(ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΖΩΑ)
Οταν στα νιατα μου ακουσα για τον Αγιο Φραγκισκο της Ασιζης, που μιλουσε στα πουλια, δεν εδωσα και τοση σημασια.
Eξαλλου, ο υπαρκτος σοσιαλισμος της εποχης εκεινης δεν μας εδινε περιθωρια για ανυπαρκτα διλημματα.
Αρχισα να προβληματιζομαι οταν, μετα την ομιλια του Αγιου Φραγκισμου, γνωρισα το κηρυγμα του στα πουλια με το εργο Saint François d'Assises prêchant aux oiseaux του Lizst και τελος, καταλαβα το μυστηριο της επικοινωνιας μαζι τους, οταν συναντησα το εργο του μεγαλου μας δασκαλου του 20ου αιωνα Olivier Messiaen, στο οποιο οι ηχοι των πουλιων, που συνελεγε ο Maître σε δαση, βουνα και λαγκαδια, ειχαν μια περιοπτη θεση, βαζοντας ενα στοιχειο της φυσης στη μεταφυσικη, συνηθως θρησκευτικη, υποσταση των εργων του, με αποκορυφωμα την οπερα του Saint François d'Assises.
Βεβαια, εγω δεν ειχα την Αγιοσυνη του Αγιου Φραγκισκου, ουτε τη μεγαλοσυνη του Messiaen για να γευτω αυτο το μυστηριο κι' ετσι το μονο που καταφερα στη ζωη μου ηταν να μπορεσω να μαθω τη γλωσσα των σκυλιων, που ειναι και πιο απλη απο αυτη των πουλιων.
Οταν διαβασα την ακολουθια του στοχασμου του Heidegger απο μια διαλεξη του στο Freiburg το 1929-1930 (Die Grundbegriffe der Metaphysik. Welt - Endlichkeit - Einsamkeit), πως "το ζωο εχει ενδεια του κοσμου, η πετρα δεν εχει κοσμο και ο ανθρωπος διαμορφωνει τον κοσμο", να καταληγει στον προβληματισμο, "τελικα, τι ειναι ο κοσμος", μου ηρθε στο μυαλο ενας πιο αναλαφρος συλλογισμος του Jean Cocteau "λες πως αγαπας τα λουλουδια, αλλα τα κοβεις, λες πως αγαπας τα σκυλια, αλλα τα δενεις, λες πως αγαπας τα πουλια, αλλα τα κλεινεις στο κλουβι, λες πως μ' αγαπας, αλλα εγω φοβαμαι".
Χθες το βραδυ, λοιπον, εζησα μια στιγμη μεγαλοσυνης, απο τις λιγες που δινουν ενα νοημα υπαρξης στη μονοτονια της ασημαντοτητας μας.
Σε μια παροξυσμικη νυχτερινη κριση, μαλλον, αλλεργικης ρινιτιδας, που με ταλαιπωρει τις τελευταιες μερες, με ασταματητα φτερνισματα και καταρροη, ξυπνησε εντρομη η αγαπημενη μου και ομοκρεβατη μου κοκερινα Claudine, κολλησε διπλα μου και ιεραρχωντας αλανθαστα τις προτεραιοτητες, αρχισε πρωτα να μου γλυφει τα δακρυα στα ματια, μετα εβαλε το κεφαλακι της και χαιδευε και "φιλουσε" για ωρα τον κορφο μου και τελος, μολις ησυχασα απο το παροξυσμο, αναστεναξε βαθια και κοιμηθηκε ακινητη στην αγκαλια μου μεχρι το πρωι.
Τα παιδια της, η Chloé και η Jagie, παρακολουθουσαν αμηχανα και φοβισμενα, βλεποντας στα ματακια τους τα λογια του Umberto Eco, πως "ο φοβισμενος παιρνει κουραγιο απο το φοβο ενος αλλου", χωρις για πρωτη φορα να ζηλεψουν απο τις θεραπευτικες περιπτυξεις της μαννας τους, στην ιεροτελεστεια των πρωτων βοηθειων, προφανως γιατι καταλαβαν, πως δεν προκειται για πραξη ερωτικη, αλλα ιατρικη.
Θεε μου, αν δεν απειλουνταν να εξαντληθει η, κατα τον Heidegger, ενδεια του κοσμου της Claudine, και αν, κατα τον Rainer Maria Rilke, δεν κινδυνευαν τα ματακια της με τον εξανθρωπισμο, να παρουν, δηλαδη, την ανθρωπινη εκφραση των ματιων του λιονταριου των tapisseries "La Dame à la Licorne" (Musée de Cluny), γλυφοντας το νεκρο μου χερι, θα ηταν ενας μοναδικος, πλουσιοπαροχα ευτυχισμενος, αλλα και υπεροπτικος, τροπος θανατου.
Οταν στα νιατα μου ακουσα για τον Αγιο Φραγκισκο της Ασιζης, που μιλουσε στα πουλια, δεν εδωσα και τοση σημασια.
Eξαλλου, ο υπαρκτος σοσιαλισμος της εποχης εκεινης δεν μας εδινε περιθωρια για ανυπαρκτα διλημματα.
Αρχισα να προβληματιζομαι οταν, μετα την ομιλια του Αγιου Φραγκισμου, γνωρισα το κηρυγμα του στα πουλια με το εργο Saint François d'Assises prêchant aux oiseaux του Lizst και τελος, καταλαβα το μυστηριο της επικοινωνιας μαζι τους, οταν συναντησα το εργο του μεγαλου μας δασκαλου του 20ου αιωνα Olivier Messiaen, στο οποιο οι ηχοι των πουλιων, που συνελεγε ο Maître σε δαση, βουνα και λαγκαδια, ειχαν μια περιοπτη θεση, βαζοντας ενα στοιχειο της φυσης στη μεταφυσικη, συνηθως θρησκευτικη, υποσταση των εργων του, με αποκορυφωμα την οπερα του Saint François d'Assises.
Βεβαια, εγω δεν ειχα την Αγιοσυνη του Αγιου Φραγκισκου, ουτε τη μεγαλοσυνη του Messiaen για να γευτω αυτο το μυστηριο κι' ετσι το μονο που καταφερα στη ζωη μου ηταν να μπορεσω να μαθω τη γλωσσα των σκυλιων, που ειναι και πιο απλη απο αυτη των πουλιων.
Οταν διαβασα την ακολουθια του στοχασμου του Heidegger απο μια διαλεξη του στο Freiburg το 1929-1930 (Die Grundbegriffe der Metaphysik. Welt - Endlichkeit - Einsamkeit), πως "το ζωο εχει ενδεια του κοσμου, η πετρα δεν εχει κοσμο και ο ανθρωπος διαμορφωνει τον κοσμο", να καταληγει στον προβληματισμο, "τελικα, τι ειναι ο κοσμος", μου ηρθε στο μυαλο ενας πιο αναλαφρος συλλογισμος του Jean Cocteau "λες πως αγαπας τα λουλουδια, αλλα τα κοβεις, λες πως αγαπας τα σκυλια, αλλα τα δενεις, λες πως αγαπας τα πουλια, αλλα τα κλεινεις στο κλουβι, λες πως μ' αγαπας, αλλα εγω φοβαμαι".
Χθες το βραδυ, λοιπον, εζησα μια στιγμη μεγαλοσυνης, απο τις λιγες που δινουν ενα νοημα υπαρξης στη μονοτονια της ασημαντοτητας μας.
Σε μια παροξυσμικη νυχτερινη κριση, μαλλον, αλλεργικης ρινιτιδας, που με ταλαιπωρει τις τελευταιες μερες, με ασταματητα φτερνισματα και καταρροη, ξυπνησε εντρομη η αγαπημενη μου και ομοκρεβατη μου κοκερινα Claudine, κολλησε διπλα μου και ιεραρχωντας αλανθαστα τις προτεραιοτητες, αρχισε πρωτα να μου γλυφει τα δακρυα στα ματια, μετα εβαλε το κεφαλακι της και χαιδευε και "φιλουσε" για ωρα τον κορφο μου και τελος, μολις ησυχασα απο το παροξυσμο, αναστεναξε βαθια και κοιμηθηκε ακινητη στην αγκαλια μου μεχρι το πρωι.
Τα παιδια της, η Chloé και η Jagie, παρακολουθουσαν αμηχανα και φοβισμενα, βλεποντας στα ματακια τους τα λογια του Umberto Eco, πως "ο φοβισμενος παιρνει κουραγιο απο το φοβο ενος αλλου", χωρις για πρωτη φορα να ζηλεψουν απο τις θεραπευτικες περιπτυξεις της μαννας τους, στην ιεροτελεστεια των πρωτων βοηθειων, προφανως γιατι καταλαβαν, πως δεν προκειται για πραξη ερωτικη, αλλα ιατρικη.
Θεε μου, αν δεν απειλουνταν να εξαντληθει η, κατα τον Heidegger, ενδεια του κοσμου της Claudine, και αν, κατα τον Rainer Maria Rilke, δεν κινδυνευαν τα ματακια της με τον εξανθρωπισμο, να παρουν, δηλαδη, την ανθρωπινη εκφραση των ματιων του λιονταριου των tapisseries "La Dame à la Licorne" (Musée de Cluny), γλυφοντας το νεκρο μου χερι, θα ηταν ενας μοναδικος, πλουσιοπαροχα ευτυχισμενος, αλλα και υπεροπτικος, τροπος θανατου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου