Φιλος μου, διαβαζοντας το χθεσινο μου σχολιο με τιτλο ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ, μου απαντησε με ενα περιστατικο, αφηγημα του πατερα του, ιστορικου προσωπου, που τιμησε την πολη της Θεσσαλονικης στα γραμματα και τις τεχνες:
Σε μία συνάντηση Beethoven και Rossini, ο πρώτος είπε στο δεύτερο : " αφού έγραψες τον Κουρέα της Σεβίλλης μη γράψεις τίποτα άλλο...μ' αυτό θα μείνεις στην ιστορία."
Τα προσωπα της οπερας "Ο Κουρεας της Σεβιλλης" εχουν συμβολικες αναλογιες με αυτα που πρωταγωνιστουν στη σημερινη αρπαγη του πλουτου των Ελληνων.
Η Ροζινα με την Ελλαδα, ο Μπαρτολο και ο Αλμαβιβα με τους διεκδικητες του πλουτου και ο πανουργος κουρεας Φιγκαρο με τους κουρεις του Ελληνικου πλουτου και των κοινωνικων και ανθρωπινων δικαιωματων, που τη μια αποτασσονταν το κουρειο και την αλλη αναλαμβαναν οι ιδιοι την κουρα.
Οι αληθεια ειναι πως οι κουρεις εμειναν στην ιστορια, οχι μονο απο τον "Κουρεα της Σεβιλλης", αλλα και απο πολλα αλλα γεγονοτα, οπως για παραδειγμα στην ιστορια της ιατρικης, οπου αναφερονται ως οι πρωτοι χειρουργοι.
Σημερα, ομως, στη χωρα μας παιζεται η τελευταια πραξη της πολιτικης οπερεττας "Οι κουρεις της Ελλαδας", που θα μεινουν στην Ελληνικη πολιτικη, αλλα και την παγκοσμια ιστορια του ανθρωπισμου, ως μελανο στιγμα, αξιζοντας οχι μονο την τιμωρια, που αποτελει απλα μια τυπικη πραξη δικαιου, αλλα και την περιφρονηση και τη χλευη, που συνιστουν ατομικη και συλλογικη ηθικη και εθνικη αναγκαιοτητα για την αποκατασταση της δημοκρατιας.
Συμφωνα με αναλυση του Wolfgang Streeck, διευθυντη του Ινστιτουτου Max Planck, στο New Left Review, μεταπολεμικα η πολιτικη δημοκρατια ηταν το αντισταθμιστικο αντιβαρο του καπιταλισμου της αγορας, θα συμπληρωνα σε μια ισορροπια τρομου, που σταδιακα, απο το 1960, αποδομηθηκε απο τους οικονομικους μηχανισμους αρχικα του πληθωρισμου, μετα του δημοσιου και τελος του ιδιωτικου χρεους.
Αυτη η αποδομηση της δημοκρατιας, κατα την αποψη μου, δημιουργησε στη θεση των πολιτικων κρατουμενων και των εθνικων κατοχων, αλλων εποχων, τους οικονομικους κρατουμενους και τις κεφαλαιακες κατοχες του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου.
Ενος καπιταλισμου που στο φασιστικο του σταδιο, περα απο τον ιμπεριαλισμο, δεν στηριχθηκε στην ατομικη ιδιοκτησια και τον εμπραγματο πλουτο, αφου ο ιδιοκτητης εγινε στοχος και εχθρος του συστηματος, αλλα στην άυλη δυναμικη του εικονικου χρηματοπιστωτικου κεφαλαιου και τα ενοχικα και ενοχα προνομια και δικαιωματα, που υφαρπασε απο την πολιτικη εξουσια, αυτο που απο δυο χρονια χαρακτηριζω ως τραπεζοφασισμο.
Το ανωτερο σταδιο του καπιταλισμου ειναι πλεον ο οικονομικος υπεριμπεριαλισμος και η πολιτικη του εκφραση ο τραπεζοφασισμος.
Η χωρα μας, κατω απο αυτες τις συνθηκες, εχει αναγκη απο ηρωες - συμβολα, σαν τον αυτοχειρα συνταξιουχο φαρμακοποιο και οχι απο προσκηνυμενα και φοβισμενα πολιτικα ψωνια, νενεκους του χρηματοπιστωτικου συστηματος και υποτακτικους των φασιστικων μηχανισμων του ΔΝΤ και της Ευρωπαικης Ενωσης, υπερφιαλους και φιλοδοξους χομπιστες και τουμπιστες του πολιτικου ναρκισσισμου.
ΥΓ. H κορη του ηρωα συνταξιουχου με επιστολη της, μαχαιρια στις προσποιησεις του συστηματος εξουσιας, δικαιωνει τη θυσια - συμβολο του πατερα της, κλεινοντας με το σημειωμα ενος νεου στον τοπο της αυτοθυσιας, χαριστικη βολη στην υποκρισια της "δημοκρατιας": "το ονομα του νεκρου σημερα ειναι Δημοκρατια, μα ειμαστε 11 εκατομυρια οι ζωντανοι και το ονομα μας ειναι Αντισταση".
Σε μία συνάντηση Beethoven και Rossini, ο πρώτος είπε στο δεύτερο : " αφού έγραψες τον Κουρέα της Σεβίλλης μη γράψεις τίποτα άλλο...μ' αυτό θα μείνεις στην ιστορία."
Τα προσωπα της οπερας "Ο Κουρεας της Σεβιλλης" εχουν συμβολικες αναλογιες με αυτα που πρωταγωνιστουν στη σημερινη αρπαγη του πλουτου των Ελληνων.
Η Ροζινα με την Ελλαδα, ο Μπαρτολο και ο Αλμαβιβα με τους διεκδικητες του πλουτου και ο πανουργος κουρεας Φιγκαρο με τους κουρεις του Ελληνικου πλουτου και των κοινωνικων και ανθρωπινων δικαιωματων, που τη μια αποτασσονταν το κουρειο και την αλλη αναλαμβαναν οι ιδιοι την κουρα.
Οι αληθεια ειναι πως οι κουρεις εμειναν στην ιστορια, οχι μονο απο τον "Κουρεα της Σεβιλλης", αλλα και απο πολλα αλλα γεγονοτα, οπως για παραδειγμα στην ιστορια της ιατρικης, οπου αναφερονται ως οι πρωτοι χειρουργοι.
Σημερα, ομως, στη χωρα μας παιζεται η τελευταια πραξη της πολιτικης οπερεττας "Οι κουρεις της Ελλαδας", που θα μεινουν στην Ελληνικη πολιτικη, αλλα και την παγκοσμια ιστορια του ανθρωπισμου, ως μελανο στιγμα, αξιζοντας οχι μονο την τιμωρια, που αποτελει απλα μια τυπικη πραξη δικαιου, αλλα και την περιφρονηση και τη χλευη, που συνιστουν ατομικη και συλλογικη ηθικη και εθνικη αναγκαιοτητα για την αποκατασταση της δημοκρατιας.
Συμφωνα με αναλυση του Wolfgang Streeck, διευθυντη του Ινστιτουτου Max Planck, στο New Left Review, μεταπολεμικα η πολιτικη δημοκρατια ηταν το αντισταθμιστικο αντιβαρο του καπιταλισμου της αγορας, θα συμπληρωνα σε μια ισορροπια τρομου, που σταδιακα, απο το 1960, αποδομηθηκε απο τους οικονομικους μηχανισμους αρχικα του πληθωρισμου, μετα του δημοσιου και τελος του ιδιωτικου χρεους.
Αυτη η αποδομηση της δημοκρατιας, κατα την αποψη μου, δημιουργησε στη θεση των πολιτικων κρατουμενων και των εθνικων κατοχων, αλλων εποχων, τους οικονομικους κρατουμενους και τις κεφαλαιακες κατοχες του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου.
Ενος καπιταλισμου που στο φασιστικο του σταδιο, περα απο τον ιμπεριαλισμο, δεν στηριχθηκε στην ατομικη ιδιοκτησια και τον εμπραγματο πλουτο, αφου ο ιδιοκτητης εγινε στοχος και εχθρος του συστηματος, αλλα στην άυλη δυναμικη του εικονικου χρηματοπιστωτικου κεφαλαιου και τα ενοχικα και ενοχα προνομια και δικαιωματα, που υφαρπασε απο την πολιτικη εξουσια, αυτο που απο δυο χρονια χαρακτηριζω ως τραπεζοφασισμο.
Το ανωτερο σταδιο του καπιταλισμου ειναι πλεον ο οικονομικος υπεριμπεριαλισμος και η πολιτικη του εκφραση ο τραπεζοφασισμος.
Η χωρα μας, κατω απο αυτες τις συνθηκες, εχει αναγκη απο ηρωες - συμβολα, σαν τον αυτοχειρα συνταξιουχο φαρμακοποιο και οχι απο προσκηνυμενα και φοβισμενα πολιτικα ψωνια, νενεκους του χρηματοπιστωτικου συστηματος και υποτακτικους των φασιστικων μηχανισμων του ΔΝΤ και της Ευρωπαικης Ενωσης, υπερφιαλους και φιλοδοξους χομπιστες και τουμπιστες του πολιτικου ναρκισσισμου.
ΥΓ. H κορη του ηρωα συνταξιουχου με επιστολη της, μαχαιρια στις προσποιησεις του συστηματος εξουσιας, δικαιωνει τη θυσια - συμβολο του πατερα της, κλεινοντας με το σημειωμα ενος νεου στον τοπο της αυτοθυσιας, χαριστικη βολη στην υποκρισια της "δημοκρατιας": "το ονομα του νεκρου σημερα ειναι Δημοκρατια, μα ειμαστε 11 εκατομυρια οι ζωντανοι και το ονομα μας ειναι Αντισταση".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου