Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

(FINALE MAESTOSO E RISOLUTO)
(Ζητώ προκαταβολικά την κατανόησή σας για τη μακρηγορία, αλλά η επερχόμενη από την προσεχή εβδομάδα αναγκαστική στέρηση της τηλεπικοινωνίας μου - τηλεφωνία και διαδίκτυο - μου δίνει αυτό το δικαίωμα)
Le luxe, ce n'est pas le contraire de la pauvreté mais celui de la vulgarité” (Coco Chanel)
(Η πολυτέλεια δεν είναι το αντίθετο της φτώχειας, αλλά της χυδαιότητας)
Πάντως, ο Igor Stravinsky δεν αρνήθηκε κοντά στην Coco Chanel, ούτε την πολυτέλεια, ούτε τη χυδαιότητα, χωρίς να παραμελεί τη Vera de Bosset, που έγινε δεύτερη σύζυγός του, και όλα, κάτω από το άγρυπνο, αλλά ανεκτικό μάτι της πρώτης συζύγου του Ekaterina Gavriilovna Nossenko.
Εκτός από αυτό το θηλυκό, ένα άλλο "αρσενικό" trio του Igor Stravinsky είναι η μεταγραφή για κλαρινέτο, βιολί και πιάνο μερών του έργου του "L'histoire du soldat" (Η ιστορία του στρατιώτη), ενός έργου που στην αρχική του μορφή πρέπει να διαβαστεί, να παιχτεί και να χορευτεί ("lue, jouée et dansée"), για τρεις ηθοποιούς, έναν ή περισσότερους χορευτές και επτά όργανα, σε κείμενα του Ελβετού συγγραφέα Charles-Ferdinand Ramuz, βασισμένα σε θρύλους της ρωσικής παράδοσης.
Μια εκτέλεση της μεταγραφής για trio του έργου "L'histoire du soldat"
http://www.youtube.com/watch?v=qLbKWKgJ9BQ&sns=em
Μια παράσταση της αρχικής μορφής του ίδιου έργου:
http://www.youtube.com/watch?v=O_4RCxLm17M&sns=em
Έχουμε συνηθίσει να λέμε, πως όταν ευημερούν οι αριθμοί δυστυχούν οι άνθρωποι.
Στη σκέψη αυτή υπάρχουν δυο παράγοντες, οι άνθρωποι και οι αριθμοί, με δυο πιθανότητες ο καθένας, την ευτυχία και τη δυστυχία.
Η άποψη, όμως, αυτή για την ευημερία των αριθμών και τη δυστυχία των ανθρώπων δεν διέπεται από τους νόμους των πιθανοτήτων, αλλά είναι μονοσήμαντη, γιατί, για παράδειγμα, όταν δυστυχούν οι αριθμοί δεν ευημερούν οι άνθρωποι, ούτε όταν ευημερούν οι άνθρωποι δυστυχούν οι αριθμοί, που σημαίνει ότι όποιος παράγοντας και με όποια πιθανότητα αν μπει στο antécédent (προηγούμενο) μέρος της υπόθεσης, το conséquent (η συνέπεια) είναι πάντα η ίδια: η δυστυχία των ανθρώπων.
Μπροστά, λοιπόν, στην πολιτική λογική της άρρητης υποκρισίας της Αριστεράς του Χαβιαριού (La Gauche Caviar), ο Θεός ο Μέγας, που πάντα γεωμετρεί*, σηκώνει τα χέρια του, πιθανόν, γιατί βρίσκεται απέναντι σε ένα φαινόμενο ρητής αυταπάτης, για το οποίο φαινόμενο, ίσως, δεν είναι υπεύθυνη η Αριστερά, αλλά το χαβιάρι της.
Το Μάιο που μας πέρασε, τότε που η πρώτη, λεγόμενη, αξιολόγηση βρισκόταν στον οργασμό της, αφού οι καυλοπυρέσοντες, κατά την Εμπειρίκειο γλωσσοπλαστουργία, θεσμοί είχαν συλλάβει το πρώτο γαλλικό γράμμα της, το γράμμα ή σημείο G, χαλκεύοντας τους παραλογισμούς της και τους κρεμούσαν ως κουδούνια στης Κουμουνδούρου το λαιμό**, είχα δηλώσει σε σχόλιό μου με τίτλο "ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ", πως είμαι έτοιμος να διακόψω την τηλεπικοινωνία μου (τηλεφωνία και διαδίκτυο), ως μια μικρή πράξη, για την εκκίνηση της αντίστασης στην επερχόμενη σε βάρος της, τελικώς από την 1η Ιανουαρίου του 2017, φορολογική βαρβαρότητα.
Η επιτυχία, όμως, του λεγόμενου προγράμματος των, επίσης, λεγόμενων μεταρρυθμίσεων δεν μ' άφησε να γίνω αντιστασιακός.
Η δυστυχία των αριθμών στραγγάλισε την αντιστασιακή μου ευτυχία, με αποτέλεσμα να αναγκαστώ, σήμερα, να στερηθώ την τηλεπικοινωνία από ανάγκη και όχι από αγωνιστικό φρόνημα.
Η δυστυχία των αριθμών, που απέτρεψε την αντιστασιακή μου ευτυχία, είναι σκληρή και μπορεί να βρει αναλογική αναφορά σε κάθε πτυχή της ζωής των ομήρων της σύγχρονης Ευρωδουλείας:
Όταν ήμουν ενεργός οικονομικά πολίτης, πριν την Ευρωκρατία (κάποτε θα πάρει τη θέση που της αξίζει δίπλα στην Τουρκοκρατία και θέλει δεν θέλει ο απτυχίωτος υπουργός παιδείας θα μπει στα βιβλία της ιστορίας, ακόμα και αν αντικαταστήσει την ιστορία με την ιστοριολογία, τα θρησκευτικά με τη θρησκολογία, το στρατό με τη στρατολογία, κλπ, αλλά ας ελπίσουμε πως δεν θα έχει την ίδια διάρκεια με αυτή), η δαπάνη μου για την τηλεπικοινωνία ήταν, περίπου, το 1/100 των αποδοχών μου, γεγονός που άφηνε και άλλα 99/100 για πιο σημαντικές ή ασήμαντες ανάγκες, όπως η τροφή, η διαβίωση, η ένδυση, η υπόδηση, η ψυχαγωγία, κλπ.
Μόλις αρχειοθετήθηκα ως φάκελος στα υπόγεια του χρεωκοπημένου ασφαλιστικού συστήματος με την ένδειξη "συνταξιούχος λόγω γήρατος", η ίδια δαπάνη έγινε το 1/15 της επικουρικής μου σύνταξης, για να μη σας κουράζω με μεγάλους αριθμούς, που παραμορφώνουν τα προβλήματα και πάλι έμειναν 14/15 για τις υπόλοιπες ανάγκες.
Η πρώτη μεγάλη μεταρρυθμιστική παρτούζα του Σαμαροβενιζέλειου δισδιάστατου φασιστικοναζιστικού συμπλέγματος, που ήρθε να συμπληρώσει στην τσέπη των Γερμανών αυτά που έχασε ο Λούθηρος από την καταδίκη των αφετήριων επιστολών (συγχωροχάρτια), έφερε τη δαπάνη μου αυτή στο 1/4 της επικουρικής μου σύνταξης, χωρίς να την αυξήσει πάλι, αλλά μειώνοντας τη σύνταξη, για να καλύψει τα χαμένα του Λούθηρου.
Βλέπετε, ότι ακόμα και η μητέρα όλων των μεταρρυθμίσεων, η μεταρρύθμιση των μεταρρυθμίσεων του Λούθηρου, είχε ως κίνητρο να στερήσει έσοδα από την Παπική Εκκλησία της τότε Ενωμένης Θρησκευτικά Ευρώπης, ανάγοντας τη λιτότητα από οικονομικό σε θρησκευτικό παράγοντα της γερμανικής συνείδησης.
Και ύστερα ήρθε η ελπίδα με τη μορφή της πολυσυνιστώσας ναζιστικοφασιστικής (άλλαξε ο Μανωλιός κι' έβαλε τα ρούχα του αλλιώς: το αριστερό χέρι στο δεξί μανίκι και το δεξί χέρι στο αριστερό, δίκην ζουρλομανδύα, για να μας κλέβουν με τα δύο χέρια πουλώντας τρέλα) αυταπάτης και ο μαντηλοφόρος γερμανοπίθηκοκαρνάβαλος υπερχορδιστής*** της Αριστεράς του Χαβιαριού κατόρθωσε να μεταρρυθμίσει τις τηλεπικοινωνιακές μου "ανάγκες" στο 1/2 της επικουρικής μου σύνταξης, χωρίς να μεταβάλλει, πάλι, τη δαπάνη, παρά μόνο τη σύνταξη και από τον άλλο μήνα, που θα αρχίσουν οι αναδρομικές περικοπές, η αναλογία αυτή θα ξεπεράσει τα 3/4 της επικουρικής σύνταξης, καταλείποντας γεναιόδωρα στο "υπόλοιπο" της επικουρικής μου σύνταξης την αγοραστική δύναμη του ενός γάλατος των Άλπεων την ημέρα κι αυτό αγορασμένο από το δίκτυο των καταστημάτων των κληρονόμων του Göbbels, γιατί για Ελληνικό γάλα θα πρέπει οι συνταξιούχοι να βγούμε στην επαιτεία, μια και η κεφαλαιακή μας αξία για την πορνεία είναι χαμηλότερη ακόμα και αυτής των τραπεζών.
Όμως, εγώ διδάχτηκα από τον πολιτικό και φιλοσοφικό μου δάσκαλο Jean - Paul Sartre τη "La P... respectueuse****" (La Putain respectueuse = Η αξιοσέβαστη πόρνη) και δεν έχω σκοπό να στραφώ στο αρχαιότερο επάγγελμα, που με τόση προθυμία στρέφονται οι τροτέζες της εξουσίας.
Έτσι, λοιπόν, η τηλεπικοινωνιακή μου δαπάνη έγινε μια πανελλήνια σταθερά αμετάβλητη, που ανατρέπει την υποκειμενικότητα των παγκόσμιων σταθερών της επιστήμης, ανάγοντας την κλοπή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μου, όπως και όλων των άλλων Ευρωκρατούμενων Ελλήνων, σε υπερεπιστήμη του χρηματοπιστωτικού παραλόγου.
Σήμερα, όμως, που θα πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην πολυτέλεια της τηλεπικοινωνίας και την αναγκαιότητα της επιβίωσης, θα μου επιτρέψει η Coco Chanel, παρά το διαχρονικό θαυμασμό μου στα αριστουργήματά της, ιδιαίτερα εκείνα τα λιτά deux pieces με το bouclé ύφασμα και τις χαρακτηριστικές τσέπες, του Παρισινού αμβλυγώνιου τριγώνου Faubourg Saint - Honoré, Montaigne και Cambon, να μη διστάσω να επιλέξω τη χυδαιότητα του βασικού ενστίκτου της επιβίωσης, που παρά το ότι είναι ένα "παράλληλο πρόγραμμα" που μπορεί να με μεταφέρει ακόμα και σε έναν γειτονικό παράδεισο του βασικού ενστίκτου της Sharon Stone, δεν έρχεται σε σύγκρουση με την Πατερική νουθεσία του Μεγάλου Βασιλείου "βρωμάτων πολυτέλεια λαιμόν μεν τέρπει, τρέφει δε σκώληκα ακολασίας ακοίμητον".
Επιτέλους, οι συνταξιούχοι αποκτήσαμε μια ελπίδα, να ασκήσουμε το βασικό μας ένστικτο, θηλάζοντας στο εγγύς μέλλον της επερχόμενης μέλλουσας ζωής μας το γάλα των Ολύμπιων πηγών της Sharon Stone και αυτή είναι μια πραγματική ελπίδα, που ήρθε με το ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, ο αγαπητός φιλόσοφος του Μαρξ, που αποτέλεσε και το θέμα της διδακτορικής διατριβής του ("Differenz der demokritischen und epikureischen Naturphilosophie"), ο Επίκουρος, μέσα από τη φυσική του φιλοσοφία, "Naturphilosophie", όπως τη χαρακτηρίζει ο Μαρξ, είναι σαφής και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης ανάμεσα στη φυσική και την τεχνητή ανάγκη, την ανάγκη και την ανάγκη της ανάγκης:
"Κακόν ανάγκη, αλλ’ ουδεμία ανάγκη ζην μετά ανάγκης.
Τελευταία, ύστερα από υπόδειξη παλιάς μαθήτριας και σημερινής φίλης μου, διάβασα το μυθιστόρημα "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του Leonardo Paduro, που είναι μια αφηγηματική μυθιστοριογραφία, υπερβολική για τον αντισταλινισμό της, της ζωής του Τρότσκι μετά την εξορία και του δολοφόνου του.
Τόσο ο Τρότσκι, όσο και ο δολοφόνος του αγαπούσαν τα σκυλιά κι εγώ ως ένας τρίτος άνθρωπος, που αγαπάω τα σκυλιά, χωρίς, όμως, να μισώ το Στάλιν, παρά μόνο τον κατηγορώ για την εγκληματική του παράλειψη ως νικητή του Β'ΠΠ να μην αφήσει ισοδύναμο αριθμό θυμάτων στους ηττημένους με τον αριθμό των αθώων θυμάτων, που άφησαν αυτοί στη χώρα του και γενικότερα στην Ευρώπη (να δούμε αν σήμερα μιλούσαν για ισοδύναμα μέτρα όσοι δεν δοκίμασαν την ισοδυναμία των εγκλημάτων τους), ταυτίστηκα με το θύμα, τον Τρότσκι, έχοντας συνέχεια στη μνήμη μου τα λόγια του, πως "αυτός που ελπίζει να ζήσει μια ήσυχη ζωή, έκανε λάθος που γεννήθηκε στον εικοστό αιώνα".
Εμείς κάναμε διπλό λάθος, γιατί γεννηθήκαμε στον εικοστό αιώνα και είχαμε το θράσος να ζήσουμε και στον εικοστό πρώτο, "χρόνους πολλούς μετά την αμαρτία, που την είπαν αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν", κατά το "Προφητικόν" του Ελύτη, ακόμα και στο εξωκκλήσι της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο προσεύχονται και ευλογούν αυτή την αμαρτία οι νεοπροσήλυτοι της θρησκείας που σκότωσε την Ευρώπη και την ξαναδημιούργησε για να τη λεηλατήσει.
Λυπάμαι μόνο που, χωρίς τηλεπικοινωνία, δεν θα μπορέσω να ενημερωθώ έγκαιρα να προϋπαντήσω τον ερχόμενο προ των κεκλεισμένων πυλών βασιλέα της δύναμης και της δόξας της ανάπτυξης, κράζοντα:
"ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. τίς ἐστιν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης; Κύριος τῶν δυνάμεων αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης" (Ψαλμός 23).
Όμως, "ουδέν κακόν αμιγές καλού", αφού με την ενέργειά μου αυτή, θα απαλλαγείτε και εσείς από τις συχνές μεταμεσονύχτιες απρόσκλητες και απρόκλητες ηλεκτρονικές επισκέψεις μου.


* Ο Πλούταρχος αναφέρει, "πῶς Πλάτων ἔλεγε τὸν θεὸν ἀεὶ γεωμετρεῖν".
Πάνω σ' αυτή τη φράση στηρίχθηκε ο μαθηματικός και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Ι. Χατζηδάκης (1872 – 1942), για να γράψει το παρακάτω αριστοτεχνικό κείμενο, με τον αριθμό των γραμμάτων της κάθε λέξης του οποίου προσδιορίζονται τα 23 πρώτα ψηφία του άρρητου αριθμού π = 3,14...
"Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί,
το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω,
παρήγαγεν αριθμόν απέραντον,
καί όν, φεύ,
ουδέποτε όλον θνητοί θα εύρωσι",
** Παράφραση από το "Πνευματικό Εμβατήριο" του Άγγελου Σικελιανού:
"Σὰν ἔριξα καὶ τὸ στερνὸ δαυλὶ στὸ φωτογώνι,
(δαυλὶ τῆς ζωῆς μου τῆς κλεισμένης μέσ᾿ τὸ χρόνο)
στὸ φωτογώνι τῆς καινούργιας λευτεριᾶς σου, Ἑλλάδα,
μοῦ ἀναλαμπάδιασε ἄξαφνα ἡ ψυχὴ σὰν νἆταν
ὅλο χαλκὸς τὸ διάστημα, ἢ ὡς νἆχα, τ᾿ ἅγιο κελὶ
Τοῦ Ἡράκλειτου τριγύρα μου, ὅπου, χρόνια,
γιὰ τὴν Αἰωνιότη ἔχαλκευσε τοὺς λογισμούς του
καὶ τοὺς κρεμνοῦσε ὡς ἄρματα στῆς Ἔφεσος τὸ Ναό..."
*** Υπερχορδιστής είναι ο επιστήμονας της θεωρίας των υπερχορδών.
Σύμφωνα με τη θεωρία του πολυδιάστατου χωροχρόνου των χορδών και των υπερχορδών, οι διαστάσεις του υπερβαίνουν τις δέκα, αλλά απέχουν πολύ να πλησιάσουν τις διαστάσεις των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.
**** Το έργο του Sartre το αναφέρω ως "La P... respectueuse", όχι από πρόθεση σεμνοτυφίας να αποσιωπήσω τη λέξη putain (πόρνη), αλλά γιατί με τη μορφή αυτή έκανε την πρώτη του εμφάνιση.
Εξάλλου, σήμερα, η πολιτική πορνεία είναι το μόνο ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας μας, που έφτασε να εκδίδει, ακόμα και την αστική δημοκρατία της, επί χρήμασι.
Παρακάτω παραθέτω το σχόλιο με τίτλο "ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ", που έγραψα το Μάιο του 2016.
Η τελευταία παράγραφος με έντονα γράμματα στο σημερινό και το κείμενο του Μαΐου είναι η ίδια.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η αποχώρισή μου, δηλαδή, από την τηλεπικοινωνία. Το Μάϊο ως "προαπαιτούμενο" της αντίστασης, σήμερα ως "αξιολόγηση" της ανάγκης, για να μην ξεχάσω και τον εισαγόμενο και εντός εισαγωγικών μνημονιακό νεολογισμό και θεωρηθώ αθεράπευτος παλαιοκομμουνιστής.
Πάντως, σε μια πρόσφατη εναντιοδρομία μου με έναν ΠασοκοΣυριζογυρολόγο, που μη αντιλαμβανόμενος τις απόψεις μου με ρώτησε αν είμαι Αριστερός, η απάντησή μου ήταν άμεση και σαφής: "όχι δεν είμαι Αριστερός, αλλά Κομμουνιστής, όπως εννοεί τους Κομμουνιστές ο Aragon και όπως εννοεί το όχι η γλώσσα που μου έδωσαν, κατά τον Ελύτη, Ελληνική".
Γιατί "κρεῖττον πεσεῖν ἀπὸ ὕψους εἰς γῆν, ἢ ἀπὸ γλώσσης" (Οσίου Ιωάννου του Σιναΐτου: Περὶ πολυλογίας καὶ σιωπῆς) και με τη Ψευτοαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ πέσαμε και από ύψος (προσγειωθήκαμε ανώμαλα) και από γλώσσα (παπαρολογοπλαγιοκοπηθήκαμε).
Το πρόβλημα δεν είναι αν εγώ είμαι Αριστερός, αλλά αν είναι Κομμουνιστές, όλα αυτά τα ιδρυματικά ορφανά του κρατικοδίαιτου Πασοκοορφανοτροφείου, που βρήκαν τροφή και στέγη στην ΚΟ (Κυβερνητική Οργάνωση) του ΣΥΡΙΖΑ, που μεταρρύθμισε τη ΜΚΟ μιας μάχιμης ιδεολογίας σε ΚΟ μιας συμβιβασμένης και προσκυνημένης πολιτικής πρακτικής, γιατί στον Κομμουνισμό δεν ισχύει το θρησκευτικό δόγμα "το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής".
Ίσως, μια διέξοδος στον αναγκαστικό τηλεπικοινωνιακό μου αποκλεισμό και το στερητικό του σύνδρομο θα ήταν η μετακίνησή μου στην τάξη των επιγραμματοποιών, αφού με λίγες λέξεις μπορεί κανείς να παρακάμψει το φράγμα του περιορισμού της επικοινωνίας, χωρίς να υστερήσει σε σαρκασμό και καυστικότητα, γιατί όσο πιο μικρό, τόσο πιο εύστοχο και αποτελεσματικό είναι το βέλος, χωρίς αντιστάσεις του αέρα και παραμορφώσεις της πορείας του.
Ο Neruda στο ποίημά του "ο στρατηγός Φράγκο στην κόλαση" έλεγε, πως "κόλαση από κόλαση δεν έχει διαφορά".
Την κόλασή μας την επέλεξαν άλλοι, που κατάφεραν να μασκαρέψουν σε Αρχαγγέλους της "σωτηρίας" τους εωσφόρους της δυστυχίας, που μας είπαν, ότι είναι μονόδρομος, μερικοί, μάλιστα, πάγκαλοι γίγαντες αρχικαρνάβαλοι με μυαλό νάνου τη χαρακτήρισαν και ευτυχία.
Επειδή, όμως, μολύβι από μολύβι έχει διαφορά, μένει σε μας να επιλέξουμε το μολύβι, που θα χρησιμοποιήσουμε για να βγούμε από αυτή την κόλαση, έστω και αν η έξοδός μας αυτή θεωρηθεί και ως αντίδοτη δυστυχία στην πάγκαλο μπακαλοευτυχία τους.
Εγώ, προσωπικά, αισθάνομαι πως με τα χίλια, περίπου, σχόλιά μου τελείωσα ένα μολύβι και μέχρι να αξιωθώ να πιάσω ένα άλλο στο χέρι μου που, κατά τον Γιάννη Ρίτσο, θα είναι συνέχεια της ψυχής μου, έχοντας στα χείλια μου απάνω το θυμό και τον καημό βαθιά στα μάτια μου (Ρωμιοσύνη)*****, μπορώ να θυμάμαι σαν ένα παραμύθι για την πολιτική ζωγραφική μου τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη:
"Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρό, καθὼς λένε, ἕνας φούρναρης παράγγειλε σ᾿ ἕνα φτωχὸ ζωγράφο νά τονε ζωγραφίσει τὴν ὥρα ποὺ φούρνιζε ψωμιά. Ὁ ζωγράφος ἄρχισε νὰ δουλεύει, καὶ ὅταν καταπιάστηκε νὰ εἰκονίσει τὸ φουρνιστήρι, ἀντὶ νὰ τὸ φτιάξει ὁριζόντιο, σύμφωνα μὲ τὴν προοπτική, τὸ ἔφτιαξε κάθετο δείχνοντας ὅλο του τὸ πλάτος· ἔπειτα, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ζωγράφισε πάνω στὸ φουρνιστήρι κι ἕνα καρβέλι. Πέρασε ἕνας ἔξυπνος ἄνθρωπος καὶ τοῦ εἶπε: «Τὸ ψωμὶ ἔτσι ποὺ τὄ ῾βαλες, θὰ πέσει». Ὁ ζωγράφος ἀποκρίθηκε, χωρὶς νὰ σηκώσει τὸ κεφάλι: «Ἔννοια σου· μόνο τὰ ἀληθινὰ ψωμιὰ πέφτουν· τὰ ζωγραφισμένα στέκουνται· ὅλα πρέπει νὰ φαίνουνται στὴ ζωγραφιά!».
Τὸ παραμύθι αὐτὸ μοῦ θυμίζει ἕναν πολὺ μεγάλο τεχνίτη, ποὺ ἐπειδὴ ἀκριβῶς «ὅλα πρέπει νὰ φαίνουνται στὴ ζωγραφιά», ἱστορίζοντας τὴν ἄποψη τοῦ Τολέδου, ἔβγαλε ἀπὸ τὴ μέση μὲ τὸ δικαίωμα τῆς τέχνης του, τὸ νοσοκομεῖο τοῦ Δὸν Χουὰν Ταβέρα καὶ τὸ τοποθέτησε σ᾿ ἕνα χάρτη, Ὁ μεγάλος τεχνίτης, τὸ ξέρετε, εἶναι ὁ Κρητικὸς Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, καὶ ὁ ζωγράφος τοῦ παραμυθιοῦ εἶναι ὁ Μυτιληνιὸς Θεόφιλος Γ. Χατζημιχαήλ, «ἄλλοτε ὁπλαρχηγὸς καὶ θυροφύλαξ ἐν Σμύρνῃ»" (Γιῶργος Σεφέρης: Θεόφιλος - Δοκιμές 1962).
Από το φούρνο διαδικτυακών μικροκυμάτων των σχολίων μου, θέλω να πιστεύω, πως δεν έπεσε κανένα ψωμί, ακόμα κι όταν τα έριχνα στο φούρνο με το φουρνηστήρι κάθετο, για να ανοίξω την καρδιά και το κούτελο των πεινασμένων, αλλά από το φούρνο των αερίων της ευρωπαϊκής μας ζωής χάθηκαν πολλά καρβέλια, αφήνοντας χιλιάδες νηστικούς Έλληνες.
***** Από τη "Ρωμιοσύνη" του Γιάννη Ρίτσου:
"Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι
τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους
τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους -
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι".


ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Η επερχόμενη, προ των πυλών και πιθανόν από την 1η Ιουνίου ή 1η Ιουλίου, Οθωμανικού τύπου φορολόγηση του διαδικτύου και της τηλεφωνίας, κινητής και σταθερής, θα με αναγκάσει να αλλάξω συνήθειες, περιορίζοντας, μέχρι ακόμα και διακοπής, αυτούς τους τύπους της επικοινωνίας.
Πρώτα - πρώτα για λόγους πολιτικής συνείδησης και αρχών, γιατί, όπως έλεγε και ο Ελύτης, "ο νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει" στη χειραγώγηση και τη συναλλαγή των αναγκών μου.
Ύστερα για λόγους τακτικής, γιατί μια μικρή αντίσταση θα μπορούσε να αποτελέσει προάγγελο μιας μεγαλύτερης, αφού, κατά τον Αμερικανό ιστορικό Howard Zinn, οι ανατροπές μπορούν να προέλθουν από πολλές μικρές πράξεις ή όπως το είπε διαφορετικά ο Νίκος Καζαντζάκης "νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα, πολλά κεφάλια θα σπάσουν, μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα".
Τέλος, γιατί ο πατέρας μου πολέμησε και νίκησε το ναζισμό χωρίς διαδίκτυο και τηλεφωνία στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Mauthausen*, γεγονός που δεν βλέπω, πως δεν θα μπορούσα να κάνω κι εγώ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ευρώ.
Ο ίδιος, ακόμα, γενάρχης και ηγεμόνας του ναζισμού Hitler έλεγε, πως τα γεγονότα δεν διαμορφώνονται από το γραπτό, αλλά από τον προφορικό λόγο.
Κατά συνέπεια, μετά την επιβολή του φορολογικού κορσέ της στενοζωνικότητας στην ευρυζωνικότητα, η ηλεκτρονική επικοινωνία μου θα είναι περιστασιακή, ως λαθραναγνώστη και λαθροχειριστή κοινόβιων δικτύων.
Εξάλλου, μεγάλωσα με το όνειρο να ζήσω σ' ένα κομμουνιστικό κολχόζ κοινοκτημοσύνης και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, με όχημα ένα επαιρόμενο και αυτοπροσδιοριζόμενο δια της αρχής της απροσδιοριστίας του Werner Heisenberg ως Αριστερό κόμμα, μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω στο καπιταλιστικό κολχόζ της ετεροκτημοσύνης.
Όμως, "ουδέν κακόν αμιγές καλού", αφού με την ενέργειά μου αυτή, θα απαλλαγείτε και εσείς από τις συχνές μεταμεσονύχτιες απρόσκλητες και απρόκλητες ηλεκτρονικές επισκέψεις μου.
* Η μόνη ηλεκτρονική φραγή επικοινωνίας στο Mauthausen ήταν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, τα οποία, όπως με πληροφόρησε ένας Ιταλός πρώην κρατούμενος που γνώρισα σε μια από τις προσκυνηματικές επισκέψεις μου στο στρατόπεδο, μπόρεσε να βραχυκυκλώσει μια ομάδα κρατούμενων με τα σώματά τους, πέφτοντας απάνω στα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, για να περάσουν πάνω από τα πτώματά τους προς την ελευθερία ως δραπέτες οι σύντροφοί τους και όσους από τους δραπέτες της ελευθερίας δεν συνέλαβαν οι γερμανικές αρχές του στρατοπέδου τους σκότωσαν οι Αυστριακοί** χωρικοί στα σπίτια των οποίων ζήτησαν προστασία.
Βλέπετε, ότι από τότε λειτουργούσε άψογα η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη του θανάτου.

** Για όσους δεν το γνωρίζουν, το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Mauthausen ήταν στην Αυστρία, δίπλα στο ομώνυμο χωριό, όπως και το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Auschwitz στην Πολωνία, για να μην έχουμε σήμερα τη ψευδαίσθηση πως το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Guantanamo είναι το πρώτο εκτός έδρας ή το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ευρώ το πρώτο εντός, εκτός και επί ταυτά παράλληλο στρατόπεδο της Γερμανίας. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου