Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

LES MAILLES DU POUVOIR


1
LES MAILLES DU POUVOIR 
(ΟΙ ΒΡΟΓΧΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ)
ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ
ΜΑΡΚΟ (ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟ) 
ΚΑΙ 
ΜΙΧΑΛΗ (ΚΑΤΑ ΤON ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟ ΑΓΩΝΑ)
"Το να πεθαίνεις είναι παθητικότητα, η αυτοκτονία ενεργητικότητα" (André Malraux)
Μάρκο φίλε μου
Τόσα χρόνια, όντας όλοι μας ζωνανοί, δεν γιορτάζαμε, όπως συνηθίζεται, τις μέρες της γιορτής μας,
περιφρονώντας τον μικροαστισμό και την υποκρισία μιας κοινωνίας, που αναζητεί και κατασκευάζει
άλλοθι ευτυχίας για να διασκεδάσει τη δυστυχία της.‎
Η αλήθεια είναι πως προβληματΙσθηκα πολύ να επιλέξω την τιμή ανάμεσα στην ονομαστική και την
αντιδικτατορική σου γιορτή, επιλέγοντας, τελικά, την πρώτη, που έχει το όνομα ενός εγκόσμιου
Αποστόλου και χρονικογράφου, του Ευαγγελιστή Μάρκου, από τη δεύτερη, που έχει το όνομα ενός
μεταφυσικού ψυχοδεσμοφύλακα και κατακτητή των ψυχών, του Αρχάγγελου Μιχαήλ.
Εξάλλου, το όνομα Μιχάλης του αντιδικτατορικού αγώνα το διαφύλαξες με σεβασμό ως πολύτιμο
κειμήλιο της ιστορίας και δεν το κατέβασες προς εμπορία στη λαϊκή αγορά της μεταπολιτευτικής
περιόδου, στο παζάρι της οποίας πουλήθηκαν για χρυσάφι ακόμα και τα μπακίρια αυτού του αγώνα,
χαλκοί ηχούντες και κύμβαλα αλαλάζοντα.
Ταυτόχρονα, θυμάμαι και τη δική μου αντιστασιακή ασημαντότητα, που με το βαρύγδουπο όνομα
Μάρκος Ρωσίδης της Ορθόδοξης Μαρξιστικής "Εκκλησίας", είχα τη ψευδαίσθηση του αγώνα,
διαθέτοντας ίχνη του πνευματικού μου χωροχρόνου σ' αυτόν, τη στιγμή που ο περισσότερος ήταν
δοσμένος στη μουσική πρωτοπορία της la rive droite, παιδική ασθένεια που ακόμα και σήμερα δεν
μπόρεσα να ξεπεράσω ως περιφεριακός και μοναχικός αντιμνημονιακός, αντιφασιστικός και
αντιναζιστικός σχολιαστής, με μοναδικό, ίσως, επίτευγμά μου να ονοματίσω από τις πρώτες στιγμές της
κρίσης το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό σύστημα της χώρας μας, της Ευρώπης και του συνολικού
ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, ως τραπεζοφασισμό ή χρηματοπιστωτικό φασισμό, που
από πολλούς, ακόμα και από εσένα, τότε, ο χαρακτηρισμός μου αυτός θεωρήθηκε μια συνηθισμένη
μου υπερβολή, χωρίς να διστάσεις στη συνέχεια πρώτος να αλλάξεις γνώμη και να συνταχθείς μαζί
μου.
Μάρκο φίλε μου
Τα τελευταία χρόνια ήσουν αρνητικός σε κάθε βοήθεια.
Ήσουν αρνητικός στον κύκλο της Χαϊδελβέργης, μερικοί από τους οποίους έγιναν ισχυροί οικονομικοί
παράγοντες και όσοι γνωρίζουν καταλαβαίνουν, κυρίως, ποιον εννοώ. Ήσουν αρνητικός και στα
πολιτικά πρόσωπα του κύκλου αυτού, ακόμα και σε συντοπίτη μας εκτός του κύκλου της Χαϊδελβέργης,
που έγινε διευθυντής τοπικής εφημερίδας, στην οποία θα μπορούσες να ευδοκιμήσεις ως
2
αρθρογράφος και σχολιαστής. Ήσουν, τέλος, αρνητικός σε παιδικό μας φίλο και συμμαθητή μας,
υπουργό με μεγάλη δύναμη, που παρά την ιδεολογική μας διάσταση, δεν έπαψε να είναι φίλος και
συμμαθητής.
Κάθε φορά που σου έκανα μια πρόταση για τους παραπάνω, την απέρριπτες λέγοντάς, "Δημήτρη,
άφησέ τους αυτούς, δεν είναι σαν και εμάς και δεν καταλαβαίνουν τον άνθρωπο".
Το πρόβλημα, όμως, πρακτικά ήταν, πως οι 3‐4 σαν και εμάς, χωρίς να είναι όλοι κομμουνιστές, που
καταλαβαίναμε τον άνθρωπο, δεν μπορούσαμε να στηρίξουμε την ύπαρξή σου από το λεηλατημένο
υστέρημά μας, που άφησε πίσω του ο τραπεζοφασισμός κι έτσι προτίμησες "ένα άθλιο τέλος, παρά μια
αθλιότητα χωρίς τέλος", σύμφωνα με το σημείωμα, που άφησες στον τόπο της αυτοθυσίας σου,
παραμένοντας Μαρξιστής και όχι απλά αριστερός μέχρι το τέλος.
Δεν άκουγες ούτε καν την άποψη του Proudhon, που χρημιμοποιούσα ως επιχείρημα, πως "στον
κομμουνισμό ο καθένας εργάζεται σύμφωνα με τις ικανότητές του και αμείβεται σύμφωνα με τις
ανάγκες του", γιατί εσύ έβαζες ποιοτικές και όχι μόνο ποσοτικές προϋποθέσεις και βέβαια, γιατί δεν
ευτυχήσαμε να ζήσουμε σε κομμουνισμό, αλλά τα τελευταία χρόνια στην πιο αισχρή μορφή του
καπιταλισμού, τον χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό, που δεν έχει ούτε καν το ρομαντισμό της
δημιουργικής παραγωγής, παρά μονάχα τη χυδαιότητα της συσσώρευσης παρασιτικού πλούτου.
Ίσως, βέβαια, ως φυσικός γνώριζες καλύτερα από εμάς, πως αντί για τη δύναμη, αποτιμάται συχνότερα
το έργο που παράγει, που στον κοινωνικό χώρο θέλει τον καπιταλισμό να μην αποτιμά την αξία της
εργατικής δύναμης, γιατί θα εξαφανιζόταν η υπεραξία, αλλά την αξία του προϊόντος της, γεγονός που
οδήγησε έναν ελεύθερο στοχαστή, τον Foucault, να προτείνει την έναρξη της μελέτης του Κεφαλαίου
του Marx από το τέταρτο μέρος, που αφορά την παραγωγή της σχετικής υπεραξίας, αλλά και έναν
στρουκτουραλιστή Μαρξιστή, τον Altusser, να προτείνει την ανάγνωση από το δεύτερο μέρος. Ο
Foucault ήταν πιο παραστατικός, ακόμα και με τον εντυπωσιακό τίτλο της ομιλίας του στη Βραζιλία το
1981 "Les mailles du pouvoir" (Οι βρόγχοι της εξουσίας), ένας από τους οποίους βρόγχους της εξουσίας
είναι η υπεραξία και ένας άλλος ή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, τίτλο που επέλεξα και για το
σημείωμά μου αυτό, γιατί, κάνοντας λογοπαίγνιο, μια και διάγουμε τη θεωρία των παιγνίων, οι
βρόγχοι αυτοί είναι που σε οδήγησαν στο θάνατο.
Θα θυμάσαι φαντάζομαι τις επίμονες ερωτήσεις μου να μου προσδιορίσεις από την αναθεωρητική
άποψη του Μαρξισμού ποια είναι τα μέσα παραγωγής του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και ποια
η αξία και η υπεραξία των προϊόντων που παράγει και την Αριστοτελική διάσταση, που σου έδινα, για
την παραγωγή χρήματος εκ χρήματος:
"ευλογώτατα μισείται η οβολοστατική δια το απ' αυτού του νομίσματος είναι την κτήσιν και ουκ εφ
όπερ επορίσθη. Μεταβολής γαρ εγένετο χάριν, ο δε τόκος αυτό ποιεί πλεον. 'Οθεν και τούνομα τούτ'
είληφεν• όμοια γαρ τα τικτόμενα τοις γεννώσιν αυτά εστίν ο δε τόκος γίνεται νόμισμα εκ νομίσματος.
'Ωστε και μάλιστα παρά φύσιν ούτος των χρηματισμών εστιν (Πολιτικά Α, 1258b).
Ορισμένες φορές επιστράτευσα και τους Πατέρες της Εκκλησίας, όπως τις "Αποσημειώσεις στα
Πολιτικά και Οικονομικά του Αριστοτέλη" του Γεννάδιου του Σχολάριου:
"Ότι της οικονομικής μέρος ή κτητική, των δε κτήματων, ά και πρακτικά όργανα ή ποιητικά καλούμεν,
τα μεν εισίν έμψυχα, τα δε άψυχα, όσον τω κυβερνητικώ ο οίαξ* και ο πρωρεύς**, είη αν ουν και ο
δούλος όργανον πρακτικό και κτήμα.
3
Ότι βίοι ανθρώπων εισίν εξ: ο νομαδικος, ‎ο γεωργικός, ο ληστρικός, ο θηρευτικός και ο καπηλικός.
Αι οικονομία τέσσερις εισίν ως εν τύπω διαλέγεσθαι: βασιλική, σατραπική, πολιτική, ιδιωτική.
....................
Τρίτον δε την πολιτική. Ταύτης δε κρατΙστη μεν πρόσοδος η από των ιδίων εν τη χώρα γινομένων. Είτα
από εμπορικών και δι' αγώνων. Είτα η από εγκυκλίων".‎‎
(* Το πηδάλιο της κυβέρνησης, ** Ο κατά την πρώραν πλοίου αγρυπνών ναύτης ή αξιωματικός ως ο
κυβερνήτης κατά την πρύμναν)
ή ακόμα και τη συνθηματική φράση του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά "γεννήματα γαρ... οίον εχιδνών
οι τόκοι αποτελούσιν". ‎
Ήταν στιγμές που αμφισβητούσα τον τρόπο της σκέψης και της αντίδρασής σου και στιγμές που σε
δικαίωνα. Πράγματι, πολλοί από αυτούς ήταν τόσο διαφορετικοί από εμάς και τόσο μακριά μας, που
ενώ καθημερινά τους βλέπουμε μπροστά μας στα ΜΜΕ (Μέσα Μνημονιοναζιστικής Επικοινωνίας), δεν
βρήκα τον τρόπο να επικοινωνήσω με κάποιους από αυτούς μαζί τους, για να τους ενημερώσω για το
δραματικό τέλος σου. Οσο για το αν καταλαβαίνουν τον άνθρωπο, σήμερα είμαι πεπεισμένος πως
κάποιοι από αυτούς θεωρούν γεγονός μόνο ένα πιστωτικό ατύχημα (πιστωτικό γεγονός), ενώ ο
θάνατός σου, όπως και τόσων άλλων, είναι μια ασήμαντη ανθρωπιστική λεπτομέρεια, ίσως και
αναγκαία για να αποτρέψει το γεγονός αυτό.
Πολύ συχνά βρισκόμασταν απέναντι. Εγώ με τη Μαρξιστική ορθοδοξία, από την οποία δεν εξαιρούσα
ούτε τον Σταλινισμό, που θεωρούσα μια παρεξηγημένη παράμετρο της πολιτικής ιστορίας, όχι όμως
και της κοινωνικής, γιατί είχε το θάρρος να υπερβεί τα μέτρα της προσποιητής ευπρέπειας του
λεγόμενου "πολιτικού πολιτισμού", που αποδέχεται την κοινωνική βαρβαρότητα για να μην ενοχλήσει
το savoir vivre της πολιτικής συμπεριφοράς κι εσύ με τον αναθεωρητισμό, που νόμιζε πως μπορούσε
να αλλάξουν οι βασικές παράμετροι του Μαρξισμού με τον εκσυγχρονιστικό λογιωτατισμό.
Η ιδιοκτησία, όμως, των μέσων παραγωγής και η υπεραξία δεν μεταβάλλονται στα θεμέλια της
εκμετάλλευσης, ακόμα κι αν τα μέσα παραγωγής του παραγωγικού καπιταλισμού έδωσαν τη θέση τους
σε αυτά του παρασιτικού χρηματοπιστωτικού και η υπεραξία του εμπορεύματος στην υπεραξία του
χρήματος, που από συναλλακτικό έγινε παραγωγικό μέσο.
Μάλιστα, ορισμένες φορές για να σχολιάσω τις Μαρξιστικές προθέσεις των λεγόμενων αριστερών, σου
ανέφερα τον Αριστοτελικό λόγο περί μέρους και όλου από το έργο του "Ηθικά Νικομάχεια" "επεί δε το
άνισον και το παράνομον ου ταυτόν αλλ' έτερον ως μέρος προς όλον (το μεν γαρ άνισον άπαν
παράνομον, το δε παράνομον ουχ άπαν άνισον)", για να καταλήξω στο συμπέρασμα "το μεν γαρ
Μαρξιστικόν άπαν αριστερόν, το δε αριστερόν ουχ άπαν Μαρξιστικόν", ακόμα και του Λένιν, πως "η
διαλεκτική της ιστορίας είναι τέτοια, που η θεωρητική νίκη του Μαρξισμού αναγκάζει τους εχθρούς του
να μεταμφιέζονται σε Μαρξιστές" (Λένιν: Τα ιστορικά πεπρωμένα της διδασκαλίας του Μαρξ).
Κρίμα, που σήμερα δεν ζεις, γιατί θα είχαμε να σχολιάσουμε πολλά με μια αριστερά στην εξουσία της
χώρας μας, που προσπαθεί με τους μηχανισμούς, που μετονόμασε σε θεσμούς για να μετουσιώσει το
μέσο σε σκοπό, του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού να ασκήσει αριστερή, αλλά όχι Κομμουνιστική
εξουσία "... μεταμώνια θηρεύων (‐ουσα) ακράντοις ελπίσιν" (Πίνδαρος) (... τον άνεμο μ' ελπίδες
μάταιες κυνηγώντας) (μετάφραση Γρυπάρη).
4
Έχω μπροστά μου, όμως, ζωντανή την υπομειδιούσα έκφραση του προσώπου σου, σημάδι
προσποιητής αυτάρκειας και την απάντησή σου, για έναν ακόμα ιστορικό συμβιβασμό, όπως
φαντάζομαι θα έχεις κι εσύ τη δική μου ανταπάντηση, πως ο ταξικός αγώνας και η επανάσταση δεν
γίνονται με συμβιβασμούς, γιατί τότε δεν θα ήταν ούτε αγώνας, ούτε επανάσταση και κατά τον Λένιν
στους 100 κομμουνιστες, οι σαράντα είναι αγύρτες, οι 59 αφελείς και ένας μόνο πραγματικός
μπολσεβίκος και ευτυχώς, δεν περιλαμβάνει τους αριστερούς στους κομμουνιστές, δικαιώνοντας την
άποψή μου περί μέρους και όλου.
Όπως, ακόμα, έχω μπροστά μου την αίσθηση που σου προκάλεσε μια σκέψη μου σε ανύποπτο χρόνο,
το 2000, από μια επιστολή μου σε έναν μοναχό με τίτλο "Από την παρ' ολίγον Ελλάδα" και υπότιτλο
"Αντίλογος στην ευρωαγυρτεία και τον πνευματικό νεοπλουτισμό", που είχαμε την ατυχία να δικαιωθεί
μετά μια εικοσαετία:
"Το πέρασμα στο διεθνιστικό καπιταλισμό (ιμπεριαλισμό) δεν θα ήταν δυνατόν να διασφαλίσει την
ευημερία της νέας τάξης με εθνικά μέσα, όπως ο έλεγχος των πολιτικών ελευθεριών, αλλά με
παγκοσμιοποιημένους μηχανισμούς, όπως ο έλεγχος των κοινωνικών και οικονομικών ελευθεριών, που
επιβάλλονται χωρίς να απειλείται με άμβλυνση η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας".
Αυτή η ψειδαίσθηση της δημοκρατίας σε οδήγησε στο θάνατο.
Όπως έλεγε ο Freud, απέναντι σ' ένα νεκρό έχουμε μια ιδιαίτερη στάση θαυμασμού, ‎
όπως σε κάποιον
που τελείωσε ένα δύσκολο έργο, πολύ περισσότερο που εσύ φίλε μου τελείωσες το έργο αυτό με έναν
πανηγυρικό τρόπο, σαν ένα Μπετοβενικό crescendo, διαγράφοντας μόνος σου μια άλλη μικροαστική
συνήθεια, αμάλγαμα βιολογικής, θρησκευτικής και κοινωνικής γελοιότητας, που συνηθίζουν να την
αποκαλούν, ακόμα, ζωή.
Κι έτσι δικαίωσες και τον Bertolt Brecht, αψηφώντας το θάνατο περισσότερο από μια ανεπαρκή και
ανάπηρη ζωή, ίσως και το λόγο του Σεφέρη, πως "οι παλιοί νεκροί ξεφύγαν σπο τον κύκλο και
χαμογελάνε μέσα σε μια παράξενη ησυχία".‎
Φέτος, περιμένοντας τη μέρα της γιορτής σου στις 25 Απριλίου, φίλε μου Μάρκο, γιατί συνεχίζεις να
είσαι φίλος μου, όπως μας δίδαξε ο Jean ‐ Paul Sartre, λέγοντας πως "ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο,
παρά η συνέχιση της ζωής χωρίς εμένα" και στην περίπτωσή μας χωρίς εσένα, αποφάσισα να γράψω
αυτό το σημείωμα.
Το ξέρω πως αν επικαλεστώ τον Στάλιν, που έλεγε πως "ο θάνατος λύνει όλα τα προβλήματα, γιατί αν
δεν υπάρχουν άνθρωποι,  δεν υπάρχουν προβλήματα", ορισμένοι θα χαμογελάσουν με τον παιδικό
μου επαναστατικό ρομαντισμό, όπως τότε που με τη νεανική μας αθωότητα βλέπαμε καθαρά και χωρίς
ιδεολογικούς συμβιβασμούς να σκοτώνεται το τέρας της Ευρώπης, όχι όμως, και η σκύλα που το
γέννησε και που κατά τον Bertolt Brecht είναι πάλι σε οργασμό.
Πάντως, σε σένα ο θάνατος έλυσε όλα τα προβλήματα, που φορτώθηκες από τον οικονομικό φασισμό,
αυτή την εξουσία της έκτακτης ανάγκης, κατά τον προσφιλή μας Νίκο Πουλαντζά, με τον οποίο
Πουλαντζά σε συνέδεαν πολλά, τον οικονομικό, λοιπόν, φασισμό, που έκανε τακτικό δόγμα και
ευρωπαϊκό κεκτημένο την πείνα, μετασχηματίζοντας τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό σε οικονομικό
σκοταδισμό και ήδη η γηραιά ήπειρος γέμισε με τις πτωματικές υποστάσεις της ανεργίας.
5
Γνωρίζαμε πολύ καλά, πως ο φασισμός είναι ένας, που απλά μετέρχεται διαφορετικά μέσα για την
επιβολή του, άλλοτε ιδεολογικά, άλλοτε πολιτικά, άλλοτε στρατιωτικά και άλλοτε οικονομικά.
Όπως, επίσης, γνωρίζαμε πολύ καλύτερα, πως ο φασισμός, σύμφωνα με τον Jean ‐ Paul Sartre, δεν
εξαρτάται από τον αριθμό των θυμάτων του, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει.
Και ως πρώην γιατρός μπορώ να βεβαιώσω, ακόμα και αυτούς που αμφιβάλλουν, ότι ο θάνατος της
στρατιωτικής βίας είναι λιγότερο επαχθής από αυτόν της οικονομικής, αφού ο πρώτος έχει, συνήθως,
τα χαρακτηριστικά ενός στιγμιαίου εγκλήματος, ενώ στο δεύτερο το έγκλημα είναι διαρκές, ενέχοντας
ως "πρωτογενές πλεόνασμα" της ιδεολογίας του τη διαστροφή του σαδισμού.
Σκέφτηκα, για να μη δυσαρεστήσω τη la gauche caviar, όπως την αποκαλούσα για να σε πειράξω και
στην οποία ήταν συχνά στραμμένη η σκέψη σου, αλλά όχι πιστεύω και η καρδιά σου, που θεωρεί
πολιτισμικό κεκτημένο την αποσταλινοποίηση, αφού δεν διδάχτηκε τίποτα από τη διαλεκτική του
ιστορικού υλικού, να επικαλεστώ μόνο τον Αισχύλο ‎
"θάνατος των ανηκέστων κακών ιατρός", αλλά δεν
μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να περιοριστώ στην παρελθοντολογία των επών, χωρίς να
θυμηθώ το λάθος του Στάλιν, ως ένα έγκλημα που δεν έκανε, όπως το περιγράφω σε παλιότερο σχόλιό
μου:
[Τετάρτη, 25 Ιουνίου 2014
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ
Ιωσηφ Βησσαριονοβιτς Σταλιν, ηρθε, νομιζω, η ωρα να σου καταλογισω ενα λαθος και το θυμηθηκα
γραφοντας προσφατα ενα σημειωμα στο οποιο καταγραφω ενα αστειο για σενα και τις περδικες, που
αναφερει ο Milan Kundera στο βιβλιο του La fête de l' insignifiance (Η γιορτη της ασημαντοτητας).
Ιωσηφ Βησσαριονοβιτς Σταλιν, οταν μπηκες νικητης ‐ τροπαιοφορος στη σιχαμερη χωρα των
εγκληματιων ναζιστων, δεν γνωριζες τη γερμανικη ισοδυναμια, αυτη που σημερα στη χωρα μου
χαρακτηριζουν οι κληρονομοι της χωρας αυτης ως "ισοδυναμα μετρα", ισως, γιατι ειχες περισσοτερο,
απο οτι πιστευουν μερικοι, ανθρωποκεντρικη αποψη για τους Κομμουνιστες, λεγοντας πχ στον
επικηδειο, που εκφωνησες στην κηδεια του Λενιν, πως "εμεις οι κομμουνιστες δεν ειμαστε κοινοι
ανθρωποι, ειμαστε φτιαγμενοι απο αλλη παστα".
Ιωσηφ Βησσαριονοβιτς Σταλιν, παραφραζοντας, ομως, μια αλλη σου αποψη, πως "ο θανατος λυνει ολα
τα προβληματα, γιατι αν δεν υπαρχουν ανθρωποι, δεν υπαρχουν προβληματα" σε "ο θανατος λυνει ολα
τα προβληματα, γιατι αν δεν υπαρχουν Γερμανοι, δεν υπαρχουν προβληματα", θα μπορουσες καλλιστα
να αποδωσεις την αρμοζουσα τιμη στα πενηντα εκατομμυρια των θυματων τους και συμφωνα με τη
γερμανικη αντιληψη της ισοδυναμιας, των ισοδυναμων μετρων, να ανταποδωσεις με τον ιδιο αριθμο
θυματων Γερμανων, ισως και μεγαλυτερο, λογω των δικαιωματων σου ως νικητη, απαλλασοντας
οριστικα την Ευρωπη απο τα δεινα τους.
Ιωσηφ Βησσαριονοβιτς Σταλιν, σημερα, οι Ελληνες ζωντας στη χωρα μας αυτα τα δεινα της συγχρονης
γερμανικης οικονομικης ναζιστικης κατοχης, θα δικαιωναμε την πραξη σου, επικαλουμενοι τα λογια
σου, πως "ο θανατος ενος ανθρωπου ειναι τραγωδια, ενω η εξοντωση εκατομμυριων ειναι στατιστικη",
ισοδυναμο μετρο των πενηντα εκατομμυριων θυματων, ενα, δηλαδη, απλως "προγραμμα" ή
"προγραμμα μεταρρυθμισεων", οπως το αποκαλουν και το εφαρμοζουν σημερα οι Γερμανοι.
6
Ενα "προγραμμα μεταρρυθμισεων" θανατου, μιγμα των διαστροφων του μεταρρυθμιστικου
Λουθηρανισμου και προγραμματικου Χιτλερισμου.
Εξαλλου, ο Γερμανος ψυχαναλυτης Erich Fromm ειπε με διαφορετικα λογια, πως "τον δεκατο ενατο
αιωνα το προβλημα ηταν οτι πεθανε ο Θεος, ενω τον εικοστο αιωνα οτι πεθανε ο ανθρωπος".
Tον εικοστο πρωτο αιωνα πεθανε και ο ανθρωπισμος και η πατριδα του Γερμανου ψυχαναλυτη φερει
ενα μεγαλο μερος της ευθυνης του θανατου του ανθρωπου και του ανθρωπισμου.
Εξαλλου, στις χωρες του υπαρκτου καπιταλισμου πεθανε η ιδεα του ανθρωπου.
Στη Γερμανια, εκτος απο την ιδεα, δολοφονηθηκε και ο ιδιος ο ανθρωπος.
Ιωσηφ Βησσαριονοβιτς Σταλιν ολοι σε κατηγορουν για "εγκληματα" που δηθεν εκανες και κανείς γι'
αυτο που δεν εκανες.
Προσωπικα, παρα το παραπονο μου, οτι δεν δικαιωσες τα θυματα του ναζισμου, με τα κριτηρια της
ισοδυναμιας, δεν επαψα να σ' ευγνωμονω, που ελευθερωσες τον πατερα μου απο το γερμανικο
στρατοπεδο συγκεντρωσης του θανατου, το Μαουτχαουζεν, οπου "απολαυσε" για πανω απο δυο
χρονια τη γερμανικη "φιλοξενια" ως πολιτικος κρατουμενος, οπως απολαμβανουμε κι εμεις σημερα τη
γερμανικη "αλληλεγγυη" ως οικονομικοι κρατουμενοι στο στρατοπεδο συγκεντρωσης του ευρω, που
σχεδιαστηκε και κατασκευαστηκε με την ιδια διαστροφη μ' αυτη που σχεδιαστηκε και
κατασκευαστηκε* το Μαουτχαουζεν και το Αουσβιτς και ολα τα αλλα "ευαγη" ιδρυματα του
γερμανικου πολιτισμου της κανιβαλικης ανθρωποωμοφαγιας].
Μάρκο φίλε μου
Σε λίγες μέρες και με την ευκαιρία του τέλους του πολέμου, που παραφράζοντας τον Alain Resnais, θα
έλεγα, του πολέμου που δεν τελείωσε, θα τιμήσω τον πατέρα μου κι εσένα με ένα σεμινάριο μουσικής
ανάλυσης με θέμα "Ανθρωπισμός και Βαρβαρότητα", θύματα της οποίας βαρβαρότητας υπήρξατε και
οι δύο σας και στο οποίο σεμινάριο θα αναλύσω αισθητικά και δομικά δύο έργα του δασκάλου μας της
μουσικής πρωτοπορίας Olivier Messiaen, το Quatuor pour la fin du Temps και το Et exspecto
resurrectionem mortuorum. Εξάλλου, θύμα της ίδιας βαρβαρότητας ήταν και ο συνθέτης, που το
πρώτο, μάλιστα, έργο το έγραψε ως κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Θα τιμήσω, λοιπόν, τον πατέρα μου κι εσένα. Τον πατέρα μου ως πολιτικό κρατούμενο του
στρατοπέδου συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν κι εσένα ως "τρόφιμο", χωρίς τροφή, του στρατοπέδου
συγκέντρωσης του ευρώ, που εκτός από ένα μέσο οικονομικής καταστολής είναι και ένα μέσο ηθικής
και πολιτικής χειραγώγησης της κοινωνικής συνείδησης, έχοντας στην πραγματικότητα τα ίδια
χαρακτηριστικά με αυτά που έδινε ο Umberto Eco, λέγοντας πως "στις μέρες μας μόνο οι ηλίθιοι
κάνουν δικτατορίες με τανκς από τη στιγμή που υπάρχει η τελεόραση", ανεξάρτητα, τελικά, αν και αυτή
έγινε, τουλάχιστον στη χώρα μας, καταφύγιο ηλιθίων και εκτός από αυτή υπάρχει και το ευρώ, που
προφυλάσσει τους κατακτητές από την ηλιθιότητα της δικτατορίας.
Βέβαια, έχω επίγνωση, πως η κίνησή μου να σας τιμήσω με αυτόν τον τρόπο, είναι πράξη δειλίας, γιατί
η τιμή κάποιων που έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους πρέπει να γίνεται με τα ίδια μέσα και δεν το
δηλώνω αυτό, απλά, με το άλλοθι, πως δεν τα διαθέτω, αλλά καταλογίζω στον εαυτό μου την
πρέπουσα ευθύνη, πως δεν έχω την αρετή και τη τόλμη να τα διαθέσω, ζητώντας σας συγγνώμη για την
ανανδρεία μου αυτή.
7
Στην ιατρική είχα μάθει, πως τα ερυθρά αιμοσφαίρια αποτελούν το 25% των συνολικών μας κυττάρων,
γεγονός που σημαίνει πως η κόκκινη ιδεολογία μας εκτός από ιδεολογικό είναι και ένα βιολογικό
προνόμιο.
Κι εσύ Μάρκο μου έδωσες το δικαίωμα αυτό, να μαζέψω ένα ‐ ένα τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων
των ερυθρών αιμοσφαιρίων του βιολογικού και ιδεολογικού σου αίματος στον τόπο του δραματικού
θανάτου σου, μεταμοσχεύοντάς τα στη συνείδησή μου ως εκατομμύρια εκατομμυρίων μίσους για την
Ευρώπη και τους Ευρωπαίους, που σε σκότωσαν, που σκότωσαν τους γονείς και τους παππούδες μας
και θέλουν σήμερα να επιβάλλουν ως φίλους και χωρίς να μας ρωτήσουν αυτούς τους δολοφόνους
μας, χαράζοντας ακόμα πιο βαθιά στη μνήμη μου πάνω από το λουτρό του αίματος σου το λόγο του
Αισχύλου "μέμνησο λουτρών οις ενοσφίσθης" (θυμήσου τα λουτρά που σε σκότωσαν), που στο
"Μυθιστόρημα" του Σεφέρη ο ποιητικός λόγος έγινε πιο τραγικός:
"Δὲν ἔχω ἄλλη δύναμη
τὰ χέρια μου χάνουνται καὶ μὲ πλησιάζουν
ἀκρωτηριασμένα".
Ποια οικονομική σκοπιμότητα αυτού του κακοήθους μορφώματος της παρά φύσιν ΕΕ είναι ανώτερη
από την εθνική μας συνείδηση και την ηθική της ιστορίας μας;
Πόσο ακόμα θα ρυμουλκεί την τεχνητή συνείδηση των βολεμένων Ελλήνων, των πακετοφάγων, εκείνη
η συνθηματική αθλιότητα του λεγόμενου "εθνάρχη", πως "ανήκουμε στη Δύση";
Δεν ανήκουμε στην Καραμανλική μπουρδοβλακεία της Δύσης, αλλά στη Σεφέρεια Ανατολή "...
γεννήθηκα στην ελληνική ορθόδοξη παράδοση, στην παράδοση των μεγάλων Πατέρων της Ανατολής,
αυτή ήταν η μοίρα μου".
Ο Σεφέρης το 1949 έλεγε:
"Το δίλημμα είναι αμείλικτο: είτε θ' αντικρύσουμε το δυτικό πολιτισμό, που είναι κατά ένα μέρος και
δικός μας, μελετώντας με λογισμό και νηφάλιο θάρρος τις ζωντανές πηγές του ‐ και αυτό δεν βλέπω
πως μπορεί να γίνει αν δεν αντλήσουμε τη δύναμη από τις δικές μας ρίζες και χωρίς ένα συστηματικό
μόχθο για τη δική μας παράδοση, είτε θα του γυρίσουμε τις πλάτες και θα τον αγνοήσουμε, αφήνοντάς
τον να μας υπερφαλαγγίσει, με κάποιο τρόπο από τα κάτω, με τη βιομηχανοποιημένη, την αγοραία τη
χειρότερη μορφή της επίδρασης του" και το 1961 σε συμπληρωματική σημείωση παρατηρούσε "Αυτού
του είδους το υπερφαλάγγισμα έχει σήμερα (1961) προχωρήσει απελπιστικά και ανεμπόδιστα"
(Δοκιμές).
Φαντάζομαι αν ζούσε σήμερα ο Σεφέρης, θα είχε αναθωρήσει τη βασική σκέψη του, πως δηλαδή ο
δυτικός πολιτισμός δεν έχει καμία σχέση με τον Ελληνικό, γιατί η Ελλάδα ήταν εχθρός του ναζισμού και
του φασισμού, που αποτελούν Ευρωπαϊκό προνόμιο σε κάθε μορφή βίας που ασκούν, άλλοτε
στρατιωτικής και άλλοτε οικονομικής, όπως επίσης δεν έχει καμία σχέση η Ελληνική λεβεντιά και
περηφάνια, που καταρακώθηκαν από ευρωπροσκυνημένους νενέκους, με την ευρωυποκρισία.
Τι σχέση μπορεί να έχει ακόμα μια γερμανική Allemande ή μια γαλλική Courante με έναν Καλαματιανό,
που κουβαλάει κατά τον Θρασύβουλο Γεωργιάδη τις καταβολές του Δάκτυλου (‐υυ), ή έναν Τσάμικο;
* Επεξήγηση από άλλο σχόλιό μου στις 27 Μαρτίου του 2013 με τίτλο:
8
O ΟΡΝΙΘΩΝΑΣ (ΚΟΤΕΤΣΙ) TΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΡΟΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ
.....................................................
[Οταν βρισκομαι στο Παρισι, αναμεσα στις τρεχουσες απολαυσεις και τις προσωπικες αναμνησεις, η
μνημη μου σερνεται παντα στο αρμα των Jean ‐ Paul Sartre και Michel Foucault στη φιλοσοφια και των
Olivier Messiaen και Jean Barraqué στη μουσικη.
Απο καιρο, λοιπον, χαρακτηρισα το Euro Group ως τη συγχρονη Gestapo του οικονομικου ναζισμου,
θεματοφυλακα της Αρειας οικονομικης αντιληψης της Γερμανικης Ευρωπαικης Ενωσης.
Πριν λιγο διαβασα πως ο Jeroen Dijsselbloem, προεδρος του Euro Group και υπουργος οικονομικων της
Ολλανδιας, μια πολιτικη μετριοτητα πληθωριστικης οικονομικης βλακειας, ειναι αγρονομος.
Στο μυαλο μου, σχεδον αντανακλαστικα, αναδυθηκαν τα λογια του Foucault απο το εργο του Sade,
sergent du sexe, που αφορουν τον Heinrich Luitpold Himmler, αρχηγο (Reichsführer) των SS
(Schutzstaffel), εναν αλλον αγρονομο πρωτοπορο του ναζισμου:
"Ο ναζισμος δεν επινοηθηκε απο μεγαλους τρελους του ερωτισμου του 20ου αιωνα, αλλα απο
σιχαμερους μικροαστους.
Ο Himmler ηταν αγρονομος με συζυγο μια νοσοκομα.
Τα στρατοπεδα συγκεντρωσης δημιουργηθηκαν ως νοσηρη φαντασιωση μιας νοσοκομας και ενος
μελετητη ορνιθωνων.
Νοσοκομειο και κοτετσι ηταν η υποσυνειδητη φαντασιωση των στρατοπεδων συγκεντρωσης].
Σήμερα, το λεγόμενο "πρόγραμμα" στη χώρα μας το αποκαλούν "σωτηρία", προφανώς, όχι ως μια
φαντασίωση, αλλά ως μία συνειδητή πράξη ταξικής και κοινωνικής βίας  νοσοκομείου και ορνιθώνα
κατήχησης, δημιούργημα ενός παράλυτου ασθενούς και μιας κομπλεξικής παπαδοκόρης, βάζοντας τον
Έλληνα "ασθενή" άλλοτε στον Αμερικανικό γύψο, εξάλλου οι συνταγματάρχες ήταν εμπειροτέχνες του
χειροπρακτικού καπιταλισμού και άλλοτε στη Γερμανική εντατική μονάδα του ευρώ, στην οποία οι
τραπεζίτες "θεράποντες ιατροί" είναι οι επιστήμονες του ιμπεριαλισμού.
Μάρκο φίλε μου
Κάποτε σου είχα μιλήσει για την άποψη του Proust, πως "έρχεται τόσο γρήγορα η στιγμή που δεν
υπάρχει πια τίποτα να περιμένουμε".
Σε σένα, απλά, ήρθε γρηγορότερα.
Δεν σου μίλησα, όμως, ποτέ για το μέλλον (της αγάπης) που, κατά τον Altusser, διαρκεί πολύ.
Πολύ περισσότερο, όμως, θα διαρκέσει το μίσος μου γι αυτούς που σε σκότωσαν.
Μάρκο φίλε μου
Θα κλείσω με μια άποψη ενός οικονομολόγου, του Keynes, πως "μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι
νεκροί".
9
Εσένα σε σκότωσε το μεσοπρόθεσμο και η Ευρώπη προσπαθεί να μας πείσει, ακριβώς για το αντίθετο
από αυτό που έλεγε ο Keynes, προσπαθεί να μας πείσει, δηλαδή, πως όλοι οι Έλληνες μακροπρόθεσμα
είμαστε ζωντανοί" και υπάρχουν τόσοι ηλίθιοι, που τους πιστεύουν ακόμα, γιατί απλά είναι ηλιθιότητα
να θεωρείς τη ζωή προσδοκία του μέλλοντος.
Ο Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς (4ος μΧ αιώνα), θρηνώντας για το θάνατο του Ελληνισμού έγραψε:
"Άρα μη θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον, Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες όνειρον εικάζοντες
είναι τόν βίον; ή ζώμεν ημείς, του βίου τεθνηκότος;"
(μήπως ενώ είμαστε νεκροί ζούμε κατά φαντασία, εμείς οι Έλληνες, που πέσαμε σε συμφορά,
πιστεύοντας πως η ζωή είναι όνειρο; ή ζούμε εμείς και έχει πεθάνει η ζωή;)
Να μια άλλη διάσταση ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ελλάδα, που συμπυκνώνει την πολιτισμική μας
ιδιαιτερότητα:
Η κωμωδία του "κατά φαντασία ασθενούς" Ευρωπαίου και το δράμα του κατά φαντασία ζωντανού
Έλληνα.
Σημείωση: Τα μέρη από τα παλιά μου κείμενα με πλάγια γράμματα είναι ατονικά, λόγω των δυσκολιών
που είχαν οι προηγούμενες εκδόσεις του BlackBerry στη χρησιμοποίηση των τόνων.