ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΞΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟ
(ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ)
Τις προηγουμενες μερες προβληματισθηκα πολυ, θεωρωντας σχεδον ιεροσυλια και εγκλημα συνειδησης να παραβρεθω στο Παρισι στο αφιερωμα με θεμα "Ο Φουτουρισμος στη Μουσικη", αφηνοντας πισω τη χωρα μου βυθισμενη στη βαρβαροτητα του χρηματοπιστωτικου φασισμου και τους φιλους και πρωην συνεργατες μου, καθηγητες της μουσικης των δημοτικων ωδειων, στην αβεβαιοτητα ενος εγκληματος πρωτου βαθμου, που διαπραχθηκε στη Silicon Valley του πολιτικου τυχοδιωκτισμου, την τοπικη αυτοδιοικηση, εκει οπου εγινε εφιαλτης το ονειρο για την αποκεντρωση του κρατικου πλουτου στις τσεπες των κομματικων ασημαντοτητων.
Πηρα στο BlackBerry με το ηλεκτρονικο ταχυδρομειο τη σχετικη ενημερωση και προσκληση της Cité de la musique de Paris, την ωρα που παρακολουθουσα αηδιασμενος στο βιολογικο πλυντηριο της πολιτικης συνειδησης, τη μνημονιακη τηλεοραση, σε εκπομπη ξεπλυματος μαυρου ψεματος, τον χορτασμενο τραπεζιτη και οικονομικο επαρχο των χρηματοπιστωτων στην κατεχομενη αποικια του Ευρωπαικου Νοτου, να κατηγορει τους πολιτικους του αντιπαλους, πως θελουν να μεταμορφωσουν τη χωρα σε Βορεια Κορεα, ενω ο ιδιος της εχει ηδη εξασφαλισει μια περιοπτη και σιγουρη θεση στην ευδαιμονα πενια της Υποσαχαριας Αφρικης, με τα πρωτα σημεια της ανακαμψης του ευτελισμου να κανουν την εμφανιση τους στον τομεα του εμποριου των οργανων του ανθρωπινου σωματος (η περιπτωση του 29χρονου ΓΤ στη Βεροια).
Αδιεξοδη επιλογη, αναμεσα στην Ασιατικη και την Αφρικανικη φτωχεια.
"Ο Φουτουρισμος στη Μουσικη", λοιπον, στο Παρισι, μεσα σε ενα εβδομαδιαιο προγραμμα με ομιλιες, αφιερωματα, εργαστηρια (ευτυχως η Γαλλικη γλωσσα χαρακτηριζει το εργαστηριο ως atelier, αποπλανωντας το νου σε κομψη καλλιγ(ρ)αμ(μ)η μινιφορουσα οικου υψηλης ραπτικης, παρασαγγας απεχουσα απο το Αμερικανικο γλωσσικο εμετικο εξαμβλωμα workshop, που καθηλωνει τη σκεψη στη μιζερια επαρχιακου παντοπωλη παστων μπακαλιαρων) και συναυλιες με τη Φιλαρμονικη Ορχηστρα των Βρυξελλων, τη Φιλαρμονικη Ορχηστρα της Γαλλικης Ραδιοφωνιας και το Ensemble Ιntercontemporain de Paris, με τις χορωδιες της Γαλλικης Ραδιοφωνιας και του Conservatoire Superiere National de Paris, σε εργα των Richard Wagner, Ξενακη, Edgar Varèse, György Ligeti, John Cage, Morton Feldman, Mauro Lanza, George Antheil, αλλα και πρωτες εκτελεσεις εργων, οπως πχ των Michaël Lévinas, Enno Poppe, Benedict Mason, Luis Tinoco, κλπ, κλπ.
Σημαντικες στιγμες της εβδομαδας τα αφιερωματα με θεμα "Ο Ξενακης και ο Χωρος", "Φουτουρισμος και Αρχεγονισμος", "Ο Ligeti και η μικροπολυφωνια στο Lontano" και το εργαστηριο "Ο Φουτουρισμος στη Μουσικη".
To περασμα απο την εξπρεσιονιστικη κολαση της χωρας μας στο Φουτουριστικο παραδεισο του Παρισιου, θυμιζει την ποιητικη ιστορια του Alexander Ritter στο συμφωνικο ποιημα Tod und Verklärung (Θανατος και Μεταμορφωση) του Richard Strauss, κατα την οποια ο ηρωας περνωντας το κατωφλι του θανατου και πριν περασει στην μεταμορφωση αναλογιζεται τη ζωη του.
Τοτε, στα χρονια της στρατιωτικης χουντας ηταν η επαναστατικη πνοη του Παρισινου Μαη, που μας εδινε ελπιδα.
Τωρα, στα χρονια της οικονομικης χουντας ειναι η μιζερια της απνοιας του Ελληνικου Νοεμβρη, που κανει δυσκολη τη μεταμορφωση.
Θανατος, λοιπον, χωρις μεταμορφωση;
Εκκρεμες αναμεσα στο επαναστατικο παρελθον και το συμβιβασμενο μελλον;
Καθε επαφη μου με την Παρισινη κουλτουρα αναδιπλωνει στη μνημη μου μια ζωη.
O ανθρωπος, αειμνηστε δασκαλε μας Jean - Paul Sartre, ειναι, οπως ελεγες, καταδικασμενος να ειναι ελευθερος και μαλιστα ειχες την πεποιθηση, πως οι ανθρωποι ηταν περισσοτερο ευτυχισμενοι κατα τη γερμανικη κατοχη, γιατι καθε στιγμη κινδυνευαν να σκοτωθουν και ηταν αναγκασμενοι να αποφασιζουν συνεχως για τη ζωη και το θανατο.
Αν μπορεις να ακουσεις τη φωνη μου στην αιωνια κατοικια σου στο κοιμητηριο του Montparnasse, (χρησιμοποιω για την επικοινωνια μας την Ελληνικη και οχι τη Γαλλικη γλωσσα, γιατι το κειμενο μου πρεπει να διαβασθει απο θνητους Ελληνες, εξαλλου οι αθανατοι, οπως εσυ καταλαβαινουν ολες τις γλωσσες των ανθρωπων), σημερα οι Ελληνες κινδυνευουν καθε στιγμη να ζησουν και ειναι υποχρεωμενοι να μην αποφασιζουν για τη ζωη και το θανατο τους, γιατι γι' αυτο αποφασιζουν καποιοι αλλοι, οι πιστωτες και οι σωτηρες τους.
Οι Ελληνες σημερα ειναι φτωχοι και οπως ελεγες οι φτωχοι δεν γνωριζουν πως ο σκοπος της ζωης τους ειναι να εξασκουν τη γενναιοδωρια (των πλουσιων), διδασκοντας στα παιδια τους τη σαρκαστικη σου αληθεια, πως πρεπει να φοβουνται για να γινουν νομοταγεις πολιτες.
Ηταν την εποχη πριν τον Παρισινο Μαη, μεσουσης της χουντας των συνταγματαρχων, που μετεφερα τις αποψεις σου για τον αθειστικο υπαρξισμο στην ταξη μου στο Ε Λυκειο Αρρενων της Θεσσαλονικης, οπου μια ομαδα συμμαθητων μου ειχαμε καταληφθει απο εναν αποκλινοντα απο το ΕλληνοΧριστιανικο ιδεωδες (Ελλας Ελληνων Χριστιανων) αριστερο στραβισμο.
Οσοι απο την ομαδα εκεινη ασχοληθηκαν στη συνεχεια με την πολιτικη εγιναν δεξιοι και θεραπευτηκαν, αφηνοντας μου σχεδον μονο και ανιατο στην αριστερη οχθη.
Στο σχολειο τοτε ημουνα ο "Sartre" και στο ωδειο ο "Schubert", μια διπολικη διαταραχη που μ' ακολουθησε μεχρι σημερα.
Μια μαχη αναμεσα στο καταστροφικο παθος της ζωης και της αγαπης, για να θυμηθω την Turangalîla Συμφωνια του αλλου μεγαλου μας δασκαλου της μουσικης πρωτοποριας, του Olivier Messiaen.
Βεβαια, παρα τη συγκατοικηση σας στην ιδια πνευματικη πολη, αναμεσα σας υπηρχε επιφανειακα ενα χασμα, αυτο που φαινεται με την πρωτη ματια αναμεσα στον πιστο Καθολικο και τον αθεο Υπαρξιστη, αναμεσα στο μουσικο συμβολο της δεξιας και το φιλοσοφικο της αριστερας οχθης του Σηκουανα.
Υπηρχαν, ομως, και καποιες σημαντικες γεφυρες, οπως αυτη του αντιφασισμου (το ηξερες, βεβαια, πως ο Messiaen ηταν και αυτος κρατουμενος των ναζι) και κυριως αυτη του ανθρωπισμου.
Πανω σ' αυτες τις γεφυρες μετεωριζομαι απο τοτε για μισο περιπου αιωνα, ως ενας σχοινοβατης της ιστοριας.
Μαλιστα θα ξαναφερω στη μνημη το ασημαντο περιστατικο, πως παρουσιασα στους συμμαθητες μου στο Ε Λυκειο Αρρενων της Θεσσαλονικης την εργασια μου για τον αθειστικο υπαρξισμο δακτυλογραφημενη!
Ηταν ενα σημαντικο γεγονος, γιατι τοτε στην Ελλαδα, την περιοδο της στρατιωτικης χουντας, η κατοχη γραφομηχανης ισοδυναμουσε με την κατοχη οπλου, που απειλουσε την εθνικη ταξη.
Τα ισοδυναμα υπηρχαν απο τοτε, δεν τα ανακαλυψε η τροικα και ευτυχως που δεν υπηρχε ο ηλεκτρονικος υπολογιστης, γιατι θα ημασταν ολοι ισοβιτες του κοινου ποινικου πολιτικου δικαιου.
Το ιδιο περιπου συμβαινει και σημερα, αφου η κατοχη περιουσιας εκτος του χρηματοπιστωτικου συστηματος, πχ ακινητου, ειναι ισοδυναμο μετρο με την κατοχη ολμου, που απειλει την τραπεζιτικη ταξη.
Ειχαν μολις αρχισει, τοτε, να εμφανιζονται στην οδο Μελενικου, απεναντι απο το Αριστοτελειο Πανεπιστημιο της Θεσσαλονικης, τα πρωτα δακτυλογραφεια και φωτοτυπεια, που κρεμουσαν τα φυλλα στα μανταλακια για να στεγνωσουν.
Ηταν τοτε πολυ προωρα για την Ελλαδα να γνωριζει για την κλοπη των πνευματικων δικαιωματων, οπως σημερα ειναι πολυ αργα να γνωρισει την κλοπη των πολιτικων δικαιωματων.
Οι δακτυλογραφοι ταλαιπωρουσαν τα χερια τους με το τυφλο συστημα, αναπαυοντας τα ματια και το μυαλο τους και ετσι μπορουσε να ξεφυγει και κατι που στρεφονταν κατα της εθνοσωτηριου "επαναστασεως".
Αλιμονο και τοτε για "σωτηρια" μιλουσαν και εκαναν, μαλιστα, ερανο για την ανεγερση του Ναου του Σωτηρος, γιατι η "σωτηρια" ειχε μεταφυσικο και ιδεολογικο χαρακτηρα, που σχετιζονταν με το μιασμα του κομμουνισμου και δεν ειχαν ακομα χρησιμοποιηθει οι αϋλοι τιτλοι, οπως σημερα, με τους οποιους μπορεις να μεταβιβασεις τον κοπανιστο αερα των μετοχων μιας τραπεζας για την ανεγερση και τη σωτηρια (χωρις εισαγωγικα) μιας αλλης.
Η εκμεταλλευση πηρε τα βιολογικα χαρακτηριστικα της κλωνοποιησης, εγκαταλειποντας τα μεταφυσικα οραματα των Ιερων Ναων, των λιτανειων και των Αγιων Εικονων.
Το μιασμα του καπιταλισμου δεν εξορκιζεται με θαυματα.
Τοτε, λοιπον, η δακτυλογραφος του τυφλου συστηματος ειδε το φως το αληθινο και τη φραση "Πιστευε και μη ερευνα" της εργασιας μου για τον αθειστικο υπαρξισμο, την αντεγραψε "Ληστευε και μη ερευνα".
Χρειαστηκε να περασει μισος αιωνας για να δικαιωθει.
Αυτο που τοτε θεωρησα λαθος σημερα ειναι θεσφατο του πολιτευματος.
Αυτη πια δεν ηταν δακτυλογραφος, αλλα πολιτικο μεντιουμ, για να αναπολησω λιγο και το σαρκαστικο υφος του αγαπητου μου καθηγητη, συγγραφεα και ποιητη Γιωργου Ιωαννου.
Το ξερω πως χαμογελας Michel Foucault, γιατι λεω πραγματα που μας τα ειχες διδαξει και αν θελεις, απο τους δυο σας, τον Sartre και εσενα, κρατησα την κοινη σας απειθαρχια στην κομματικη αυταπατη.
Σιγουρα δε λησμονησα την αποψη σου για τα πολιτικα κομματα, πως δηλαδη δεν παρηγαγαν κατι ουσιαστικο για τους κοινωνικους προβληματισμους, αποτελωντας πιθανον την πιο στειρα επινοηση της πολιτικης απο τον 19ο αιωνα και μεταγενεστερα και πως η στειρα πολιτικη διανοηση ειναι ενα γεγονος της εποχης μας, γι' αυτο δεν περασα την πορτα τους ουτε ως απισκεπτης.
Τωρα μαλιστα βλεπω περισσοτερο καθαρα την προφητικη σου ενοραση να δικαιωνεται, πως ζουμε το τελος της πολιτικης, γιατι, αν αληθευει πως η πολιτικη ειναι αποτοκη της επαναστασης, τοτε κινδυνευει με αφανισμο.
Σε ολους μας απο τοτε ηταν γνωστη η φιλοσοφικη σου προσεγγιση για τη ψυχιατρικη και η ψυχαναλυτικη διασταση της πολιτικης σου σκεψης, γι' αυτο και αντιμετωπιζαμε με την επιφυλακτικοτητα του διαλεκτικου υλισμου την αυτορυθμιστικη ψυχαναλυση της εξουσιας, οταν ελεγες, πως η εξουσια δεν απορρεει ουτε απο την ατομικη ή συλλογικη βουληση, ουτε απο συμφεροντα, αλλα συγκροτειται απο μια πολλαπλοτητα προκλησεων των συνεπειων της ιδιας της εξουσιας, αποκλειοντας ουσιαστικα απο την αλυσιδα της τη μαρξιστικη αντιληψη για την οικονομικη διασταση της ιστοριας.
Σημερα που στην Ελλαδα αισθανομαστε "το χαλκεον χερι βαρυ" της εξουσιας για την τιμη του αϋλου πλουτου της ατιμης χρηματοπιστωτικης ταξης, μπορουμε να επιβεβαιωσουμε τους φοβους, που εξεφρασες στο Manifeste du GIP (Groupe d’Ιnformation sur les Ρrisons), πως στις μερες μας λιγοτερο απο καθε αλλη φορα δεν υπαρχει για κανεναν η βεβαιοτητα πως θα αποφυγει τη φυλακη, αφου καθε μερα ο αστυνομικος κλοιος στενευει γυρω μας, στους δρομους και τις πλατειες, για τους νεους και τους ξενους και τα αδικηματα των φρονηματων εχουν ξαναεμφανισθει.
Ολοκληρη η Ελλαδα σημερα ειναι ενα διωκομενο φρονημα.
Ενα αντιναζιστικο φρονημα, που αφησε τα φαντασματα των νεκρων του στην ιστορια, ως Ερινυες της ιστορικης μας μνημης.
Ενα αντικαπιταλιστικο φρονημα, που επειδη ξεγελασε τους ιθαγενεις με τις ψευτικες χαντρες του "σοσιαλισμου", πιστεψε πως θα ξεγελασει και τον καπιταλισμο, ριχνοντας τον δανειο πλουτο στο λακκο των κομματικων λεοντων.
Σημερα που οι ψευτοσοσιαλιστες εγιναν "Αραψ ατμος" (μαυρος καπνος), οπως λεει και ο Λιμενιος στον Δελφικο Υμνο στον Απολλωνα, πληρωνουν οι θεατες του πολιτικου Κολοσσαιου το μεγαλο φαγοποτι των κομματικων σαρκοφαγων.
Μichel Foucault ξεκινησες απο τη φιλοσοφια και ανοιχτηκες στο πελαγος της ψυχιατρικης. Αντιθετα με τον Jacques Lacan, που ξεκινησε απο τη ψυχιατρικη και κολυμπησε στα βαθη της φιλοσοφιας.
Βεβαια, Jacques Lacan δεν ειχες στις προτεραιοτητες σου την πολιτικη σκεψη, αλλα απο τη συνδεση που εκανες αναμεσα στην υπεραπολαυση (plus de jouir) και την υπεραξια του Marx, μπορεσα να καταλαβω το θεμελιο λιθο του καπιταλισμου.
Ισως θα μπορουσαμε να γινουμε καπιταλιστες της απολαυσης, εκμεταλλευομενοι την υπεραξια της, αλλα δε ηταν παντα ευκολο το εμπορευμα, γιατι ο κοινωνικα αναγκαιος χρονος εργασιας της ζωης μας εχει εξαντληθει.
Εκεινη η διαλεξη σου στο Πανεπιστημιο της Vincennes, που αποδομησε την επανασταση μεσα απο τη ψυχαναλυση των επαναστατων, που ασυνειδητα πολλες φορες, οπως ελεγες, παιζουν το ρολο των δουλων αναζητωντας εναν Κυριο, διεσπειρε την αμφιβολια των αμφισβητησεων μας.
Αυτο, ομως, που καταφερε να ενοποιησει στη σκεψη μου, σαν τη θεωρια της σχετικοτητας του Einstein, τα πεδια της θεολογιας, της φιλοσοφιας, της ψυχαναλυσης, ακομα και των μαθηματικων, δινοντας πρακτικη διασταση στο θεωρημα της μη πληροτητας του Gödel, ηταν η επιγραμματικη σκεψη σου:
"Λεω παντα την αληθεια. Οχι ολοκληρη, γιατι κανενας δεν εχει τη δυνατοτητα να την πει, αφου οι λεξεις δεν αρκουν. Η αδυναμια, ομως, αυτη συνδεει την αληθεια με το πραγματικο".
Ηταν τις μερες του Παρισινου Μαη (1968), τοτε που η πρωτοπορια της επαναστασης ειχε ξεπερασει την καθοδηγηση της διανοησης.
Ως ψυχιατρος και ψυχαναλυτης Jacques Lacan διεκοψες τα σεμιναρια σου, σε μια στοιχειωδη πραξη αλληλεγγυης (δεν χρησιμοποιω τη λεξη συμπαρασταση, γιατι εχει περισσοτερο πολιτικο, παρα ανθρωπιστικο συμβολισμο), εξαλλου πως να μιλησεις για το συμβολικο, το φαντασιακο και το πραγματικο, οταν η πραγματικοτητα ειχε περασει τα ορια της ατομικης συνειδησης και παλευε στα πελαγη της συλλογικης ευθυνης και ως διανοητης σηκωσες το βαρος της αυτοκριτικης ολης της διανοησης με τη ρητορικη ερωτηση σου "τι περιμενουν οι εξεγερμενοι απο εμας;" και την απολογητικη απαντηση σου, ως απαντηση των εξεγερμενων "αυτη τη στιγμη περιμενουμε να πεταξεις και συ λιγες πετρες απο το λιθοστρωτο του δρομου".
Ειναι καποιες στιγμες να απορει κανεις πως ο απολιτικος αριστοκρατης, κατα τον Κορνηλιο Καστοριαδη, ο σχεδον στρουκτουραλιστης, διατυπωσε μια τοσο ριζοσπαστικη αυτοκριτικη για το ρολο του διανοουμενου σε μια επαναστατικη ή εστω τουλαχιστον βιαιη κοινωνικη εξεγερση.
Η αποψη του, ομως, αυτη ηταν η αυτοκριτικη του διανοουμενου ή η κριτικη του εξεγερμενου, ως απαιτηση του ρολου της διανοησης;
Μαλλον, ομως, ειμαι εκτος τοπου και χρονου, οταν μιλαω για την ευθυνη της διανοησης, σε μια εποχη που η διανοηση δεν υπαρχει και η ματαιοδοξια της αναζητησης της ευθυνης της ειναι πολυ μεγαλυτερη απο την αναζητηση της υπαρξης της.
Την εποχη που η βαση της εκμεταλλευσης βρισκονταν στην παραγωγη, γιατι εκει επικεντρωνονταν ο πλουτος, εξαλλου τα μεσα παραγωγης ηταν και το ζητουμενο του Μαρξισμου, σχεδον κανεις δεν εβλεπε το χρημα ως ενα φετιχιστικο μεσο παραγωγης πλουτου (και ο Marx μιλουσε για τη φετιχιστικη αξια του εμπορευματος), παρα το οτι ο Αριστοτελης ("ωστε και μαλιστα παρα φυσιν ουτος - ο τοκος - των χρηματισμων εστιν"), ο Αντιφανης ("τα πονηρα κερδη τας μεν ηδονας εχει μικρας, επειτα δ' υστερον λυπας μακρας"), ακομα και οι Πατερες της Εκκλησιας, οπως Μητροπολιτης Μανουηλ Μαλαξος ("τα χρηματα γαρ τοις πλουσιοις δια τους πτωχους δωρειται ο θεος, και οι αποστερουντες αυτα τοις πενησι και μη διδοντες, ως φονεις κριθησονται"), με την ανθρωπιστικη τους ενοραση το ειχαν ηδη αξιολογησει.
O Albert Camus απο το 1957 ειχε μιλησει για το φετιχισμο του χρηματοπιστωτικου πλουτου, αλλα το θεωρησαμε ως συναισθηματικο αποκυημα της καλλιτεχνικης του διαισθησης, γιατι η σκεψη μας ηταν προσηλωμενη στο στοχασμο της φιλοσοφικης και επαναστατικης προνοιας του Sartre.
"Απο εναν αιωνα περιπου ζουμε οχι απλα στην κοινωνια του χρηματος (το χρημα και ο χρυσος διεγειρουν και σωματικα παθη), αλλα σ' αυτη των αφηρημενων συμβολων του, οπου τα υλικα αγαθα δινουν τη θεση τους στα συμβολα.
Η αρχουσα ταξη που κοστολογει τα πλουτη της οχι με μετρα γης ή με ραβδους χρυσου, αλλα με αθροισματα ψηφιων, που αντιστοιχουν σε ιδανικους αριθμους συναλλαγων, ταυτοχρονα περιβαλλει με ψεματα τις δραστηριοτητες και το ταξικο της συμπαν, σε μια κοινωνια στηριγμενη σε συμβολα, κατα συνεπεια τεχνητη".
Αγνοωντας τοτε τον Camus, ουσιαστικα παιρναμε, χωρις να το επιδιωκουμε, τη θεση του Sartre στην ιδεολογικη διαμαχη του με τον πρωτο.
Βρισκομασταν αναμεσα στον επαναστατημενο ανθρωπο του Camus και τον επαναστατη του Sartre.
Αν μεταφερουμε, ομως, σημερα τις παραπανω σκεψεις του Camus, προσδιοριζουμε την κοινωνια των χρηματοπιστωτικων συμβολων της Ευρωπης.
Μιας Ευρωπης συμβολικης και φαντασιακης και οχι πραγματικης, που απο ΕΟΚ (Ευρωπαικη Οικονομικη Κοινοτητα) προσπαθησε να γινει ΕΕ (Ευρωπαικη Ενωση) και τελικα επεστρεψε ως ενα συμβολικο - χρηματιστηριακο φαντασμα της πρωτης.
Ποσες φορες φευγοντας για τις "χωρες που δεν κοιταζουν τον εξωτερικο κοσμο" (Σεφερης) αποφασισα να μην ξαναγυρισω;
Κουβαλωντας, ομως, παντα μαζι μου το Ελληνικο Παθος του Σεφερη:
"Grâce de la douleur... Θεε μου δωσε μου να γερασω και να πεθανω στον τοπο μου...",
γυριζα παντα θυμα στη χωρα του εγκληματος.
Σημερα βρισκομαι παλι σχεδον ενα βημα απο τη φυγη.
Το μονο που με κραταει ακομα ειναι η λεξη "Υπερηφανεια", που βρηκα ξεχασμενη αναμεσα σε δυο στιχους του Henri Michaux, που αποτυπωνουν το δραμα της χωρας μας:
"Dans un pays sans eau, que faire de la soif?
De la fierté.
Si le peuple en est capable.
(Σε μια χωρα χωρις νερο, τι μπορει να βγει απο τη διψα;
Υπερηφανεια.
Αν ο λαος εχει τα κοτσια).
Το ειπε και ο Ριτσος παρομοια στη Ρωμιοσυνη:
"Δεν υπαρχει νερο. Μοναχα φως".
Καθε φορα που τα ποδια μου δυσκολευονται να βηματισουν το Γολγοθα της επιστροφης, προς το RER στο Châtelet Les Halles για το αεροδρομιο Charles De Gaulle, ειναι η λεξη la fierté (Υπερηφανεια) που τα δινει δυναμη.
Ομως, ποσο ακομα μπορουμε να κρατησουμε στους ωμους μας αυτη την Υπερηφανεια;
Την περιοδο της στρατιωτικης χουντας ειμασταν οι καλοδεχουμενοι Ελληνες αγωνιστες, που εβρισκαν καταφυγιο στην αριστερη Ευρωπαικη ιδεολογια.
Την περιοδο της οικονομικης χουντας ειμαστε οι καταραμενοι αντιΕυρωπαιστες, που αναζητουμε καταφυγιο στη χρηματοπιστωτικη Ευρωπαικη προστασια.
(ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ)
Τις προηγουμενες μερες προβληματισθηκα πολυ, θεωρωντας σχεδον ιεροσυλια και εγκλημα συνειδησης να παραβρεθω στο Παρισι στο αφιερωμα με θεμα "Ο Φουτουρισμος στη Μουσικη", αφηνοντας πισω τη χωρα μου βυθισμενη στη βαρβαροτητα του χρηματοπιστωτικου φασισμου και τους φιλους και πρωην συνεργατες μου, καθηγητες της μουσικης των δημοτικων ωδειων, στην αβεβαιοτητα ενος εγκληματος πρωτου βαθμου, που διαπραχθηκε στη Silicon Valley του πολιτικου τυχοδιωκτισμου, την τοπικη αυτοδιοικηση, εκει οπου εγινε εφιαλτης το ονειρο για την αποκεντρωση του κρατικου πλουτου στις τσεπες των κομματικων ασημαντοτητων.
Πηρα στο BlackBerry με το ηλεκτρονικο ταχυδρομειο τη σχετικη ενημερωση και προσκληση της Cité de la musique de Paris, την ωρα που παρακολουθουσα αηδιασμενος στο βιολογικο πλυντηριο της πολιτικης συνειδησης, τη μνημονιακη τηλεοραση, σε εκπομπη ξεπλυματος μαυρου ψεματος, τον χορτασμενο τραπεζιτη και οικονομικο επαρχο των χρηματοπιστωτων στην κατεχομενη αποικια του Ευρωπαικου Νοτου, να κατηγορει τους πολιτικους του αντιπαλους, πως θελουν να μεταμορφωσουν τη χωρα σε Βορεια Κορεα, ενω ο ιδιος της εχει ηδη εξασφαλισει μια περιοπτη και σιγουρη θεση στην ευδαιμονα πενια της Υποσαχαριας Αφρικης, με τα πρωτα σημεια της ανακαμψης του ευτελισμου να κανουν την εμφανιση τους στον τομεα του εμποριου των οργανων του ανθρωπινου σωματος (η περιπτωση του 29χρονου ΓΤ στη Βεροια).
Αδιεξοδη επιλογη, αναμεσα στην Ασιατικη και την Αφρικανικη φτωχεια.
"Ο Φουτουρισμος στη Μουσικη", λοιπον, στο Παρισι, μεσα σε ενα εβδομαδιαιο προγραμμα με ομιλιες, αφιερωματα, εργαστηρια (ευτυχως η Γαλλικη γλωσσα χαρακτηριζει το εργαστηριο ως atelier, αποπλανωντας το νου σε κομψη καλλιγ(ρ)αμ(μ)η μινιφορουσα οικου υψηλης ραπτικης, παρασαγγας απεχουσα απο το Αμερικανικο γλωσσικο εμετικο εξαμβλωμα workshop, που καθηλωνει τη σκεψη στη μιζερια επαρχιακου παντοπωλη παστων μπακαλιαρων) και συναυλιες με τη Φιλαρμονικη Ορχηστρα των Βρυξελλων, τη Φιλαρμονικη Ορχηστρα της Γαλλικης Ραδιοφωνιας και το Ensemble Ιntercontemporain de Paris, με τις χορωδιες της Γαλλικης Ραδιοφωνιας και του Conservatoire Superiere National de Paris, σε εργα των Richard Wagner, Ξενακη, Edgar Varèse, György Ligeti, John Cage, Morton Feldman, Mauro Lanza, George Antheil, αλλα και πρωτες εκτελεσεις εργων, οπως πχ των Michaël Lévinas, Enno Poppe, Benedict Mason, Luis Tinoco, κλπ, κλπ.
Σημαντικες στιγμες της εβδομαδας τα αφιερωματα με θεμα "Ο Ξενακης και ο Χωρος", "Φουτουρισμος και Αρχεγονισμος", "Ο Ligeti και η μικροπολυφωνια στο Lontano" και το εργαστηριο "Ο Φουτουρισμος στη Μουσικη".
To περασμα απο την εξπρεσιονιστικη κολαση της χωρας μας στο Φουτουριστικο παραδεισο του Παρισιου, θυμιζει την ποιητικη ιστορια του Alexander Ritter στο συμφωνικο ποιημα Tod und Verklärung (Θανατος και Μεταμορφωση) του Richard Strauss, κατα την οποια ο ηρωας περνωντας το κατωφλι του θανατου και πριν περασει στην μεταμορφωση αναλογιζεται τη ζωη του.
Τοτε, στα χρονια της στρατιωτικης χουντας ηταν η επαναστατικη πνοη του Παρισινου Μαη, που μας εδινε ελπιδα.
Τωρα, στα χρονια της οικονομικης χουντας ειναι η μιζερια της απνοιας του Ελληνικου Νοεμβρη, που κανει δυσκολη τη μεταμορφωση.
Θανατος, λοιπον, χωρις μεταμορφωση;
Εκκρεμες αναμεσα στο επαναστατικο παρελθον και το συμβιβασμενο μελλον;
Καθε επαφη μου με την Παρισινη κουλτουρα αναδιπλωνει στη μνημη μου μια ζωη.
O ανθρωπος, αειμνηστε δασκαλε μας Jean - Paul Sartre, ειναι, οπως ελεγες, καταδικασμενος να ειναι ελευθερος και μαλιστα ειχες την πεποιθηση, πως οι ανθρωποι ηταν περισσοτερο ευτυχισμενοι κατα τη γερμανικη κατοχη, γιατι καθε στιγμη κινδυνευαν να σκοτωθουν και ηταν αναγκασμενοι να αποφασιζουν συνεχως για τη ζωη και το θανατο.
Αν μπορεις να ακουσεις τη φωνη μου στην αιωνια κατοικια σου στο κοιμητηριο του Montparnasse, (χρησιμοποιω για την επικοινωνια μας την Ελληνικη και οχι τη Γαλλικη γλωσσα, γιατι το κειμενο μου πρεπει να διαβασθει απο θνητους Ελληνες, εξαλλου οι αθανατοι, οπως εσυ καταλαβαινουν ολες τις γλωσσες των ανθρωπων), σημερα οι Ελληνες κινδυνευουν καθε στιγμη να ζησουν και ειναι υποχρεωμενοι να μην αποφασιζουν για τη ζωη και το θανατο τους, γιατι γι' αυτο αποφασιζουν καποιοι αλλοι, οι πιστωτες και οι σωτηρες τους.
Οι Ελληνες σημερα ειναι φτωχοι και οπως ελεγες οι φτωχοι δεν γνωριζουν πως ο σκοπος της ζωης τους ειναι να εξασκουν τη γενναιοδωρια (των πλουσιων), διδασκοντας στα παιδια τους τη σαρκαστικη σου αληθεια, πως πρεπει να φοβουνται για να γινουν νομοταγεις πολιτες.
Ηταν την εποχη πριν τον Παρισινο Μαη, μεσουσης της χουντας των συνταγματαρχων, που μετεφερα τις αποψεις σου για τον αθειστικο υπαρξισμο στην ταξη μου στο Ε Λυκειο Αρρενων της Θεσσαλονικης, οπου μια ομαδα συμμαθητων μου ειχαμε καταληφθει απο εναν αποκλινοντα απο το ΕλληνοΧριστιανικο ιδεωδες (Ελλας Ελληνων Χριστιανων) αριστερο στραβισμο.
Οσοι απο την ομαδα εκεινη ασχοληθηκαν στη συνεχεια με την πολιτικη εγιναν δεξιοι και θεραπευτηκαν, αφηνοντας μου σχεδον μονο και ανιατο στην αριστερη οχθη.
Στο σχολειο τοτε ημουνα ο "Sartre" και στο ωδειο ο "Schubert", μια διπολικη διαταραχη που μ' ακολουθησε μεχρι σημερα.
Μια μαχη αναμεσα στο καταστροφικο παθος της ζωης και της αγαπης, για να θυμηθω την Turangalîla Συμφωνια του αλλου μεγαλου μας δασκαλου της μουσικης πρωτοποριας, του Olivier Messiaen.
Βεβαια, παρα τη συγκατοικηση σας στην ιδια πνευματικη πολη, αναμεσα σας υπηρχε επιφανειακα ενα χασμα, αυτο που φαινεται με την πρωτη ματια αναμεσα στον πιστο Καθολικο και τον αθεο Υπαρξιστη, αναμεσα στο μουσικο συμβολο της δεξιας και το φιλοσοφικο της αριστερας οχθης του Σηκουανα.
Υπηρχαν, ομως, και καποιες σημαντικες γεφυρες, οπως αυτη του αντιφασισμου (το ηξερες, βεβαια, πως ο Messiaen ηταν και αυτος κρατουμενος των ναζι) και κυριως αυτη του ανθρωπισμου.
Πανω σ' αυτες τις γεφυρες μετεωριζομαι απο τοτε για μισο περιπου αιωνα, ως ενας σχοινοβατης της ιστοριας.
Μαλιστα θα ξαναφερω στη μνημη το ασημαντο περιστατικο, πως παρουσιασα στους συμμαθητες μου στο Ε Λυκειο Αρρενων της Θεσσαλονικης την εργασια μου για τον αθειστικο υπαρξισμο δακτυλογραφημενη!
Ηταν ενα σημαντικο γεγονος, γιατι τοτε στην Ελλαδα, την περιοδο της στρατιωτικης χουντας, η κατοχη γραφομηχανης ισοδυναμουσε με την κατοχη οπλου, που απειλουσε την εθνικη ταξη.
Τα ισοδυναμα υπηρχαν απο τοτε, δεν τα ανακαλυψε η τροικα και ευτυχως που δεν υπηρχε ο ηλεκτρονικος υπολογιστης, γιατι θα ημασταν ολοι ισοβιτες του κοινου ποινικου πολιτικου δικαιου.
Το ιδιο περιπου συμβαινει και σημερα, αφου η κατοχη περιουσιας εκτος του χρηματοπιστωτικου συστηματος, πχ ακινητου, ειναι ισοδυναμο μετρο με την κατοχη ολμου, που απειλει την τραπεζιτικη ταξη.
Ειχαν μολις αρχισει, τοτε, να εμφανιζονται στην οδο Μελενικου, απεναντι απο το Αριστοτελειο Πανεπιστημιο της Θεσσαλονικης, τα πρωτα δακτυλογραφεια και φωτοτυπεια, που κρεμουσαν τα φυλλα στα μανταλακια για να στεγνωσουν.
Ηταν τοτε πολυ προωρα για την Ελλαδα να γνωριζει για την κλοπη των πνευματικων δικαιωματων, οπως σημερα ειναι πολυ αργα να γνωρισει την κλοπη των πολιτικων δικαιωματων.
Οι δακτυλογραφοι ταλαιπωρουσαν τα χερια τους με το τυφλο συστημα, αναπαυοντας τα ματια και το μυαλο τους και ετσι μπορουσε να ξεφυγει και κατι που στρεφονταν κατα της εθνοσωτηριου "επαναστασεως".
Αλιμονο και τοτε για "σωτηρια" μιλουσαν και εκαναν, μαλιστα, ερανο για την ανεγερση του Ναου του Σωτηρος, γιατι η "σωτηρια" ειχε μεταφυσικο και ιδεολογικο χαρακτηρα, που σχετιζονταν με το μιασμα του κομμουνισμου και δεν ειχαν ακομα χρησιμοποιηθει οι αϋλοι τιτλοι, οπως σημερα, με τους οποιους μπορεις να μεταβιβασεις τον κοπανιστο αερα των μετοχων μιας τραπεζας για την ανεγερση και τη σωτηρια (χωρις εισαγωγικα) μιας αλλης.
Η εκμεταλλευση πηρε τα βιολογικα χαρακτηριστικα της κλωνοποιησης, εγκαταλειποντας τα μεταφυσικα οραματα των Ιερων Ναων, των λιτανειων και των Αγιων Εικονων.
Το μιασμα του καπιταλισμου δεν εξορκιζεται με θαυματα.
Τοτε, λοιπον, η δακτυλογραφος του τυφλου συστηματος ειδε το φως το αληθινο και τη φραση "Πιστευε και μη ερευνα" της εργασιας μου για τον αθειστικο υπαρξισμο, την αντεγραψε "Ληστευε και μη ερευνα".
Χρειαστηκε να περασει μισος αιωνας για να δικαιωθει.
Αυτο που τοτε θεωρησα λαθος σημερα ειναι θεσφατο του πολιτευματος.
Αυτη πια δεν ηταν δακτυλογραφος, αλλα πολιτικο μεντιουμ, για να αναπολησω λιγο και το σαρκαστικο υφος του αγαπητου μου καθηγητη, συγγραφεα και ποιητη Γιωργου Ιωαννου.
Το ξερω πως χαμογελας Michel Foucault, γιατι λεω πραγματα που μας τα ειχες διδαξει και αν θελεις, απο τους δυο σας, τον Sartre και εσενα, κρατησα την κοινη σας απειθαρχια στην κομματικη αυταπατη.
Σιγουρα δε λησμονησα την αποψη σου για τα πολιτικα κομματα, πως δηλαδη δεν παρηγαγαν κατι ουσιαστικο για τους κοινωνικους προβληματισμους, αποτελωντας πιθανον την πιο στειρα επινοηση της πολιτικης απο τον 19ο αιωνα και μεταγενεστερα και πως η στειρα πολιτικη διανοηση ειναι ενα γεγονος της εποχης μας, γι' αυτο δεν περασα την πορτα τους ουτε ως απισκεπτης.
Τωρα μαλιστα βλεπω περισσοτερο καθαρα την προφητικη σου ενοραση να δικαιωνεται, πως ζουμε το τελος της πολιτικης, γιατι, αν αληθευει πως η πολιτικη ειναι αποτοκη της επαναστασης, τοτε κινδυνευει με αφανισμο.
Σε ολους μας απο τοτε ηταν γνωστη η φιλοσοφικη σου προσεγγιση για τη ψυχιατρικη και η ψυχαναλυτικη διασταση της πολιτικης σου σκεψης, γι' αυτο και αντιμετωπιζαμε με την επιφυλακτικοτητα του διαλεκτικου υλισμου την αυτορυθμιστικη ψυχαναλυση της εξουσιας, οταν ελεγες, πως η εξουσια δεν απορρεει ουτε απο την ατομικη ή συλλογικη βουληση, ουτε απο συμφεροντα, αλλα συγκροτειται απο μια πολλαπλοτητα προκλησεων των συνεπειων της ιδιας της εξουσιας, αποκλειοντας ουσιαστικα απο την αλυσιδα της τη μαρξιστικη αντιληψη για την οικονομικη διασταση της ιστοριας.
Σημερα που στην Ελλαδα αισθανομαστε "το χαλκεον χερι βαρυ" της εξουσιας για την τιμη του αϋλου πλουτου της ατιμης χρηματοπιστωτικης ταξης, μπορουμε να επιβεβαιωσουμε τους φοβους, που εξεφρασες στο Manifeste du GIP (Groupe d’Ιnformation sur les Ρrisons), πως στις μερες μας λιγοτερο απο καθε αλλη φορα δεν υπαρχει για κανεναν η βεβαιοτητα πως θα αποφυγει τη φυλακη, αφου καθε μερα ο αστυνομικος κλοιος στενευει γυρω μας, στους δρομους και τις πλατειες, για τους νεους και τους ξενους και τα αδικηματα των φρονηματων εχουν ξαναεμφανισθει.
Ολοκληρη η Ελλαδα σημερα ειναι ενα διωκομενο φρονημα.
Ενα αντιναζιστικο φρονημα, που αφησε τα φαντασματα των νεκρων του στην ιστορια, ως Ερινυες της ιστορικης μας μνημης.
Ενα αντικαπιταλιστικο φρονημα, που επειδη ξεγελασε τους ιθαγενεις με τις ψευτικες χαντρες του "σοσιαλισμου", πιστεψε πως θα ξεγελασει και τον καπιταλισμο, ριχνοντας τον δανειο πλουτο στο λακκο των κομματικων λεοντων.
Σημερα που οι ψευτοσοσιαλιστες εγιναν "Αραψ ατμος" (μαυρος καπνος), οπως λεει και ο Λιμενιος στον Δελφικο Υμνο στον Απολλωνα, πληρωνουν οι θεατες του πολιτικου Κολοσσαιου το μεγαλο φαγοποτι των κομματικων σαρκοφαγων.
Μichel Foucault ξεκινησες απο τη φιλοσοφια και ανοιχτηκες στο πελαγος της ψυχιατρικης. Αντιθετα με τον Jacques Lacan, που ξεκινησε απο τη ψυχιατρικη και κολυμπησε στα βαθη της φιλοσοφιας.
Βεβαια, Jacques Lacan δεν ειχες στις προτεραιοτητες σου την πολιτικη σκεψη, αλλα απο τη συνδεση που εκανες αναμεσα στην υπεραπολαυση (plus de jouir) και την υπεραξια του Marx, μπορεσα να καταλαβω το θεμελιο λιθο του καπιταλισμου.
Ισως θα μπορουσαμε να γινουμε καπιταλιστες της απολαυσης, εκμεταλλευομενοι την υπεραξια της, αλλα δε ηταν παντα ευκολο το εμπορευμα, γιατι ο κοινωνικα αναγκαιος χρονος εργασιας της ζωης μας εχει εξαντληθει.
Εκεινη η διαλεξη σου στο Πανεπιστημιο της Vincennes, που αποδομησε την επανασταση μεσα απο τη ψυχαναλυση των επαναστατων, που ασυνειδητα πολλες φορες, οπως ελεγες, παιζουν το ρολο των δουλων αναζητωντας εναν Κυριο, διεσπειρε την αμφιβολια των αμφισβητησεων μας.
Αυτο, ομως, που καταφερε να ενοποιησει στη σκεψη μου, σαν τη θεωρια της σχετικοτητας του Einstein, τα πεδια της θεολογιας, της φιλοσοφιας, της ψυχαναλυσης, ακομα και των μαθηματικων, δινοντας πρακτικη διασταση στο θεωρημα της μη πληροτητας του Gödel, ηταν η επιγραμματικη σκεψη σου:
"Λεω παντα την αληθεια. Οχι ολοκληρη, γιατι κανενας δεν εχει τη δυνατοτητα να την πει, αφου οι λεξεις δεν αρκουν. Η αδυναμια, ομως, αυτη συνδεει την αληθεια με το πραγματικο".
Ηταν τις μερες του Παρισινου Μαη (1968), τοτε που η πρωτοπορια της επαναστασης ειχε ξεπερασει την καθοδηγηση της διανοησης.
Ως ψυχιατρος και ψυχαναλυτης Jacques Lacan διεκοψες τα σεμιναρια σου, σε μια στοιχειωδη πραξη αλληλεγγυης (δεν χρησιμοποιω τη λεξη συμπαρασταση, γιατι εχει περισσοτερο πολιτικο, παρα ανθρωπιστικο συμβολισμο), εξαλλου πως να μιλησεις για το συμβολικο, το φαντασιακο και το πραγματικο, οταν η πραγματικοτητα ειχε περασει τα ορια της ατομικης συνειδησης και παλευε στα πελαγη της συλλογικης ευθυνης και ως διανοητης σηκωσες το βαρος της αυτοκριτικης ολης της διανοησης με τη ρητορικη ερωτηση σου "τι περιμενουν οι εξεγερμενοι απο εμας;" και την απολογητικη απαντηση σου, ως απαντηση των εξεγερμενων "αυτη τη στιγμη περιμενουμε να πεταξεις και συ λιγες πετρες απο το λιθοστρωτο του δρομου".
Ειναι καποιες στιγμες να απορει κανεις πως ο απολιτικος αριστοκρατης, κατα τον Κορνηλιο Καστοριαδη, ο σχεδον στρουκτουραλιστης, διατυπωσε μια τοσο ριζοσπαστικη αυτοκριτικη για το ρολο του διανοουμενου σε μια επαναστατικη ή εστω τουλαχιστον βιαιη κοινωνικη εξεγερση.
Η αποψη του, ομως, αυτη ηταν η αυτοκριτικη του διανοουμενου ή η κριτικη του εξεγερμενου, ως απαιτηση του ρολου της διανοησης;
Μαλλον, ομως, ειμαι εκτος τοπου και χρονου, οταν μιλαω για την ευθυνη της διανοησης, σε μια εποχη που η διανοηση δεν υπαρχει και η ματαιοδοξια της αναζητησης της ευθυνης της ειναι πολυ μεγαλυτερη απο την αναζητηση της υπαρξης της.
Την εποχη που η βαση της εκμεταλλευσης βρισκονταν στην παραγωγη, γιατι εκει επικεντρωνονταν ο πλουτος, εξαλλου τα μεσα παραγωγης ηταν και το ζητουμενο του Μαρξισμου, σχεδον κανεις δεν εβλεπε το χρημα ως ενα φετιχιστικο μεσο παραγωγης πλουτου (και ο Marx μιλουσε για τη φετιχιστικη αξια του εμπορευματος), παρα το οτι ο Αριστοτελης ("ωστε και μαλιστα παρα φυσιν ουτος - ο τοκος - των χρηματισμων εστιν"), ο Αντιφανης ("τα πονηρα κερδη τας μεν ηδονας εχει μικρας, επειτα δ' υστερον λυπας μακρας"), ακομα και οι Πατερες της Εκκλησιας, οπως Μητροπολιτης Μανουηλ Μαλαξος ("τα χρηματα γαρ τοις πλουσιοις δια τους πτωχους δωρειται ο θεος, και οι αποστερουντες αυτα τοις πενησι και μη διδοντες, ως φονεις κριθησονται"), με την ανθρωπιστικη τους ενοραση το ειχαν ηδη αξιολογησει.
O Albert Camus απο το 1957 ειχε μιλησει για το φετιχισμο του χρηματοπιστωτικου πλουτου, αλλα το θεωρησαμε ως συναισθηματικο αποκυημα της καλλιτεχνικης του διαισθησης, γιατι η σκεψη μας ηταν προσηλωμενη στο στοχασμο της φιλοσοφικης και επαναστατικης προνοιας του Sartre.
"Απο εναν αιωνα περιπου ζουμε οχι απλα στην κοινωνια του χρηματος (το χρημα και ο χρυσος διεγειρουν και σωματικα παθη), αλλα σ' αυτη των αφηρημενων συμβολων του, οπου τα υλικα αγαθα δινουν τη θεση τους στα συμβολα.
Η αρχουσα ταξη που κοστολογει τα πλουτη της οχι με μετρα γης ή με ραβδους χρυσου, αλλα με αθροισματα ψηφιων, που αντιστοιχουν σε ιδανικους αριθμους συναλλαγων, ταυτοχρονα περιβαλλει με ψεματα τις δραστηριοτητες και το ταξικο της συμπαν, σε μια κοινωνια στηριγμενη σε συμβολα, κατα συνεπεια τεχνητη".
Αγνοωντας τοτε τον Camus, ουσιαστικα παιρναμε, χωρις να το επιδιωκουμε, τη θεση του Sartre στην ιδεολογικη διαμαχη του με τον πρωτο.
Βρισκομασταν αναμεσα στον επαναστατημενο ανθρωπο του Camus και τον επαναστατη του Sartre.
Αν μεταφερουμε, ομως, σημερα τις παραπανω σκεψεις του Camus, προσδιοριζουμε την κοινωνια των χρηματοπιστωτικων συμβολων της Ευρωπης.
Μιας Ευρωπης συμβολικης και φαντασιακης και οχι πραγματικης, που απο ΕΟΚ (Ευρωπαικη Οικονομικη Κοινοτητα) προσπαθησε να γινει ΕΕ (Ευρωπαικη Ενωση) και τελικα επεστρεψε ως ενα συμβολικο - χρηματιστηριακο φαντασμα της πρωτης.
Ποσες φορες φευγοντας για τις "χωρες που δεν κοιταζουν τον εξωτερικο κοσμο" (Σεφερης) αποφασισα να μην ξαναγυρισω;
Κουβαλωντας, ομως, παντα μαζι μου το Ελληνικο Παθος του Σεφερη:
"Grâce de la douleur... Θεε μου δωσε μου να γερασω και να πεθανω στον τοπο μου...",
γυριζα παντα θυμα στη χωρα του εγκληματος.
Σημερα βρισκομαι παλι σχεδον ενα βημα απο τη φυγη.
Το μονο που με κραταει ακομα ειναι η λεξη "Υπερηφανεια", που βρηκα ξεχασμενη αναμεσα σε δυο στιχους του Henri Michaux, που αποτυπωνουν το δραμα της χωρας μας:
"Dans un pays sans eau, que faire de la soif?
De la fierté.
Si le peuple en est capable.
(Σε μια χωρα χωρις νερο, τι μπορει να βγει απο τη διψα;
Υπερηφανεια.
Αν ο λαος εχει τα κοτσια).
Το ειπε και ο Ριτσος παρομοια στη Ρωμιοσυνη:
"Δεν υπαρχει νερο. Μοναχα φως".
Καθε φορα που τα ποδια μου δυσκολευονται να βηματισουν το Γολγοθα της επιστροφης, προς το RER στο Châtelet Les Halles για το αεροδρομιο Charles De Gaulle, ειναι η λεξη la fierté (Υπερηφανεια) που τα δινει δυναμη.
Ομως, ποσο ακομα μπορουμε να κρατησουμε στους ωμους μας αυτη την Υπερηφανεια;
Την περιοδο της στρατιωτικης χουντας ειμασταν οι καλοδεχουμενοι Ελληνες αγωνιστες, που εβρισκαν καταφυγιο στην αριστερη Ευρωπαικη ιδεολογια.
Την περιοδο της οικονομικης χουντας ειμαστε οι καταραμενοι αντιΕυρωπαιστες, που αναζητουμε καταφυγιο στη χρηματοπιστωτικη Ευρωπαικη προστασια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου