Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ*

"Noël des enfants qui n'ont plus de maison"**
(Τα Χριστουγεννα των παιδιων που δεν εχουν πια σπιτι)

Φιλος και αναγνωστης των σχολιων μου εξεφρασε τον προβληματισμο του για την καθ' υπερβολη επιστρατευση ποιητικων "τεκμηριων" στα πολιτικοοικονομικα σχολια μου, ρωτωντας τελικα αν ειναι δυνατον να ασκηθει πολιτικη ή ακομα και κριτικη της πολιτικης με την ποιηση.

Η επιγραμματικη μου αποψη ειναι απλη, οσο και η οικονομια του ποιητικου λογου: η ποιηση εκ του ποιω (δημιουργω, κανω κατι, εκτελω) και η πολιτικη ως ποιηση κοινωνικη (δημιουργια, αν πραγματι κανει κατι και ως εξουσια το εκτελει) βρισκονται τουλαχιστον σε μια εννοιολογικη συναιρεση.
Εξαλλου το ιδιο το ρημα ποιω ειναι συνηρημενο, ποιεω -  ποιω.

Ας αφησω, ομως, εναν ποιητη, τον René Char, να μιλησει γι' αυτο, "poésie et vérité, comme nous savons, étant synonymes" (Partage formel), που σημαινει πως η ποιηση ως συνωνυμη της αληθειας ειναι ενα αλανθαστο κριτικο τεκμηριο, ιδιαιτερα μαλιστα για την πολιτικη, που δραστηριοποιειται στο μεταιχμιο, ψαρευοντας στα θολα νερα, αναμεσα στο φως και το σκοταδι, εκει που ο ανθρωπος βιωνει την αμφιβολια της υπαρξης του, "nous ne pouvons vivre que dans l' entrouvert, exactement sur la ligne hermétique de partage de l' ombre et de la lumière" (Dans la marche) (δεν μπορουμε να ζησουμε παρα στο μεταιχμιο, ακριβως πανω στην αποκρυφη γραμμη μεταξυ σκιας και φωτος).

Εξαλλου, λιγες μονο λεξεις απο το ποιημα L'Hymne à voix basse (Βαθυφωνος Υμνος***) του René Char, μπορουν να προσφερουν στην Ελλαδα και τον Ελληνα πολυ περισσοτερα απο τις υψηλοφωνες μνημονιοκορωνες και τα τραπεζοδανεια του χρηματοπιστωτικου φασισμου.
"Η Ελλαδα ειναι το πλατυ ακρογιαλι ενος οργισμενου πελαγους, απο οπου ορμησαν την αυγη η πνοη της γνωσης και η ελξη της διανοιας, γονιμοποιωντας ισομετρες ατελειωτες ροπες περα απο τις κορυφογραμμες των βουνων. Βουνα ηφαιστειων, που χαμογελουν στη μαγεια των ηρωων και τις τρυφερες θεες, οδηγωντας στο μετεωρισμο τον ανθρωπο, που γνωριζει πως ειναι και θα τελειωσει ως πουλι.
(ΕΛΛΑΔΑ) ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ, ακομα και στο φθαρτο της γεννησης και τα αδιεξοδα του λαβυρινθου.
Ομως, στο αγονο αυτο χωμα απο διαμαντι, φως και χιονι, την ακαταλυτη γη κατω απο τα ποδια του λαου του θανατοκοτονου, του θνητου με τη φωτεινη δυναμη, μια ξενοφερτη τιμωρος λογικη νομιζει πως καλυπτει το θροϊσμα των σταχυων της.
Ελλαδα, σωμα και ειδωλο σε μια τριπλη μαρτυρια, η σκεψη σου σε ξαναζωντανευει.
Η γιατρεια σου βρισκεται στο λαο και το κρατος (δυναμη) στο δικιο σου.
Φωναζω το πολυτιμο αιμα σου, το μονο που η ελευθερια δεν ειναι πληγη, το αιμα που μου κλεινει το στομα, το στομα της σιωπης και της απογνωσης (κραυγης)".

"ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ" (René Char)

Ποιος, λοιπον, πεφωτισμενος νους της μνημονιοπραφροσυνης θα μπορουσε με μονο τις λεξεις μιας ποιητικης στροφης να αποτυπωσει τη δραματικη επικληση του ποιητη, που αποτελει και επικληση του μελλοθανατου Ελληνα:

""Πεθαινουμε! Πεθαινουν οι θεοι μας!.."
Τα μαρμαρα το ξερουν που κοιταζουν
σαν ασπρη χαραυγη πανω στο θυμα
ξενα, γεματα βλεφαρα, συντριμμια,
καθως περνουν τα πληθη του θανατου" (Σεφερης).

* Παραφραση του δoκιμιου "Poétique musicale" του Igor Stravinsky.

** Εργο του Claude Debussy.
Ειναι πολλοι οι Ελληνες που σημερα δεν εχουν σπιτι, τουλαχιστον, οπως το απαιτουν οι μερες των Χριστουγεννων, γιατι η συγχρονη θρησκεια του χρηματοπιστωτικου φασισμου εχει αλλες απαιτησεις:
ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΑΔΙΚΙΑ.

*** Στις μεταφρασεις στη γλωσσα μας το ποιημα L'Hymne à voix basse του René Char αποδιδεται ως "Χαμηλοφωνος Υμνος" ή "Υμνος με χαμηλη φωνη".
Επελεξα την ερμηνεια "Βαθυφωνος Υμνος" ως κοντινοτερη στη "voix basse", αλλα και συμβολικοτερη ως απο του βαθους ικεσια.
"Εκ βαθεων εκεκραξα σε, κυριε· κυριε, εισακουσον της φωνης μου" (Ψαλμος 129).
Θα μπορουσα να το αποδωσω ακομα και ως "Βαρυτονο Υμνο".
Θα ειχε, ομως, περισσοτερο μουσικο, παρα λογοτεχνικο χαρακτηρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου