ΑΝΩΤΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΤΥΕΛΟΔΟΧΕΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η΄

Η ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΤΥΕΛΟΔΟΧΕΙΟ

Το 1962 ο Richard Wollheim δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο A paradox in the theory of democracy  στο περιοδικό Philosophy, Politics and Society (2).

Στο άρθρο αυτό αναδεικνύει μια εσωτερική αντίφαση της δημοκρατίας, κατά την οποία ένας πολίτης αποδέχεται και πιστεύει ταυτόχρονα την  προσωπική πολιτική του άποψη, αλλά και την αντίθετή της, όταν ο μηχανισμός της πλειοψηφίας το επιβάλλει.

Ευτυχώς που το 1962 δεν είχε αναδειχθεί η ευφυής Παπανδρεομαλακία του νεωτέρου, γιατί τότε η χώρα ήταν υπό την επήρεια της πολιτικής νάρκης της Παπανδρεομπουρδολογίας του πρεσβυτέρου, δηλαδή ένας πρωθυπουργός και ευτυχώς μιγάς Έλληνας πολίτης να αποδέχεται ταυτόχρονα αυτό που υποτίθεται δεν πιστεύει (προσφυγή στο ΔΝΤ) και αυτό που υποτίθεται δεν του επιβάλλει ο μηχανισμός της μινιμαλιστικής πλειοψηφίας, τουτέστιν μειοψηφίας, να αποδεχθεί, γιατί η μαθηματική λογική θα είχε την ανάγκη της Λοβερδίου, διαπρεπούς ασφαλίτη, ειδικού στο ασφαλιστικό και «γιατρού με το στανιό» (Molière), περιθάλψεως στο Δρομοκαΐτειο  ψυχιατρείο, στο οποίο θα συναντούσε και το «ἁμάρτημα τῆς μητρός» του διασήμου εγκλείστου του Βιζυηνού, καθότι η χώρα μας σήμερα πληρώνει αυτό το τάμα - αμάρτημα της πρωθυπουργομήτορος Παπανδρέου.

Το μαθηματικό και πολιτικό μοντέλο της αποχής ήταν απλό και γι’ αυτό πιστεύω πως το προηγούμενο σημείωμά μου με τίτλο ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΟΧΗ ήταν ανάξιο τόσων σχολίων.

Απείχε περίπου το 50% και πλέον του λαού, πτύοντας στον κόρφο του τα φθισικά, λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης, πτύελά του. Από το υπόλοιπο 50% το 15% ψήφισε λευκό και άκυρο, εκκενώνοντας τους σιελογόνους αδένες του στην κάλπη, ποσοστό που αναγόμενο στο σύνολο του εκλογικού σώματος αντιστοιχεί στο 30%.

Έτσι, ένα συνολικό ποσοστό τουλάχιστον 80% τίμησε δεόντως και αρκούντως το μονίμως πλεονασματικό πολιτικό πτυελοδοχείο, που συνταγματολόγοι του Λοβερδίου αναστήματος χαρακτηρίζουν και ως πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (δημοκρατίας που αντιπροσωπεύει off shore – επιχώρια, δηλαδή επί της χώρας, σε βάρος της χώρας  – πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα).  

Η εκλογή, λοιπόν, των τοπικών αρχόντων, «αρχοντοχωριάτηδων», για να μη ξεχνάμε πάλι τον Molière, έγινε με την πλειοψηφία του δεκατημορίου, για να διορθώσω το προηγούμενο σημείωμά μου που το χαρακτήριζα ως τριτημόριο, πλειοψηφία υπολειμματική και αυτής της επαράτου χούντας, που είτε σιωπηρά, είτε ενεργά άθροιζε τους στρατιωτικούς, τους ασφαλίτες, τους χαφιέδες και τους ερετζήδες (οπαδούς της ΕΡΕ), που νόμισαν πως το απορρυπαντικό του πολιτικού πλυντηρίου τους έκανε αόρατους με τη μετονομασία τους σε νεοδημοκράτες.