ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
Το 1 ειναι η Πρωτομαγιατικη δηλωση μιας νεας 31 χρονων, υπαλληλου της τραπεζας Dexia, που για πρωτη φορα συμμετειχε σε κινητοποιησεις και η δηλωση της περασε ως πρωτοσελιδο στην ηλεκτρονικη εκδοση της εφημεριδας Libération.
Το 2 ειναι ο συνθηματικος πυρηνας της Πρωτομαγιατικης δηλωσης του Sarkozy.
Αναμεσα στις δυο δηλωσεις κρυβεται το εκκρεμες μελλον της Ευρωπης.
1. "Je ne sais pas si je suis une vraie travailleuse, mais j'ai l'impression d'aller au travail tous les matins".
2. "Je veux un nouveau modèle social français".
Αναρωτιεμαι ποσοι απο τους Ελληνες, που γνωρισαν ηδη "τη γη της επαγγελιας" του νεου κοινωνικου μοντελου (τελευταια στην Ελλαδα ο πιθηκολατρης μνημονιαρχης και ο σεριφολατρης αμερικαναρχης ανακαλυψαν και το μπορντελο στην προεκλογικη μαχη κατα του AIDS - ελα μ@@νι στη θεση σου) της σοσιαλιστικης ΠαΣοΚοκρατιας, γνωριζουν αν ειναι αληθινα εργαζομενοι, φευγοντας το πρωι για τη δουλεια.
Ο Εμπρεσιονισμος ως καλλιτεχνικη τεχνοτροπια στη ζωγραφικη και τη μουσικη ηταν Γαλλικη κατακτηση του τελους του 19ου και των αρχων του 20ου αιωνα.
Η παραδοση σημερα, στις αρχες του 21ου αιωνα συνεχιζεται με τον εργασιακο εμπρεσιονισμο, "mais j'ai l'impression d'aller au travail tous les matins" (αλλα εχω την εντυπωση πως πηγαινω στην εργασια ολα τα πρωινα).
Ολοημερο συναισθηματικο εκκρεμες, αναμεσα στη μαγεια της ανοιξιατικης Παρισινης Πρωτομαγιας και το Ελληνικο Παθος* της εθνικης καταθλιψης.
Ευτυχως το βραδυ στη Salle Pleyel μας αποζημιωσε η Συμφωνικη Ορχηστρα και η χορωδια του Λονδινου με το Γαλλικο Εμπρεσιονισμο του Debussy (Nocturnes) και το Ρωσικο, αν μπορουμε να τον χαρακτηρισουμε ετσι λογω των αισθητικων, τεχνικων και κυριως ενορχηστρωτικων αναλογιων, του Scriabine (Poème de l' extage).
Το Ποιημα της Εκστασης συνηθιζω να το αποκαλω, ευφυολογωντας, ως Ρωσικη Θαλασσα, κατ' αναλογια με τη Γαλλικη Θαλασσα (La Mer) του Debussy, που γραφτηκαν μαλιστα την ιδια περιοδο, στις αρχες του 20ου αιωνα.
Αναμεσα στα δυο προηγουμενα εργα το 1o Κοντσερτο για βιολι του Πολωνου Szymanowsky, στην πραγματικοτητα συμφωνικο εργο για μεγαλη ορχηστρα και σολο βιολι, γραμμενο μεταγενεστερα με επιρροες απο τα δυο πρωτα.
Μοναδικη "παραφωνια" η απουσια απο το ποντιουμ της ορχηστρας του αγαπητου μας Μaître και Δασκαλου της πρωτοποριας Pierre Boulez, υστερα απο οδηγια του οφθαλμιατρου του.
Αξιος, ομως, αντικαταστατης του, οπως παλαιοτερα και στο Ensemble Intercontemporain de Paris, o Peter Eötvös.
* Οπερα του Bohuslav Martinu, βασισμενη στο μυθιστορημα Ο Χριστος Ξανασταυρωνεται του Καζαντζακη.
Σημερα η Ελλαδα Ξανασταυρωνεται και μαλιστα εβαλαν και το αυγο (τον Κοκο) του φιδιου να ριξει το δηλητηριο του στην ηδη ημιθανη Ελληνικη Δημοκρατια, με δηλωσεις του τυπου, πως η Ελλαδα πρεπει στις 7 Μαΐου να κυβερνηθει, εννοωντας απο το ΠαΣοΚ και τη ΝΔ.
Το 1 ειναι η Πρωτομαγιατικη δηλωση μιας νεας 31 χρονων, υπαλληλου της τραπεζας Dexia, που για πρωτη φορα συμμετειχε σε κινητοποιησεις και η δηλωση της περασε ως πρωτοσελιδο στην ηλεκτρονικη εκδοση της εφημεριδας Libération.
Το 2 ειναι ο συνθηματικος πυρηνας της Πρωτομαγιατικης δηλωσης του Sarkozy.
Αναμεσα στις δυο δηλωσεις κρυβεται το εκκρεμες μελλον της Ευρωπης.
1. "Je ne sais pas si je suis une vraie travailleuse, mais j'ai l'impression d'aller au travail tous les matins".
2. "Je veux un nouveau modèle social français".
Αναρωτιεμαι ποσοι απο τους Ελληνες, που γνωρισαν ηδη "τη γη της επαγγελιας" του νεου κοινωνικου μοντελου (τελευταια στην Ελλαδα ο πιθηκολατρης μνημονιαρχης και ο σεριφολατρης αμερικαναρχης ανακαλυψαν και το μπορντελο στην προεκλογικη μαχη κατα του AIDS - ελα μ@@νι στη θεση σου) της σοσιαλιστικης ΠαΣοΚοκρατιας, γνωριζουν αν ειναι αληθινα εργαζομενοι, φευγοντας το πρωι για τη δουλεια.
Ο Εμπρεσιονισμος ως καλλιτεχνικη τεχνοτροπια στη ζωγραφικη και τη μουσικη ηταν Γαλλικη κατακτηση του τελους του 19ου και των αρχων του 20ου αιωνα.
Η παραδοση σημερα, στις αρχες του 21ου αιωνα συνεχιζεται με τον εργασιακο εμπρεσιονισμο, "mais j'ai l'impression d'aller au travail tous les matins" (αλλα εχω την εντυπωση πως πηγαινω στην εργασια ολα τα πρωινα).
Ολοημερο συναισθηματικο εκκρεμες, αναμεσα στη μαγεια της ανοιξιατικης Παρισινης Πρωτομαγιας και το Ελληνικο Παθος* της εθνικης καταθλιψης.
Ευτυχως το βραδυ στη Salle Pleyel μας αποζημιωσε η Συμφωνικη Ορχηστρα και η χορωδια του Λονδινου με το Γαλλικο Εμπρεσιονισμο του Debussy (Nocturnes) και το Ρωσικο, αν μπορουμε να τον χαρακτηρισουμε ετσι λογω των αισθητικων, τεχνικων και κυριως ενορχηστρωτικων αναλογιων, του Scriabine (Poème de l' extage).
Το Ποιημα της Εκστασης συνηθιζω να το αποκαλω, ευφυολογωντας, ως Ρωσικη Θαλασσα, κατ' αναλογια με τη Γαλλικη Θαλασσα (La Mer) του Debussy, που γραφτηκαν μαλιστα την ιδια περιοδο, στις αρχες του 20ου αιωνα.
Αναμεσα στα δυο προηγουμενα εργα το 1o Κοντσερτο για βιολι του Πολωνου Szymanowsky, στην πραγματικοτητα συμφωνικο εργο για μεγαλη ορχηστρα και σολο βιολι, γραμμενο μεταγενεστερα με επιρροες απο τα δυο πρωτα.
Μοναδικη "παραφωνια" η απουσια απο το ποντιουμ της ορχηστρας του αγαπητου μας Μaître και Δασκαλου της πρωτοποριας Pierre Boulez, υστερα απο οδηγια του οφθαλμιατρου του.
Αξιος, ομως, αντικαταστατης του, οπως παλαιοτερα και στο Ensemble Intercontemporain de Paris, o Peter Eötvös.
* Οπερα του Bohuslav Martinu, βασισμενη στο μυθιστορημα Ο Χριστος Ξανασταυρωνεται του Καζαντζακη.
Σημερα η Ελλαδα Ξανασταυρωνεται και μαλιστα εβαλαν και το αυγο (τον Κοκο) του φιδιου να ριξει το δηλητηριο του στην ηδη ημιθανη Ελληνικη Δημοκρατια, με δηλωσεις του τυπου, πως η Ελλαδα πρεπει στις 7 Μαΐου να κυβερνηθει, εννοωντας απο το ΠαΣοΚ και τη ΝΔ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου