Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΑΙΓΝΙΩΝ

(ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΓΝΙΩΝ ΤΟΥ JOHN NASH ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΔΡΑΜΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ)

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΦΟΡΟΛΗΣΤΑΡΧΩΝ Ή ΦΟΡΟΛΙΣΤΑΡΧΩΝ (ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΦΦ) ΚΑΙ ΤΟ PATCHOULI ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ


(Φορολησταρχος εκ της φορολογικης ληστειας του λαου και Φορολισταρχος εκ της κατοχης της φορολογικης λιστας, γνωστης και ως λιστας Lagarde)

Το 1950 ο  Albert Tucker, προκειμενου, συμφωνα με τη θεωρια των παιγνιων, να προσεγγισει τις κατα Nash ισορροπιες και τα παραδοξα των μη κοινωνικα αποδεκτων ισορροπιων, διατυπωσε το Διλημμα του Κρατουμενου ή Διλημμα του Φυλακισμενου (prisoner's dilemma), που θα μπορουσε να διαμορφωθει ως Διλημμα των ΦΦ, για την προσεγγιση του τρεχοντος πολιτικου κωμωδιοδραματος της χωρα μας, που ενω γνωριζει χωρις στικακια και λιστες ποιοι εφαγαν τα λεφτα, ψαχνει να βρει ποιοι δεν πληρωσαν, ωστε να ετρωγαν περισσοτερα οι πρωτοι.

Απο τη λογοτεχνια του παραλογου του Albert Camus στη "δημοκρατια" του υπερλογου.

Δυο ΦΦ της ιδιας συμμοριας, που στη χωρα της υπερλογης πολιτικης "δημοκρατιας" και υπολογης οικονομικης δικτατοριας λεγεται πολιτικο κομμα, ο Α και ο Β,  συλλαμβανονται με τα τεκμηρια της ενοχης στα χερια τους.

Απο εποχη σε εποχη τα τεκμηρια της ενοχης διαφερουν, αναλογα με την αισθητικη των πραξεων και την ηθικη των εκτελεστων.
Μπορει να ειναι ενα δικοπο μαχαιρι, αν προκειται για πραξη τιμης και ευπρεπειας, ή ενα στικακι USB αν προκειται για πραξη πολιτικης απρεπειας.

Καθενας απο τους δυο ΦΦ μπορει να μην ομολογησει ή να ομολογησει εμπλεκοντας τον αλλον.
Αν δεν ομολογησει κανενας τους, θα χρεωθουν και οι δυο τους την πολιτικη ευθυνη του αδικηματος της κατοχης της λιστας.
Αν ομολογησουν και οι δυο και ο καθενας ενοχοποιησει τον αλλον θα εξοστρακιστουν και οι δυο για πεντε χρονια.
Αν ο ενας ομολογησει εμπλεκοντας τον αλλο και ο αλλος δεν ομολογησει, ο πρωτος θα απαλλαγει απο καθε ευθυνη και ο δευτερος θα εξοστρακιστει για δεκα χρονια.

O A ΦΦ, προετοιμαζοντας την αμυντικη του γραμμη, αναλογιζεται, πως ο Β ειτε θα ομολογησει ειτε δεν θα ομολογησει.
Αν ο Β ομολογησει ο Α θα εξοστρακισθει δεκα χρονια αν δεν ομολογησει ο ιδιος ή πεντε αν ομολογησει, οποτε η προτεραιοτητα του ειναι να  ομολογησει.
Αν ο Β, ομως, δεν ομολογησει, τοτε αν δεν ομολογησει ο Α απλα θα χρεωθει την πολιτικη ευθυνη, αν ομως ομολογησει θα απαλλαγει απο καθε ευθυνη, γεγονος που επιβεβαιωνει παλι την προτεραιοτητα της ομολογιας.

Ομως, τον ιδιο συλλογισμο μπορει να κανει και ο Β, οποτε αν ομολογησουν θα καταληξουν στον πενταετη εξοστρακισμο, γεγονος που αποτελει την ισορροπια κατα Nash στην επιλογη της στρατηγικης της ομολογιας.

Η ορθολογικη συμπεριφορα της ατομικης αποφασης της ομολογιας στην περιπτωση αυτη δεν αποτελει την καλυτερη επιλογη, η οποια θα μπορουσε να προελθει μονο ως μια συνεπεια ανορθολογικης αποφασης μη ομολογιας, που θα ειχε ως συνεπεια τον καταλογισμο μονο της πολιτικης ευθυνης και στους δυο.

Απο τα παραπανω συναγεται, πως ο ορθολογισμος δεν εχει παντα το βελτιστο αποτελεσμα, γεγονος που ειναι περισσοτερο εμφανες, οταν η ισορροπια κατα Nash διαταρασσεται απο απροβλεπτες ανορθολογικες παραμετρους, οπως αυτες, οι πολιτικες, της μονης Αφρικανικης "δημοκρατιας" με λευκους πολιτες, της Ελλαδας, που και αυτο με τη σειρα του απο μονο του ειναι ανορθολογικο και αντιφατικο (Αφρικανικη "δημοκρατια" με λευκους πολιτες, με μονο ορθολογικο στοιχειο το μαυρο - Αφρικανικο - χρημα και την εγκλειστη εντος εισαγωγικων δημοκρατια).

Ανορθολογικη ηθικη και πολιτικη υποσταση της χωρας μας, στην οποια η μη ομολογια αποτελει το παραδοξο μιας μη κοινωνικα αποδεκτης, αλλα πολιτικα θεμιτης και θεσμικης ισορροπιας του πολιτευματος και του λαικου τρομου, που αυτο προκαλει.
Ακομα, ολοι ομολογουν τη χρεοκοπια για το βελτιστο αποτελεσμα μιας κοινωνικα αποδεκτης και δια γυμνου οφθαλμου ορατης ισορροπιας, αλλα κανενας δεν ομολογει την ενοχη του, για την ανορθολογικη βελτιστοποιηση της αποποιησης των ευθυνων τους.

ΥΓ.
1. Θυμαμαι πριν απο μια δεκαετια περιπου μια δηλωση του "ανθρωπου με το στικακι" (ζητω ταπεινα συγγνωμη αν με το χαρακτηρισμο αυτο ενος συμβολου της κατασταλτικης εξουσιας προσβαλω τη μνημη ενος λαικου συμβολου της ελευθεριας, "του ανθρωπου με το γαρυφαλλο", του Νικου Μπελογιαννη), πως "η τρομοκρατια εχει αρωμα Γαλλικο".
Η δηλωση αυτη μ' ενοχλησε τοτε ως λατρη των γαλλικων αρωματων και με προβληματισε να αλλαξω τις συνηθειες των Παρισινων δωρων μου, για να μη θεωρηθω πως υποθαλπτω την τρομοκρατια, φερνοντας Γαλλικα αρωματα σε οσες τα περιμεναν στην Ελλαδα.
Ευτυχως βρηκα τη λυση να τα συνοδευω για λογους προστασιας με τους στιχους του τραγουδιου του Δημητρη Παρασκευοπουλου "Ηρεμα, ηρεμα δεν ειμαι τρομοκρατης,
ηρεμα, ηρεμα ειμαι το θυμα μιας αγαπης".

Η κατασταση αυτη μου θυμισε τα χρονια της στρατιωτικης δικτατοριας, οταν για να διδαξω μουσικη σε μια δραματικη σχολη χρειασθηκε να επισκεφθω το διοικητη της εθνικης ασφαλειας, για την εκδοση του απαιτουμενου πιστοποιητικου κοινωνικων φρονηματων.
Οι φθογγοι επρεπε να ειναι φρονηματισμενοι στα πλεγματα των πενταγραμμων.

Ο διευθυντης της εθνικης ασφαλειας πρωτα μου διαβασε τις ιδεολογικες αποκλισεις των προγονων μου απο το συστημα της εξουσιας και υστερα προσπαθησε να διερευνησει τις αριστεροστροφες συμπαθειες μου, εξαιτιας της παρεας μου με μια Γιουγκουσλαβα τουριστρια το καλοκαιρι στη Χαλκιδικη.
Ουτε διακοπες δεν εκανε τοτε η εθνικη ασφαλεια, που φροντιζε να ειναι πανταχου παρουσα και τα παντα πληρουσα, ακομα και στις μαθητικες συναυλιες του ωδειου, που απαιτουσε τη σχετικη αδεια.
Να δουμε σημερα αν η χρηματοπιστωτικη ασφαλεια θα φανει ανταξια της.
Η απαντηση μου για τη Γιουγκουσλαβα με τα λογια του Camus, πως "η γυναικα ειναι πληκτικη εξω απο τον ερωτα", συμπληρωνοντας πως δεν θα δοκιμαζα ποτε την πληξη να μοιρατω μαζι της μια ιδελογια, τον ενθουσιασε, τη σημειωσε στα χαρτια, που ειχε μπροστα του και προσπαθωντας να μ' αιφνιδιασει με ρωτησε τη γνωμη μου για τα "ολοκληρωτικα καθεστωτα". Οταν τον απαντησα, προσποιουμενος με ετοιμοτητα, πως δεν τα γνωριζω, ανελαβε με πατρικο υφος την πληροφορηση και νουθεσια μου γι' αυτα και τελικα μου εδωσε την αδεια διδασκαλιας της μουσικης στη δραματικη σχολη.
Μετα τα παραλογα της υποκριτικης ηθοποιιας μου στο διοικητη της εθνικης ασφαλειας, πως δεν γνωριζα τα ολοκληρωτικα καθεστωτα και του κατακτητη με την εξασφαλιση της αδειας διδασκαλιας, ημουν ετοιμος να δοκιμασω στη δραματικη σχολη και το παραλογο του Δον Ζουαν, που ηθελε τον ερωτα χωρις ποιοτητα, αλλα με την ποσοτητα να αναπληρωνει η μια γυναικα τα ελλειμματα της αλλης.

Σημερα, βεβαια, δε θα μπορουσα να προσποιηθω πως δεν γνωριζω τα ολοκληρωτικα καθεστωτα, αφου βιωνω, οπως ολοι οι Ελληνες, το χρηματοπιστωτικο φασισμο, που προσποιειται τη σωτηρια και ο διευθυντης της χρηματοπιστωτικης ασφαλειας θα με ρωτουσε: καλα βρε βλακα δεν τον βλεπεις, τουλαχιστον δεν τον αισθανεσαι το χρηματωπιστωτικο ολοκληρωτισμο;

Απο την αλλη, οταν ακουσα τον "ανθρωπο με το στικακι" να μιλαει για τα αρωματα, ειχα εκπλαγει,  πως αυτος ο τυπικος επαρχιωτης ειχε αποψη γι' αυτα.

Αναρωτηθηκα αν γνωριζε το Imperial Majesty του Clive Christian, που το μπουκαλακι του κοστιζει οσο ενας απο τους λογαριασμους της λιστας Lagarde ή τα Baccarat Les Larmes Sacrées de Thebes, Caron Poivre, Annick Goutal Perfume Eau D’Hadrien κλπ, κλπ, πιο προσιτα για μισθοσυντηρητους, εξισωμενους με τη βουλευτικη πενια ή μηπως ηταν αρωματογνωστης πιο "λαικων", αλλα οχι φτηνων αρωματων, καταλληλων ακομα και για τα κομματοσκυλα των ΔΕΚΟ και των Δημοτικων Επιχειρησεων, των οποιων το μαυρο χρημα εχουν φροντισει τα κομματικα πλυντηρια να το κανουν αορατο, οπως οι μοναδικες Editions de Parfums του Frédéric Malle ή τα αριστουργηματα του Serge Lutens;

Σημερα ο ιδιος ανθρωπος δηλωσε, πως δεν γνωριζει απο στικακια, πιθανον, ομως, να γνωριζει ως αρωματογνωστης, αλλα δεν το ανεφερε, πως "η χρηματοπιστωτικη τρομοκρατια εχει αρωμα EυρωΑμερικανικο".

Ειναι το patchouli* του καπιταλισμου.

*Αιθεριο ελαιο απο φυτο Ινδικης προελευσης, οπου στην αρχαιοτητα χρησιμοποιηθηκε και ως αφροδισιακο.
Σημερα ειναι το αιθεριο ελαιο (αϋλος πλουτος, λιπαντικο ελαιο της πολιτικης τρομοκρατιας) του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου, που χρησιμοποιειται ως αφροδισιακο του μοναδικου βασικου ενστικτου του, του φασισμου.

2. Το ξερω πως μονο με τα λογια δεν πεφτουν οι τυραννιες, γι' αυτο σημερα με το 300ο σχολιο ολοκληρωνω την αντιμνημονιακη σχολιογραφια.

Ηταν στα πρωτα χρονια της μεταπολιτευσης, οταν πολλοι πιστεψαν πως η λεγομενη αστικη δημοκρατια, που διαδεχθηκε τη στρατιωτικη δικτατορια, θα ειχε μια αυρα δημοκρατιας.
Τοτε ενας φιλος μου, κιθαριστας και παλιος αγωνιστης της αριστερας μας ελεγε χωρις ψευδαισθησεις: "η εξουσια χρειαζεται το 5% του λαου και τα τανκς".
Σημερα οι συσχετισμοι των δυναμεων, αειμνηστε Θαναση, εχουν αλλαξει.
Η εξουσια χρειαζεται το 0% του λαου και τις τραπεζες.

Φανταζομαι πως στο βασιλειο του Αδη, που βρισκεσαι σημερα, τα πραγματα θα ειναι διαφορετικα.
Εκει, βεβαια, παρα το οτι ησουν επαναστατης κομμουνιστης, θα πληττεις απο τον απολυτο σοσιαλισμο (οταν η ιδεολογια ενος επαναστατη γινει καθεστως, ο επαναστατης εχει χρεος να γινεται αντεπαναστατης), που εκφραζεται απο τη λιτoτητα της φιλοκαλιας της νεκρωσιμης ακολουθιας:
"και ειδον τα οστα
τα γεγυμνωμενα και ειπον.
Αρα τις εστι
βασιλευς ή στρατιωτης
ή πλουσιος ή πενης
ή δικαιος ή αμαρτωλος;"

Εκει, μαλλον, για την αλλαγη της εξουσιας χρειαζεται η εξεγερση του 100% των νεκρων (αραγε υπαρχουν τανκς και τραπεζες στον αλλο κοσμο;), πραγμα που θα γινει εφικτο μονο στη Δευτερη Παρουσια, οταν θα πραγματοποιηθει η Ανασταση ελπιζω ολων των νεκρων, χωρις περιουσιακα και εισοδηματικα κριτηρια.

0% στο ενθαδε της εγκοσμιας (γηινης) και 100% στο επεκεινα της μεταφυσικης εξουσιας.

Η αποθεωση της θεωριας των παιγνιων μηδενικου αθροισματος (zero sum games) των John von Neumann και Oskar Morgenstern.

Μηπως το ιδιο δεν εννοουσε ο Sartre λεγοντας, πως "η ζωη ειναι ενα περιττο παθος και ο θανατος η συνεχιση της ζωης (δηλαδη, του περιττου παθους) χωρις εμενα".

Ο ανθρωπος ειναι ενα παιγνιο μηδενικου αθροιματος, στο οποιο μονο ο ανθρωπισμος δε μηδενιζεται.

"Ο υπαρξισμος ειναι ενας ανθρωπισμος", αγαπητε μας δασκαλε Jean Paul Sartre και πραγματι ειχες δικαιο, που ελεγες για τον "ανθρωπο τον καταδικασμενο να ειναι ελευθερος", αλλα και μονος, πως:

"Μια αγαπη, μια σταδιοδρομια, μια επανασταση.
Τοσα πραγματα που αρχιζουν αγνοωντας την εξοδο".

Ευτυχως, ομως, ολοι μας γνωριζουμε τη μεγαλη εξοδο, αυτη της εξοδιου ακολουθιας, που δινει διεξοδο σε ολα τα αδιεξοδα και κατα τον Camus βαζει τελος στους τεσσερις τυπους του ανθρωπινου παραλογισμου, του Δον Ζουαν, του ηθοποιου, του κατακτητη και του καλλιτεχνη, αφηνοντας ανεπαφο τον πεμπτο τυπο του παραλογου, τη συνεχη και ατερμονη αξιωση του αυτονομου ανθρωπου για νοημα, που περα απο το δικο του σκοπο δεν αποδεχεται τους σκοπους των αλλων και που εκφραζεται απο το Μυθο του Σισυφου, που συμβολιζει με τη σειρα του τον κυκλικο Ελληνικο χρονο της θρησκειας των αγροτων εναντι του ευθυγραμμου Βιβλικου χρονου της θρησκειας των βεδουινων.

Η αληθεια ειναι πως ακομα δεν ειμαι σιγουρος για τη θρησκευτικοτητα του ιδεολογικου μου δογματος, αναμεσα στην ευθυγραμμη πνευματικη αποχη ενος Βιβλικου βεδουινου ή την κυκλικη πνευματικη επανακαμψη ενος Ελληνα αγροτη, που αναμεσα στα αλλα θα πρεπει να φροντισει και τα 1000 περιπου ελαιοδεντρα του, πριν τα βαλει χερι η βουλιμια του τραπεζοφασισμου.

Μια απο τις πιο αξεχαστες στιγμες της ζωης μου ηταν οταν στη δεκαετια του '60 διαβασα το L'Étranger (Ο Ξενος) του Camus, μεσα σε ενα αντιφατικο περιβαλλον συναισθηματικης μοναξιας και ηχοχρωματικης και ρυθμικης πολυχρωμιας, επαναστασης και συμβιβασμου, αφου την ιδια εποχη ανακαλυπτα το Γαλλικο Εμπρεσσιονισμο των Debussy και Ravel, τη ρυθμικη φιλοσοφια του Messiaen, την εξεγερση του Παρισινου Μαη και το μεγαλο συμβιβασμο.
Τοσα χρονια εζησα στην Ανατολη και ανακαλυψα τη μαγεια της στη Δυση.

Ο Ξενος εμεινε, ομως, για παντα να συμβολιζει την κοινωνικη υποκρισια και το σαρκασμο της μεσα απο την παραιτηση της εξεγερσης.

Το προλογικο σημειωμα του ιδιου του Camus σε μια Αμερικανικη εκδοση του εργου προσδιοριζε το στιγμα μου.
"Την ιστορια ενος (συνηθισμενου) ανθρωπου, χωρις τολμηρες φιλοδοξιες, που ειναι ετοιμος να αποδεχθει ακομα και το θανατο για την αποθεωση της αληθειας".

Γι' αυτο πολλες φορες επικαλεσθηκα τη Δωρικη σοφια του Σεφερη "Εμεις που τιποτα δεν ειχαμε θα τους διδαξουμε τη γαληνη".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου