Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ
"Memento mori"
(Θυμησου το θανατο)
Στην ιατρικη ορολογια ως πτωματικη υποσταση χαρακτηριζεται η συγκεντρωση του αιματος του νεκρου, που εχει χασει τη δυνατοτητα και τη δυναμικη της κυκλοφοριας, στα χαμηλοτερα μερη του πτωματος.
Ο κυκλος του πολιτικου αιματος στη χωρα μας αποτελει την πτωματικη υποσταση της δημοκρατιας των υποστατικων και υποτακτικων του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου.
Κατολοφυρεται ο πολιτικος καθωσπρεπισμος με την πρεπουσα υποκρισια, πως η βια απειλει τη δημοκρατια, απο την οποια εχει μεινει μονο το οστεϊνο κελυφος της κοινωνικης βαρβαροτητας, η αναλγητη ανεργια και φτωχεια, που οδηγουν τον πατερα στην αναληψη του αποταμιευτικου μοχθου των 2,80 ευρω για το τελευταιο γαλα των παιδιων του, η εξωλεστατη, για να χρησιμοποιησω την Αριστοφανικη γλωσσα, που πιθανον δεν θα γινει κατανοητη από τους ορνιθες της οικονομιας, φορολογια, που οδηγει τους εξωχρηματοπιστωτικους πολιτες στην απογνωση, η αυτοχειρια ως ενεργητικη πραξη θανατου, που δικαιωνει τον André Malraux για την ενεργητικοτητα της αυτοκτονιας και την παθητικοτητα του θανατου, η τρομοκρατια της οικονομικης και πολιτικης καταστολης, ως επιφαση του κρατους της εννομης ταξης και ενα κολοβο κοινοβουλιο, ως προσχηματικος θεσμος του νεκρου πολιτευματος.
Ομως, οι νεκροι δεν πεθαινουν, γιατι ο θανατος αποτελει τετελεσμενο και όχι διαρκες γεγονος και δεν μπορει να κατηγορηθει για συσταση εγκληματικης οργανωσης και συμμοριας, αφου η μεταφυσικη του εχει κατ' οικονομια, ως ισοδυναμο μετρο στη διαλεκτο της μνημονιοβλακιας και μνημονιοβλαχιας, απαγορευσει τις συναθροισεις περα του ενος νεκρου.
Ο θανατος, μαλιστα, της δημοκρατιας ειναι υπερσυντελικος, που σημαινει πως εχει συντελεστει και προηγειται των αλλων πολιτικων θανατων.
"Θανατος, φοροι, γεννες! Δεν υπαρχει ποτε η καταλληλη στιγμη για κανενα απο αυτα" (Margaret Mitchell), υπαρχει, ομως, η Πλατωνικη αλληλουχια "ομολογειν αρα ημιν και ταυτη τους ζωντας εκ των τεθνεωτων γεγονεναι ουδεν ηττον ή τους τεθνεωτας εκ των ζωντων".
Γιατι, αραγε, η πολιτικη εξουσια φοβαται τοσο πολυ το θανατο;
Ισως γιατι ειναι ανικανη να εξασφαλισει στους πολιτες μια επαρκη ζωη.
"Μη φοβαστε τοσο πολυ το θανατο, οσο μια ανεπαρκη ζωη" (Bertolt Brecht).
Η υποσχεση - απειλη, πως η δημοκρατια θα τιμωρησει τους ενοχους του πολιτικου αιματος, ειναι πιο επικινδυνη απο το πολιτικο αιμα, γιατι ενα πολιτευμα, πολυ περισσοτερο νεκρο, ως μηχανισμος εξουσιας δεν τιμωρει (η δικαιοσυνη τιμωρει), παρα μονο εκδικειται, αφου κατα τον Πλουταρχο, όχι βεβαια τον ατυχη καλλιτεχνη, που ενοχοποιηθηκε και διασυρθηκε για τη χρεοκοπια της Ελλαδας απο τα ΜΜΕ (Μεσα Μνημονιοναζιστικης Επικοινωνιας), "νεκρος ου δακνει", ισως και γι' αυτο δεν τιμωρει, αλλα ανταμοιβει τους ενοχους του κοινωνικου αιματος με την μεταθεση των ευθυνων στο λαο, ενοχοποιωντας την αδυναμια των οφειλετων του δημοσιου ως εγκλημα και απενοχοποιωντας την αλλαζονεια των καταστροφεων του ως σωτηρια.
Δυστυχισμενη χωρα μου, "ψυχαριον ει, βασταζον νεκρον" (Επικτητος).
Τα βιολογικα και κοινωνικα θυματα της πολιτικης βιας.
ΥΓ.
1. Δεν εκτιμησα ποτε τις οικονομικες αποψεις του μακιγιερ του καπιταλισμου John Kenneth Galbraith και δεν θα εκτιμησω και την πολιτικη του αποψη, πως "δημοκρατια υπαρχει εκει οπου ενας πολιτης εχει το δικαιωμα να πει ελευθερα πως δεν υπαρχει δημοκρατια", απλα γιατι, οταν οι πολιτες αμφισβητουν την υπαρξη της δημοκρατιας, δεν υπαρχει δημοκρατια και γιατι ακομα δημοκρατια δεν ειναι το νεκρο κελυφος ως επος - λαφυρο μιας θεσμικης εκλογικης παρελθοντολογιας, αλλα η ζωντανη παραβαση* του τρεχοντος δραματος ενος λαου.
* Μερος της Αρχαιοελληνικης κωμωδιας, στο οποιο γινοταν ο σχολιασμος της πολιτικης, κοινωνικης, οικονομικης, κλπ επικαιροτητας.
2. Απεχθης ο τιτλος της αυτοφερομενης ως δημοκρατικης εφημεριδας "Ελευθεροτυπια" στις 2 Νοεμβριου 2013:
"ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ ΕΝ ΨΥΧΡΩ".
Αισθανθηκα ως κοινωνικα νεκρος την ιδια αηδια, με αυτη που θα αισθανομουν την επομενη μερα της εκτελεσης μου, αν μπορουσα να διαβασω και να αισθανθω ως βιολογικα νεκρος, τον τιτλο:
"ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΑ ΕΝ ΨΥΧΡΩ".
3. Το Σαββατο απογευμα, στις 2 Νοεμβριου του 2013, απο την ευδαιμονια του "Les Deux Magots" της Place de Saint-Germain des Prés στη "La Rive Gauche" (αριστερη οχθη του Παρισιου) βρεθηκα σε καφενειο Ελληνικου χωριου διπλα στο σπιτι μου στη Χαλκιδικη, στη "La Rive Droite" (δεξια οχθη, πραγματικα και μεταφορικα, εννοωντας τη δεξια οχθη της φοροταξικης ιδεολογιας) σε δρομο με Παρισινη, δυστυχως, "αντικειμενικη" τιμη εκκινησης ή βασης ή ζωνης (οχι Αγιας, αλλα αθλιας) της φοροληστειας στα 1.400 ευρω και μετρησα το επενδυτικο θαυμα της βιομηχανικης παραγωγης και αναπτυξης 5 (πεντε) συνολικα καφεδων, που αν ειχε και αλλους τοσους το πρωι, θα εξασφαλιζε το ημερησιο εσοδο των 15 ευρω, ως εισιτηριο για τη φυλακιση του "επιχειρηματια" και του "ιδιοκτητη" για χρεη προς το δημοσιο.
Ο επαπειλουμενος φορος για την ακινητη ιδιοκτησια δεν αποτελει απλα ενα επαχθες φορολογικο μετρο δημιουργιας εικονικης φορολογικης βασης και κατασκευης ενοχων της χρεοκοπιας, αλλα εναν βαρβαρο ταξικο εκβιασμο του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου, τον πλουτο του οποιου αφηνει "ασπιλο και αμολυντο", κατα τη σεπτη υμνογραφια, φορολογικων βαρων κατα της μικρης και μεγαλης ιδιοκτησιας.
Μαλιστα ορισμενες τραπεζες ως αυτοκλητοι πολιτικοοικονομικοι αναλυτες και μνημονιακοι τιμητες, αφου η υποθεση της λεγομενης "σωτηριας" αφορα το παπλωμα τους, βγηκαν να επικροτησουν τον κεφαλαιακο φορο των ακινητων, λες και ζητησε κανεις τη γνωμη τους γι' αυτο.
Ηθελα να ηξερα τι θα ελεγαν σε μια επιβολη κεφαλαιακης φορολογησης στα χρηματοπιστωτικα προιοντα τους, καταθεσεις, ομολογα, μετοχες, κλπ.
Αυτη τη στιγμη, λοιπον, η "εμφυλια" συγκρουση τη χωρα μας δεν ειναι πολιτικη, αλλα ταξικη και αφορα την ιμπεριαλιστικη λαιλαπα του παρασιτικου χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου, που προσπαθει να επιβαλει με τη βια τον κατα τον Αριστοτελη "παρα φυσιν χρηματισμο" της "οβολοστατικης", την παραγωγη, δηλαδη, χρηματος εκ χρηματος, στραγγαλιζοντας καθε ανθρωπινο δικαιωμα και καθε παραγωγικη διαδικαδια.
Και ομως, παρα την αντιθετη αποψη του Εθνικου μας ποιητη, η Ελλαδα πεθαινει.
Πεθαινει στο στρατοπεδο συγκεντρωσης του ευρω και στα σανατορια του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου.
Η μονη ελπιδα αποτραπης του success story του θανατου ειναι η εκχωρηση των αρμοδιοτητων της μετα θανατο ζωης στο καθ' υλη αρμοδιο υπουργειο του θανατου, το υπουργειο των οικονομικων, που θα μπορεσει να διαπραγματευθει με την τροϊκα του Αδη, στην οποια τη θεση του τερατος της κολασης, του Thomsen, θα εχει ο Σισυφος, τουλαχιστον, την παραμονη μας στον παραδεισο του ευρω, ως προαπαιτουμενο για τη μια και μοναδικη μεγαλη δοση του αιωνιου θανατου.
"Memento mori"
(Θυμησου το θανατο)
Στην ιατρικη ορολογια ως πτωματικη υποσταση χαρακτηριζεται η συγκεντρωση του αιματος του νεκρου, που εχει χασει τη δυνατοτητα και τη δυναμικη της κυκλοφοριας, στα χαμηλοτερα μερη του πτωματος.
Ο κυκλος του πολιτικου αιματος στη χωρα μας αποτελει την πτωματικη υποσταση της δημοκρατιας των υποστατικων και υποτακτικων του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου.
Κατολοφυρεται ο πολιτικος καθωσπρεπισμος με την πρεπουσα υποκρισια, πως η βια απειλει τη δημοκρατια, απο την οποια εχει μεινει μονο το οστεϊνο κελυφος της κοινωνικης βαρβαροτητας, η αναλγητη ανεργια και φτωχεια, που οδηγουν τον πατερα στην αναληψη του αποταμιευτικου μοχθου των 2,80 ευρω για το τελευταιο γαλα των παιδιων του, η εξωλεστατη, για να χρησιμοποιησω την Αριστοφανικη γλωσσα, που πιθανον δεν θα γινει κατανοητη από τους ορνιθες της οικονομιας, φορολογια, που οδηγει τους εξωχρηματοπιστωτικους πολιτες στην απογνωση, η αυτοχειρια ως ενεργητικη πραξη θανατου, που δικαιωνει τον André Malraux για την ενεργητικοτητα της αυτοκτονιας και την παθητικοτητα του θανατου, η τρομοκρατια της οικονομικης και πολιτικης καταστολης, ως επιφαση του κρατους της εννομης ταξης και ενα κολοβο κοινοβουλιο, ως προσχηματικος θεσμος του νεκρου πολιτευματος.
Ομως, οι νεκροι δεν πεθαινουν, γιατι ο θανατος αποτελει τετελεσμενο και όχι διαρκες γεγονος και δεν μπορει να κατηγορηθει για συσταση εγκληματικης οργανωσης και συμμοριας, αφου η μεταφυσικη του εχει κατ' οικονομια, ως ισοδυναμο μετρο στη διαλεκτο της μνημονιοβλακιας και μνημονιοβλαχιας, απαγορευσει τις συναθροισεις περα του ενος νεκρου.
Ο θανατος, μαλιστα, της δημοκρατιας ειναι υπερσυντελικος, που σημαινει πως εχει συντελεστει και προηγειται των αλλων πολιτικων θανατων.
"Θανατος, φοροι, γεννες! Δεν υπαρχει ποτε η καταλληλη στιγμη για κανενα απο αυτα" (Margaret Mitchell), υπαρχει, ομως, η Πλατωνικη αλληλουχια "ομολογειν αρα ημιν και ταυτη τους ζωντας εκ των τεθνεωτων γεγονεναι ουδεν ηττον ή τους τεθνεωτας εκ των ζωντων".
Γιατι, αραγε, η πολιτικη εξουσια φοβαται τοσο πολυ το θανατο;
Ισως γιατι ειναι ανικανη να εξασφαλισει στους πολιτες μια επαρκη ζωη.
"Μη φοβαστε τοσο πολυ το θανατο, οσο μια ανεπαρκη ζωη" (Bertolt Brecht).
Η υποσχεση - απειλη, πως η δημοκρατια θα τιμωρησει τους ενοχους του πολιτικου αιματος, ειναι πιο επικινδυνη απο το πολιτικο αιμα, γιατι ενα πολιτευμα, πολυ περισσοτερο νεκρο, ως μηχανισμος εξουσιας δεν τιμωρει (η δικαιοσυνη τιμωρει), παρα μονο εκδικειται, αφου κατα τον Πλουταρχο, όχι βεβαια τον ατυχη καλλιτεχνη, που ενοχοποιηθηκε και διασυρθηκε για τη χρεοκοπια της Ελλαδας απο τα ΜΜΕ (Μεσα Μνημονιοναζιστικης Επικοινωνιας), "νεκρος ου δακνει", ισως και γι' αυτο δεν τιμωρει, αλλα ανταμοιβει τους ενοχους του κοινωνικου αιματος με την μεταθεση των ευθυνων στο λαο, ενοχοποιωντας την αδυναμια των οφειλετων του δημοσιου ως εγκλημα και απενοχοποιωντας την αλλαζονεια των καταστροφεων του ως σωτηρια.
Δυστυχισμενη χωρα μου, "ψυχαριον ει, βασταζον νεκρον" (Επικτητος).
Τα βιολογικα και κοινωνικα θυματα της πολιτικης βιας.
ΥΓ.
1. Δεν εκτιμησα ποτε τις οικονομικες αποψεις του μακιγιερ του καπιταλισμου John Kenneth Galbraith και δεν θα εκτιμησω και την πολιτικη του αποψη, πως "δημοκρατια υπαρχει εκει οπου ενας πολιτης εχει το δικαιωμα να πει ελευθερα πως δεν υπαρχει δημοκρατια", απλα γιατι, οταν οι πολιτες αμφισβητουν την υπαρξη της δημοκρατιας, δεν υπαρχει δημοκρατια και γιατι ακομα δημοκρατια δεν ειναι το νεκρο κελυφος ως επος - λαφυρο μιας θεσμικης εκλογικης παρελθοντολογιας, αλλα η ζωντανη παραβαση* του τρεχοντος δραματος ενος λαου.
* Μερος της Αρχαιοελληνικης κωμωδιας, στο οποιο γινοταν ο σχολιασμος της πολιτικης, κοινωνικης, οικονομικης, κλπ επικαιροτητας.
2. Απεχθης ο τιτλος της αυτοφερομενης ως δημοκρατικης εφημεριδας "Ελευθεροτυπια" στις 2 Νοεμβριου 2013:
"ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ ΕΝ ΨΥΧΡΩ".
Αισθανθηκα ως κοινωνικα νεκρος την ιδια αηδια, με αυτη που θα αισθανομουν την επομενη μερα της εκτελεσης μου, αν μπορουσα να διαβασω και να αισθανθω ως βιολογικα νεκρος, τον τιτλο:
"ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΑ ΕΝ ΨΥΧΡΩ".
3. Το Σαββατο απογευμα, στις 2 Νοεμβριου του 2013, απο την ευδαιμονια του "Les Deux Magots" της Place de Saint-Germain des Prés στη "La Rive Gauche" (αριστερη οχθη του Παρισιου) βρεθηκα σε καφενειο Ελληνικου χωριου διπλα στο σπιτι μου στη Χαλκιδικη, στη "La Rive Droite" (δεξια οχθη, πραγματικα και μεταφορικα, εννοωντας τη δεξια οχθη της φοροταξικης ιδεολογιας) σε δρομο με Παρισινη, δυστυχως, "αντικειμενικη" τιμη εκκινησης ή βασης ή ζωνης (οχι Αγιας, αλλα αθλιας) της φοροληστειας στα 1.400 ευρω και μετρησα το επενδυτικο θαυμα της βιομηχανικης παραγωγης και αναπτυξης 5 (πεντε) συνολικα καφεδων, που αν ειχε και αλλους τοσους το πρωι, θα εξασφαλιζε το ημερησιο εσοδο των 15 ευρω, ως εισιτηριο για τη φυλακιση του "επιχειρηματια" και του "ιδιοκτητη" για χρεη προς το δημοσιο.
Ο επαπειλουμενος φορος για την ακινητη ιδιοκτησια δεν αποτελει απλα ενα επαχθες φορολογικο μετρο δημιουργιας εικονικης φορολογικης βασης και κατασκευης ενοχων της χρεοκοπιας, αλλα εναν βαρβαρο ταξικο εκβιασμο του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου, τον πλουτο του οποιου αφηνει "ασπιλο και αμολυντο", κατα τη σεπτη υμνογραφια, φορολογικων βαρων κατα της μικρης και μεγαλης ιδιοκτησιας.
Μαλιστα ορισμενες τραπεζες ως αυτοκλητοι πολιτικοοικονομικοι αναλυτες και μνημονιακοι τιμητες, αφου η υποθεση της λεγομενης "σωτηριας" αφορα το παπλωμα τους, βγηκαν να επικροτησουν τον κεφαλαιακο φορο των ακινητων, λες και ζητησε κανεις τη γνωμη τους γι' αυτο.
Ηθελα να ηξερα τι θα ελεγαν σε μια επιβολη κεφαλαιακης φορολογησης στα χρηματοπιστωτικα προιοντα τους, καταθεσεις, ομολογα, μετοχες, κλπ.
Αυτη τη στιγμη, λοιπον, η "εμφυλια" συγκρουση τη χωρα μας δεν ειναι πολιτικη, αλλα ταξικη και αφορα την ιμπεριαλιστικη λαιλαπα του παρασιτικου χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου, που προσπαθει να επιβαλει με τη βια τον κατα τον Αριστοτελη "παρα φυσιν χρηματισμο" της "οβολοστατικης", την παραγωγη, δηλαδη, χρηματος εκ χρηματος, στραγγαλιζοντας καθε ανθρωπινο δικαιωμα και καθε παραγωγικη διαδικαδια.
Και ομως, παρα την αντιθετη αποψη του Εθνικου μας ποιητη, η Ελλαδα πεθαινει.
Πεθαινει στο στρατοπεδο συγκεντρωσης του ευρω και στα σανατορια του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου.
Η μονη ελπιδα αποτραπης του success story του θανατου ειναι η εκχωρηση των αρμοδιοτητων της μετα θανατο ζωης στο καθ' υλη αρμοδιο υπουργειο του θανατου, το υπουργειο των οικονομικων, που θα μπορεσει να διαπραγματευθει με την τροϊκα του Αδη, στην οποια τη θεση του τερατος της κολασης, του Thomsen, θα εχει ο Σισυφος, τουλαχιστον, την παραμονη μας στον παραδεισο του ευρω, ως προαπαιτουμενο για τη μια και μοναδικη μεγαλη δοση του αιωνιου θανατου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου