Απο καιρο ελεγα και εγραψα πολλες φορες, πως η σημαντικοτερη παραμετρος της σημερινης Ελληνικης κρισης δεν ειναι η οικονομικη, για την αντιμετωπιση της οποιας επιστρατευτηκε το τυραννικο καθεστως της χουντας των τραπεζοσυμμοριτων του ΠαΣοΚ, αλλα η κριση των αξιων και του πολιτισμου, που αποτελεσε ενα προδρομο φαινομενο και μοντελο φασιστικοποιησης της σκεψης με την "πεφωτισμενη δεσποτεια" της τεταρτοκοσμικης πολιτισμικης δικτατοριας της χωρας του Βασιλια Ηλιου του Λαμπρακισταν.
Στην παραλια της Θεσσαλονικης δεσποζουν δυο μνημεια του αυταρχισμου.
Το Μακεδονια Παλλας, συμβολο και εργο της δικτατοριας των συνταγματαρχων και το Μεγαρο Μουσικης, συμβολο και εργο του αμαρτωλου συμπλεγματος - τριγωνου της ανωμαλιας, πολιτικων, μεσων επικοινωνιας και εργολαβων του δημοσιου, σε μια καθετοποιηση του ΠαΣοΚικου αυταρχισμου, που σημερα εμφανιζεται με τη μορφη του τραπεζοφασιμου.
Τις τελευταιες μερες βρισκομαι στο Παρισι. Στον τοπο του εγκληματος της παιδικης και πνευματικης αθωοτητας πολλων απο τους ανθρωπους της γενιας μου, που η ιδεολογικη συνεπεια μας εκανε απεπτα μελη, ξενα σωματα και ανεξαρτητες μοναδες ελευθερων ιδεολογικα σκοπευτων στην μετα τον Παρισινο Μαη του 1968 καπιταλιστικη κοινωνια.
"Μεσα στο στηθος μου δεν χτυπαει πια η παιδικη μου καρδια. Λησμονησα την αγαπη που' ναι μονο αγαπη" (Μανωλης Αναγνωστακης).
Τις μερες αυτες στο Παρισι μπορουμε να ξαναζησουμε θραυσματα μιας πνευματικης ανοιξης της μουσικης πρωτοποριας, μεσα απο τη φυσικη της διεξοδο, τη μουσικη τεχνη της επαναστασης και της αμφισβητησης με εργα του Nono και του Berio.
Το εργο του Luigi Nono No hay caminos, hay que caminar... Andrej Tarkovskil (1987), αφιερωμα στον Andrei Tarkovski, για 7 ορχηστρικα συνολα, που περιβαλουν το κοινο, βασισμενο σε μια φραση γραμμενη σε ενα τοιχο μιας μονης του Τολεδο, δινει το στιγμα της αμφισβητησης και της ουτοπιας, της αρνησης των δογματων και των συνταγων της βεβαιοτητας στην αναζητηση της συντροφικοτητας, της ειρηνης και της ελευθεριας: "Marcheurs, il n' y a pas de chemins, il n' y a qu' à marcher" (Οδοιποροι, δεν υπαρχουν μονοπατια, δεν υπαρχουν παρα μονο πορειες).
Η μουσικη δομικοτητα του εργου ειναι τοσο απλη (μικροδιαστηματικες παραλλαγες της ορχηστρας με τεταρτα του τονου γυρω απο εναν φθογγο σολ), το αισθητικο περιβαλλον ηρεμο, sotto voce θα ελεγα, με βιαια ξεσπασματα επεισοδιων των χαλκινων και των κρουστων, που κανουν την ουτοπια βεβαιοτητα.
Απο την αλλη μερια η Sinfonia (στην κυριολεκτικη της εννοια, παιξιμο μαζι φωνων και οργανων) του Luciano Berio, γραμμενη το 1968 και αφιερωμενη στο δευτερο μερος στον Martin Luther King (στο μερος της αυτο ακουγονται φωνητικα μερη, βοκαλισμοι με τα φωνηεντα o, a, i, ou, e, i, του ονοματος του O Martin Luther King), που μεσα απο το δρομο της θρησκευτικοτητας εδωσε τη ζωη του στην αναζητηση μιας ουτοπιας στη χωρα του πιο σκληρου φασισμου, αυτου των φυλετικων διακρισεων και των κοινωνικων ανισοτητων, που νομισε πως θα αυτοκαθαρθει με την εκλογη ενος επιχρωματισθεντος μελανος προεδρου, ως τοτεμιστικο ψευδοσυμβολο της ψευτοελευθεριας.
Μετα απο τα εργα των Nono και Berio, η σειρα Deux musiciens dans la guerre, με το ιστορικο Quatuor pour la fin du Temps (Κουαρτετο για το τελος του Χρονου) του Olivier Messiaen και εργα των Britten, Henze, Dutilleux και Amoyel.
Και τελος η μεγαλη πληγη της αριστερης διανοησης, το πνευματικο θυμα του Σταλινισμου, που εκανε το εγκληματικο λαθος να θεωρησει ως φορμαλισμο τη μουσικη πρωτοπορια, η ποιητρια Anna Akhmatova, δοσμενη μεσα απο την ομωνυμη συγχρονη οπερα του Bruno Mantovani, σε πρωτη παρουσιαση απο την Opéra National de Paris στην οπερα της Bastille.
Ο πολιτικος αρνητισμος του Σταλινισμου στη μουσικη πρωτοπορια βρηκε την εκδικηση του στην αλλοτε Δυτικη Ευρωπη με την ιστορικη αντιφαση της καλλιεργειας της μεσα απο το εργο κυριως αριστερων δημιουργων, ορισμενες μαλιστα φορες και φανατικων Κομμουνιστων, οπως ο Luigi Nono, του οποιου ολα τα εργα εχουν ως σημειο θεματολογιας και αναφορας τις κοινωνικες και ιστορικες αξιες του Μαρξισμου, πχ εργα, οπως Ενα φαντασμα πλανιεται πανω απο τον κοσμο, Η φωτισμενη φαμπρικα, Θυμησου τι σου κανανε στο Αουσβιτς, Τραγουδι της ζωης και της αγαπης (Πανω στη γεφυρα της Χιροσιμα), Μετεωρο τραγουδι, Σαν ενα κυμα φωτιας και δυναμης, η οπερα Intolleranza με θεματολογια τις φυλετικες διωξεις των Αλγερινων κλπ.
Αποδραση απο το οικονομικο στο πνευματικο μνημονιο.
"Ετσι απο ξερονησι σε ξερονησι, κουβαλωντας απο λυπη σε λυπη τον μπογο μας, κουβαλωντας την καρδια μας μεσα στον μπογο μας", οπως λεει και ο Γιαννης Ριτσος στο Γραμμα στο Ζολιο Κιουρι.
Παρισι, 10 Απριλιου 2011.
ΥΓ. Ορισμενες φορες αναλογιζομαι τον ευτελισμο ακομα και της συγχρονης μουσικης δημιουργιας στη χωρα μας, η οποια καταντησε μια σαδομαζοχιστικη πραξη βιασμου αισθητικα νεκρων δωδεκαφθογγικων σειρων (δωδεκαφθογγικη νεκροφιλια) στο ονομα μιας διανοητικης ατασθαλιας, που επιβαλει τη γοητεια της ρητορειας της εξαγνιζοντας αισθητικα κουφαρια.
Στην παραλια της Θεσσαλονικης δεσποζουν δυο μνημεια του αυταρχισμου.
Το Μακεδονια Παλλας, συμβολο και εργο της δικτατοριας των συνταγματαρχων και το Μεγαρο Μουσικης, συμβολο και εργο του αμαρτωλου συμπλεγματος - τριγωνου της ανωμαλιας, πολιτικων, μεσων επικοινωνιας και εργολαβων του δημοσιου, σε μια καθετοποιηση του ΠαΣοΚικου αυταρχισμου, που σημερα εμφανιζεται με τη μορφη του τραπεζοφασιμου.
Τις τελευταιες μερες βρισκομαι στο Παρισι. Στον τοπο του εγκληματος της παιδικης και πνευματικης αθωοτητας πολλων απο τους ανθρωπους της γενιας μου, που η ιδεολογικη συνεπεια μας εκανε απεπτα μελη, ξενα σωματα και ανεξαρτητες μοναδες ελευθερων ιδεολογικα σκοπευτων στην μετα τον Παρισινο Μαη του 1968 καπιταλιστικη κοινωνια.
"Μεσα στο στηθος μου δεν χτυπαει πια η παιδικη μου καρδια. Λησμονησα την αγαπη που' ναι μονο αγαπη" (Μανωλης Αναγνωστακης).
Τις μερες αυτες στο Παρισι μπορουμε να ξαναζησουμε θραυσματα μιας πνευματικης ανοιξης της μουσικης πρωτοποριας, μεσα απο τη φυσικη της διεξοδο, τη μουσικη τεχνη της επαναστασης και της αμφισβητησης με εργα του Nono και του Berio.
Το εργο του Luigi Nono No hay caminos, hay que caminar... Andrej Tarkovskil (1987), αφιερωμα στον Andrei Tarkovski, για 7 ορχηστρικα συνολα, που περιβαλουν το κοινο, βασισμενο σε μια φραση γραμμενη σε ενα τοιχο μιας μονης του Τολεδο, δινει το στιγμα της αμφισβητησης και της ουτοπιας, της αρνησης των δογματων και των συνταγων της βεβαιοτητας στην αναζητηση της συντροφικοτητας, της ειρηνης και της ελευθεριας: "Marcheurs, il n' y a pas de chemins, il n' y a qu' à marcher" (Οδοιποροι, δεν υπαρχουν μονοπατια, δεν υπαρχουν παρα μονο πορειες).
Η μουσικη δομικοτητα του εργου ειναι τοσο απλη (μικροδιαστηματικες παραλλαγες της ορχηστρας με τεταρτα του τονου γυρω απο εναν φθογγο σολ), το αισθητικο περιβαλλον ηρεμο, sotto voce θα ελεγα, με βιαια ξεσπασματα επεισοδιων των χαλκινων και των κρουστων, που κανουν την ουτοπια βεβαιοτητα.
Απο την αλλη μερια η Sinfonia (στην κυριολεκτικη της εννοια, παιξιμο μαζι φωνων και οργανων) του Luciano Berio, γραμμενη το 1968 και αφιερωμενη στο δευτερο μερος στον Martin Luther King (στο μερος της αυτο ακουγονται φωνητικα μερη, βοκαλισμοι με τα φωνηεντα o, a, i, ou, e, i, του ονοματος του O Martin Luther King), που μεσα απο το δρομο της θρησκευτικοτητας εδωσε τη ζωη του στην αναζητηση μιας ουτοπιας στη χωρα του πιο σκληρου φασισμου, αυτου των φυλετικων διακρισεων και των κοινωνικων ανισοτητων, που νομισε πως θα αυτοκαθαρθει με την εκλογη ενος επιχρωματισθεντος μελανος προεδρου, ως τοτεμιστικο ψευδοσυμβολο της ψευτοελευθεριας.
Μετα απο τα εργα των Nono και Berio, η σειρα Deux musiciens dans la guerre, με το ιστορικο Quatuor pour la fin du Temps (Κουαρτετο για το τελος του Χρονου) του Olivier Messiaen και εργα των Britten, Henze, Dutilleux και Amoyel.
Και τελος η μεγαλη πληγη της αριστερης διανοησης, το πνευματικο θυμα του Σταλινισμου, που εκανε το εγκληματικο λαθος να θεωρησει ως φορμαλισμο τη μουσικη πρωτοπορια, η ποιητρια Anna Akhmatova, δοσμενη μεσα απο την ομωνυμη συγχρονη οπερα του Bruno Mantovani, σε πρωτη παρουσιαση απο την Opéra National de Paris στην οπερα της Bastille.
Ο πολιτικος αρνητισμος του Σταλινισμου στη μουσικη πρωτοπορια βρηκε την εκδικηση του στην αλλοτε Δυτικη Ευρωπη με την ιστορικη αντιφαση της καλλιεργειας της μεσα απο το εργο κυριως αριστερων δημιουργων, ορισμενες μαλιστα φορες και φανατικων Κομμουνιστων, οπως ο Luigi Nono, του οποιου ολα τα εργα εχουν ως σημειο θεματολογιας και αναφορας τις κοινωνικες και ιστορικες αξιες του Μαρξισμου, πχ εργα, οπως Ενα φαντασμα πλανιεται πανω απο τον κοσμο, Η φωτισμενη φαμπρικα, Θυμησου τι σου κανανε στο Αουσβιτς, Τραγουδι της ζωης και της αγαπης (Πανω στη γεφυρα της Χιροσιμα), Μετεωρο τραγουδι, Σαν ενα κυμα φωτιας και δυναμης, η οπερα Intolleranza με θεματολογια τις φυλετικες διωξεις των Αλγερινων κλπ.
Αποδραση απο το οικονομικο στο πνευματικο μνημονιο.
"Ετσι απο ξερονησι σε ξερονησι, κουβαλωντας απο λυπη σε λυπη τον μπογο μας, κουβαλωντας την καρδια μας μεσα στον μπογο μας", οπως λεει και ο Γιαννης Ριτσος στο Γραμμα στο Ζολιο Κιουρι.
Παρισι, 10 Απριλιου 2011.
ΥΓ. Ορισμενες φορες αναλογιζομαι τον ευτελισμο ακομα και της συγχρονης μουσικης δημιουργιας στη χωρα μας, η οποια καταντησε μια σαδομαζοχιστικη πραξη βιασμου αισθητικα νεκρων δωδεκαφθογγικων σειρων (δωδεκαφθογγικη νεκροφιλια) στο ονομα μιας διανοητικης ατασθαλιας, που επιβαλει τη γοητεια της ρητορειας της εξαγνιζοντας αισθητικα κουφαρια.
Εστάλη από την ασύρματή μου συσκευή BlackBerry®
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου