Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ – ΕΛΕΓΕΙΟ*


ΤΡΟΪΚΑ. Τριαρχία και για λόγους φιλοκάλου, ευδαιμόνου και Ελληνοπρεπούς ευφωνίας ΤΡΙΑΡΧΙΔΙΑ.

* Τα ελεγεία ήταν μικρά δίστιχα ποιήματα της Λυρικής περιόδου, με αλληλοδιάδοχους εξάμετρους και πεντάμετρους στίχους με τρυφερό ή μελαγχολικό χαρακτήρα, χωρίς να λείπουν και αυτά που εξέφραζαν πολιτικά μηνύματα (ΣόλωνΘέογνις) ή διατύπωναν αποφθέγματα (Φωκυλίδης).
Από τα ελεγεία δεν διατηρώ τη λυρική φόρμα, απλά μόνο την τρυφερότητα του οσχέου (σάκος που περικλείει τους όρχεις) και το μελαγχολικό περιβάλλον της οικονομικής χούντας, στο οποίο καλούνται (οι όρχεις) να επιτελέσουν το παραγωγικό και αναπαραγωγικό τους έργο για την ανόρθωση της Ελληνικής οικονομίας (πεοπλαστικός και πεοπροσθετικός μηχανισμός στήριξης, δηλαδή στύσης). 



ΑΝΩΤΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΤΥΕΛΟΔΟΧΕΙΑ



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Η΄
Η ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΤΥΕΛΟΔΟΧΕΙΟ


Το 1962 ο Richard Wollheim δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο A paradox in the theory of democracy  στο περιοδικό Philosophy, Politics and Society (2).
Στο άρθρο αυτό αναδεικνύει μια εσωτερική αντίφαση της δημοκρατίας, κατά την οποία ένας πολίτης αποδέχεται και πιστεύει ταυτόχρονα την  προσωπική πολιτική του άποψη, αλλά και την αντίθετή της, όταν ο μηχανισμός της πλειοψηφίας το επιβάλλει.
Ευτυχώς που το 1962 δεν είχε αναδειχθεί η ευφυής Παπανδρεομαλακία του νεωτέρου, γιατί τότε η χώρα ήταν υπό την επήρεια της πολιτικής νάρκης της Παπανδρεομπουρδολογίας του πρεσβυτέρου, δηλαδή ένας πρωθυπουργός και ευτυχώς μιγάς Έλληνας πολίτης να αποδέχεται ταυτόχρονα αυτό που υποτίθεται δεν πιστεύει (προσφυγή στο ΔΝΤ) και αυτό που υποτίθεται δεν του επιβάλλει ο μηχανισμός της μινιμαλιστικής πλειοψηφίας, τουτέστιν μειοψηφίας, να αποδεχθεί, γιατί η μαθηματική λογική θα είχε την ανάγκη της Λοβερδίου, διαπρεπούς ασφαλίτη, ειδικού στο ασφαλιστικό και «γιατρού με το στανιό» (Molière), περιθάλψεως στο Δρομοκαΐτειο  ψυχιατρείο, στο οποίο θα συναντούσε και το «μάρτημα τς μητρός» του διασήμου εγκλείστου του Βιζυηνού, καθότι η χώρα μας σήμερα πληρώνει αυτό το τάμα - αμάρτημα της πρωθυπουργομήτορος Παπανδρέου.
Το μαθηματικό και πολιτικό μοντέλο της αποχής ήταν απλό και γι’ αυτό πιστεύω πως το προηγούμενο σημείωμά μου με τίτλο ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΟΧΗ ήταν ανάξιο τόσων σχολίων.
Απείχε περίπου το 50% και πλέον του λαού, πτύοντας στον κόρφο του τα φθισικά, λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης, πτύελά του. Από το υπόλοιπο 50% το 15% ψήφισε λευκό και άκυρο, εκκενώνοντας τους σιελογόνους αδένες του στην κάλπη, ποσοστό που αναγόμενο στο σύνολο του εκλογικού σώματος αντιστοιχεί στο 30%.
Έτσι, ένα συνολικό ποσοστό τουλάχιστον 80% τίμησε δεόντως και αρκούντως το μονίμως πλεονασματικό πολιτικό πτυελοδοχείο, που συνταγματολόγοι του Λοβερδίου αναστήματος χαρακτηρίζουν και ως πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (δημοκρατίας που αντιπροσωπεύει off shore – επιχώρια, δηλαδή επί της χώρας, σε βάρος της χώρας  – πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα).  
Η εκλογή, λοιπόν, των τοπικών αρχόντων, «αρχοντοχωριάτηδων», για να μη ξεχνάμε πάλι τον Molière, έγινε με την πλειοψηφία του δεκατημορίου, για να διορθώσω το προηγούμενο σημείωμά μου που το χαρακτήριζα ως τριτημόριο, πλειοψηφία υπολειμματική και αυτής της επαράτου χούντας, που είτε σιωπηρά, είτε ενεργά άθροιζε τους στρατιωτικούς, τους ασφαλίτες, τους χαφιέδες και τους ερετζήδες (οπαδούς της ΕΡΕ), που νόμισαν πως το απορρυπαντικό του πολιτικού πλυντηρίου τους έκανε αόρατους με τη μετονομασία τους σε νεοδημοκράτες.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΟΧΗ


Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ
(Επίκαιρο σύνθημα των ανένταχτων νέων στο ποιμνιοστάσιο, κοινώς μαντρί, του όζοντος καβαλίνας, είδους ζωικού περιττώματος, πολιτικού συστήματος)

Ευτυχώς, όπως λέει ο Ελύτης στον Κπο μ τς αταπάτες, «… μετ π 3.000 χρόνια  διος λας στν δια γ ξακολουθε ν μιλε τν δια γλώσσα, μ τν ννοια τι κα  λιγότερο γγράμματος, κυρίως ατός,  πωροπώλης κα  ρτοποιός, ξακολουθε ν λέει τν οραν οραν κα τν θάλασσα θάλασσα. Ατ λέγονται στ γλώσσα τν δική μου κα εναι τ μικρ πένθη τς οπω τι νωμένης Ερώπης».
Παρόμοια, η αποχή δεν σημαίνει ανοχή, απειρόκαλοι (έμφορτοι απείρων κάλων) μπουρδολόγοι και κουρδιστά πορτοκάλια, υπεδάφια λαχανάκια και κουνιστά συκόδεντρα των Βρυξελλών. 
Αποχή, λοιπόν, σημαίνει απλά και μόνο αποχή από το τριτημόριο του κολοβού πολιτεύματός σας, χαρακτηριζόμενου κατ’ ευφημισμό και ως μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, που κατανέμει απλόχερα τα ελέη της πενίας στους πολλούς και τα δυσβάστακτα βάρη του πλούτου στους ολίγους, μετατρέποντας για το αφελές τριτημόριο του εκλογικού σώματος -μέλους τη Ψαλμική  προσκυνηματική ταπεινοφροσύνη  σε πολιτική υποτέλεια «ο δ κζητοντες τν Κύριον οκ λαττωθήσονται παντς γαθο» (Ψαλμός 33).
Όσον  για τον πρόεδρο της δημοκρατίας, που ο ρόλος του είναι να τιμά και όχι να επιτιμά ή υποτιμά το λαό, θα είχε δικαίωμα να μιλήσει και να ψέξει την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών, αν και ο ίδιος δεν ήταν πειθήνιο μέλος των κυβερνήσεων του μετονομαζόμενου σιδερένιου πρωθυπουργού, που πρώτος αποπλάνησε και διακόρευσε το πολίτευμα, ανάγοντας την γκομενική σε πολιτική επιστήμη και την παραβολή του ασώτου «φάγωμεν, πίωμεν, αριο γρ ποθνήσκωμεν» σε πολιτική φιλοσοφία.
Στην κυβέρνηση της Γερμανικής κατοχής και της φυλετικής και πολιτικής κάθαρσης, ο Ελληνικός λαός αντιπαρέθεσε την Κυβέρνηση του  Βουνού.
Μήπως σήμερα είναι η ώρα να αντιπαραθέσει την Κυβέρνηση της Αποχής στην κυβέρνηση της Γερμανικής και Αμερικανικής κατοχής και της οικονομικής και κοινωνικής κάθαρσης;


Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙΤΑΙ


Η φράση αυτή, φενάκη της ξύλινης πολιτικής γλώσσας, κακοποίησε για μια ακόμα φορά την αισθητική μας στερεοφωνικά. Από τον πρωθυπουργεύοντα της κατοχικής κυβέρνησης Αμερικανό πολίτη από τη μια, που εξέδωσε τη δημοκρατία «π χρήμασι» στους Αμερικανοευρωπαΐους βιαστές και τον πρόεδρο του βουλευτηρίου του δράματος του Ελληνικού λαού και βολευτηρίου της ευημερίας των πολιτικών από την άλλη.
«ξιόν στι» το στόμα του Κρατίνου το πρεσβυτέρου το θηναίου, όταν ειρωνεύεται τους πολιτικούς με την αδήλως έκδηλη σοφία του «ατήλατα τοῖσι θες νίει τ’ γαθά» (αυτόματα στέλνει ο θεός σ’ αυτούς – τους πολιτικούς – τα αγαθά).
Ο παλιμπαιδισμός της πολιτικής κουλτούρας δεν έχει όρια.
Ποιος δεν αναπολεί μετά από κάθε πολιτική κρίση εκείνο ο υψίστης πνευματικής ηλιθιότητας επιχείρημα, πως «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»; Με τη διαφορά πως η ίδια είναι ένα αδιέξοδο, αφού σε ένα περιβάλλον οικονομικής τυραννίας, επαγγέλλεται τη ψευδαίσθηση της πολιτικής ελευθερίας. 
Το γνωρίζουμε, λοιπόν, πως «η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται», αφού διατηρεί το κυριαρχικό προνόμιο να τρομοκρατεί η ίδια με οικονομικά μυδράλια το λαό, υπέρ του ναού του Σωτήρος των αμαρτωλών και κλεπτών πολιτικών μωρών παρθένων, που μετά τή συρραφή του ξεσχισμένου παρθένιου υμένα τους, υπό την παραισθησιογόνο νάρκη της λεγόμενης λαϊκής εντολής, παραδίδονται σε νέους εραστές, αποκρύπτοντας την απύθμενη τρύπα τους, ενώ ταυτόχρονα, με έναν μηχανισμό μετάθεσης, συνηθίζουν να μιλούν για άλλες έντριχες τρύπες. Όπως, πχ η τρύπα του προϋπολογισμού, η τρύπα των εσόδων, παρέχοντας στον Ελληνικό λαό την ηδονή να τις πληρώσει (και με την έννοια του γεμίσει, για να μη πω και γαμήσει) σε μια πράξη ολοκλήρωσης της πολιτικής κοπρολαγνείας, αποκαλούμενης λογιότερα και περαίωσης, δια  του οικονομικού  του μορίου (μέρους του υστερημένου βαλαντίου και βαλανίου του, που σαλαμοποιήθηκε στην πολιτική βιομηχανία των επενδυτών του αντιστασιακού αγώνα κατά της χούντας).