Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Η ΚΑΛΠΙΚΗ ΧΤΕΝΑ

Η ΚΑΛΠΙΚΗ ΧΤΕΝΑ ΤΟΥ ΠαΣοΚοΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΥ*

Το πτωμα του  χασαπη της Λιβυης Μουαμαρ Κανταφι εκτεθηκε σε προσκυνημα λαικης χλευης σε κρεοπωλειο.

Ο δρομος, λοιπον, ανοιξε να εκτεθουν σε αναλογο προσκυνημα λαικης χλευης σε κομμωτηριο και τα πολιτικα πτωματα της κυβερνησης των κομμωτων του Ελληνικου χρεους, με την  καλπικη χτενα του Γιωργου Μαραμενου**!

* Ο σοσιαλφασισμος, οπως προσδιοριστηκε το 1929 στη 10η Ολομελεια απο τον Γενικο Γραμματεα του Ουκρανικου Κομμουνιστικου Κομματος Μανουηλσκυ και επιβεβαιωθηκε απο τον Σταλιν, ειναι ενα συμφυτο καθεστως της καπιταλιστικης βιας, που αποκαλυπτει το διδυμο χαρακτηρα της σοσιαλδημοκτρατιας και του φασισμου.
Τω καιρω εκεινω η συμπαθης Ουκρανια παρηγαγε αψογο κομμουνιστικη ιδεολογια, πολυ πριν ανακαλυψει σημερα το εμψωλο ισοδυναμο μετρο της μουνοθειστικης λατρειας, με το εξαγωγικο εμποριο των θεσπεσιων ξανθων περιστυλιων, περι των σιδηρων (σιδηρουν παραπετασμα) στυλων των καμπαρε,  χορευτριων.

** Πριν αρκετα χρονια, οταν η κομμωτικη τεχνη αποκτουσε επιστημονικο προφιλ, κυριαρχουσε στα ραδιοφωνα της εποχης η διαφημηση των Σχολων Κομμωτικης Τεχνης του Πετρου Αμαραντου.

Σημερα εγινε πλεον Σχολη η Κομμωτικη Τεχνη του σοσιαλισμου της πενταρας, του ΠαΣοκοσοσιαλφασισμου.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ

(ΠαΣοΚοΠΑΠΑΡΟΛΟΓΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ)

Ο "αχωρητος παντι" των "μελιρρυτων ποταμων" της εθνικης παπαρολογιας, αφου κατορθωσε με τη μεγαλοφρονα, υπερ των τραπεζοφασιστων της Ευρωπαικης Ενωσης, οικονομικη πολιτικη του να αναστρεψει το χρονο με ενα ταξιδι στο παρελθον, μεταφεροντας την Ελλαδα στην αθλιοτητα της μεταεμφυλιακης περιοδου, κατα την προδηλως αναριθμητη και ανιστορητη εκτιμηση του στο 2004 (αποφρας χρονολογια της προσωρινης απωλειας της συνειδησης της ΠαΣοΚοεξουσιας), αποφασισε να ασχοληθει με τα μεταφυσικα διληματα των ηλικιωμενων.
Οπως δηλωσε τη Δευτερα 10 Οκτωβριου 2011, θα προχωρησει στην αυξηση των αντικειμενικων αξιων των ακινητων, για να ικανοποιησει, "με τους ορους που σκεπτεται καθε απλος ανθρωπος", την προσδοκια των κληροδοτων να διασφαλιζουν την πραγματικη αξια των ακινητων τους που καταλειπουν στους κληρονομους τους, αφηνοντας τον ματαιο τουτο κοσμο!!!

Αμελετητα των αμελετητων μεταφυσικα δογματα!!!

Και το Μεγα Ελεος!!!

Δεν γνωριζε ο δυστυχης επι της κυβερνητικης φορολογικης ληστειας μαγιστρος την υψηλοφρονου και ταπεινοφρονου τελολογιας υμνογραφια της Μεγαλης, Αδιαιρετου (τουτεστιν Ακατατμητου και μειωμενης αντικειμενικης αξιας) και Αφορολογητου Εκκλησιας και Αδασμολογητου Εξοδιου Μεταστασεως, λογω της τελωνειακης συνδεσης της Εκκλησιας με το επεκεινα;

"Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα
όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον
ου παραμένει ο πλούτος
ου συνοδεύει η δόξα
επελθών γάρ ο θάνατος
ταύτα πάντα εξηφάνισται.
........................................

Που έστιν ή του κόσμου προσπάθεια
Που έστιν ή των προσκαίρων φαντασίας;
Που έστιν ο χρυσός και ο άργυρος;

(Που ειναι τα λεφτα; Μεταφυσικος ρητορισμος, "με τους ορους που σκεπτεται καθε απλος ανθρωπος", που δεν γνωριζει την Ελληνικη γλωσσα και τη γραμματεια της Ορθοδοξου Καθολικης Εκκλησιας, του πρωθυπουργευοντος της Κατοχικης Κυβερνησης της Οικονομικης Χουντας)
.....................................

Εμνήσθην του προφήτου βοώντος.
Εγώ είμι γη και σποδός
και πάλιν κατενόησα εν τοις μνήμασι
και είδον τα οστά
τα γεγυμνωμένα και είπον.
Άρα τις έστι
βασιλεύς η στρατιώτης
ή πλούσιος ή πένης
ή δίκαιος ή αμαρτωλός;"

(Μεταφυσικη αδυναμια προσδιορισμου του πλουτου.
Μηπως θα επρεπε να δοθει προτεραιοτητα, για την εξασφαλιση των μελλοντικων δοσεων, στον καθορισμο συστηματος αντικειμενικων αξιων και τεκμηριων διαθανατωσης, κατα του διαβιωσης, των γεγυμνωμενων οστων, για τη συλληψη της φορολογητεας υλης των μετασταντων;)

"Αλλ' ανάπαυσον, Κύριε,
μετά δικαίων τους δούλους σου
ως φιλάνθρωπος".

Φιλανθρωπος;
Υπεβαλε ο Παναγαθος δηλωση επιτηδευματος για την ενασκηση της φιλανθρωπιας, ως ενοχικου δικαιωματος του προπατορικου αμαρτηματος;

Μεταφυσικος παροξυσμικος ΠαΣοΚοφασιμος.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Η ΤΡΙΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΟΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Προς
τα ΜΕΣΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
του Νομού Ημαθίας

Η ΤΡΙΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Μέχρι σήμερα με τις επιστολές μου προσέγγισα τις δύο διαστάσεις της ρήξης μου με την ΚΕΠΑ. Αυτές της εκπαιδευτικής νομιμότητας και της δεοντολογικής τάξης.
Σήμερα, ολοκληρώνοντας την ενημέρωση, θα επιθυμούσα, χωρίς πρόθεση αντιπαράθεσης, αλλά για προσωπικούς καθαρά λόγους, να προσεγγίσω την τρίτη, αυτή της ιδεολογικής και πολιτικής διάστασης.
Βέβαια, από την ερασιτεχνική ενασχόλησή μου με τη σύγχρονη επιστήμη του χωροχρόνου, γνωρίζω πως τα τριδιάστατα μοντέλα είναι ξεπερασμένα και πεπερασμένα, φτάνοντας σήμερα μέχρι και τα πολυδιάστατα των υπερχορδών, που τιμούν με την ονομασία τους την ταπεινότητα του μουσικού μας χώρου.

Ο χαρακτηρισμός, σε κάποιες από τις επιστολές μου, της απομάκρυνσής μου από το Δημοτικό Ωδείο ως ιδεολογικής και πολιτικής δίωξης, όπως επίσης και αυτό που ονόμασα ως ΚΕΠΑρχισμό δεν θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητα, απλά, δηλαδή, ως λεκτικοί νεολογισμοί και ευφυολογισμοί, που χρησιμοποίησα περιστασιακά για τη δημιουργία εντυπώσεων.

Στην πραγματικότητα για τον ΚΕΠΑρχισμό, όπως σημείωσα, πρόκειται, κατά την εκτίμησή μου, για μια ιδεολογία.
Μια ιδεολογία της μοναδικής σκέψης (κατά τον Ignacio Ramonet) αυτού που χαρακτήρισα ως κομματικό καπιταλισμό, βασισμένη σε μια δομική κοινωνικο - πολιτικο - πολιτισμική αντίληψη, γνωστής ως corporatism ή corporativism (κορπορατισμός ή κορπορατιβισμός).

Ιστορικά ο κορπορατισμός ή κορπορατιβισμός, ως ιδεολογία της κοινωνικοπολιτικής πρακτικής, έχει τις καταβολές της στον εθνικοσοσιαλισμό και σήμερα αποτελεί μια ιδεολογία βρόγχο, που στραγγαλίζει το λεγόμενο "δυτικό πολιτισμό".
Κατακερματίζει την κοινωνία σε ομάδες συμφερόντων, στις οποίες η πηγή της νομιμότητας μετατοπίζεται από το άτομο στην ομάδα, στο πλαίσιο μιας δήθεν κοινωνικοποίησης της ατομικής ευθύνης, εγκλωβίζοντας τελικά το άτομο και την προσωπική του ελευθερία σε δομικά μοντέλα αυταρχισμού και υποταγής της ανεξαρτησίας της σκέψης στην αγελαία συνείδηση, που στην πραγματικότητα είναι η επίπλαστη αυθεντία μιας ιδεολογίας, συνήθως κομματικής, μιας τάξης, συνήθως γραφειοκρατικής ή ενός προσώπου, του κομματικού εκλεκτού.

Και μόνο αυτή η προσέγγιση μεταθέτει, για παράδειγμα, την ένταξη του εκπαιδευτικού τομέα της ΚΕΠΑ ως παρακολούθημα της προβολής και της επικοινωνίας, από την αθωότητα των διοικητικών αναγκών της δομικότητας ενός φορέα, στη σκοπιμότητα αυτού που χαρακτήρισα ως φεουδαρχικής φύσης αλλοτρίωση της ανεξάρτητης φυσιογνωμίας μιας παραμέτρου του πολιτισμού, της παιδείας, στην τυποποίηση του κονφορμισμού μιας τεχνικής της διαχείρισής του.

Οι δημοτικές, λοιπόν, επιχειρήσεις, κατά την πρόσφατη Ελληνική πολιτική ιστορία, που συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται με μια δόση ασυνείδητου αυτοσαρκασμού και ως "μεταπολιτευτική", ορολογία που έχει έναν χαρακτήρα σουρρεαλιστικού μεταμοντερνισμού, αποτελούν στην πραγματικότητα ιδεολογικά παράγωγα αποκεντρωμένων παροχών κομματικών προνομίων για την ιδιωτικοποίηση του κομματικού κράτους στο εθνικοσοσιαλιστικό στάδιο του ΠαΣοΚ, τότε που με τη θρασύτητα του πολιτικού του αμοραλισμού διακήρυτε "Η Ελλάδα στους Έλληνες", λίγο πριν τελικά την οδηγήσει στην κηδεμονία των ξένων, δημιουργώντας, ουσιαστικά, στην Ευρώπη μια πειραματική αποικία αναδιανομής του πλούτου, ανάλογη με αυτή της Χιλής του Augusto José Ramón Pinochet, ως θερμοκήπιο των οικονομικών θεωριών και  πρακτικών του Milton Friedman και της Σχολής του Σικάγου.

Ο John Ralston Saul στα έργα του "Voltaire's Bastards: The Dictatorship of Reason in the West" (1992) και "The Unconscious Civilization" (1995) αναδεικνύει την υποκρισία ενός νεοσυντηρητισμού μέσα από δομές της δήθεν ελεύθερης αγοράς, που υποβαθμίζουν το ρόλο της δημόσιας παρέμβασης.

Οι δημοτικές επιχειρήσεις δημιουργήθηκαν ως "οάσεις" ιδιωτικών μοντέλων "ανάπτυξης" μέσα στο κράτος.
Eπιχειρήσεις ιδιωτικού δικαίου με χρήματα του δημοσίου για την τακτοποίηση των κομματικών ασημαντοτήτων, με πρόσχημα τον αντιγραφειοκρατισμό, αλλά τελικό σκοπό την εκτός του δημοσίου λογιστικού διαχείριση του δημόσιου πλούτου.
Τα μοντέλα αυτά της εσωτερικής κομματικοποίησης - ιδιωτικοποίησης του κράτους, ως δομημένων εταιρειών - επιχειρήσεων διαχείρισης του πλούτου του, αλλά και ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης (κορπορατισμός ή κορπορατιβισμός) αποδυναμώνουν τη δημοκρατική συμμετοχή, αφού οι αποφάσεις είναι προϊόντα διαπραγματεύσεων ομάδων ειδικών και ομάδων συμφερόντων, με αποτέλεσμα η ευρύτερη θεώρηση και η μακροπρόθεσμη προοπτική να χάνονται μέσα στον κυκεώνα των εξειδικεύσεων και των λεπτομερειακών δεδομένων.

Πριν λίγα χρόνια, η μη επαναπρόσληψη με καθαρά κομματικά κριτήρια, για να μην πω απόλυση και διαταράξω το συνειδησιακό καθωσπρεπισμό των υπευθύνων, την οποία παρά την παρέμβασή μου δεν μπόρεσα να αποτρέψω, ως απόφασης ύψιστης προτεραιότητας των νεοεκλεχθέντων τότε διοικητικών αρχών, φτωχής δασκάλας του πιάνου, με αμοιβές της τάξης των 100 € το μήνα, επειδή η πρόσληψή της στηρίχθηκε στα ίδια κριτήρια της προηγούμενης διοίκησης, τραυματίζοντας το φετιχισμό του κομματικού ηγεμόνα, αποκαθιστούσε το κύρος του βασικού κομματικού ενστίκτου  και εδραίωνε το ρόλο της πολιτικής κάθαρσης της επιχείρησης του πολιτισμού.
Είχα πει τότε, θεωρώντας ως ήσσονος σημασίας την παράκαμψη της εκπαιδευτικής άποψής μου για την πρόσληψή της από την ανάγκη της εργασίας, πως ο αποκλεισμός ενός εργαζομένου από την εργασία με κομματικά κριτήρια, για τη διόρθωση του ίδιου λάθους της πρόσληψής του, δεν αποκαθιστά την ισορροπία του δικαίου στο σύστημα, αλλά διπλασιάζει το λάθος.

Με αυτούς τους μηχανισμούς, ο πολιτισμός, από μορφή της κοινωνικής συνείδησης, γίνεται «πολιτισμός χωρίς συνείδηση», αφού τα λεγόμενα συλλογικά όργανα της εξουσίας δεν έχουν συνείδηση, “Les gouvernements, par définition, n'ont pas de conscience” (Οι κυβερνήσεις εξ ορισμού δεν έχουν συνείδηση) (Albert Camus, Témoins nº 5, printemps 1954).
Το άτομο υποβαθμίζεται σε ένα ιδιοτελές ον, ανίκανο να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο πέρα από το στενά εννοούμενο προσωπικό ή κομματικό του συμφέρον.

Καθρέπτης αυτής της ισοπεδωτικής λεηλασίας και συντριβής του ατόμου είναι το διοικητικοοικονομικό μοντέλο της ΚΕΠΑ, στο οποίο το Imperium του διοικητικού - κομματικού ηγεμόνα αναδεικνύεται πάνω από κάθε ηθική και νομική τάξη, δηλώνοντας μάλιστα με θράσος, πως οι θεσμοί, όπως η δεοντολογική τάξη και η εκπαιδευτική νομιμότητα είναι περιθωριακά ζητήματα, ενώ αποτελεί ταυτόχρονα και ταξικοοικονομικό προνόμιο - τοτέμ, αφού η μισθοδοτική δαπάνη του ενός είναι σχεδόν ισοδύναμη με αυτή όλου του εκπαιδευτικού προσωπικού του Δημοτικού Ωδείου.

Μήπως θα μπορούσαν οι προύχοντες της ΚΕΠΑ, που εργάζονται σε μισθολογικές συνθήκες Wall Street, να υποδείξουν ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο στο οποίο το γραφειοκρατικό κόστος της λειτουργίας του είναι μεγαλύτερο του παραγωγικού;
Εγώ ως ταπεινός μουσικός και όχι ως πολύτιμος manager ή οικονομολόγος γνωρίζω ένα. Αυτό της χρεοκοπημένης Ελλάδας, που στην πραγματικότητα είναι το άθροισμα πολλών μικρομοντέλων σαν της ΚΕΠΑ.

Αυτό, λοιπόν, το μοντέλο του Καλλικρατικού συγκεντρωτισμού εκδήλωσα την αντίθεσή μου να το προσκηνύσω, με επιστολή που έστειλα στις 26 Μαΐου του 2011 στον κύριο Καμπούρη, απαντώντας γραπτώς στην προφορική πρότασή του να αναλάβω την καλλιτεχνική διεύθυνση και άλλων ωδείων, που πιθανόν θα ιδρύονταν σε περιφερειακά διαμερίσματα, στην οποία επιστολή μου αρνήθηκα την πρότασή του, επισημαίνοντας ανάμεσα στους λόγους της άρνησής μου, τις παρακάτω ιδεολογικές και πολιτικές μου αντιθέσεις:
"1. Για λόγους κοινωνικής ευαισθησίας και αλληλεγγύης, γιατί δεν θέλω να συμπράξω στον περιορισμό των εργασιακών διεξόδων άλλων και κυρίως νεώτερων και περισσότερο άξιων συναδέλφων.
2. Για λόγους πολιτικών αρχών, γιατί δεν επιθυμώ να είμαι συνεργός στο μοντέλο του διοικητικού συγκεντρωτισμού με το όνομα του εργολάβου της Αρχαίας Ελλάδας Καλλικράτη*, ως μηχανισμού της οικονομίας των αριθμών και όχι ως θεσμού της κοινωνίας των πολιτών.
............................................
4. Για λόγους φορολογικούς, γιατί θεωρώ εμπαιγμό να μοιράζομαι το μόχθο μου με τους φοροκλεπτικούς μηχανισμούς της Κατοχικής Κυβέρνησης της Οικονομικής Χούντας, υπέρ του καθεστώτος του τραπεζοφασιμού"...

Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον πραγματοποιήθηκε η αποπομπή μου, η οποία, όπως καταδεικνύεται από τα παραπάνω, έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ιδεολογικής και πολιτικής δίωξης, όπως αρχικά είχα επισημάνει.

* Σημείωση από άρθρο μου (σχόλιο σε δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ), που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2010, τότε που παρουσιάστηκε το Θεόπνευστης σύλληψης και τρισηλίου βλακείας "αυτοδιοικητικό" μοντέλο της διοικητικής σύλησης, του Καλλικράτη:

"... Το όνομα του Καλλικράτη συνδέεται, πράγματι, με την κατασκευή των Μακρών Τειχών και του Παρθενώνα.
Ο Καλλικράτης συνεργάστηκε, όμως, με τον Ικτίνο στην κατασκευή του Παρθενώνα, όχι ως αρχιτέκτονας, αλλά ως εργολάβος!!!
Σήμερα, λοιπόν, η κυβέρνηση αποκατάστησε την ηθική και πολιτική τάξη, καθιερώνοντας ως προστάτη Άγιο της δημόσιας διοίκησης έναν εργολάβο, από τη μια για να μπορεί η δημόσια διοίκηση να του προσφέρει πλούσια και άμεσα τα ελέη της και από την άλλη για να θυμίζει στο λαό τους άρπαγες του δημόσιου πλούτου, που άφησαν πάμπτωχη την χώρα και πένητα το λαό της".

05 Οκτωβρίου 2011
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

Κοινοποίηση
1. ΠΕΜ - ΟΤΑ
2. Εκπαιδευτικό προσωπικό Δημοτικού Ωδείου Βέροιας, μέσω της ΠΕΜ - ΟΤΑ
3. ΚΕΠΑ

Η ΤΡΙΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΟΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Προς
τα ΜΕΣΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
του Νομού Ημαθίας

Μέχρι σήμερα με τις επιστολές μου προσέγγισα τις δύο διαστάσεις της ρήξης μου με την ΚΕΠΑ. Αυτές της εκπαιδευτικής νομιμότητας και της δεοντολογικής τάξης.
Σήμερα, ολοκληρώνοντας την ενημέρωση, θα επιθυμούσα, χωρίς πρόθεση αντιπαράθεσης, αλλά για προσωπικούς καθαρά λόγους, να προσεγγίσω την τρίτη, αυτή της ιδεολογικής και πολιτικής διάστασης.
Βέβαια, από την ερασιτεχνική ενασχόλησή μου με τη σύγχρονη επιστήμη του χωροχρόνου, γνωρίζω πως τα τριδιάστατα μοντέλα είναι ξεπερασμένα και πεπερασμένα, φτάνοντας σήμερα μέχρι και τα πολυδιάστατα των υπερχορδών, που τιμούν με την ονομασία τους την ταπεινότητα του μουσικού μας χώρου.

Ο χαρακτηρισμός, σε κάποιες από τις επιστολές μου, της απομάκρυνσής μου από το Δημοτικό Ωδείο ως ιδεολογικής και πολιτικής δίωξης, όπως επίσης και αυτό που ονόμασα ως ΚΕΠΑρχισμό δεν θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητα, απλά, δηλαδή, ως λεκτικοί νεολογισμοί και ευφυολογισμοί, που χρησιμοποίησα περιστασιακά για τη δημιουργία εντυπώσεων.

Στην πραγματικότητα για τον ΚΕΠΑρχισμό, όπως σημείωσα, πρόκειται, κατά την εκτίμησή μου, για μια ιδεολογία.
Μια ιδεολογία της μοναδικής σκέψης (κατά τον Ignacio Ramonet) αυτού που χαρακτήρισα ως κομματικό καπιταλισμό, βασισμένη σε μια δομική κοινωνικο - πολιτικο - πολιτισμική αντίληψη, γνωστής ως corporatism ή corporativism (κορπορατισμός ή κορπορατιβισμός).

Ιστορικά ο κορπορατισμός ή κορπορατιβισμός, ως ιδεολογία της κοινωνικοπολιτικής πρακτικής, έχει τις καταβολές της στον εθνικοσοσιαλισμό και σήμερα αποτελεί μια ιδεολογία βρόγχο, που στραγγαλίζει το λεγόμενο "δυτικό πολιτισμό".
Κατακερματίζει την κοινωνία σε ομάδες συμφερόντων, στις οποίες η πηγή της νομιμότητας μετατοπίζεται από το άτομο στην ομάδα, στο πλαίσιο μιας δήθεν κοινωνικοποίησης της ατομικής ευθύνης, εγκλωβίζοντας τελικά το άτομο και την προσωπική του ελευθερία σε δομικά μοντέλα αυταρχισμού και υποταγής της ανεξαρτησίας της σκέψης στην αγελαία συνείδηση, που στην πραγματικότητα είναι η επίπλαστη αυθεντία μιας ιδεολογίας, συνήθως κομματικής, μιας τάξης, συνήθως γραφειοκρατικής ή ενός προσώπου, του κομματικού εκλεκτού.

Και μόνο αυτή η προσέγγιση μεταθέτει, για παράδειγμα, την ένταξη του εκπαιδευτικού τομέα της ΚΕΠΑ ως παρακολούθημα της προβολής και της επικοινωνίας, από την αθωότητα των διοικητικών αναγκών της δομικότητας ενός φορέα, στη σκοπιμότητα αυτού που χαρακτήρισα ως φεουδαρχικής φύσης αλλοτρίωση της ανεξάρτητης φυσιογνωμίας μιας παραμέτρου του πολιτισμού, της παιδείας, στην τυποποίηση του κονφορμισμού μιας τεχνικής της διαχείρισής του.

Οι δημοτικές, λοιπόν, επιχειρήσεις, κατά την πρόσφατη Ελληνική πολιτική ιστορία, που συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται με μια δόση ασυνείδητου αυτοσαρκασμού και ως "μεταπολιτευτική", ορολογία που έχει έναν χαρακτήρα σουρρεαλιστικού μεταμοντερνισμού, αποτελούν στην πραγματικότητα ιδεολογικά παράγωγα αποκεντρωμένων παροχών κομματικών προνομίων για την ιδιωτικοποίηση του κομματικού κράτους στο εθνικοσοσιαλιστικό στάδιο του ΠαΣοΚ, τότε που με τη θρασύτητα του πολιτικού του αμοραλισμού διακήρυτε "Η Ελλάδα στους Έλληνες", λίγο πριν τελικά την οδηγήσει στην κηδεμονία των ξένων, δημιουργώντας, ουσιαστικά, στην Ευρώπη μια πειραματική αποικία αναδιανομής του πλούτου, ανάλογη με αυτή της Χιλής του Augusto José Ramón Pinochet, ως θερμοκήπιο των οικονομικών θεωριών και  πρακτικών του Milton Friedman και της Σχολής του Σικάγου.

Ο John Ralston Saul στα έργα του "Voltaire's Bastards: The Dictatorship of Reason in the West" (1992) και "The Unconscious Civilization" (1995) αναδεικνύει την υποκρισία ενός νεοσυντηρητισμού μέσα από δομές της δήθεν ελεύθερης αγοράς, που υποβαθμίζουν το ρόλο της δημόσιας παρέμβασης.

Οι δημοτικές επιχειρήσεις δημιουργήθηκαν ως "οάσεις" ιδιωτικών μοντέλων "ανάπτυξης" μέσα στο κράτος.
Eπιχειρήσεις ιδιωτικού δικαίου με χρήματα του δημοσίου για την τακτοποίηση των κομματικών ασημαντοτήτων, με πρόσχημα τον αντιγραφειοκρατισμό, αλλά τελικό σκοπό την εκτός του δημοσίου λογιστικού διαχείριση του δημόσιου πλούτου.
Τα μοντέλα αυτά της εσωτερικής κομματικοποίησης - ιδιωτικοποίησης του κράτους, ως δομημένων εταιρειών - επιχειρήσεων διαχείρισης του πλούτου του, αλλά και ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης (κορπορατισμός ή κορπορατιβισμός) αποδυναμώνουν τη δημοκρατική συμμετοχή, αφού οι αποφάσεις είναι προϊόντα διαπραγματεύσεων ομάδων ειδικών και ομάδων συμφερόντων, με αποτέλεσμα η ευρύτερη θεώρηση και η μακροπρόθεσμη προοπτική να χάνονται μέσα στον κυκεώνα των εξειδικεύσεων και των λεπτομερειακών δεδομένων.

Πριν λίγα χρόνια, η μη επαναπρόσληψη με καθαρά κομματικά κριτήρια, για να μην πω απόλυση και διαταράξω το συνειδησιακό καθωσπρεπισμό των υπευθύνων, την οποία παρά την παρέμβασή μου δεν μπόρεσα να αποτρέψω, ως απόφασης ύψιστης προτεραιότητας των νεοεκλεχθέντων τότε διοικητικών αρχών, φτωχής δασκάλας του πιάνου, με αμοιβές της τάξης των 100 € το μήνα, επειδή η πρόσληψή της στηρίχθηκε στα ίδια κριτήρια της προηγούμενης διοίκησης, τραυματίζοντας το φετιχισμό του κομματικού ηγεμόνα, αποκαθιστούσε το κύρος του βασικού κομματικού ενστίκτου  και εδραίωνε το ρόλο της πολιτικής κάθαρσης της επιχείρησης του πολιτισμού.
Είχα πει τότε, θεωρώντας ως ήσσονος σημασίας την παράκαμψη της εκπαιδευτικής άποψής μου για την πρόσληψή της από την ανάγκη της εργασίας, πως ο αποκλεισμός ενός εργαζομένου από την εργασία με κομματικά κριτήρια, για τη διόρθωση του ίδιου λάθους της πρόσληψής του, δεν αποκαθιστά την ισορροπία του δικαίου στο σύστημα, αλλά διπλασιάζει το λάθος.

Με αυτούς τους μηχανισμούς, ο πολιτισμός, από μορφή της κοινωνικής συνείδησης, γίνεται «πολιτισμός χωρίς συνείδηση», αφού τα λεγόμενα συλλογικά όργανα της εξουσίας δεν έχουν συνείδηση, “Les gouvernements, par définition, n'ont pas de conscience” (Οι κυβερνήσεις εξ ορισμού δεν έχουν συνείδηση) (Albert Camus, Témoins nº 5, printemps 1954).
Το άτομο υποβαθμίζεται σε ένα ιδιοτελές ον, ανίκανο να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο πέρα από το στενά εννοούμενο προσωπικό ή κομματικό του συμφέρον.

Καθρέπτης αυτής της ισοπεδωτικής λεηλασίας και συντριβής του ατόμου είναι το διοικητικοοικονομικό μοντέλο της ΚΕΠΑ, στο οποίο το Imperium του διοικητικού - κομματικού ηγεμόνα αναδεικνύεται πάνω από κάθε ηθική και νομική τάξη, δηλώνοντας μάλιστα με θράσος, πως οι θεσμοί, όπως η δεοντολογική τάξη και η εκπαιδευτική νομιμότητα είναι περιθωριακά ζητήματα, ενώ αποτελεί ταυτόχρονα και ταξικοοικονομικό προνόμιο - τοτέμ, αφού η μισθοδοτική δαπάνη του ενός είναι σχεδόν ισοδύναμη με αυτή όλου του εκπαιδευτικού προσωπικού του Δημοτικού Ωδείου.

Μήπως θα μπορούσαν οι προύχοντες της ΚΕΠΑ, που εργάζονται σε μισθολογικές συνθήκες Wall Street, να υποδείξουν ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο στο οποίο το γραφειοκρατικό κόστος της λειτουργίας του είναι μεγαλύτερο του παραγωγικού;
Εγώ ως ταπεινός μουσικός και όχι ως πολύτιμος manager ή οικονομολόγος γνωρίζω ένα. Αυτό της χρεοκοπημένης Ελλάδας, που στην πραγματικότητα είναι το άθροισμα πολλών μικρομοντέλων σαν της ΚΕΠΑ.

Αυτό, λοιπόν, το μοντέλο του Καλλικρατικού συγκεντρωτισμού εκδήλωσα την αντίθεσή μου να το προσκηνύσω, με επιστολή που έστειλα στις 26 Μαΐου του 2011 στον κύριο Καμπούρη, απαντώντας γραπτώς στην προφορική πρότασή του να αναλάβω την καλλιτεχνική διεύθυνση και άλλων ωδείων, που πιθανόν θα ιδρύονταν σε περιφερειακά διαμερίσματα, στην οποία επιστολή μου αρνήθηκα την πρότασή του, επισημαίνοντας ανάμεσα στους λόγους της άρνησής μου, τις παρακάτω ιδεολογικές και πολιτικές μου αντιθέσεις:
"1. Για λόγους κοινωνικής ευαισθησίας και αλληλεγγύης, γιατί δεν θέλω να συμπράξω στον περιορισμό των εργασιακών διεξόδων άλλων και κυρίως νεώτερων και περισσότερο άξιων συναδέλφων.
2. Για λόγους πολιτικών αρχών, γιατί δεν επιθυμώ να είμαι συνεργός στο μοντέλο του διοικητικού συγκεντρωτισμού με το όνομα του εργολάβου της Αρχαίας Ελλάδας Καλλικράτη*, ως μηχανισμού της οικονομίας των αριθμών και όχι ως θεσμού της κοινωνίας των πολιτών.
............................................
4. Για λόγους φορολογικούς, γιατί θεωρώ εμπαιγμό να μοιράζομαι το μόχθο μου με τους φοροκλεπτικούς μηχανισμούς της Κατοχικής Κυβέρνησης της Οικονομικής Χούντας, υπέρ του καθεστώτος του τραπεζοφασιμού"...

Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον πραγματοποιήθηκε η αποπομπή μου, η οποία, όπως καταδεικνύεται από τα παραπάνω, έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ιδεολογικής και πολιτικής δίωξης, όπως αρχικά είχα επισημάνει.

* Σημείωση από άρθρο μου (σχόλιο σε δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ), που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2010, τότε που παρουσιάστηκε το Θεόπνευστης σύλληψης και τρισηλίου βλακείας "αυτοδιοικητικό" μοντέλο της διοικητικής σύλησης, του Καλλικράτη:

"... Το όνομα του Καλλικράτη συνδέεται, πράγματι, με την κατασκευή των Μακρών Τειχών και του Παρθενώνα.
Ο Καλλικράτης συνεργάστηκε, όμως, με τον Ικτίνο στην κατασκευή του Παρθενώνα, όχι ως αρχιτέκτονας, αλλά ως εργολάβος!!!
Σήμερα, λοιπόν, η κυβέρνηση αποκατάστησε την ηθική και πολιτική τάξη, καθιερώνοντας ως προστάτη Άγιο της δημόσιας διοίκησης έναν εργολάβο, από τη μια για να μπορεί η δημόσια διοίκηση να του προσφέρει πλούσια και άμεσα τα ελέη της και από την άλλη για να θυμίζει στο λαό τους άρπαγες του δημόσιου πλούτου, που άφησαν πάμπτωχη την χώρα και πένητα το λαό της".

05 Οκτωβρίου 2011
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

Κοινοποίηση
1. ΠΕΜ - ΟΤΑ
2. Εκπαιδευτικό προσωπικό Δημοτικού Ωδείου Βέροιας, μέσω της ΠΕΜ - ΟΤΑ
3. ΚΕΠΑ