Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ CLAUDINE…


Ο Paul Valéry έλεγε «tout le chien est dans son regard» (όλο το σκυλί είναι μέσα στο βλέμμα του), ένα βλέμμα απέραντης αγάπης και ανείπωτης θλίψης, γιατί δεν γελάει ποτέ με την υποκρισία του προσώπου, αλλά με την αρχέγονη μηχανική της ουράς του. 
Η θλίψη του είναι ένα διαρκές συναίσθημα και η χαρά του μια άδολη και αυθόρμητη κινητική ενέργεια.
Μια κινητική ενέργεια του αντιληπτού κόσμου της κλασικής μηχανικής των αισθήσεων του Αρχιμήδη και του Νεύτωνα και όχι του φαντασιακού κόσμου της κβαντομηχανικής των παραισθήσεων του Planck και του Einstein, που υποκοριστικά χαρακτηρίζεται ως σχετικότητα, γιατί ούτε η αγάπη που «είναι μόνο αγάπη» (Μανώλης Αναγνωστάκης) είναι σχετική, ούτε ο μικρόκοσμος, ούτε ο μακρόκοσμος του απείρου, ούτε ακόμα και αυτός ο ίδιος ο Θεός, έχουν συναισθήματα.
Έξι μήνες από το χαμό της CLAUDINE, δεν μπορώ παρά να επιβεβαιώσω τον Ελύτη που ελεγε, πως είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρεύεσαι.
Έτσι, για να μείνει μόνη, άδολη και ακέραιη η αγάπη μου προς αυτήν, έπαψα να ονειρεύομαι, δραπετεύοντας από τον εαυτό μου, όπως ακριβώς απαιτεί την αγάπη και ο Baudelaire.
Κλείνοντας το σημείωμα αυτό αναλογίζομαι τα λόγια του Sartre, πως μπορεί να υπάρξουν καλύτερες εποχές, αλλά αυτή είναι η δική μας και η δική μας εποχή CLAUDINE πέρασε, γεγονός που σημαίνει, πως δεν νοιάζομαι για τις καλύτερες, που, σίγουρα, χωρίς εσένα δεν θα υπάρξουν.