Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΑ ΚΤΗΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ

ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΑ ΚΤΗΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ
(ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ*)
Στη Jagie, που σήμερα μπαίνει στα δεκαπέντε
"Le bien-être de l'humanité est toujours l'alibi des tyrans" (Albert Camus)
(Η ευημερία της ανθρωπότητας είναι πάντα το άλλοθι των τυράννων)
Διαβάζοντας την είδηση για την επικείμενη νομοθέτηση της "προστασίας" των ζώων ως "μέτρο του πολιτισμού της ανθρωπότητας", βέβαια, με το αζημίωτο, αφού προβλέπεται και ειδικό τέλος κτήσης ζώου συντροφιάς, ώστε η φιλοζωΐα να μη διαταράξει τη δημοσιονομική διαστροφή της βαρβαρικής οικονομομετρολαγνείας, το άρρωστο μυαλό μου, που έχει ταυτίσει, σχεδόν, κάθε πράξη και ενέργεια των γερμανόδουλων κατοχικών κυβερνήσεών μας με τη νοοτροπία του ευρωπαϊκού ναζισμού, βλέποντας πίσω από κάθε ενέργειά τους και ένα ναζιστικό φάντασμα, δεν άργησε να ανατρέξει στα χρόνια των γενητόρων αυτής της ιδεολογίας και να αναζητήσει τη συμπεριφορά τους στα ζώα μέσα από τη νομοθετική δραστηριότητά τους.
Τα ανθρωπόμορφα κτήνη που τότε δε σεβάστηκαν και σήμερα τα ιδεολογικά τους κατάλοιπα δε σέβονται, εδώ και οκτώ χρόνια, κάθε μορφή ανθρωπισμού, αφού λεηλάτησαν και λεηλατούν τον άνθρωπο στη χώρα μας, που ευτυχώς δεν είναι ακριβώς άνθρωπος, αλλά Ευρωπαίος, χωρίς ίχνος ενοχής ή μεταμέλειας, σε τί θέση μπορούν να έχουν στο αξιακό τους σύστημα, πέραν αυτής της υποκρισίας και της ιδιοτέλειας, την υπέρτατη αξία της αθωότητας και της ανιδιοτέλειας των ζώων;
Απλά, χρησιμοποιούν την αθωότητα και την ανιδιοτέλεια των ζώων ως άλλοθι της ενοχής και της ιδιοτέλειάς τους.
Η δήλωση του αρμόδιου υπουργού, που εντάσσει, ακόμα και αυτή τη νομοθετική πρωτοβουλία για την προστασία των ζώων, στη μισητή χορεία των προτεσταντικών μεταρρυθμίσεων, είναι σαφής και δεν αφήνει περιθώρια, ότι γίνεται κάτω από τη σκέπη του "μεγάλου τιμονιέρη", κατά τον προσωπικό του ποιητή, τουτέστιν, πολιτικώς και νεοελληνιστί καθοδηγητή:
"Με εντολή του ίδιου του πρωθυπουργού προχωράμε σε αυτή την μεταρρύθμιση (έλεος μ' αυτή τη διαστροφή της μεταρρυθμισιολαγνείας, που μας έκανε πιο μεταρρυθμιστές και από τους μεταρρυθμιστές του Λούθηρου) με πρωτεύοντα στόχο την προστασία και την ευζωία των μικρών μας φίλων..., τα προβλήματα των ζώων μάς αφορούν όλες και όλους (δηλαδή, αν δεν έβαζε το όλες θα αποκλείονταν οι γυναίκες; Θεέ μου, γιατί τόση αγραμματοσύνη με τέτοιον λεκτικό και φυλετικό πλεονασματικό μαξιμαλισμό; δεν γνωρίζουν ότι η γλώσσα δεν έχει πρωτογενή πλεονάσματα;), αφού αντανακλούν στην ποιότητα ζωής και όσων δεν φιλοξενούν ζώο. Ο απόλυτος σεβασμός και η αρμονική συνύπαρξη δεν είναι πολυτέλεια (τότε προς τί το τέλος πολυτελείας στην κτήση των ζώων;). Είναι μέτρο του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας".
Άραγε, δεν είναι μέτρο ή ακόμα και αντίμετρο του πολιτισμού και της ανθρωπιάς η εξαθλίωση των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, η βίαιη αρπαγή του υστερήματος και της στέγης των πολιτών, η στέρηση των στοιχειωδών κοινωνικών και προνοιακών πόρων και παροχών, η λεηλασία των νέων και ο διασκορπισμός τους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, η φάλαγγα και το μαρτύριο του πνιγμού της φορολογίας, κλπ, κλπ;
Προφανώς, όχι. Είναι, απλώς, προαπαιτούμενα, κατά το Σεφερικό, "γυρεύει νὰ περάσει ἀπὸ τὸ θάνατο γιὰ νά ῾βρει τὴ χαρά".
Ποια χαρά; Προφανώς, αυτή που είναι σε απόσταση αναπνοής ενός μόνο γράμματος και ενός τόνου από το χάρο.
Ερευνώντας τα αρχεία της ναζιστικής νομοθεσίας, με έκπληξη διαπίστωσα, ότι στις 24 Νοεμβρίου του 1933 ο Hitler, το υποδειγματικό αυτό μέτρο του πολιτισμού και της ανθρωπιάς, σύμφωνα με τα λόγια του υπουργού, καθιέρωσε τον νόμο για την προστασία των ζώων (Reichstierschutzgesetz), σχεδόν μόλις πήρε την εξουσία, δηλώνοντας την απαγόρευση της σκληρότητας στα ζώα και το πρωτοπαλίκαρό του, ο Hermann Göring, δεν παρέλειψε να προειδοποιήσει, ότι "όσοι συμπεριφέρονται στα ζώα σαν άψυχα αντικείμενα, θα στέλνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης", όπου, δυστυχώς, "φιλοξενούνταν", σύμφωνα με τις πολιτισμικές γερμανικές αρχές και αξίες, έμψυχα αντικείμενα, ενώ είχαν δικαίωμα στη ζωή όλα τα ζώα, ακόμα και οι αστακοί, εκτός από τους ανθρώπους.
Ειδικότερα, για τους αστακούς η νομοθετική πρόνοια ήταν ιδιαίτερα σχολαστική, αφού έπρεπε να βράζονται με ειδικό τρόπο, για να μην υποφέρουν πεθαίνοντας, ενώ οι αιχμάλωτοι και οι Εβραίοι καλοπερνούσαν, "απολαμβάνοντας" την ευθανασία των spa στα κρεματόρια και τους θαλάμους των αερίων, που ήταν, ίσως, ένα απαραίτητο πολιτιστικό στάδιο, πριν το φούρνο μικροκυμάτων και τη χύτρα ταχύτητας.
Τα ζώα, ακόμα, έπρεπε να μεταφέρονται με ειδικά φορτηγά, ενώ οι άνθρωποι στοιβάζονταν σε ανοιχτά τρένα και ομαδικούς τάφους.
Ευτυχώς, όμως, η πολιτική αυτή της ναζιστικής "ζωοφιλίας" και πολλές άλλες ευτράπελες αρχές της, όπως η απαγόρευση της κινηματογράφησης των ζώων για την προστασία της ψυχικής ακεραιότητάς τους, οι κανόνες για το τάισμα των πετεινών και το μαγείρεμα των βατραχοπόδαρων, η απαγόρευση πειραμάτων σε ζωντανά ζώα, εκτός, βέβαια, του ανθρώπου, προφανώς, για να μην περιοριστεί το γνωστικό πειραματικό αντικείμενο του "γιατρού" του Auschwitz, Josef Mengele, κλπ, δικαιώθηκαν, όπως πιστεύω θα συμβεί και με τη σημερινή "ζωοφιλική πολιτική", αφού, σύμφωνα με πληροφορίες, όταν ρωτήθηκε, κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, ένας σκύλος, ποιός είναι ο Hitler, δεν δίστασε να απαντήσει "Mein Führer" (ο τιμονιέρης, ο καθοδηγητής μου).
Τί κρίμα, που η δεκαπεντάχρονη, σήμερα, Jagie είναι πολύ μεγάλη να μάθει τη γερμανική γλώσσα!
Θα μπορούσε να υποδείξει σε μας τους ανόητους πολίτες αυτής της χώρας, που επιμένουμε να σπαταλούμε τη ζωή μας επί ματαίω για ένα φετιχιστικό σύμβολο, την ΕΕ, τον "Unser Führer" (τον δικό μας τιμονιέρη, καθοδηγητή).
* Ζώα είναι έμβιοι πολυκύτταροι οργανισμοί, που κινούνται εκούσια και ανεξάρτητα.
Στον σύγχρονο οικονομικό ναζισμό, όπως και παλιότερα στον στρατιωτικό, από τα ζώα εξαιρείται ο άνθρωπος, που στερείται αυτών των βασικών χαρακτηριστικών, αφού τόσο η κίνηση, όσο και η ανεξαρτησία του σημερινού ευρανθρώπου είναι εξαρτημένες ιδιότητες μέσα στο ανθρωποποιμνιοστάσιο των τειχών της σαδομαζοχιστικής ζαρτιεροφόρου γραφειοκρατίας της ΕΕ, που ηδονίζεται με το συμβολικό και φαντασιακό της ζαρτιέρας και αδιαφορεί για το πραγματικό της φτώχειας και της πείνας, διαρρηγνύοντας την ισορροπία του Λακανικού Κόμβου του Μπορρομέ (Nœud de Borromée) (συμβολικό, φαντασιακό, πραγματικό) μέσα στην ομαδική ψυχοπάθεια της οικονομικής ευρωπαϊκής βίας, κατά το Καβαφικό:

"Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω".


ΔΑ