρη ευφωνίας, τότε οδηγούμαστε σε μια παράλληλη, κατά τους Βίους Παράλληλους του Πλούταρχου, έννοια, που αποδίδει με θαυμαστή ακρίβεια τον πολιτικό βίο της χώρας μας:
άκαυλος πολιτικός βίος

PLI SELON PLI (ΠΤΥΧΗ ΚΑΤΑ ΠΤΥΧΗ) ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ή ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΩΝ ΣΗΜΕΙΩΣΕΩΝ
Ο Ανταλκίδας ήταν Σπαρτιάτης ναύαρχος (Πελοποννήσιος και Καλλικράτειος συμπατριώτης του Γεωργίου Παπανδρέου), που συμμάχησε με τους Πέρσες κατά των Αθηναίων, οδηγώντας το 387 π.Χ. στην ταπεινωτική για τους Έλληνες «νταλκίδειο ερήνη» ή «βασιλέως ερήνην», την οποία ο Πλάτωνας χαρακτηρίζει «ργον ασχρν κα νόσιον».
Ο Πλούταρχος ήταν ιστορικός, βιογράφος και όχι τραγουδιστής, από την Χαιρώνεια της Βοιωτίας, που γεννήθηκε ανάμεσα στο 46-48 μ.Χ. και πέθανε το 120 μ.Χ.