Οταν διαβασα στο διαδικτυο την ειδηση πως "μετα τη συναντηση (της Μερκελ) με τους επιχειρηματιες (δοθηκε) τελος στη δραχμοφοβια", διαπιστωσα ακομα μια φορα, τη ψυχικη αυτη τη φορα ανισορροπια του καπιταλισμου, γιατι οι οικονομικες και κοινωνικες (ταξικες) διαστασεις της καπιταλιστικης ανισορροπιας ειναι ηδη γνωστες.
Οι επιχειρηματιες αποκαλυπτονται, δηλαδη, ως ανασφαλη ατομα και ανωριμες προσωπικοτητες, που μπροστα σε αβλαβη και ακινδυνα ερεθισματα, οπως στην περιπτωση μας ενα νομισμα, τη δραχμη, αντιδρουν υπερβολικα μ' ενα υστερικο συνδρομο καταστροφικης φοβιας, τις συνεπειες της οποιας περιγραφει τοσο παραστατικα ο Καζαντζακης στην "Αναφορα στον Γκρεκο" "ειδα καποτε μια μελισσα πνιγμενη μεσα στο μελι και καταλαβα".
Η αντιδραση αυτη απο την αλλη πλευρα αναδεικνυει και μια οικονομικη ανισορροπια του καπιταλισμου, αυτη της αναγωγης ως υπερτατης αξιας της αξιας ενος συναλλακτικου μεσου, του χρηματος, εναντι του αντικειμενου της συναλλαγης, του εμπορευματος, ως προιοντος της παραγωγικης εργασιας.
Εξαλλου, δεν θα μπορουσε να θεωρηθει ως ωριμοτητα ο νομισματικος φετιχισμος, ο οποιος φετιχισμος με τη σειρα του αποτελει ενα μεταφυσικο προθρησκευτικο ψυχοδυναμικο συνδρομο του κοινωνικου πρωτογονισμου μπροστα στο δεος της υπαρξης.
Κατω, λοιπον, απο αυτο το πνευμα, η επισκεψη της Γερμανιδας καγκελαριου στην Ελλαδα ειχε μια θετικη συνεπεια, αυτη της ψυχοθεραπειας των επιχειρηματιων εναντι της δραχμοφοβιας και την μεταφορα τους απο την αναφαλεια του νομισματικου φετιχισμου στη ασφαλεια της νομισματικης θρησκειας.
Το νομισμα απο τοτεμ εγινε θεοτητα, ο τοτεμισμος φονταμενταλιστικη μονοθειστικη θρησκεια και ο καπιταλισμος, συμφωνα με την Πυραμιδα της Βιεννης, που αφορα την εξελιξη του πολιτισμου, περασε απο το σταδιο της αναζητησης της τροφης στο σταδιο των κυνηγων, σε καθε περιπτωση καννιβαλιστικα σταδια του πολιτισμου.
"Χρειαζεται ακομα δρομος", οπως λεει και η Γερμανιδα καγκελαριος, για να φτασει στο σταδιο των υψηλων καλλιεργητων, αυτο που οι προγονοι της με τον φυλετικο Δαρβινο, γνωστο και ως Αδολφο Χιτλερ, δεν μπορεσαν να ολοκληρωσουν, αφηνοντας τον οργανωμενο αφανισμο της ανθρωποτητας στις ερασιτεχνικες σαδιστικες διαστροφες του καπιταλισμου.
Ευτυχως που οι ανεργοι μπροστα στο εφιαλτικο και οχι αβλαβες και ακινδυνο ερεθισμα της πεινας δεν αντιμετωπιζουν τετοια φοβικα συνδρομα, παρα μονο τις υπαρκτες συνεπειες των φοβικων συνδρομων του καπιταλισμου.
Διαθετουν, ομως, το ψυχοθεραπευτικο επιτυμβειο συνθημα της Κρητικης λεβεντιας του Καζαντζακη:
"ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ", που στις μερες μας, οπως παρατηρησε φιλος ψυχιατρος που του διαβασα το προηγουμενο σχολιο πριν το δημοσιευσω, κρινεται ανεπαρκες και πρεπει να "εκσυγχρονιστει" συμπληρωμενο με το ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΙΠΟΤΑ.
Εξαλλου η πιστη, θρησκευτικη, πολιτικη, τραπεζικη κλπ ειναι μια μικτη και συνθετη, αμυντικη και αναπληρωματικη λειτουργια του Εγω, που σχετιζεται με τη ψυχικη και πνευματικη ανασφαλεια του ανθρωπου.
Πχ πιστευεις στο Θεο, γιατι αδυνατεις να εξηγησεις και να διακρινεις την ουσια και την υπαρξη (αν ομως εχεις γνωρισει τον αθειστικο υπαρξισμο του Sartre δεν αντιμετωπιζεις αυτη την αδυναμια) ή πιστευεις στους πολιτικους ή τις τραπεζες γιατι αδυνατεις να κατανοησεις και να διακρινεις την πολιτικη ή την τραπεζικη απατη (αν ομως εισαι Ελληνας γνωριζεις και τα δυο).
Αναλογιζομαι γιατι οι πολυαγαπημενες μου Claudine, Chloé και Jagie δεν προσευχονται, δεν ψηφιζουν, δεν καταθετουν και δεν δανειζονται χρηματα απο τις τραπεζες, δηλαδη με λιγα λογια δεν πιστευουν στο Θεο, τους πολιτικους και τις τραπεζες.
Προφανως γιατι δεν διαθετουν το επικτητο μειονεκτημα της χειραγωγημενης ελλογης ανθρωπινης φυσης.
Με ποιο απλα λογια αν ο Ελληνας πεινασμενος πολιτης ηταν σκυλος δεν θα πιστευε πως πειναει για τη σωτηρια του και θα ειχε ηδη λυσει το προβλημα της πεινας του με την κατα φυση λογικη και νοηση του τρωγοντας τους σωτηρες, γιατι "μαλιστα δει τεκμαιρεσθαι την των θηριων φυσιν, ως λογου και συνεσεως ουκ εστιν αμοιρος" (μαλιστα μπορεις να συμπερανεις πως η ιδια η φυση των ζωων δεν ειναι αμοιρη - χωρις μεριδιο - λογικης και συνεσης) (Πλουταρχος).
Τρεις το πρωι παρεα με την Claudine, που βλεποντας τη να κοιμαται ησυχα και ανεμελα, αναλογιζομαι το Δημοτικο Τραγουδι:
"Καλοτυχα ειναι τα βουνα, καλοτυχοι ειν' οι καμποι, που Χαρο δεν ακαρτερουν, φονια δεν περιμενουν".
Οι επιχειρηματιες αποκαλυπτονται, δηλαδη, ως ανασφαλη ατομα και ανωριμες προσωπικοτητες, που μπροστα σε αβλαβη και ακινδυνα ερεθισματα, οπως στην περιπτωση μας ενα νομισμα, τη δραχμη, αντιδρουν υπερβολικα μ' ενα υστερικο συνδρομο καταστροφικης φοβιας, τις συνεπειες της οποιας περιγραφει τοσο παραστατικα ο Καζαντζακης στην "Αναφορα στον Γκρεκο" "ειδα καποτε μια μελισσα πνιγμενη μεσα στο μελι και καταλαβα".
Η αντιδραση αυτη απο την αλλη πλευρα αναδεικνυει και μια οικονομικη ανισορροπια του καπιταλισμου, αυτη της αναγωγης ως υπερτατης αξιας της αξιας ενος συναλλακτικου μεσου, του χρηματος, εναντι του αντικειμενου της συναλλαγης, του εμπορευματος, ως προιοντος της παραγωγικης εργασιας.
Εξαλλου, δεν θα μπορουσε να θεωρηθει ως ωριμοτητα ο νομισματικος φετιχισμος, ο οποιος φετιχισμος με τη σειρα του αποτελει ενα μεταφυσικο προθρησκευτικο ψυχοδυναμικο συνδρομο του κοινωνικου πρωτογονισμου μπροστα στο δεος της υπαρξης.
Κατω, λοιπον, απο αυτο το πνευμα, η επισκεψη της Γερμανιδας καγκελαριου στην Ελλαδα ειχε μια θετικη συνεπεια, αυτη της ψυχοθεραπειας των επιχειρηματιων εναντι της δραχμοφοβιας και την μεταφορα τους απο την αναφαλεια του νομισματικου φετιχισμου στη ασφαλεια της νομισματικης θρησκειας.
Το νομισμα απο τοτεμ εγινε θεοτητα, ο τοτεμισμος φονταμενταλιστικη μονοθειστικη θρησκεια και ο καπιταλισμος, συμφωνα με την Πυραμιδα της Βιεννης, που αφορα την εξελιξη του πολιτισμου, περασε απο το σταδιο της αναζητησης της τροφης στο σταδιο των κυνηγων, σε καθε περιπτωση καννιβαλιστικα σταδια του πολιτισμου.
"Χρειαζεται ακομα δρομος", οπως λεει και η Γερμανιδα καγκελαριος, για να φτασει στο σταδιο των υψηλων καλλιεργητων, αυτο που οι προγονοι της με τον φυλετικο Δαρβινο, γνωστο και ως Αδολφο Χιτλερ, δεν μπορεσαν να ολοκληρωσουν, αφηνοντας τον οργανωμενο αφανισμο της ανθρωποτητας στις ερασιτεχνικες σαδιστικες διαστροφες του καπιταλισμου.
Ευτυχως που οι ανεργοι μπροστα στο εφιαλτικο και οχι αβλαβες και ακινδυνο ερεθισμα της πεινας δεν αντιμετωπιζουν τετοια φοβικα συνδρομα, παρα μονο τις υπαρκτες συνεπειες των φοβικων συνδρομων του καπιταλισμου.
Διαθετουν, ομως, το ψυχοθεραπευτικο επιτυμβειο συνθημα της Κρητικης λεβεντιας του Καζαντζακη:
"ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ", που στις μερες μας, οπως παρατηρησε φιλος ψυχιατρος που του διαβασα το προηγουμενο σχολιο πριν το δημοσιευσω, κρινεται ανεπαρκες και πρεπει να "εκσυγχρονιστει" συμπληρωμενο με το ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΙΠΟΤΑ.
Εξαλλου η πιστη, θρησκευτικη, πολιτικη, τραπεζικη κλπ ειναι μια μικτη και συνθετη, αμυντικη και αναπληρωματικη λειτουργια του Εγω, που σχετιζεται με τη ψυχικη και πνευματικη ανασφαλεια του ανθρωπου.
Πχ πιστευεις στο Θεο, γιατι αδυνατεις να εξηγησεις και να διακρινεις την ουσια και την υπαρξη (αν ομως εχεις γνωρισει τον αθειστικο υπαρξισμο του Sartre δεν αντιμετωπιζεις αυτη την αδυναμια) ή πιστευεις στους πολιτικους ή τις τραπεζες γιατι αδυνατεις να κατανοησεις και να διακρινεις την πολιτικη ή την τραπεζικη απατη (αν ομως εισαι Ελληνας γνωριζεις και τα δυο).
Αναλογιζομαι γιατι οι πολυαγαπημενες μου Claudine, Chloé και Jagie δεν προσευχονται, δεν ψηφιζουν, δεν καταθετουν και δεν δανειζονται χρηματα απο τις τραπεζες, δηλαδη με λιγα λογια δεν πιστευουν στο Θεο, τους πολιτικους και τις τραπεζες.
Προφανως γιατι δεν διαθετουν το επικτητο μειονεκτημα της χειραγωγημενης ελλογης ανθρωπινης φυσης.
Με ποιο απλα λογια αν ο Ελληνας πεινασμενος πολιτης ηταν σκυλος δεν θα πιστευε πως πειναει για τη σωτηρια του και θα ειχε ηδη λυσει το προβλημα της πεινας του με την κατα φυση λογικη και νοηση του τρωγοντας τους σωτηρες, γιατι "μαλιστα δει τεκμαιρεσθαι την των θηριων φυσιν, ως λογου και συνεσεως ουκ εστιν αμοιρος" (μαλιστα μπορεις να συμπερανεις πως η ιδια η φυση των ζωων δεν ειναι αμοιρη - χωρις μεριδιο - λογικης και συνεσης) (Πλουταρχος).
Τρεις το πρωι παρεα με την Claudine, που βλεποντας τη να κοιμαται ησυχα και ανεμελα, αναλογιζομαι το Δημοτικο Τραγουδι:
"Καλοτυχα ειναι τα βουνα, καλοτυχοι ειν' οι καμποι, που Χαρο δεν ακαρτερουν, φονια δεν περιμενουν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου