LΕ DERNIER TANGO DE KEPARCHISME A PARIS*
(H ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΟΥ ΚΕΠΑΡΧΙΣΜΟΥ)
Με την ευκαιρια της παραγωγης της οπερας Pelléas et Mélisande του Debussy, για τα 150 χρονια απο τη γεννηση του συνθετη, στην Opéra National de Paris (Bastille), βρεθηκαμε σε πνευματικη και διατροφικη συναθροιση (συμποσιο) στην αριστερη οχθη, προετοιμασμενοι αναμεσα στα αλλα να διαβασουμε σε μια παγκοσμια πρωτη και τελευταια τον ΚΕΠΑΡΧΙΣΜΟ (GESAMTPARTEIWERK), μια και πολλοι ηταν μαρτυρες των Σεπτεμβριανων, οταν με το savoir vivre των φτηνων προσχηματων του Ελληνικου πολιτικου πολιτισμου πυροδοτηθηκε η απομακρυνση μου απο το Δημοτικο Ωδειο της Βεροιας στη διαρκεια της απουσιας μου στο εξωτερικο, μεθοδευμενη απο καιρο απο το αυτοκρατορικο γραφειο των κερινων ομοιωματων του ψευτοσοσιαλισμου και της πολιτιστικης στρατονομιας, με τις επι καλογηρων κρεμαμενες στολες των στρατοκρατικων φαντασιωσεων, δικην καρναβαλικων λαβαρων μυχιων ποθων.
Η αναμνηση πως πριν περιπου μισο αιωνα στον ιδιο χωρο της αριστερης οχθης οι συζητησεις με τον Sartre για τα επικαιρα θεματα των επαναστατικων εξεγερσεων εκεινης της εποχης ή για φιλοσοφικα ζητηματα, οπως η υπαρξη και η ουσια, ή ακομα η νοερη παρουσια πνευματικων φυσιογνωμιων, που περασαν απο εδω, οπως ο Verlaine, ο Rimbaud και ο Mallarmé, ο Hemingway, ο Picasso και ο Camus, κλπ, κλπ, εριξαν σ' ενα αισθημα κενου την ασημαντοτητα μου.
Εντρομος μιας επαπειλουμενης ιεροσυλιας περιοριστηκα σε συντομες αναφορες απο τον ΚΕΠΑΡΧΙΣΜΟ με γενικοτερο ιδεολογικο χαρακτηρα, χωρις να αναφερθω σε γεγονοτα και προσωπα, που δεν εχουν σημασια, πολλα απο τα οποια μαλιστα προσωπα εχω ηδη ξεχασει και το ονομα τους, αφου τη φημη τους δεν τη ξανασυναντησα, ουτε θα τη ξανασυναντησω μπροστα μου, μια και δεν ξεπερναει τα γεωγραφικα ορια της τοπικης κομματαρχιας, ουτε η μπριγιαντινη του τριχωτου της κεφαλης τους μπορει να υποκαταστησει το Αγιο Πνευμα, ικανο να φωτισει το εσωτερικο του κρανιου τους, το πολιτιστικοκενοκρανο.
Mελος της συντροφιας με διαστροφικη παρατηρητικοτητα, που οταν βοουσε η εξεγερση στους δρομους του Παρισιου απαιτουσε για την εκτελεση των πιανιστικων εργων του Debussy μεγαλυτερη ευκρινεια απο τον αρμονικο της 5ης της 13ης απο τον ιδιο φθογγο ως 3ης της συγχορδιας, επισημανε, πως ενω ολες οι επιστολες μου ειχαν ως αποδεκτη μια συνδικαλιστικη οργανωση, δεν εντοπισε πουθενα στα δημοσιευματα μου καποια αντιδραση της ή εστω καποια θεση ή σχολιο της.
Για να αποτρεψω τη σκεψη, πως πιθανον σκοπιμα απεκρυψα τις συνδικαλιστικες θεσεις, λογω της γνωστης αποστροφης μου στο συνδικαλισμο, εδωσα με την παρακατω επιγραμματικη και παραστατικη αναφορα το ψυχογραφημα της γενετησιας διαστροφης της Ελληνικης εκδοχης του.
"Ο συνδικαλισμος στην Ελλαδα αποτελει το παχυ εντερο της εξουσιας.
Αλλοτε εκδηλωνεται ως ευερεθιστο κολο ή σπαστικη κολιτιδα, με εντονες αντιδραστικες συσπασεις και κωλικους και αλλοτε με παραλυτικο ειλεο".
Ηδη αρχισαν να παιρνουν θεση μπροστα μας, με την πρεπουσα ιεροτελεστεια, τα: Millefeuille de tomate et chèvre frais, Crème de légumes maison, Saumon fumé de Norvège et toasts, Foie gras de canard poêlé jus vin rouge, Escargots de Bourgogne en coquille κλπ, κλπ, ενω οι σιελογονοι αδενες εβαλαν σε λειτουργια ανυπομονα την υπερπαραγωγη σιελου και μονο με τη σκεψη της επικειμενης αφιξης, σαν τη βασανιστικη εξπρεσιονιστικη Erwartung, της μαιτρικης γαστριμαργικης τροικας (η Ελληνικη διαστροφη της τροικας πανταχου παρουσα), των Noix de Saint-Jacques juste poêlées, risotto d'agrumes, Lotte rôtie à l'échalote confite, pommes de terre écrasées, Filet de boeuf de Salers, sauce au poivre vert, purée maison.
Μπροστα στην προκλητικη γευσιλαγνεια ηταν ασεβεια η σπαταλη των πολυτιμων εκκρισεων των σιελογονων αδενων στο μυρηκασμο των μπαγιατικων πολιτικοποιηματων του επαρχιακου Ελληνικου κομματικου καταψυκτη, τα ερποντα γυμνοσαλιγκαρια, τα πολιτιστικα σκυβαλα και τους πολιτικους Κουασιμοδους, σαν αυτον τον τρισαθλιο καμπουρη, που χαμογελουσε σαρκαστικα πισω απο τα vitraux της Notre Dame, με το μοχθηρο γελιο του να αντηχει στη νυχτερινη σιωπη της Παρισινης πολυχρωμιας ως τα Ηλυσια πεδια, κατι δηλαδη σαν τη συνενοχη αφωνια της Votre Dame των Ημαθιωτικων πολιτικων παιδιων, που υπομειδιουν αυτοικανοποιουμενα πισω απο τα παραπετασματα των ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ.
Η καταληξη μου ηταν βιαιως επιγραμματικη, για να αφησω ανεγγιχτη την ικανοποιηση της ματαιοδοξιας των νικητων, στεφανωμενη με την εναρχιδιο επιτυμβια πλακα της θλιψης του ηττημενου:
"H Βεροια δε σημαινει πια τιποτα για μενα. Δεν αποτελει ουτε καν ταξιδιωτικη - τουριστικη αναμνηση.
Ειναι μια σαν τις τοσες αλλες πολεις που επισκεφτηκα μια ή περισσοτερες φορες και απο τις οποιες εχουν μεινει quelques petites riens, quelques insignifiances, sans valeur sentimentale.
Οπως για παραδειγμα απο τα Γιαννενα μου εμειναν τα λαχταριστα τηγανητα βατραχοποδαρα, η περιτεχνη αργυροποιια και το θαυμα του φυσικου σπηλαιου της γεωλογιας, ετσι και απο τη Βεροια μου εμεινε το θεσπεσιο ραβανι του Χουχλουρου, η πολιτικη αγυρτεια και το ονειδος των παρα φυσιν υποχθονιων σπηλαιων της αχαριστιας".
Ευτυχως ειχαμε να πουμε και να θυμηθουμε τοσα πολλα και σημαντικα, για την οπερα Pelléas et Mélisande, για εκεινες τις αξεχαστες μερες, πριν μισο περιπου αιωνα, που ψαχναμε νοτα προς νοτα τα Préludes και τη La Mer του Debussy με τον Messiaen και τον Barraqué και ψηλαφουσαμε βημα προς βημα την ιδεολογια της επαναστασης με τον Sartre και τον Foucault, μετεωριζομενοι αναμεσα στην κοινωνικη και τη μουσικη πρωτοπορια, για να ανακαλυψουμε τους κωδικες μιας εσωτερικης δομικης και αισθητικης επικοινωνιας, που ευτυχως ή δυστυχως, οπως φαινεται, θα παρω ως επτασφραγιστο μυστικο στον ταφο, γιατι η ζωη που σπαταλησα ως ετεροδημοτης (Fremde sind wir**, οπως αναρωτιoμουνα σαρκαστικα στις διαδημοτικες μουσικες περιπλανησεις μου, χρησιμοποιωντας τα λογια του Orff) στα ευαγη δημοτικα καθηκοϊδρυματα ή ακομα και αυτη που εμεινε να αναλωσω καταθλιπτικως στο οικονομικο Guadanamo της χωρας μας δεν μου εδωσε ουτε θα μου δωσει την ευκαιρια να τους αποκαλυψω.
Λυπαμαι που δεν θα μπορεσω να πραγματοποιησω τη σκεψη φιλων μου για ενα σεμιναριο στην Ελλαδα αισθητικης και δομικης αναλυσης των Préludes του Debussy.
Θα ηταν προσβλητικη πολυτελεια και δεν εχω τη δυναμη να ασελγησω με γνωσεις του Ευρωπαικου πολιτισμου στην πεινα των ΝεοΕλληνων ΕυρωπΕων, που τα παιδια τους επιλεγουν να υπομεινουν την περηφανη λυποθυμια του υποσιτισμου στο σχολειο απο την εξαθλιωση του αναλφαβητισμου.
Τι αξια εχει να μιλησω σημερα σε μια χωρα, που θεωρει ως πραξη εθνικης ευθυνης την πενια του λαου της, για τα εμπρεσιονιστικα αρμονικα ιδεοχρωματα; Πχ για την ελαχιστοποιημενη δεσποζουσα αρμονια ή γι' αυτο που οι μεγαλοι δασκαλοι του Παρισινου Conservatoire ελεγαν για χρονια συγχορδια της πρωτης βαθμιδας με προστιθεμενη εκτη, που με το νεανικο μου θρασος στα χρονια εκεινα της καθε μορφης και ειδους επαναστασης αμφισβητησα ειρωνικα λεγοντας "μα αυτο ειναι η εκτη βαθμιδα με εβδομη, που δημιουργει στην πραγματικοτητα ενα δομικο και αισθητικο τροπικο μιγμα αναμεσα σε μειζονα και ελασσονα τροπο, αφαιρωντας απο τις συγχορδιες της τονικης τη λειτουργικοτητα της τροπικοτητας".
Νομιζω πως ειναι η ωρα να περασω και εγω μαζι με τους συνΕλληνες στις γραμμες της σιωπης των μελλοθανατων του συγχρονου στρατοπεδου συγκεντρωσης, του Auschwitz των οικονομικων κρατουμενων.
Et exspecto Resurrectiomen mortuorum, λοιπον, Grand Maître de la musique.
Ακουω ηδη το τραγουδι του Uirapuru***, πριν το θανατο της χωρας μου.
* Le Dernier Tango à Paris, ταινια του 1972 του Bernardo Bertolucci, με τους Marlon Brando και Maria Schneider.
Εκεινο το βουτυρο που σπαταληθηκε σε σκηνη της για την ενισχυση της σεξουαλικης χοληστερολης, θα ηταν σημερα πολυτιμο για τη διατροφη των παιδιων των Ελληνων, που τα κομματικα τσογλανια των ΔΕΚΟ και των ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ τα αφησαν σημερα νηστικα, κατατρωγοντας με το αλλοθι του μισθου, ως κομματικο προνομιο, τον εθνικο πλουτο και χωρις πατριδα, παραδιδοντας με τον Αμερικανιδας μητρος και Παγκοσμιοσουλατσαδορου πατρος κληρονομικο ηγεμονα τους τα ιερα και τα οσια της χωρας μας στην οικονομικη Ουνια.
** Ειμαστε ξενοι. Εργο του Orff, του συνθετη που προσεφερε στην Ελλαδα με τα Carmina Burana το viagra της εγκαυλης ΠαΣοΚομαλακιας, με τη διαφορα πως κανενας απο τους πρασινοπωγωνους και ζιβαγκοφορους εκστασιαζομενους πολιτικους αναστεναριδες και αλλαλαζοντες χαχολους του μεσου και μακρυτερου ηγεμονα της ξενοδουλης δυναστειας δεν καταλαβε το Λατινικο κειμενο, προφητικο του βιου και της πολιτειας, της τυχης (fortuna) δηλαδη, του ΠαΣοΚ:
O Fortuna
velut luna
statu variabilis,
semper crescis
aut decrescis;
vita detestabilis
nunc obdurat
et tunc curat
ludo mentis aciem,
egestatem,
potestatem
dissolvit ut glaciem.
Ελευθερη μεταφραση
Ω τυχη,
που μεταμορφωνεσαι σαν το φεγγαρι,
αλλοτε μονο του ολογιομο
και αλλοτε μονο του στη χαση,
Μισητη ζωη τη μια.
με αβασταχτες επιθυμιες την αλλη.
Εσυ διαλυεις τη φτωχεια και την εξουσια,
σαν τον ηλιο που λιωνει τους παγους.
(Με τη διαφορα πως ο ηλιος του ΠαΣοΚ, εκεινο το πρασινο εκλειπτικο ημιηλιο δικην οδοντωτου τροχου, διελυσε τον πλουτο και την ευτυχια).
*** Πουλι του Αμαζονιου, που συμφωνα με τις τοπικες παραδοσεις το καλαϊδημα του ακουγεται ως τοτεμιστικο συμβολο την ωρα του θανατου.
Το τραγουδι του πουλιου αυτου, με την ασυμμετρη και συγκεχυμενη φορμα του, παρα το οτι ο θανατος, που συμβολιζει, αποτελει τη σαφεστερη νομοτελειακα αναγκαιοτητα, φυσικη αναγκη, οπως ελεγε ο Sartre, το χρησιμοποιει ο Messiaen στο εργο του Et exspecto Resurrectiomen mortuorum (Προσδοκω Αναστασιν νεκρων).
Τι αλλο μπορει να προσδοκα σημερα ενας Ελληνας ΕυρωπΕος, εκτος απο την Ανασταση της νεκρης χωρας του, "θανατω θανατον πατησας" τους νεκροφιλους ξενους και τους ΒρυξΕλληνες;
(H ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΟΥ ΚΕΠΑΡΧΙΣΜΟΥ)
Με την ευκαιρια της παραγωγης της οπερας Pelléas et Mélisande του Debussy, για τα 150 χρονια απο τη γεννηση του συνθετη, στην Opéra National de Paris (Bastille), βρεθηκαμε σε πνευματικη και διατροφικη συναθροιση (συμποσιο) στην αριστερη οχθη, προετοιμασμενοι αναμεσα στα αλλα να διαβασουμε σε μια παγκοσμια πρωτη και τελευταια τον ΚΕΠΑΡΧΙΣΜΟ (GESAMTPARTEIWERK), μια και πολλοι ηταν μαρτυρες των Σεπτεμβριανων, οταν με το savoir vivre των φτηνων προσχηματων του Ελληνικου πολιτικου πολιτισμου πυροδοτηθηκε η απομακρυνση μου απο το Δημοτικο Ωδειο της Βεροιας στη διαρκεια της απουσιας μου στο εξωτερικο, μεθοδευμενη απο καιρο απο το αυτοκρατορικο γραφειο των κερινων ομοιωματων του ψευτοσοσιαλισμου και της πολιτιστικης στρατονομιας, με τις επι καλογηρων κρεμαμενες στολες των στρατοκρατικων φαντασιωσεων, δικην καρναβαλικων λαβαρων μυχιων ποθων.
Η αναμνηση πως πριν περιπου μισο αιωνα στον ιδιο χωρο της αριστερης οχθης οι συζητησεις με τον Sartre για τα επικαιρα θεματα των επαναστατικων εξεγερσεων εκεινης της εποχης ή για φιλοσοφικα ζητηματα, οπως η υπαρξη και η ουσια, ή ακομα η νοερη παρουσια πνευματικων φυσιογνωμιων, που περασαν απο εδω, οπως ο Verlaine, ο Rimbaud και ο Mallarmé, ο Hemingway, ο Picasso και ο Camus, κλπ, κλπ, εριξαν σ' ενα αισθημα κενου την ασημαντοτητα μου.
Εντρομος μιας επαπειλουμενης ιεροσυλιας περιοριστηκα σε συντομες αναφορες απο τον ΚΕΠΑΡΧΙΣΜΟ με γενικοτερο ιδεολογικο χαρακτηρα, χωρις να αναφερθω σε γεγονοτα και προσωπα, που δεν εχουν σημασια, πολλα απο τα οποια μαλιστα προσωπα εχω ηδη ξεχασει και το ονομα τους, αφου τη φημη τους δεν τη ξανασυναντησα, ουτε θα τη ξανασυναντησω μπροστα μου, μια και δεν ξεπερναει τα γεωγραφικα ορια της τοπικης κομματαρχιας, ουτε η μπριγιαντινη του τριχωτου της κεφαλης τους μπορει να υποκαταστησει το Αγιο Πνευμα, ικανο να φωτισει το εσωτερικο του κρανιου τους, το πολιτιστικοκενοκρανο.
Mελος της συντροφιας με διαστροφικη παρατηρητικοτητα, που οταν βοουσε η εξεγερση στους δρομους του Παρισιου απαιτουσε για την εκτελεση των πιανιστικων εργων του Debussy μεγαλυτερη ευκρινεια απο τον αρμονικο της 5ης της 13ης απο τον ιδιο φθογγο ως 3ης της συγχορδιας, επισημανε, πως ενω ολες οι επιστολες μου ειχαν ως αποδεκτη μια συνδικαλιστικη οργανωση, δεν εντοπισε πουθενα στα δημοσιευματα μου καποια αντιδραση της ή εστω καποια θεση ή σχολιο της.
Για να αποτρεψω τη σκεψη, πως πιθανον σκοπιμα απεκρυψα τις συνδικαλιστικες θεσεις, λογω της γνωστης αποστροφης μου στο συνδικαλισμο, εδωσα με την παρακατω επιγραμματικη και παραστατικη αναφορα το ψυχογραφημα της γενετησιας διαστροφης της Ελληνικης εκδοχης του.
"Ο συνδικαλισμος στην Ελλαδα αποτελει το παχυ εντερο της εξουσιας.
Αλλοτε εκδηλωνεται ως ευερεθιστο κολο ή σπαστικη κολιτιδα, με εντονες αντιδραστικες συσπασεις και κωλικους και αλλοτε με παραλυτικο ειλεο".
Ηδη αρχισαν να παιρνουν θεση μπροστα μας, με την πρεπουσα ιεροτελεστεια, τα: Millefeuille de tomate et chèvre frais, Crème de légumes maison, Saumon fumé de Norvège et toasts, Foie gras de canard poêlé jus vin rouge, Escargots de Bourgogne en coquille κλπ, κλπ, ενω οι σιελογονοι αδενες εβαλαν σε λειτουργια ανυπομονα την υπερπαραγωγη σιελου και μονο με τη σκεψη της επικειμενης αφιξης, σαν τη βασανιστικη εξπρεσιονιστικη Erwartung, της μαιτρικης γαστριμαργικης τροικας (η Ελληνικη διαστροφη της τροικας πανταχου παρουσα), των Noix de Saint-Jacques juste poêlées, risotto d'agrumes, Lotte rôtie à l'échalote confite, pommes de terre écrasées, Filet de boeuf de Salers, sauce au poivre vert, purée maison.
Μπροστα στην προκλητικη γευσιλαγνεια ηταν ασεβεια η σπαταλη των πολυτιμων εκκρισεων των σιελογονων αδενων στο μυρηκασμο των μπαγιατικων πολιτικοποιηματων του επαρχιακου Ελληνικου κομματικου καταψυκτη, τα ερποντα γυμνοσαλιγκαρια, τα πολιτιστικα σκυβαλα και τους πολιτικους Κουασιμοδους, σαν αυτον τον τρισαθλιο καμπουρη, που χαμογελουσε σαρκαστικα πισω απο τα vitraux της Notre Dame, με το μοχθηρο γελιο του να αντηχει στη νυχτερινη σιωπη της Παρισινης πολυχρωμιας ως τα Ηλυσια πεδια, κατι δηλαδη σαν τη συνενοχη αφωνια της Votre Dame των Ημαθιωτικων πολιτικων παιδιων, που υπομειδιουν αυτοικανοποιουμενα πισω απο τα παραπετασματα των ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ.
Η καταληξη μου ηταν βιαιως επιγραμματικη, για να αφησω ανεγγιχτη την ικανοποιηση της ματαιοδοξιας των νικητων, στεφανωμενη με την εναρχιδιο επιτυμβια πλακα της θλιψης του ηττημενου:
"H Βεροια δε σημαινει πια τιποτα για μενα. Δεν αποτελει ουτε καν ταξιδιωτικη - τουριστικη αναμνηση.
Ειναι μια σαν τις τοσες αλλες πολεις που επισκεφτηκα μια ή περισσοτερες φορες και απο τις οποιες εχουν μεινει quelques petites riens, quelques insignifiances, sans valeur sentimentale.
Οπως για παραδειγμα απο τα Γιαννενα μου εμειναν τα λαχταριστα τηγανητα βατραχοποδαρα, η περιτεχνη αργυροποιια και το θαυμα του φυσικου σπηλαιου της γεωλογιας, ετσι και απο τη Βεροια μου εμεινε το θεσπεσιο ραβανι του Χουχλουρου, η πολιτικη αγυρτεια και το ονειδος των παρα φυσιν υποχθονιων σπηλαιων της αχαριστιας".
Ευτυχως ειχαμε να πουμε και να θυμηθουμε τοσα πολλα και σημαντικα, για την οπερα Pelléas et Mélisande, για εκεινες τις αξεχαστες μερες, πριν μισο περιπου αιωνα, που ψαχναμε νοτα προς νοτα τα Préludes και τη La Mer του Debussy με τον Messiaen και τον Barraqué και ψηλαφουσαμε βημα προς βημα την ιδεολογια της επαναστασης με τον Sartre και τον Foucault, μετεωριζομενοι αναμεσα στην κοινωνικη και τη μουσικη πρωτοπορια, για να ανακαλυψουμε τους κωδικες μιας εσωτερικης δομικης και αισθητικης επικοινωνιας, που ευτυχως ή δυστυχως, οπως φαινεται, θα παρω ως επτασφραγιστο μυστικο στον ταφο, γιατι η ζωη που σπαταλησα ως ετεροδημοτης (Fremde sind wir**, οπως αναρωτιoμουνα σαρκαστικα στις διαδημοτικες μουσικες περιπλανησεις μου, χρησιμοποιωντας τα λογια του Orff) στα ευαγη δημοτικα καθηκοϊδρυματα ή ακομα και αυτη που εμεινε να αναλωσω καταθλιπτικως στο οικονομικο Guadanamo της χωρας μας δεν μου εδωσε ουτε θα μου δωσει την ευκαιρια να τους αποκαλυψω.
Λυπαμαι που δεν θα μπορεσω να πραγματοποιησω τη σκεψη φιλων μου για ενα σεμιναριο στην Ελλαδα αισθητικης και δομικης αναλυσης των Préludes του Debussy.
Θα ηταν προσβλητικη πολυτελεια και δεν εχω τη δυναμη να ασελγησω με γνωσεις του Ευρωπαικου πολιτισμου στην πεινα των ΝεοΕλληνων ΕυρωπΕων, που τα παιδια τους επιλεγουν να υπομεινουν την περηφανη λυποθυμια του υποσιτισμου στο σχολειο απο την εξαθλιωση του αναλφαβητισμου.
Τι αξια εχει να μιλησω σημερα σε μια χωρα, που θεωρει ως πραξη εθνικης ευθυνης την πενια του λαου της, για τα εμπρεσιονιστικα αρμονικα ιδεοχρωματα; Πχ για την ελαχιστοποιημενη δεσποζουσα αρμονια ή γι' αυτο που οι μεγαλοι δασκαλοι του Παρισινου Conservatoire ελεγαν για χρονια συγχορδια της πρωτης βαθμιδας με προστιθεμενη εκτη, που με το νεανικο μου θρασος στα χρονια εκεινα της καθε μορφης και ειδους επαναστασης αμφισβητησα ειρωνικα λεγοντας "μα αυτο ειναι η εκτη βαθμιδα με εβδομη, που δημιουργει στην πραγματικοτητα ενα δομικο και αισθητικο τροπικο μιγμα αναμεσα σε μειζονα και ελασσονα τροπο, αφαιρωντας απο τις συγχορδιες της τονικης τη λειτουργικοτητα της τροπικοτητας".
Νομιζω πως ειναι η ωρα να περασω και εγω μαζι με τους συνΕλληνες στις γραμμες της σιωπης των μελλοθανατων του συγχρονου στρατοπεδου συγκεντρωσης, του Auschwitz των οικονομικων κρατουμενων.
Et exspecto Resurrectiomen mortuorum, λοιπον, Grand Maître de la musique.
Ακουω ηδη το τραγουδι του Uirapuru***, πριν το θανατο της χωρας μου.
* Le Dernier Tango à Paris, ταινια του 1972 του Bernardo Bertolucci, με τους Marlon Brando και Maria Schneider.
Εκεινο το βουτυρο που σπαταληθηκε σε σκηνη της για την ενισχυση της σεξουαλικης χοληστερολης, θα ηταν σημερα πολυτιμο για τη διατροφη των παιδιων των Ελληνων, που τα κομματικα τσογλανια των ΔΕΚΟ και των ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ τα αφησαν σημερα νηστικα, κατατρωγοντας με το αλλοθι του μισθου, ως κομματικο προνομιο, τον εθνικο πλουτο και χωρις πατριδα, παραδιδοντας με τον Αμερικανιδας μητρος και Παγκοσμιοσουλατσαδορου πατρος κληρονομικο ηγεμονα τους τα ιερα και τα οσια της χωρας μας στην οικονομικη Ουνια.
** Ειμαστε ξενοι. Εργο του Orff, του συνθετη που προσεφερε στην Ελλαδα με τα Carmina Burana το viagra της εγκαυλης ΠαΣοΚομαλακιας, με τη διαφορα πως κανενας απο τους πρασινοπωγωνους και ζιβαγκοφορους εκστασιαζομενους πολιτικους αναστεναριδες και αλλαλαζοντες χαχολους του μεσου και μακρυτερου ηγεμονα της ξενοδουλης δυναστειας δεν καταλαβε το Λατινικο κειμενο, προφητικο του βιου και της πολιτειας, της τυχης (fortuna) δηλαδη, του ΠαΣοΚ:
O Fortuna
velut luna
statu variabilis,
semper crescis
aut decrescis;
vita detestabilis
nunc obdurat
et tunc curat
ludo mentis aciem,
egestatem,
potestatem
dissolvit ut glaciem.
Ελευθερη μεταφραση
Ω τυχη,
που μεταμορφωνεσαι σαν το φεγγαρι,
αλλοτε μονο του ολογιομο
και αλλοτε μονο του στη χαση,
Μισητη ζωη τη μια.
με αβασταχτες επιθυμιες την αλλη.
Εσυ διαλυεις τη φτωχεια και την εξουσια,
σαν τον ηλιο που λιωνει τους παγους.
(Με τη διαφορα πως ο ηλιος του ΠαΣοΚ, εκεινο το πρασινο εκλειπτικο ημιηλιο δικην οδοντωτου τροχου, διελυσε τον πλουτο και την ευτυχια).
*** Πουλι του Αμαζονιου, που συμφωνα με τις τοπικες παραδοσεις το καλαϊδημα του ακουγεται ως τοτεμιστικο συμβολο την ωρα του θανατου.
Το τραγουδι του πουλιου αυτου, με την ασυμμετρη και συγκεχυμενη φορμα του, παρα το οτι ο θανατος, που συμβολιζει, αποτελει τη σαφεστερη νομοτελειακα αναγκαιοτητα, φυσικη αναγκη, οπως ελεγε ο Sartre, το χρησιμοποιει ο Messiaen στο εργο του Et exspecto Resurrectiomen mortuorum (Προσδοκω Αναστασιν νεκρων).
Τι αλλο μπορει να προσδοκα σημερα ενας Ελληνας ΕυρωπΕος, εκτος απο την Ανασταση της νεκρης χωρας του, "θανατω θανατον πατησας" τους νεκροφιλους ξενους και τους ΒρυξΕλληνες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου