Στον Κωστα Καββαθα, που ανεχεται τοσο καιρο τα σχολια μου.
Ηταν η εποχη που αλλαζα τα αυτοκινητα σαν ... τις γυναικες ...
Καθε χρονο και ενα καινουργιο θηλυκιο ... Alfa Romeo ή Lancia.
Επτα Ιταλικες καλλονες, αναμεσα στα εικοσι πεντε συνολικα τετρατροχα, που περασαν απο τα χερια μου, σε μια περιοδο εργασιακου βιου τριανταπεντε ετων με bonus χωρις malus!
Κατα τον Ελυτη, το παθος για την ιδια τεχνη.
Η Χρυση Τομη αναμεσα στο μυθο και την πραγματικοτητα.
"Θαύμασα τον Παρθενώνα
και στην κάθε του κολόνα
βρήκα τον χρυσό κανόνα
Όμως σήμερα το λέω
βρίσκω το καλό κι ωραίο
σε μια σπορ Alfa Romeo" (Ελυτης).
Αφησα εποχη με τα τετραφυλλα τριφυλλια της αυτοκινητιστικης μυθολογιας.
Quardifoglio Verde.
Για τους γνωστους ημουν ο "κακομαθημενος", για τους σπουδαστες ο "καλομαθημενος".
Μεχρι και καντατα για την ερωτικη μου σχεση με την Alfa Romeo εγραψαν οι σπουδαστες μου ή μαλλον οι σπουδαστριες μου, που παρουσιαστηκε μαλιστα και σε συναυλια.
Ευτυχως δεν ειχα την ιδια τυχη με τον Ορφεα... που τον θανατωσαν οι γυναικες της Θρακης, γιατι περιφρονησε, μετα το θανατο της Ευρυδικης, τον ερωτα τους.
Προφανως γιατι δεν ημουν ο Ορφεας ή γιατι η Ευρυδικη ηταν μια Alfa Romeo.
Canti di vita e d' amore: Sul Alfa Romeo*!
Στο τελος μαλιστα της συναυλιακης παρουσιασης της καντατας εισεπραξα το επιτιμητικο σχολιο εξαιρετης φιλης Ελληνιδας αοιδου, της Γερμανικης σχολης (της Μουσικης Ακαδημιας του Μοναχου και της Βιεννης), βρισκομενης σε ιδεολογικη συγχυση αναμεσα στην Ευρωπαικη μουσικη κουλτουρα, τον θρησκευτικο και τον αριστερο φονταμενταλισμο, "Δημητρη, δεν ντρεπεσε, κομμουνιστης ανθρωπος να κυκλοφορεις με Alfa Romeo".
Στην κοινωνικη συνειδηση η απολαυση ειναι παθος του καπιταλιστικου παραπετασματος (κλειστο προνομιο, οπως λεμε κλειστο επαγγελμα, που με το ανοιγμα του θα σωθει η Ελλαδα, αν ανοιξουν, λοιπον, τα κλειστα παθη του καπιταλισμου θα σωθει ολοκληρη η ανθρωποτητα), για το οποιο θα πρεπει να ντρεπονται οι ανθρωποι της αλλης οχθης.
Τοτε, λοιπον, ειχα καταληξει να συγκρινω τα αυτοκινητα με τις γυναικες.
Τα Ιταλικα τα θεωρουσα ναζιαρες δεκαοχταρες, που ζεις μαζι τους το παθος.
Τα Γαλλικα παντρεμενες, που ζεις μαζι τους τη σιγουρια της παρανομης σχεσης και τα Γερμανικα ξεχασμενες γεροντοκορες, που μη μπορωντας να ανοιξουν τα ποδια τους ανοιγουν τις πορτες της κοινωνικης καταξιωσης σε νεοπλουτους, τσομπανηδες και νταβατζηδες!
Μια φορα μπηκα στον επενδυτικο πειρασμο με την αποσυρση (του Μανου;) να παρω στο χαρεμι μου μια Γερμανιδα γεροντοκορη και διελυσα τη σχεση μαζι της πριν την ωρα της, λογω ασυμφωνιας χαρακτηρων.
Στα φαναρια εβλεπα τα οπισθια των αλλων, κοντευοντας να φτασω στην εξη του Οθωμανικου δικαιου και στην ανηφορα της Καρδιας, στο δρομο Θεσσαλονικης Χαλκιδικης, βογγουσε σαν κατακοπη γαιδουρα.
Με την πεμπτη δεν μπορεσε να την ανεβει ποτε.
Η αντιδοτη απολαυση ηρθε με ενα "σεμνο και ταπεινο" Peugeot 104 Rallye, που μολις τοτε ειχε κυκλοφορησει και καποια εκατομμυρια δραχμες στο βιβλιαριο της τραπεζας, ως υπολοιπο της ανταλλαγης.
Η επενδυση επιασε τοπο.
Μπλε Peugeot και μαυρο αυτοκινητιστικο χρημα.
Το Γερμανικο απορρυπαντικο εξαφανισε τους λεκεδες.
Το συνιστα η μια και μοναδικη Γερμανικη εταιρια κατασκευης πλυντηριων, προμηθευτης των Αυτων Βασιλικων Υψηλοτητων (ΑΒΥ την περιοδο της τεως βασιλειας, TRH, Their Royal Highnesses στο σημερινο Αγγλικο πρωτοκολλο) των Ελληνικων κομματων.
Βεβαια τοτε τα αυτοκινητα της Απω Ανατολης δεν ειχαν μπει ακομα στο φαντασιακο σεξιστικο συστημα...
Ηταν απλα αυτοκινουμενα ξωκλησια με εικονισματα αξυριστων αγριων αγιων, γυφτικοι αραμπαδες με πολυχρωμες χαντρες και πλουμιστα μαξιλαρακια, ακομα και παιδικοι σταθμοι μ' εκεινη την ηθικοπλαστικη ηλιθιοτητα "μην τρεχεις μπαμπα".
Τα παιδια που απετρεπαν τοτε τον πατερα απο την επανασταση της ταχυτητας, σημερα εγιναν πατεραδες και αποτρεπουν τα παιδια τους απο την κοινωνικη επανασταση.
Παρακολουθωντας τα τελευταια χρονια τις Ευρωπαικες αιθουσες συναυλιων να κατακλυζονται απο γυναικειες φωνες της Απω Ανατολης, ανεστρεψα το σεξιστικο ισοδυναμο (η λεξη ισοδυναμο ως γλωσσικο καταλοιπο της μνημονιοκρατιας, σαν τις τοσες και τοσες Τουρκικες που αφησαν τα ιχνη τους στη γλωσσα μας μετα την Τουρκοκρατια), ταυτιζοντας τις γυναικες με τα αυτοκινητα.
Νοσταλγησα μια Ρωσσιδα κοντραλτο, αντρογυναικα, που για τον προσδιορισμο του φυλου της χρειαζεται εξερευνηση του Αμαζονιου του εφηβαιου, ενα Lada εκτος (καπιταλιστικου) δρομου με χειροκινητο και ασυγχρονιστο σασμαν, χωρις ΑΒS και ηχομονωση, να πλημμυριζει με τον ηχο της την αιθουσα και φευγοντας απο τη σκηνη να απολαμβανεις τα πληθωρικα οπισθια της να κινουνται "σαν τις καμπανες της Λαμπρης" για να μη ξεχναμε και τον Καζαντζακη και οχι να σερνεται αθορυβη και πολυβαλβιδη με ηλεκτρονικο ψεκασμο, σαν ψιλοκομμενο και αναλατο sushi.
Νοσταλγησα, ακομα, μια Ιταλιδα σοπρανο, χωρις συστηματα ευσταθειας και ελεγχου πλαγιολισθησης του vibrato, εξακυλινδρη και με διπλα καρμυρατερ (Weber;) με πολλαπλες πεταλουδες, χωρις φιλτρο αερα, που θα προσφερει σε αφθονια τους αρμονικους των ψηλων περιοχων, εκει που οι Απω Ανατoλιτισσες τους εχουν κουρεμενους...
"Εξις δευτερα φυσις" (Αριστοτελης). Μνημονιοεξις δευτερα παραφυσις, κοινως διαστροφη.
Να εξομολογηθω την αμαρτια μου.
Οταν διαβαζα για τα καρμυρατερ Weber με τις πολλαπλες πεταλουδες στο Κατα ΚΚ Ευαγγελιο, τους 4 ΤΡΟΧΟΥΣ, μου ερχονταν παντα στο μυαλο η μοναδικη πεταλουδα, η φημισμενη χορευτρια του can can Louise Weber του Moulin Rouge, που εγινε γνωστη με το ονομα La Goulue (Η απληστη), σαν τα καρμπυρατερ ..., Weber και απληστη.
Πως να μην νοσταλγησω εκεινα τα ... υπερηχητικα Tupolev, που με τον ηχο της φωνης τους εσπαγαν το φραγμα της εξουσιας εξασφαλιζοντας τον τιτλο του "Καλλιτεχνη του Λαου", πολλοι απο τους οποιους με τιμησαν με τη φιλια τους.
Καποτε φιλοξενουσα εναν απο αυτους, κορυφαιο σολιστα με διεθνη καριερα και καθηγητη της Ανωτατης Μουσικης Ακαδημιας της χωρας του, που εκτος απο τον τιμητικο τιτλο του "Καλλιτεχνη του Λαου" ειχε και το αυτοκινητιστικο προνομιο μιας παλιας Mercedes Americana με πινακιδες το ονομα του.
Τετοιες Αμερικανικες συνηθειες φαινεται πως διεφθειραν τον υπαρκτο του ανυπαρκτου σοσιαλισμου.
Πηγαμε, λοιπον, να παραλαβουμε μαζι απο την αντιπροσωπεια του Γεωργιαδη (ο Αποστολος, ο Ροϊδης, δεν ηταν ακομα αντιπροσωπος) της Θεσσαλονικης το καινουργιο μου αποκτημα, μια απαστραπτουσα Lancia.
Ρυθμιζα απο τη θεση του οδηγου τον ηλεκτρικο δεξιο καθρεπτη και αυτος απο τη θεση του συνοδηγου ανοιγε το παραθυρο και προσπαθουσε να τον φερει στα μετρα του χειροκινητα ...
To συμπερασμα του ηταν πως θα χρειαζοταν μισθους χιλιων περιπου ετων, εναν Βιβλικο εργασιακο βιο, να την αποκτησει!
Ηταν τοτε που παραμυθιαζαν τον Ελληνικο λαο πως με την ενταξη στην ΕΟΚ θα γλυτωσει τη Βαλκανοποιηση, για να βαλουν στο χερι τα πακετα οι εθνικοι νταβατζηδες.
Σημερα διαπιστωνουμε πως οδηγηθηκαμε πιο γρηγορα σ' αυτη και η Βουλγαρια δεν θελει να γινει Ελλαδα.
Χθες το βραδυ, μετα το ειδικο αφιερωμα στον Hans Eisler στο Konzerthaus του Βερολινου με το εργο του Deutsche Simfonie με κειμενα του Bertolt Brecht, ανεσυρα απο το i Pod με τους χιλιαδες δισκους, που κουβαλαω παντα μαζι μου, την Πρωτη Συμφωνια του Γιαννη Χρηστου, που στη δευτερη κινηση της "φιλοξενει" το ποιημα του Eliot "Eyes that last I saw in tears".
Ηχογραφηση απο ζωντανη συναυλια στο Ηρωδειο στις 3 Αυγουστου του 1953 με την Κρατικη Ορχηστρα Αθηνων υπο τη διευθυνση του Alec Sherman και την Κιτσα Δαμασιωτου στο τραγουδι του Eliot.
Θεσπεσια φωνη, κατι αναμεσα σε Ferrari και Maserati.
Ηχογραφηση και μαλιστα "ζωντανη" του 1953!
Λιγα χρονια μετα την Κατοχη και τον Εμφυλιο.
Η πληγωμενη αλλα οχι υποταγμενη Ελλαδα, που πηρε τα οπλα και βγηκε στο βουνο και δεν περιμενε τον χαρατσοφορο ταχυδρομο μπροστα στα Τουρκικα σηριαλς να της επιδωσει, ως μερος του εργου, τα λυτρα της Ευρωυποταγης, σηκωνε το αναστημα του πολιτισμου και της μουσικης πρωτοποριας.
Οπως φαινεται κατι εμεινε απο το Marshall Plan (Σχεδιο Μαρσαλ) και για τον πολιτισμο και δεν σπαταληθηκε ολοκληρο στους ταγματασφαλιτες συμφωνα με το κατα κεφαλην εισοδημα των κεφαλων των κομμουνιστων, που λαφυραγωγησαν.
Αραγε ποσο να εφτασαν τα spreads και τα CDS του κεφαλιου του Αρη Βελουχιωτη, ωστε απο τη μια να μην εκτροχιαστει το προγραμμα σταθεροτητας και απο την αλλη να μην αδικηθουν οι κεφαλαιουχοι εκτελεστες;
Σημερα στο ακαθοριστου φυλου και φυλης Υπουργειο Πολιτισμου, Αθλητισμου, Τουρισμου, Παιδειας, Θρησκευματων και δια βιου μαθησης της βλακειας, πολιτισμος ειναι η τουριστικη κρουαζιερα, το cabotage, λιγο κρασι, λιγο θαλασσα και το αγορι μου ... και η πολιτισμενη, επισης, κατανομη των Ευρωπαικων πακετων μεταξυ των νονων της διαπλοκης, αυτους που ο πρωην πρωθυπουργος της Ελλαδος χαρακτηρισε με ορους του πολιτικου δημοτικιστικου λογιωτατισμου** (με ω κατα τον Γιαννη Κορδατο) ως νταβατζηδες.
* Δανεισμενο απο το εργο του Luigi Nono Canti di vita e d' amore: Sul ponte di Hiroshima.
** Δημοτικισμος και Λογιωτατισμος, κοινωνικη μελετη του γλωσσικου ζητηματος του Γιαννη Κορδατου.
ΥΓ. Τις μερες που οι ισοδυναμοι ενοχοι της χρεοκοπιας θα αναζητουν ως αυτοκλητοι πλεον σωτηρες την ισοδυναμια του οικονομικου θανατου των Ελληνων, η Φιλαρμονικη του Βερολινου, οπως μου πληροφορησαν φιλοι, μελη της ορχηστρας, θα βρισκεται με τον Sir Simon Rattle στην Τουρκια για δυο συναυλιες, μια στην Κωνσταντινουπολη στο Συνεδριακο Κεντρο Haliç και μια στην αγορα της παλαιας Εφεσσου.
Ηταν η εποχη που αλλαζα τα αυτοκινητα σαν ... τις γυναικες ...
Καθε χρονο και ενα καινουργιο θηλυκιο ... Alfa Romeo ή Lancia.
Επτα Ιταλικες καλλονες, αναμεσα στα εικοσι πεντε συνολικα τετρατροχα, που περασαν απο τα χερια μου, σε μια περιοδο εργασιακου βιου τριανταπεντε ετων με bonus χωρις malus!
Κατα τον Ελυτη, το παθος για την ιδια τεχνη.
Η Χρυση Τομη αναμεσα στο μυθο και την πραγματικοτητα.
"Θαύμασα τον Παρθενώνα
και στην κάθε του κολόνα
βρήκα τον χρυσό κανόνα
Όμως σήμερα το λέω
βρίσκω το καλό κι ωραίο
σε μια σπορ Alfa Romeo" (Ελυτης).
Αφησα εποχη με τα τετραφυλλα τριφυλλια της αυτοκινητιστικης μυθολογιας.
Quardifoglio Verde.
Για τους γνωστους ημουν ο "κακομαθημενος", για τους σπουδαστες ο "καλομαθημενος".
Μεχρι και καντατα για την ερωτικη μου σχεση με την Alfa Romeo εγραψαν οι σπουδαστες μου ή μαλλον οι σπουδαστριες μου, που παρουσιαστηκε μαλιστα και σε συναυλια.
Ευτυχως δεν ειχα την ιδια τυχη με τον Ορφεα... που τον θανατωσαν οι γυναικες της Θρακης, γιατι περιφρονησε, μετα το θανατο της Ευρυδικης, τον ερωτα τους.
Προφανως γιατι δεν ημουν ο Ορφεας ή γιατι η Ευρυδικη ηταν μια Alfa Romeo.
Canti di vita e d' amore: Sul Alfa Romeo*!
Στο τελος μαλιστα της συναυλιακης παρουσιασης της καντατας εισεπραξα το επιτιμητικο σχολιο εξαιρετης φιλης Ελληνιδας αοιδου, της Γερμανικης σχολης (της Μουσικης Ακαδημιας του Μοναχου και της Βιεννης), βρισκομενης σε ιδεολογικη συγχυση αναμεσα στην Ευρωπαικη μουσικη κουλτουρα, τον θρησκευτικο και τον αριστερο φονταμενταλισμο, "Δημητρη, δεν ντρεπεσε, κομμουνιστης ανθρωπος να κυκλοφορεις με Alfa Romeo".
Στην κοινωνικη συνειδηση η απολαυση ειναι παθος του καπιταλιστικου παραπετασματος (κλειστο προνομιο, οπως λεμε κλειστο επαγγελμα, που με το ανοιγμα του θα σωθει η Ελλαδα, αν ανοιξουν, λοιπον, τα κλειστα παθη του καπιταλισμου θα σωθει ολοκληρη η ανθρωποτητα), για το οποιο θα πρεπει να ντρεπονται οι ανθρωποι της αλλης οχθης.
Τοτε, λοιπον, ειχα καταληξει να συγκρινω τα αυτοκινητα με τις γυναικες.
Τα Ιταλικα τα θεωρουσα ναζιαρες δεκαοχταρες, που ζεις μαζι τους το παθος.
Τα Γαλλικα παντρεμενες, που ζεις μαζι τους τη σιγουρια της παρανομης σχεσης και τα Γερμανικα ξεχασμενες γεροντοκορες, που μη μπορωντας να ανοιξουν τα ποδια τους ανοιγουν τις πορτες της κοινωνικης καταξιωσης σε νεοπλουτους, τσομπανηδες και νταβατζηδες!
Μια φορα μπηκα στον επενδυτικο πειρασμο με την αποσυρση (του Μανου;) να παρω στο χαρεμι μου μια Γερμανιδα γεροντοκορη και διελυσα τη σχεση μαζι της πριν την ωρα της, λογω ασυμφωνιας χαρακτηρων.
Στα φαναρια εβλεπα τα οπισθια των αλλων, κοντευοντας να φτασω στην εξη του Οθωμανικου δικαιου και στην ανηφορα της Καρδιας, στο δρομο Θεσσαλονικης Χαλκιδικης, βογγουσε σαν κατακοπη γαιδουρα.
Με την πεμπτη δεν μπορεσε να την ανεβει ποτε.
Η αντιδοτη απολαυση ηρθε με ενα "σεμνο και ταπεινο" Peugeot 104 Rallye, που μολις τοτε ειχε κυκλοφορησει και καποια εκατομμυρια δραχμες στο βιβλιαριο της τραπεζας, ως υπολοιπο της ανταλλαγης.
Η επενδυση επιασε τοπο.
Μπλε Peugeot και μαυρο αυτοκινητιστικο χρημα.
Το Γερμανικο απορρυπαντικο εξαφανισε τους λεκεδες.
Το συνιστα η μια και μοναδικη Γερμανικη εταιρια κατασκευης πλυντηριων, προμηθευτης των Αυτων Βασιλικων Υψηλοτητων (ΑΒΥ την περιοδο της τεως βασιλειας, TRH, Their Royal Highnesses στο σημερινο Αγγλικο πρωτοκολλο) των Ελληνικων κομματων.
Βεβαια τοτε τα αυτοκινητα της Απω Ανατολης δεν ειχαν μπει ακομα στο φαντασιακο σεξιστικο συστημα...
Ηταν απλα αυτοκινουμενα ξωκλησια με εικονισματα αξυριστων αγριων αγιων, γυφτικοι αραμπαδες με πολυχρωμες χαντρες και πλουμιστα μαξιλαρακια, ακομα και παιδικοι σταθμοι μ' εκεινη την ηθικοπλαστικη ηλιθιοτητα "μην τρεχεις μπαμπα".
Τα παιδια που απετρεπαν τοτε τον πατερα απο την επανασταση της ταχυτητας, σημερα εγιναν πατεραδες και αποτρεπουν τα παιδια τους απο την κοινωνικη επανασταση.
Παρακολουθωντας τα τελευταια χρονια τις Ευρωπαικες αιθουσες συναυλιων να κατακλυζονται απο γυναικειες φωνες της Απω Ανατολης, ανεστρεψα το σεξιστικο ισοδυναμο (η λεξη ισοδυναμο ως γλωσσικο καταλοιπο της μνημονιοκρατιας, σαν τις τοσες και τοσες Τουρκικες που αφησαν τα ιχνη τους στη γλωσσα μας μετα την Τουρκοκρατια), ταυτιζοντας τις γυναικες με τα αυτοκινητα.
Νοσταλγησα μια Ρωσσιδα κοντραλτο, αντρογυναικα, που για τον προσδιορισμο του φυλου της χρειαζεται εξερευνηση του Αμαζονιου του εφηβαιου, ενα Lada εκτος (καπιταλιστικου) δρομου με χειροκινητο και ασυγχρονιστο σασμαν, χωρις ΑΒS και ηχομονωση, να πλημμυριζει με τον ηχο της την αιθουσα και φευγοντας απο τη σκηνη να απολαμβανεις τα πληθωρικα οπισθια της να κινουνται "σαν τις καμπανες της Λαμπρης" για να μη ξεχναμε και τον Καζαντζακη και οχι να σερνεται αθορυβη και πολυβαλβιδη με ηλεκτρονικο ψεκασμο, σαν ψιλοκομμενο και αναλατο sushi.
Νοσταλγησα, ακομα, μια Ιταλιδα σοπρανο, χωρις συστηματα ευσταθειας και ελεγχου πλαγιολισθησης του vibrato, εξακυλινδρη και με διπλα καρμυρατερ (Weber;) με πολλαπλες πεταλουδες, χωρις φιλτρο αερα, που θα προσφερει σε αφθονια τους αρμονικους των ψηλων περιοχων, εκει που οι Απω Ανατoλιτισσες τους εχουν κουρεμενους...
"Εξις δευτερα φυσις" (Αριστοτελης). Μνημονιοεξις δευτερα παραφυσις, κοινως διαστροφη.
Να εξομολογηθω την αμαρτια μου.
Οταν διαβαζα για τα καρμυρατερ Weber με τις πολλαπλες πεταλουδες στο Κατα ΚΚ Ευαγγελιο, τους 4 ΤΡΟΧΟΥΣ, μου ερχονταν παντα στο μυαλο η μοναδικη πεταλουδα, η φημισμενη χορευτρια του can can Louise Weber του Moulin Rouge, που εγινε γνωστη με το ονομα La Goulue (Η απληστη), σαν τα καρμπυρατερ ..., Weber και απληστη.
Πως να μην νοσταλγησω εκεινα τα ... υπερηχητικα Tupolev, που με τον ηχο της φωνης τους εσπαγαν το φραγμα της εξουσιας εξασφαλιζοντας τον τιτλο του "Καλλιτεχνη του Λαου", πολλοι απο τους οποιους με τιμησαν με τη φιλια τους.
Καποτε φιλοξενουσα εναν απο αυτους, κορυφαιο σολιστα με διεθνη καριερα και καθηγητη της Ανωτατης Μουσικης Ακαδημιας της χωρας του, που εκτος απο τον τιμητικο τιτλο του "Καλλιτεχνη του Λαου" ειχε και το αυτοκινητιστικο προνομιο μιας παλιας Mercedes Americana με πινακιδες το ονομα του.
Τετοιες Αμερικανικες συνηθειες φαινεται πως διεφθειραν τον υπαρκτο του ανυπαρκτου σοσιαλισμου.
Πηγαμε, λοιπον, να παραλαβουμε μαζι απο την αντιπροσωπεια του Γεωργιαδη (ο Αποστολος, ο Ροϊδης, δεν ηταν ακομα αντιπροσωπος) της Θεσσαλονικης το καινουργιο μου αποκτημα, μια απαστραπτουσα Lancia.
Ρυθμιζα απο τη θεση του οδηγου τον ηλεκτρικο δεξιο καθρεπτη και αυτος απο τη θεση του συνοδηγου ανοιγε το παραθυρο και προσπαθουσε να τον φερει στα μετρα του χειροκινητα ...
To συμπερασμα του ηταν πως θα χρειαζοταν μισθους χιλιων περιπου ετων, εναν Βιβλικο εργασιακο βιο, να την αποκτησει!
Ηταν τοτε που παραμυθιαζαν τον Ελληνικο λαο πως με την ενταξη στην ΕΟΚ θα γλυτωσει τη Βαλκανοποιηση, για να βαλουν στο χερι τα πακετα οι εθνικοι νταβατζηδες.
Σημερα διαπιστωνουμε πως οδηγηθηκαμε πιο γρηγορα σ' αυτη και η Βουλγαρια δεν θελει να γινει Ελλαδα.
Χθες το βραδυ, μετα το ειδικο αφιερωμα στον Hans Eisler στο Konzerthaus του Βερολινου με το εργο του Deutsche Simfonie με κειμενα του Bertolt Brecht, ανεσυρα απο το i Pod με τους χιλιαδες δισκους, που κουβαλαω παντα μαζι μου, την Πρωτη Συμφωνια του Γιαννη Χρηστου, που στη δευτερη κινηση της "φιλοξενει" το ποιημα του Eliot "Eyes that last I saw in tears".
Ηχογραφηση απο ζωντανη συναυλια στο Ηρωδειο στις 3 Αυγουστου του 1953 με την Κρατικη Ορχηστρα Αθηνων υπο τη διευθυνση του Alec Sherman και την Κιτσα Δαμασιωτου στο τραγουδι του Eliot.
Θεσπεσια φωνη, κατι αναμεσα σε Ferrari και Maserati.
Ηχογραφηση και μαλιστα "ζωντανη" του 1953!
Λιγα χρονια μετα την Κατοχη και τον Εμφυλιο.
Η πληγωμενη αλλα οχι υποταγμενη Ελλαδα, που πηρε τα οπλα και βγηκε στο βουνο και δεν περιμενε τον χαρατσοφορο ταχυδρομο μπροστα στα Τουρκικα σηριαλς να της επιδωσει, ως μερος του εργου, τα λυτρα της Ευρωυποταγης, σηκωνε το αναστημα του πολιτισμου και της μουσικης πρωτοποριας.
Οπως φαινεται κατι εμεινε απο το Marshall Plan (Σχεδιο Μαρσαλ) και για τον πολιτισμο και δεν σπαταληθηκε ολοκληρο στους ταγματασφαλιτες συμφωνα με το κατα κεφαλην εισοδημα των κεφαλων των κομμουνιστων, που λαφυραγωγησαν.
Αραγε ποσο να εφτασαν τα spreads και τα CDS του κεφαλιου του Αρη Βελουχιωτη, ωστε απο τη μια να μην εκτροχιαστει το προγραμμα σταθεροτητας και απο την αλλη να μην αδικηθουν οι κεφαλαιουχοι εκτελεστες;
Σημερα στο ακαθοριστου φυλου και φυλης Υπουργειο Πολιτισμου, Αθλητισμου, Τουρισμου, Παιδειας, Θρησκευματων και δια βιου μαθησης της βλακειας, πολιτισμος ειναι η τουριστικη κρουαζιερα, το cabotage, λιγο κρασι, λιγο θαλασσα και το αγορι μου ... και η πολιτισμενη, επισης, κατανομη των Ευρωπαικων πακετων μεταξυ των νονων της διαπλοκης, αυτους που ο πρωην πρωθυπουργος της Ελλαδος χαρακτηρισε με ορους του πολιτικου δημοτικιστικου λογιωτατισμου** (με ω κατα τον Γιαννη Κορδατο) ως νταβατζηδες.
* Δανεισμενο απο το εργο του Luigi Nono Canti di vita e d' amore: Sul ponte di Hiroshima.
** Δημοτικισμος και Λογιωτατισμος, κοινωνικη μελετη του γλωσσικου ζητηματος του Γιαννη Κορδατου.
ΥΓ. Τις μερες που οι ισοδυναμοι ενοχοι της χρεοκοπιας θα αναζητουν ως αυτοκλητοι πλεον σωτηρες την ισοδυναμια του οικονομικου θανατου των Ελληνων, η Φιλαρμονικη του Βερολινου, οπως μου πληροφορησαν φιλοι, μελη της ορχηστρας, θα βρισκεται με τον Sir Simon Rattle στην Τουρκια για δυο συναυλιες, μια στην Κωνσταντινουπολη στο Συνεδριακο Κεντρο Haliç και μια στην αγορα της παλαιας Εφεσσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου