Πριν καιρο βαδιζοντας, αυτη τη φορα στη δεξια οχθη (La Rive Droite), καπου αναμεσα στην Église de la Sainte-Trinité και τον Gare du Nord, μια παλια γνωριμη διαδρομη που στα χρονια της νιοτης ξεκινουσε δυτικοτερα απο τη Rue de Madrid, που ηταν το Conservatoire Νational Supérieur de la Musique de Paris, περνουσε απο την Église de la Sainte-Trinité ως ενδιαμεσο προσκυνηματικο σταθμο στη ζωσα μουσικη αγιογραφια, τον οργανιστα και δασκαλο της μουσικης πρωτοποριας Olivier Messiaen και εφτανε ως τη Montmartre, για τους σχετικους βραδυνους αυτοσχεδιασμους, οχι βεβαια στο εκκλησιαστικο οργανο.
Θυμαμαι την απαγοητευση που δοκιμασα οταν πρωτοαντικρυσα στην καταθλιπτικη Rue Pigalle, που μυριζε εντονα απο την αμμωνια των ουρων των μεθυσμενων που κατεβαιναν απο τη Montmartre, τον μουσικο εκδοτικο οικο Lemoine, απο τα βιβλια του οποιου, τα γνωστα με το ονομα "Solfège Lemoine", μαθαμε να συλλαβιζουμε τους πρωτους μας ηχους.
Στην παιδικη μου φαντασια ειχε μια απροσπελαστη μεγαλοπρεπεια και δεν μπορουσα να τον φανταστω κατουρημενο.
Πριν καιρο, λοιπον, βαδιζοντας στην παραπανω διαδρομη αναδυθηκε αιφνιδιαστικα στο μυαλο μου μια παρωχημενη σκεψη, που εικαζω την αρχη της πολυ παλια, πιθανον στο περιοδικο Les Temps Modernes του Jean-Paul Sartre των αρχων της δεκαετιας του πενηντα, σε παλια τευχη του οποιου ειχα διαβασει αργοτερα, στα τελη της δεκαετιας του εξηντα, ενα κειμενο της Mimica Cranaki* με τιτλο "Journal d'exil" ή πιθανον σε μεταγενεστερο δημοσιευμα της, μια σκεψη που αναδεικνυε μια συγκλονιστικη τραγικοτητα μεσα απο την περιγραφικη της λιτοτητα:
"Jean est mort, il y a deux jours... Non pas de la mort, mais de la solitude".
(Ο Γιαννης πεθανε πριν δυο μερες... Οχι απο θανατο, αλλα απο μοναξια).
Η φραση αυτη τελευταια μεταμορφωθηκε σε εφιαλτη και με βασανιζει μερα και νυχτα:
Η Ελλαδα πεθανε πριν τρια χρονια... Οχι απο θανατο, αλλα απο μοναξια.
Στην απομονωση του χρηματοπιστωτικου φασισμου.
Στο στρατοπεδο συγκεντρωσης του ευρω.
Οι δολοφονοι της ειναι γνωστοι.
Ειναι αυτοι, που οι παπουδες τους εκτελεσαν τους κομμουνιστες στα Δεκεμβριανα για να παρει καποιος τον τιτλο του "Γερου της Δημοκρατιας" (στην πραγματικοτητα Ψευτογερου της Δημοκρατιας), που οι πατεραδες τους καρφωσαν στον Μανιαδακη του Μεταξα τους συντροφους τους (ευτυχως ο Κορνηλιος Καστοριαδης μιλησε πριν πεθανει..., οχι απο θανατο, αλλα απο αηδια) για να γινει καποιος καρναβαλος του σοσιαλισμου με την τηβενο του καπιταλισμου του Νεου, αλλα παμπαλαιου και πασιγνωστου, Κοσμου (στην πραγματικοτητα Ψευτοσοσιαλιστης), για να αφησουν στον τριτο το κληρονομικο χαρισμα του Ψευτοσωτηρα.
* Η Mimica Cranaki, καθηγητρια στο πανεπιστημιο της Nanterre (Paris I), ανηκει στην πνευματικη γενια της λεγομενης "υποτροφιαδας", των πνευματικων και αντιστασιακων κατα του Γερμανικου ναζισμου ανθρωπων που φυγαδεψε στις 22 Δεκεμβριου του 1945 με το πλοιο Mataroa για σπουδες στο Παρισι με υποτροφια της Γαλλικης κυβερνησης ο εμπνευσμενος διανοουμενος, Ελληνιστης, φιλελληνας και αντιστασιακος Octave Merlier, διευθυντης τοτε του Γαλλικου Ινστιτουτου των Αθηνων.
Οι υποτροφοι αυτοι εξοριστοι - φυγαδες τιμησαν τοσο πολυ την Ελλαδα, ισοδυναμα, θα ελεγα για να χρησιμοποιησω μια λεκτικη στερεοτυπια του συγχρονου οικονομικου κρετινισμου, οσο την ατιμασαν τα κακομαθημενα κολεγιοπαιδα των διαφορων Schools of Economics, του Harvard, του Yale, του Taft και ολων των αλλων βρωμερων και τρισαθλιων καθηκοιδρυματων - βιολογικων πλυντηριων των εγκεφαλων του χρηματοπιστωτικου φασισμου.
H Mimica Cranaki πεθανε στο Παρισι την Πρωταπριλια του 2008... Οχι απο θανατο, αλλα απο Πρωταπριλιατικο αστειο, γιατι οι ηρωες δεν πεθαινουν.
ΥΓ. Αναζητωντας τη φραση της Mimica Cranaki για τις αναγκες αυτου του σχολιου, διαπιστωσα πως ο Jean στον οποιο αναφερoταν πεθανε στο L'hôpital Lariboisière.
Φαινεται πως καπου στο υποσυνειδητο μου ηταν ενταφιεσμενη αυτη η πληροφορια, γι' αυτο αναδυθηκε στη μνημη μου περπατωντας στην περιοχη αυτη, που βρισκεται αυτο το νοσοκομειο, ενα ιστορικο Παρισινο νοσοκομειο διπλα στον Gare du Nord, στο μικρο δρομο με το ονομα του Ambroise Paré, σεμνου κουρεα και χειρουργου** του 16ου αιωνα, σωτηρα πολλων ασθενων και οχι πολιτικο κουρεα και αυτοκλητο σωτηρα.
Ο Ambroise Paré ζουσε εχοντας στο στομα του παντα τη φραση "Je le pansai, Dieu le guérit" (Τον περιεδεσα - προφανως εννοουσε το χειρουργικο τραυμα - και ο Θεος τον θεραπευσε).
Η μεγαλοπρεπεια της ταπεινοτητας σε αντιθεση με τις υπερφιαλες ελαφροπετρες της πολιτικης αθλιοτητας, τους ογκολιθους της πολιτικης βλακειας, τον καθε εγγραμματο ή αγραμματο ψηφοσυλλεκτη, που εγινε πολιτικος και που τρια χρονια ολοι μαζι, "εν χορω και οργανοις", προσπαθουν να μας πεισουν πως σωζουν ή θα σωσουν μια ασωτη χωρα, αφου πρωτα η πολιτικη τους ευφυια φροντισε να την καταστρεψει.
** Για οσους δεν το γνωριζουν οι πρωτοι χειρουργοι προηλθαν απο την ταξη των κουρεων.
Ο εφιαλτης στο δρομο με τις λακουβες***, που αφησε η γενναιοδωρια των εργολαβων της διαπλοκης: οι κουρεις των ελληνικων ομολογων να γινουν χειρουργοι.
Αλιμονο στον ασθενη, αν περασει η δραση του αναισθητικου της ανοχης και τους δει απο πανω του με το νυστερι στο χερι.
*** Παραφραση της κινηματογραφικης ταινιας τρομου "Ο εφιαλτης στο δρομο με τις λευκες".
Θυμαμαι την απαγοητευση που δοκιμασα οταν πρωτοαντικρυσα στην καταθλιπτικη Rue Pigalle, που μυριζε εντονα απο την αμμωνια των ουρων των μεθυσμενων που κατεβαιναν απο τη Montmartre, τον μουσικο εκδοτικο οικο Lemoine, απο τα βιβλια του οποιου, τα γνωστα με το ονομα "Solfège Lemoine", μαθαμε να συλλαβιζουμε τους πρωτους μας ηχους.
Στην παιδικη μου φαντασια ειχε μια απροσπελαστη μεγαλοπρεπεια και δεν μπορουσα να τον φανταστω κατουρημενο.
Πριν καιρο, λοιπον, βαδιζοντας στην παραπανω διαδρομη αναδυθηκε αιφνιδιαστικα στο μυαλο μου μια παρωχημενη σκεψη, που εικαζω την αρχη της πολυ παλια, πιθανον στο περιοδικο Les Temps Modernes του Jean-Paul Sartre των αρχων της δεκαετιας του πενηντα, σε παλια τευχη του οποιου ειχα διαβασει αργοτερα, στα τελη της δεκαετιας του εξηντα, ενα κειμενο της Mimica Cranaki* με τιτλο "Journal d'exil" ή πιθανον σε μεταγενεστερο δημοσιευμα της, μια σκεψη που αναδεικνυε μια συγκλονιστικη τραγικοτητα μεσα απο την περιγραφικη της λιτοτητα:
"Jean est mort, il y a deux jours... Non pas de la mort, mais de la solitude".
(Ο Γιαννης πεθανε πριν δυο μερες... Οχι απο θανατο, αλλα απο μοναξια).
Η φραση αυτη τελευταια μεταμορφωθηκε σε εφιαλτη και με βασανιζει μερα και νυχτα:
Η Ελλαδα πεθανε πριν τρια χρονια... Οχι απο θανατο, αλλα απο μοναξια.
Στην απομονωση του χρηματοπιστωτικου φασισμου.
Στο στρατοπεδο συγκεντρωσης του ευρω.
Οι δολοφονοι της ειναι γνωστοι.
Ειναι αυτοι, που οι παπουδες τους εκτελεσαν τους κομμουνιστες στα Δεκεμβριανα για να παρει καποιος τον τιτλο του "Γερου της Δημοκρατιας" (στην πραγματικοτητα Ψευτογερου της Δημοκρατιας), που οι πατεραδες τους καρφωσαν στον Μανιαδακη του Μεταξα τους συντροφους τους (ευτυχως ο Κορνηλιος Καστοριαδης μιλησε πριν πεθανει..., οχι απο θανατο, αλλα απο αηδια) για να γινει καποιος καρναβαλος του σοσιαλισμου με την τηβενο του καπιταλισμου του Νεου, αλλα παμπαλαιου και πασιγνωστου, Κοσμου (στην πραγματικοτητα Ψευτοσοσιαλιστης), για να αφησουν στον τριτο το κληρονομικο χαρισμα του Ψευτοσωτηρα.
* Η Mimica Cranaki, καθηγητρια στο πανεπιστημιο της Nanterre (Paris I), ανηκει στην πνευματικη γενια της λεγομενης "υποτροφιαδας", των πνευματικων και αντιστασιακων κατα του Γερμανικου ναζισμου ανθρωπων που φυγαδεψε στις 22 Δεκεμβριου του 1945 με το πλοιο Mataroa για σπουδες στο Παρισι με υποτροφια της Γαλλικης κυβερνησης ο εμπνευσμενος διανοουμενος, Ελληνιστης, φιλελληνας και αντιστασιακος Octave Merlier, διευθυντης τοτε του Γαλλικου Ινστιτουτου των Αθηνων.
Οι υποτροφοι αυτοι εξοριστοι - φυγαδες τιμησαν τοσο πολυ την Ελλαδα, ισοδυναμα, θα ελεγα για να χρησιμοποιησω μια λεκτικη στερεοτυπια του συγχρονου οικονομικου κρετινισμου, οσο την ατιμασαν τα κακομαθημενα κολεγιοπαιδα των διαφορων Schools of Economics, του Harvard, του Yale, του Taft και ολων των αλλων βρωμερων και τρισαθλιων καθηκοιδρυματων - βιολογικων πλυντηριων των εγκεφαλων του χρηματοπιστωτικου φασισμου.
H Mimica Cranaki πεθανε στο Παρισι την Πρωταπριλια του 2008... Οχι απο θανατο, αλλα απο Πρωταπριλιατικο αστειο, γιατι οι ηρωες δεν πεθαινουν.
ΥΓ. Αναζητωντας τη φραση της Mimica Cranaki για τις αναγκες αυτου του σχολιου, διαπιστωσα πως ο Jean στον οποιο αναφερoταν πεθανε στο L'hôpital Lariboisière.
Φαινεται πως καπου στο υποσυνειδητο μου ηταν ενταφιεσμενη αυτη η πληροφορια, γι' αυτο αναδυθηκε στη μνημη μου περπατωντας στην περιοχη αυτη, που βρισκεται αυτο το νοσοκομειο, ενα ιστορικο Παρισινο νοσοκομειο διπλα στον Gare du Nord, στο μικρο δρομο με το ονομα του Ambroise Paré, σεμνου κουρεα και χειρουργου** του 16ου αιωνα, σωτηρα πολλων ασθενων και οχι πολιτικο κουρεα και αυτοκλητο σωτηρα.
Ο Ambroise Paré ζουσε εχοντας στο στομα του παντα τη φραση "Je le pansai, Dieu le guérit" (Τον περιεδεσα - προφανως εννοουσε το χειρουργικο τραυμα - και ο Θεος τον θεραπευσε).
Η μεγαλοπρεπεια της ταπεινοτητας σε αντιθεση με τις υπερφιαλες ελαφροπετρες της πολιτικης αθλιοτητας, τους ογκολιθους της πολιτικης βλακειας, τον καθε εγγραμματο ή αγραμματο ψηφοσυλλεκτη, που εγινε πολιτικος και που τρια χρονια ολοι μαζι, "εν χορω και οργανοις", προσπαθουν να μας πεισουν πως σωζουν ή θα σωσουν μια ασωτη χωρα, αφου πρωτα η πολιτικη τους ευφυια φροντισε να την καταστρεψει.
** Για οσους δεν το γνωριζουν οι πρωτοι χειρουργοι προηλθαν απο την ταξη των κουρεων.
Ο εφιαλτης στο δρομο με τις λακουβες***, που αφησε η γενναιοδωρια των εργολαβων της διαπλοκης: οι κουρεις των ελληνικων ομολογων να γινουν χειρουργοι.
Αλιμονο στον ασθενη, αν περασει η δραση του αναισθητικου της ανοχης και τους δει απο πανω του με το νυστερι στο χερι.
*** Παραφραση της κινηματογραφικης ταινιας τρομου "Ο εφιαλτης στο δρομο με τις λευκες".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου