Η φράση αυτή, φενάκη της ξύλινης πολιτικής γλώσσας, κακοποίησε για μια ακόμα φορά την αισθητική μας στερεοφωνικά. Από τον πρωθυπουργεύοντα της κατοχικής κυβέρνησης Αμερικανό πολίτη από τη μια, που εξέδωσε τη δημοκρατία «ἐπὶ χρήμασι» στους Αμερικανοευρωπαΐους βιαστές και τον πρόεδρο του βουλευτηρίου του δράματος του Ελληνικού λαού και βολευτηρίου της ευημερίας των πολιτικών από την άλλη.
«Ἄξιόν ἐστι» το στόμα του Κρατίνου τοῦ πρεσβυτέρου τοῦ Ἀθηναίου, όταν ειρωνεύεται τους πολιτικούς με την αδήλως έκδηλη σοφία του «αὐτήλατα τοῖσι θεὸς ἀνίει τ’ ἀγαθά» (αυτόματα στέλνει ο θεός σ’ αυτούς – τους πολιτικούς – τα αγαθά).
Ο παλιμπαιδισμός της πολιτικής κουλτούρας δεν έχει όρια.
Ποιος δεν αναπολεί μετά από κάθε πολιτική κρίση εκείνο ο υψίστης πνευματικής ηλιθιότητας επιχείρημα, πως «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»; Με τη διαφορά πως η ίδια είναι ένα αδιέξοδο, αφού σε ένα περιβάλλον οικονομικής τυραννίας, επαγγέλλεται τη ψευδαίσθηση της πολιτικής ελευθερίας.
Το γνωρίζουμε, λοιπόν, πως «η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται», αφού διατηρεί το κυριαρχικό προνόμιο να τρομοκρατεί η ίδια με οικονομικά μυδράλια το λαό, υπέρ του ναού του Σωτήρος των αμαρτωλών και κλεπτών πολιτικών μωρών παρθένων, που μετά τή συρραφή του ξεσχισμένου παρθένιου υμένα τους, υπό την παραισθησιογόνο νάρκη της λεγόμενης λαϊκής εντολής, παραδίδονται σε νέους εραστές, αποκρύπτοντας την απύθμενη τρύπα τους, ενώ ταυτόχρονα, με έναν μηχανισμό μετάθεσης, συνηθίζουν να μιλούν για άλλες έντριχες τρύπες. Όπως, πχ η τρύπα του προϋπολογισμού, η τρύπα των εσόδων, παρέχοντας στον Ελληνικό λαό την ηδονή να τις πληρώσει (και με την έννοια του γεμίσει, για να μη πω και γαμήσει) σε μια πράξη ολοκλήρωσης της πολιτικής κοπρολαγνείας, αποκαλούμενης λογιότερα και περαίωσης, δια του οικονομικού του μορίου (μέρους του υστερημένου βαλαντίου και βαλανίου του, που σαλαμοποιήθηκε στην πολιτική βιομηχανία των επενδυτών του αντιστασιακού αγώνα κατά της χούντας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου