Καθε φορα που δημοσιευεται ενα φορολογικο νομοσχεδιο θα πρεπει να εισαγεται για συζητηση πρωτιστως στη Διαρκη Επιτροπη Ψυχιατρικων Φορολογικων Υποθεσεων, γιατι ενω εχει τοσα μετρα φορολογικου σαδισμου και ναρκισσισμου, που δεν αποδιδουν τιποτα θετικο, κρυβει μεσα του εναν ακαθοριστο κοσμο συμπλεγματικων διαστροφων, που κινουνται στον πολιτοχωρο, μια περιοχη εξω απο το συνειδητο, το υποσυνειδητο και το ασυνειδητο, ακομα και κατω απο τα βασικα ενστικτα και τις γενετησιες λειτουργιες, την περιοχη της πολιτικης ασυναρτησιας και γελοιοτητας.
Συμπληρωνοντας τα λογια του Freud, πως "αν καποιος υπηρξε το αδιαμφισβητητα αγαπημενο παιδι της μητερας του, διατηρει στη ζωη του το αισθημα του θριαμβου, την πιστη στην επιτυχια, που συχνα οδηγει πραγματικα στην επιτυχια" θα μπορουσαμε να πουμε πως αν καποιος, οπως συμβαινει με τους Ελληνες πολιτικους στην Ελληνικη κληρονομικη "δημοκρατια", ειναι το αδιαμφισβητητα αγαπημενο παιδι του πατερα του (Το ονομα του πατρος κατα τον Lacan, o συμβολικος πατερας, ο Αλλος), διατηρει στη ζωη την πιστη στην αποτυχια, που παντα οδηγει στην αποτυχια.
Θα μπορουσα ακομα να συμπληρωσω την αποψη του Freud, πως "η θρησκεια ειναι μια ψευδαισθηση, που αντλει τη δυναμη της απο την προσαρμοστικοτητα της στις ενστικτωδεις μελαγχολικες παρορμησεις" με την αποψη πως η πολιτικη ειναι μια παραισθηση, σαν αυτες των ναρκωτικων παραισθησιογονων, που αντλει την αδυναμια της απο τη δυσκολια της να προσαρμοζεται στις ανωτερες πνευματικες λειτουργιες, γι' αυτο και ειναι ερμαιο των ταπεινων παθων και των ενστικτων.
Η πολιτικη, λοιπον, δεν ανηκει στον πραγματικο αλλα στον φαντασιακο χωρο.
Ο Lacan εντοπιζει αυτον το χωρο στη σφαιρα του αδυνατου ή μαλλον των αδυνατων ταυτισεων των ελλειμματικων αναπαραστασεων του Αλλου*, χαρακτηριζοντας ως ενα μειονεκτημα του πολιτικου το παραδοξο, η πραγματικοτητα της επικοινωνιας να προσδιοριζεται απο την αδυναμια του Αλλου για επικοινωνια, εξαιτιας των μη απατριωμενων αναπαραστασεων του.
Ετσι, η πολιτικη γινεται ο χωρος των αδυνατων ταυτισεων και των ελλειπων αναπαραστασεων του συμβολικου πατερα, ιδιαιτερα μαλιστα σε πολιτευματα πολιτικου πρωτογονισμου σαν και αυτο της Ελληνικης κληρονομικης "δημοκρατιας" με την πατριαρχικη της υποσταση, οπου ο Αλλος, δεν ειναι απλα το συμβολο του ενος, αλλα το τοτεμ, ο μυθολογικος πολιτικος προγονος, του συνολου, μιας αμορφης μαζας, που δεν εχει ακομα απαρτιωθει με τα χαρακτηριστικα της κοινωνικοτητας, αυτο που συχνα χαρακτηριζεται ως κοινωνικη συνοχη.
Κατα τον Lacan, ακομα, οι εννοιες της επιθυμιας, του αιτηματος και της αναγκης ειναι διαφορετικες και σαφως διακριτες.
Η εννοια της αναγκης προσεγγιζει το ενστικτο με τη βιολογικη του υποσταση, οπως ορισθηκε απο τον Freud, ενω οι ενορμησεις αποτελουν εσωτερικες εκδηλωσεις.
Μεταφεροντας στην πολιτικη σφαιρα αυτο το τρισδιαστατο συνολο, αντιλαμβανεται κανεις τη συγχυση που επικρατει αναμεσα στις τρεις λειτουργιες της επιθυμιας, του αιτηματος και της αναγκης.
Η συγχυση αυτη αποτελει το σημειο αναφορας της αντικοινωνικοτητας των πολιτικων. Των δικτατορων που κυβερνουν ως δικτατορες και των "δημοκρατων" τυραννων.
Η επιθυμια, συμφωνα με τον Lacan, δεν ειναι η ροπη προς την ικανοποιηση, ουτε η αναζητηση της αγαπης, αλλα η διαφορα της αφαιρεσης της πρωτης απο τη δευτερη.
Οταν η ροπη προς την ικανοποιηση ειναι υπερτερη απο το αιτημα της αγαπης, οπως συμβαινει στην περιπτωση της αμοραλιστικης πολιτικης αυτοικανοποιησης (πολιτικου αυνανισμου), τοτε η επιθυμια εχει παντα αρνητικο χαρακτηρα, προσδιοριζοντας ετσι τη διασταση αναμεσα στην πολιτικη και την κοινωνια.
Ο Nietzsche ειχε χαρακτηρισει τον ανθρωπο ως το ζωο, που δινει υποσχεσεις.
Ο χωρος αυτος των υποσχεσεων ειναι εξωπραγματικος και η πολιτικη ανηκει σ' αυτον τον εξωπραγματικο χωρο.
Ο Ernesto Laclau το διατυπωσε διαφορετικα, εντασσοντας την πολιτικη σε εναν αμεταβλητο φαντασιακο χωρο, στον οποιο κυριαρχει το αδυνατο του πραγματικου.
Ως χαρακτηριστικη περιπτωση σε διαφορες μελετες αναφερεται η πολιτικοοικονομικη αντιληψη του λεγομενου νεοφιλελευθερισμου, που προβαλλει το "αυτονοητο" των πολιτικων του, αδιαφορωντας για το αδιανοητο, που χαρακτηριζε καποτε τις πολιτικες ιδεολογιες, ακομα και τις μη ουτοπικες.
Χαρακτηριστικη περιπτωση ηλιθιου νεοφιλελευθερισμου, που απευθυνεται σε ηλιθιοτερους πολιτες, αποτελει η σημερινη Ελληνικη τραγωδια, στην οποια οι οικονομικες επιλογες του διαψευδονται η μια μετα την αλλη, αλλα συνεχιζει να προσποιειται πως κατεχει τη "συνταγη" της επιτυχιας, με προσχημα τη μονοδρομηση της δημοκρατιας, με παπαγαλισμους πχ του σαθρου μοτιβου "τα μετρα ειναι μονοδρομος", προς τη μια και μοναδικη κατευθυνση της καπιταλιστικης διαστροφης, τον οικονομικο φασισμο, ως καθεστως εκτακτης αναγκης κατα τον αειμνηστο Νικο Πουλαντζα.
Ο Philippe Lacoue-Labarthe αποδιδει την αδυναμια της πολιτικης στη συνολικη αδυναμια της κοινωνιας.
Αυτο που απλα ο λαος με τη δικη του θυμοσοφια λεει, πως εχουμε τους πολιτικους που αξιζουμε.
* Ο συμβολικος αντι του πραγματικου πατερα.
Στην Ελληνικη κληρονομικη "δημοκρατια" το ψυχοδυναμικο και ψυχαναλυτικο μοντελο του Lacan καταρρεει και υποκλινεται μπροστα στην καθολικη ταυτιση του πραγματικου, συμβολικου και φαντασιακου πατερα, λυνοντας τον Γορδειο δεσμο του Κομβου του Borromée, μετατρεποντας τον σε μια ταυτιση.
ΥΓ. Το κειμενο αυτο ξεκινησε ως ενα σαρκαστικο σχολιο της φορολογικης πολιτικης του οικονομικου φασισμου και τελικα προεκυψε μια μικρη ψυχαναλυτικη μελετη.
Ζητω συγγνωμη απο τους φιλους αναγνωστες, που τους στερω το χιουμορ και που πιθανον κουραζονται απο τα μεγαλα κειμενα, πολυ περισσοτερο, φανταζομαι, οταν αυτα, μπαινοντας στη ψυχαναλυτικη δαιδαλωδη σκεψη, ειναι και δυσνοητα.
Συμπληρωνοντας τα λογια του Freud, πως "αν καποιος υπηρξε το αδιαμφισβητητα αγαπημενο παιδι της μητερας του, διατηρει στη ζωη του το αισθημα του θριαμβου, την πιστη στην επιτυχια, που συχνα οδηγει πραγματικα στην επιτυχια" θα μπορουσαμε να πουμε πως αν καποιος, οπως συμβαινει με τους Ελληνες πολιτικους στην Ελληνικη κληρονομικη "δημοκρατια", ειναι το αδιαμφισβητητα αγαπημενο παιδι του πατερα του (Το ονομα του πατρος κατα τον Lacan, o συμβολικος πατερας, ο Αλλος), διατηρει στη ζωη την πιστη στην αποτυχια, που παντα οδηγει στην αποτυχια.
Θα μπορουσα ακομα να συμπληρωσω την αποψη του Freud, πως "η θρησκεια ειναι μια ψευδαισθηση, που αντλει τη δυναμη της απο την προσαρμοστικοτητα της στις ενστικτωδεις μελαγχολικες παρορμησεις" με την αποψη πως η πολιτικη ειναι μια παραισθηση, σαν αυτες των ναρκωτικων παραισθησιογονων, που αντλει την αδυναμια της απο τη δυσκολια της να προσαρμοζεται στις ανωτερες πνευματικες λειτουργιες, γι' αυτο και ειναι ερμαιο των ταπεινων παθων και των ενστικτων.
Η πολιτικη, λοιπον, δεν ανηκει στον πραγματικο αλλα στον φαντασιακο χωρο.
Ο Lacan εντοπιζει αυτον το χωρο στη σφαιρα του αδυνατου ή μαλλον των αδυνατων ταυτισεων των ελλειμματικων αναπαραστασεων του Αλλου*, χαρακτηριζοντας ως ενα μειονεκτημα του πολιτικου το παραδοξο, η πραγματικοτητα της επικοινωνιας να προσδιοριζεται απο την αδυναμια του Αλλου για επικοινωνια, εξαιτιας των μη απατριωμενων αναπαραστασεων του.
Ετσι, η πολιτικη γινεται ο χωρος των αδυνατων ταυτισεων και των ελλειπων αναπαραστασεων του συμβολικου πατερα, ιδιαιτερα μαλιστα σε πολιτευματα πολιτικου πρωτογονισμου σαν και αυτο της Ελληνικης κληρονομικης "δημοκρατιας" με την πατριαρχικη της υποσταση, οπου ο Αλλος, δεν ειναι απλα το συμβολο του ενος, αλλα το τοτεμ, ο μυθολογικος πολιτικος προγονος, του συνολου, μιας αμορφης μαζας, που δεν εχει ακομα απαρτιωθει με τα χαρακτηριστικα της κοινωνικοτητας, αυτο που συχνα χαρακτηριζεται ως κοινωνικη συνοχη.
Κατα τον Lacan, ακομα, οι εννοιες της επιθυμιας, του αιτηματος και της αναγκης ειναι διαφορετικες και σαφως διακριτες.
Η εννοια της αναγκης προσεγγιζει το ενστικτο με τη βιολογικη του υποσταση, οπως ορισθηκε απο τον Freud, ενω οι ενορμησεις αποτελουν εσωτερικες εκδηλωσεις.
Μεταφεροντας στην πολιτικη σφαιρα αυτο το τρισδιαστατο συνολο, αντιλαμβανεται κανεις τη συγχυση που επικρατει αναμεσα στις τρεις λειτουργιες της επιθυμιας, του αιτηματος και της αναγκης.
Η συγχυση αυτη αποτελει το σημειο αναφορας της αντικοινωνικοτητας των πολιτικων. Των δικτατορων που κυβερνουν ως δικτατορες και των "δημοκρατων" τυραννων.
Η επιθυμια, συμφωνα με τον Lacan, δεν ειναι η ροπη προς την ικανοποιηση, ουτε η αναζητηση της αγαπης, αλλα η διαφορα της αφαιρεσης της πρωτης απο τη δευτερη.
Οταν η ροπη προς την ικανοποιηση ειναι υπερτερη απο το αιτημα της αγαπης, οπως συμβαινει στην περιπτωση της αμοραλιστικης πολιτικης αυτοικανοποιησης (πολιτικου αυνανισμου), τοτε η επιθυμια εχει παντα αρνητικο χαρακτηρα, προσδιοριζοντας ετσι τη διασταση αναμεσα στην πολιτικη και την κοινωνια.
Ο Nietzsche ειχε χαρακτηρισει τον ανθρωπο ως το ζωο, που δινει υποσχεσεις.
Ο χωρος αυτος των υποσχεσεων ειναι εξωπραγματικος και η πολιτικη ανηκει σ' αυτον τον εξωπραγματικο χωρο.
Ο Ernesto Laclau το διατυπωσε διαφορετικα, εντασσοντας την πολιτικη σε εναν αμεταβλητο φαντασιακο χωρο, στον οποιο κυριαρχει το αδυνατο του πραγματικου.
Ως χαρακτηριστικη περιπτωση σε διαφορες μελετες αναφερεται η πολιτικοοικονομικη αντιληψη του λεγομενου νεοφιλελευθερισμου, που προβαλλει το "αυτονοητο" των πολιτικων του, αδιαφορωντας για το αδιανοητο, που χαρακτηριζε καποτε τις πολιτικες ιδεολογιες, ακομα και τις μη ουτοπικες.
Χαρακτηριστικη περιπτωση ηλιθιου νεοφιλελευθερισμου, που απευθυνεται σε ηλιθιοτερους πολιτες, αποτελει η σημερινη Ελληνικη τραγωδια, στην οποια οι οικονομικες επιλογες του διαψευδονται η μια μετα την αλλη, αλλα συνεχιζει να προσποιειται πως κατεχει τη "συνταγη" της επιτυχιας, με προσχημα τη μονοδρομηση της δημοκρατιας, με παπαγαλισμους πχ του σαθρου μοτιβου "τα μετρα ειναι μονοδρομος", προς τη μια και μοναδικη κατευθυνση της καπιταλιστικης διαστροφης, τον οικονομικο φασισμο, ως καθεστως εκτακτης αναγκης κατα τον αειμνηστο Νικο Πουλαντζα.
Ο Philippe Lacoue-Labarthe αποδιδει την αδυναμια της πολιτικης στη συνολικη αδυναμια της κοινωνιας.
Αυτο που απλα ο λαος με τη δικη του θυμοσοφια λεει, πως εχουμε τους πολιτικους που αξιζουμε.
* Ο συμβολικος αντι του πραγματικου πατερα.
Στην Ελληνικη κληρονομικη "δημοκρατια" το ψυχοδυναμικο και ψυχαναλυτικο μοντελο του Lacan καταρρεει και υποκλινεται μπροστα στην καθολικη ταυτιση του πραγματικου, συμβολικου και φαντασιακου πατερα, λυνοντας τον Γορδειο δεσμο του Κομβου του Borromée, μετατρεποντας τον σε μια ταυτιση.
ΥΓ. Το κειμενο αυτο ξεκινησε ως ενα σαρκαστικο σχολιο της φορολογικης πολιτικης του οικονομικου φασισμου και τελικα προεκυψε μια μικρη ψυχαναλυτικη μελετη.
Ζητω συγγνωμη απο τους φιλους αναγνωστες, που τους στερω το χιουμορ και που πιθανον κουραζονται απο τα μεγαλα κειμενα, πολυ περισσοτερο, φανταζομαι, οταν αυτα, μπαινοντας στη ψυχαναλυτικη δαιδαλωδη σκεψη, ειναι και δυσνοητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου