ΤΑ ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Βερολίνο, 09/02/2011

ΠΟΣΤΛΟΥΝΤΙΟ ΣΤΟ ΑΠΟΜΕΣΗΜΕΡΟ ΕΝΟΣ ΚΑΥΛΟΥ

Η Κατοχική Κυβέρνηση της Οικονομικής Χούντας θα πρέπει να αναθέσει στους ασκούντες το face control του κυβερνητικού μηχανισμού των πολιτικών οργίων κατά του λαού να κάνουν τα θυρανοίξια  της βλακείας, που δεν μπορεί να αποτελεί αποκλειστικό κυβερνητικό προνόμιο. Τον Εωσφόρο της ασύντακτης συνταγματικότητας, που άνοιξε την πόρτα της εν ζωή κόλασης (Η ζωή εν τάφω), αυξάνοντας με νόμο το προσδόκιμο της ζωής, προκαταλαμβάνοντας ακόμα και τη βούληση του Υψίστου και τον Αρχάγγελο της οικονομημένης οικονομίας, που έκλεισε την πόρτα του επίγειου παράδεισου  (Άξιον εστί μεγαλύνει σε των πάντων κτίστην), για να αποκλείσει από την εγκόσμια βασιλεία τους συνδαιτημόνες του παγκάλου αντιπροέδρου, ώστε ο αντί του προέδρου ασκών χρέη αντικομουνιστή, άξιοι και οι δύο εγγονοί των κομμουνιστοφάγων παππούδων τους, να απολαύσει μόνος του τον μόσχον τον σιτευτόν, ουκ ελαττωθησόμενον εκ της συμφαγείας του με τους πολίτες.

Σε ανάμνηση των θυρανοιξίων της βλακείας θα μπορούσε να αντικατασταθεί το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη με το μνήμα του Γνωστού Πολιτικού, κρατούντος τα Κουρεία και πουρεία υπάρχοντά του, δια των οποίων άσκησε το φαυλότερο των επιτηδευμάτων.

Για την ενσωμάτωση και μιας οικολογικής παραμέτρου από την Άπω Ανατολή, στο πλαίσιο της πράσινης ανάπτυξης, θα μπορούσαν οι παρακείμενοι Στύλοι του Ολυμπίου Διός να χρησιμεύσουν ως Torii(1) για την ανάπαυση των κατάκοπων πολιτικών πουλιών (πεών), που δεν είναι απλά οι αγγελιοφόροι, αλλά τα βιολογικά όπλα μαζικής καταστροφής των πολιτικών θεών.

Μετά το Πρελούντιο(2) στο απομεσήμερο ενός Φαύνου(3) του Debussy, το Ποστλούντιο(4) στο απομεσήμερο ενός Καύλου(5).

Υ.Γ.

Προς την κυρία Merckel, στη χώρα της οποίας βρίσκομαι αυτές τις μέρες. Ευφυής, αλλά ατελής, η σκέψη της να συνδυασθεί ευθέως ανάλογα ο χρόνος συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο της ζωής. Για την ολοκλήρωσή της, όμως, θα πρότεινα το προσδόκιμο της ζωής να συνδυασθεί αντιστρόφως ανάλογα με τα κέρδη του κεφαλαίου, έτσι θα επέλθει ισορροπία στον ετοιμόρροπο τραπεζικό καπιταλισμό.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Τα Torii είναι αψίδες στις εισόδους των παραδοσιακών Βουδιστικών ναών στην Ιαπωνία, που προορίζονται ως αναπαυτήρια των πουλιών, τα οποία θεωρούνται αγγελιοφόροι των θεών. Απορώ πώς δεν πήρε είδηση αυτή την οικολογική διάσταση της θρησκείας η πάσχουσα απο σύνδρομο υπεραναπλήρωσης, ψηλοπάπουτση (πρόσεξε καλά το η στη λέξη, δαίμονα του τυπογραφείου) υπουργός για να κηρύξει τη θρησκεία ως χώρο φυσικού κάλλους (με δύο λ, στην πολιτική γραμματεία είναι εύχρηστη  η version με ένα λ).
2. Εισαγωγικό μέρος. Ο Debussy συνέθεσε το έργο αυτό ως πρελούντιο στο ομώνυμο ποίημα.
3. Το Απομεσήμερο ενός Φαύνου είναι ποίημα του Mallarme (e avec accent aigu, Αμερικανοφαύνοι κομπιουτεράδες), που αναφέρεται στη Ρωμαϊκή θεότητα του Φαύνου, με αντιφατικό χαρακτήρα, άλλοτε μοχθηρό και άλλοτε λάγνο, αρεσκόμενο στις ηδονές του έρωτα και τις διασκεδάσεις. Τυχερέ Berlusconi σου προσφέρω θείο άλλοθι για τους συμπλεγματικούς συμπατριώτες σου δικαστικούς, που χωρίς θεϊκά πρότυπα, αντί να κοιτάνε τα ροζιασμένα χέρια τους από τη χειροκίνητη πεοθωπεία, αλληθωρίζουν λιγουρευόμενοι τα αρνάκια του γάλακτος που θηλάζεις, αγνοώντας ακόμα και τις δέκα εντολές του Μωυσή "ουκ επιθυμήσεις όσα τω πλησίω σου εστί", για τις παραβάσεις των οποίων είναι υπόλογοι έναντι θεού και ανθρώπων.
4. Καταληκτικό μέρος
5. Ελληνική πολιτική πολυθεϊστική θεότητα (εναλλακτικός Τριακοσιοθεϊσμός) (τύφλα να 'χει ο Δωδεκαθεϊσμός), που κατοικεί στην πλατεία Συντάγματος των Αθηνών και κατελείπει το λαό γαμημένο και δαρμένο, ξεσχισμένο και πεινασμένο. Τουλάχιστον ο κακόμοιρος Φαύνος προκλήθηκε, κατά το ποιητικό κείμενο, από τις ακατάδεχτες παρθένες της Λέσβου, που βολεύονταν μεταξύ τους ως υπηρεσία εσωτερικών υποθέσεων της σεξονομίας, ενώ ο καλόμοιρος Καύλος, κατά την χωρίς μυθολογική υπόσταση πρόσφατη πολιτική Ελληνική ιστορία, παίρνει σβάρνα το λαό, βιάζοντας απροκλήτως και αδιακρίτως, παραπονούμενος μάλιστα σφόδρα για τη λαϊκή αχαριστία και δυσαρέσκεια με το "παρακαλετό μουνί, ξυνό γαμήσι".

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Τελικά οι παραπομπές μου άρχισαν να γίνονται μεγαλύτερες από το θέμα, θυμίζοντας όψιμη coda* του Beethoven.

*Καταληκτικό μέρος ενός μουσικού έργου (κατακλείδα), αδιάφορο αισθητικά και χωρίς θεματικά στοιχεία. Ο Beethoven του προσδίδει θεματική υπόσταση, αισθητική αξία και μεγάλη ανάπτυξη.