Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

CLAUDINE, ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΜΟ ΤΗΣ

"Τοις γαρ θανούσι μόχθος ου προσγίγνεται" (Δεν υπάρχουν βάσανα για τους νεκρούς) (Σοφοκλής)
Για την αγαπημένη μου Claudine, που έζησε μέχρι δακρύων, όπως θα έλεγε και ο Camus, αφήνοντας το ένα και μοναδικό δάκρυ δύο μέρες πριν το χαμό της, για να έχω μια σοβαρή προσδοκία να συναντήσω τα ματάκια και το δάκρυ της, έστω και ως χρυσή οπτασία, στην πόρτα του άλλου βασιλείου του θανάτου, εισπράττοντας την περιφρόνηση και καταδίκη του χωρισμού, κατά τον Eliot, γιατι "ζώμεν ημείς, του βίου τεθνηκότος" (ζούμε εμείς, ενώ πέθανε η ζωή), μετατρέποντας σε βεβαιότητα την απορία του Παλλαδά του Αλεξανδρέως.
Σάββατο 19 Μαρτίου 2016. Περιμένοντας στο αεροδρόμιο των Αθηνών, μετέφρασα για την αυριανή μέρα, που συμπληρώνεται ενάμιση χρόνος από το θάνατο της Claudine, το παρακάτω ποίημα του Eliot:

Eyes that last saw in tears

Eyes that last I saw in tears
Through division
Here in death's dream kingdom
The golden vision reappears
I see the eyes but not the tears
This is my affliction

This is my affliction
Eyes I shall not see again
Eyes of decision
Eyes I shall not see unless
At the door of death's other kingdom
Where, as in this,
The eyes outlast a little while
A little while outlast the tears
And hold us in derision. 


Μάτια που τελευταία είδα δακρυσμένα 

Μάτια που τελευταία είδα δακρυσμένα
Με τον αποχωρισμό
Εδώ στο ονειρικό βασίλειο του θανάτου
Ξαναπροβάλλει το χρυσό όραμα
Βλέπω τα μάτια, αλλά  όχι τα δάκρυα
Αυτή είναι η θλίψη μου
 
Αυτή είναι η θλίψη μου
Μάτια που δεν θα ξαναδώ
Μάτια αποφασιστικά
Μάτια που δεν θα ξαναδώ, παρά
Στην πόρτα του άλλου βασιλείου του θανάτου
Όπου, σαν αυτό,
Τα μάτια μένουν για λίγο, ενώ
Λίγο ακόμα μένουν τα δάκρυα

Και μας περιφρονούν.