(ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΚΑΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΚΑΛΑ)
Στη μνημη του Μαρκου, που πριν απο εξι μηνες, ως συνεπης Μαρξιστης, ακολουθησε τη συμβουλη του Μαρξ, επιλεγοντας το φριχτο τελος απο τη φρικη χωρις τελος.
"Si tu peux, fais que ton ame arrive,
A force de rester studieuse et pensive,
Jusqu'à ce haut degré de stoïque fierté
Ou, naissant dans les bois, j'ai tout d'abord monté.
Gemir, pleurer prier est egalement lâché.
Fais energiquement ta longue et lourde tache
Dans la voie ou le sort a voulu t'appeler,
Puis, après, comme moi, souffre et meurs sans parler" (Alfred de Vigny (1797 - 1863): La mort du loup).
(Αν μπορεις απογειωσε τη ψυχη σου,
Με τη δυναμη της περισκεψης και της γνωσης,
Στην κορυφη της καρτερικης υπερηφανειας
Οπου, γεννημενος μεσ' τα δαση, ειμαι σκαρφαλωμενος,
Γκρινια και κλαψιαρικες ικεσιες ειναι δειλια.
Κανε αποφασιστικα την αποστολη σου
Στο δρομο που σε καλεσε η μοιρα,
Κι' υστερα, οπως εγω, υποφερε και πεθανε σιωπηλος) (Alfred de Vigny (1797 - 1863): Ο θανατος του λυκου).
Τεσσερα χρονια αντιμνημονιακης σχολιογραφιας, θα ηταν παραλειψη αν, εστω και επετειακα τιμωντας το θανατο του φιλου μας, ο οποιος με τιμησε με το προνομιο να μαζεψω "αιμοσφαιριο προς αιμοσφαιριο" τα νεκρα κυτταρα της υπαρξης του, δεν ανεφερα και μια θετικη συμβολη των μνημονιων, αυτων των μοναδικων προσκυνηματικων κειμενων της εθνικης υποτελειας, των μονων σοβαρων πολιτικων κειμενων, κατα δηλωση μνημονιαρχου, της κοινοβουλευτικης αστικης [ή Ασ(ια)τικης] "δημοκρατιας", που ο γιγαντας εγγονος του δικτατορα με το μυαλο νανου, μεγαλος τραγουδιστης της κωμικης οπερας των πολιτικων ζητιανων (The Beggar's Opera*) χαρακτηρισε ως "ευλογια".
"Ουδεν κακον αμιγες καλου" αρχαιοελληνικως.
Τα "ευλογημενα", λοιπον, μνημονια εδωσαν την ευκαιρια στον Ελληνικο λαο, ενα λαο που στη θεση της ταξικης συνειδησης ειχε τη ψευδαισθηση της μεσαιας ταξης, να γνωρισει τον καπιταλισμο, τους καπιταλιστες και την αστικη "δημοκρατια" ως αμυντικο μηχανισμο υπεραναπληρωσης του "καπιταλιστικου Εγω", που το μεγαλο της μεταπολιτευτικο επιτευγμα ηταν η μεταβαση απο την "αξια" της "εθνικοφροσυνης" στην "υπεραξια" της "οικονομοφοροσυνης", για να πληρωθει, τελικως, το ρηθεν του πολιτικου και φιλοσοφικου μου δασκαλου Jean - Paul Sartre "πρεπει να φοβασαι, παιδι μου, για να γινεις νομοταγης πολιτης".
Τουτεστιν, νεοελληνικως, "το καλο να λεγεται".
Αρκει περα απο τη γνωριμια του καπιταλισμου να καταλαβει ο λαος, πως "ουδεν κακον ραδιως απολλυται" (κανενα κακο δεν εξαφανιζεται γρηγορα), ενω το καλο γρηγορα κανει φτερα.
"Το Κακο ειναι το προϊον της ικανοτητας του ανθρωπου να κανει αφηρημενο αυτο που είναι συγκεκριμενο", ελεγε ο Sartre και ενω αλλοι λαοι της Ευρωπης κατορθωσαν να οδηγησουν στο συμβολισμο την αισθητικη δημιουργια, στη Γερμανια το παραγωγικο πλεονασμα του θανατου οδηγησε στον Εξπρεσιονιστικο συμβολισμο του τρομου της κοινωνικης καταστροφης.
Ο Μαρκος εζησε αυτον τον Εξπρεσιονιστικο τρομο του κοινωνικου θανατου, πριν το βιολογικο του θανατο, περνωντας ενα Μπετοβενικου τυπου δραματικο crescendo, απο την ανεργια στην πεινα, μεχρι που χτυπησαν τα τυμπανα τον πρωτο και μοναδικο φθογγο του θανατου, οπως παραστατικα και με τον πρεποντα ρομαντισμο περιγραφει ο Lamartine τη ζωη και το θανατο:
"Notre vie est - elle autre chose qu'une série de préludes à ce chant inconnu dont la mort entonne la prémière et solennele note".
(Η ζωη μας δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια σειρα πρελουδια σ' αυτο το αγνωστο τραγουδι, του οποιου ο θανατος δινει τον τονο του πρωτου και μοναδικου φθογγου).
* Οπερα μπαλετο των John Gay και Johann Christoph Pepusch, που πρωτοπαρουσιαστηκε το 1728 σε 62 παραστασεις, ενω το 1920 σε 1.463 παραστασεις, κανοντας τη το success story των Gay και Pepusch.
Το εργο των Gay και Pepusch διακωμωδει την πολιτικη, τη φτωχεια και την αδικια, με επικεντρο τη διαφθορα σε ολα τα επιπεδα της κοινωνιας.
Η "The Beggar's Opera" θεωρηθηκε ως μια αντι οπερα.
Η Οπερα των Ζητιανων της χωρας μας ειναι μια πραγματικη δραματικη οπερα, με την "δι' ελεου και φοβου" Αριστοτελικη καθαρση της κοινωνιας, με 2 εκατομμυρια ανεργους, 5 εκατομμυρια πεινασμενους και μολις 5 χιλιαδες νεκρους, αριθμος πολυ μικρος μπροστα στα δισεκατομμυρια του χρεους, που αναγει το κατα κεφαλη νεκρου χρεος στο ποσο των 70 χιλιαδων ευρω, που με μια περαιτερω εσωτερικη υποτιμηση της ζωης, με εναν δεκαπλασιασμο του αριθμου των θανατων θα μπορουσε να υποδεκαπλασιαστει στα 7 χιλιαδες ευρω, γεγονος που θα εκανε, οπως λενε οι οικονομολογοι, "το χρεος βιωσιμο" εις τους αιωνες των αιωνων.
Η γνωστη εφιαλτικη γερμανικη αναλογια.
Η αντιρροπη της Χρυσης Ναζιστικη τομη: ενας νεκρος Γερμανος προς εκατο Ελληνες, που γνωρισαν οι προγονοι μας στο Διστομο και το Χορτιατη, την Καισαριανη και τα Καλαβρυτα, το Μεσοβουνο και την Ιεραπετρα, την Κλεισουρα και την Κατρανιτσα... και ολοκληρη η Ευρωπη στο Αουσβιτς και το Μαουτχαουζεν, το Νταχαου και την Τρεμπλινκα...,
Μια ατελειωτη αλυσιδα πονου και θανατου, με ολα τα μεσα, αναμεσα στα οποια και το κατεξοχην οπλο του βιολογικου θανατου, η πεινα.
Πονος και θανατος, αυτο ειναι το πρωτογενες πλεονασμα του γερμανικου πολιτισμου, που κανει, οπως λενε και οι μνημονιοοικονομολογοι για το πρωτογενες πλεονασμα, τη γερμανικη βαρβαροτητα αυτοδυναμη και βιωσιμη.
Μεχρι τωρα κουβαλουσα το βαρος του πλεονασματος αυτου του πονου και του θανατου με τη μνημη του πατερα μου Πετρου και των πνευματικων δασκαλων μου, του Sartre στην πολιτικη και τη φιλοσοφια και του Messiaen στη μουσικη πρωτοπορια, που με την αντιναζιστικη τους δραση κοσμησαν τα στρατοπεδα συγκεντρωσης της γερμανικης βαρβαροτητας.
Τωρα φορτωθηκα και το αιμα του Μαρκου, που με την αυτοθυσια του κοσμει το στρατοπεδο συγκεντρωσης της νομισματικης βαρβαροτητας.
Στη μνημη του Μαρκου, που πριν απο εξι μηνες, ως συνεπης Μαρξιστης, ακολουθησε τη συμβουλη του Μαρξ, επιλεγοντας το φριχτο τελος απο τη φρικη χωρις τελος.
"Si tu peux, fais que ton ame arrive,
A force de rester studieuse et pensive,
Jusqu'à ce haut degré de stoïque fierté
Ou, naissant dans les bois, j'ai tout d'abord monté.
Gemir, pleurer prier est egalement lâché.
Fais energiquement ta longue et lourde tache
Dans la voie ou le sort a voulu t'appeler,
Puis, après, comme moi, souffre et meurs sans parler" (Alfred de Vigny (1797 - 1863): La mort du loup).
(Αν μπορεις απογειωσε τη ψυχη σου,
Με τη δυναμη της περισκεψης και της γνωσης,
Στην κορυφη της καρτερικης υπερηφανειας
Οπου, γεννημενος μεσ' τα δαση, ειμαι σκαρφαλωμενος,
Γκρινια και κλαψιαρικες ικεσιες ειναι δειλια.
Κανε αποφασιστικα την αποστολη σου
Στο δρομο που σε καλεσε η μοιρα,
Κι' υστερα, οπως εγω, υποφερε και πεθανε σιωπηλος) (Alfred de Vigny (1797 - 1863): Ο θανατος του λυκου).
Τεσσερα χρονια αντιμνημονιακης σχολιογραφιας, θα ηταν παραλειψη αν, εστω και επετειακα τιμωντας το θανατο του φιλου μας, ο οποιος με τιμησε με το προνομιο να μαζεψω "αιμοσφαιριο προς αιμοσφαιριο" τα νεκρα κυτταρα της υπαρξης του, δεν ανεφερα και μια θετικη συμβολη των μνημονιων, αυτων των μοναδικων προσκυνηματικων κειμενων της εθνικης υποτελειας, των μονων σοβαρων πολιτικων κειμενων, κατα δηλωση μνημονιαρχου, της κοινοβουλευτικης αστικης [ή Ασ(ια)τικης] "δημοκρατιας", που ο γιγαντας εγγονος του δικτατορα με το μυαλο νανου, μεγαλος τραγουδιστης της κωμικης οπερας των πολιτικων ζητιανων (The Beggar's Opera*) χαρακτηρισε ως "ευλογια".
"Ουδεν κακον αμιγες καλου" αρχαιοελληνικως.
Τα "ευλογημενα", λοιπον, μνημονια εδωσαν την ευκαιρια στον Ελληνικο λαο, ενα λαο που στη θεση της ταξικης συνειδησης ειχε τη ψευδαισθηση της μεσαιας ταξης, να γνωρισει τον καπιταλισμο, τους καπιταλιστες και την αστικη "δημοκρατια" ως αμυντικο μηχανισμο υπεραναπληρωσης του "καπιταλιστικου Εγω", που το μεγαλο της μεταπολιτευτικο επιτευγμα ηταν η μεταβαση απο την "αξια" της "εθνικοφροσυνης" στην "υπεραξια" της "οικονομοφοροσυνης", για να πληρωθει, τελικως, το ρηθεν του πολιτικου και φιλοσοφικου μου δασκαλου Jean - Paul Sartre "πρεπει να φοβασαι, παιδι μου, για να γινεις νομοταγης πολιτης".
Τουτεστιν, νεοελληνικως, "το καλο να λεγεται".
Αρκει περα απο τη γνωριμια του καπιταλισμου να καταλαβει ο λαος, πως "ουδεν κακον ραδιως απολλυται" (κανενα κακο δεν εξαφανιζεται γρηγορα), ενω το καλο γρηγορα κανει φτερα.
"Το Κακο ειναι το προϊον της ικανοτητας του ανθρωπου να κανει αφηρημενο αυτο που είναι συγκεκριμενο", ελεγε ο Sartre και ενω αλλοι λαοι της Ευρωπης κατορθωσαν να οδηγησουν στο συμβολισμο την αισθητικη δημιουργια, στη Γερμανια το παραγωγικο πλεονασμα του θανατου οδηγησε στον Εξπρεσιονιστικο συμβολισμο του τρομου της κοινωνικης καταστροφης.
Ο Μαρκος εζησε αυτον τον Εξπρεσιονιστικο τρομο του κοινωνικου θανατου, πριν το βιολογικο του θανατο, περνωντας ενα Μπετοβενικου τυπου δραματικο crescendo, απο την ανεργια στην πεινα, μεχρι που χτυπησαν τα τυμπανα τον πρωτο και μοναδικο φθογγο του θανατου, οπως παραστατικα και με τον πρεποντα ρομαντισμο περιγραφει ο Lamartine τη ζωη και το θανατο:
"Notre vie est - elle autre chose qu'une série de préludes à ce chant inconnu dont la mort entonne la prémière et solennele note".
(Η ζωη μας δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια σειρα πρελουδια σ' αυτο το αγνωστο τραγουδι, του οποιου ο θανατος δινει τον τονο του πρωτου και μοναδικου φθογγου).
* Οπερα μπαλετο των John Gay και Johann Christoph Pepusch, που πρωτοπαρουσιαστηκε το 1728 σε 62 παραστασεις, ενω το 1920 σε 1.463 παραστασεις, κανοντας τη το success story των Gay και Pepusch.
Το εργο των Gay και Pepusch διακωμωδει την πολιτικη, τη φτωχεια και την αδικια, με επικεντρο τη διαφθορα σε ολα τα επιπεδα της κοινωνιας.
Η "The Beggar's Opera" θεωρηθηκε ως μια αντι οπερα.
Η Οπερα των Ζητιανων της χωρας μας ειναι μια πραγματικη δραματικη οπερα, με την "δι' ελεου και φοβου" Αριστοτελικη καθαρση της κοινωνιας, με 2 εκατομμυρια ανεργους, 5 εκατομμυρια πεινασμενους και μολις 5 χιλιαδες νεκρους, αριθμος πολυ μικρος μπροστα στα δισεκατομμυρια του χρεους, που αναγει το κατα κεφαλη νεκρου χρεος στο ποσο των 70 χιλιαδων ευρω, που με μια περαιτερω εσωτερικη υποτιμηση της ζωης, με εναν δεκαπλασιασμο του αριθμου των θανατων θα μπορουσε να υποδεκαπλασιαστει στα 7 χιλιαδες ευρω, γεγονος που θα εκανε, οπως λενε οι οικονομολογοι, "το χρεος βιωσιμο" εις τους αιωνες των αιωνων.
Η γνωστη εφιαλτικη γερμανικη αναλογια.
Η αντιρροπη της Χρυσης Ναζιστικη τομη: ενας νεκρος Γερμανος προς εκατο Ελληνες, που γνωρισαν οι προγονοι μας στο Διστομο και το Χορτιατη, την Καισαριανη και τα Καλαβρυτα, το Μεσοβουνο και την Ιεραπετρα, την Κλεισουρα και την Κατρανιτσα... και ολοκληρη η Ευρωπη στο Αουσβιτς και το Μαουτχαουζεν, το Νταχαου και την Τρεμπλινκα...,
Μια ατελειωτη αλυσιδα πονου και θανατου, με ολα τα μεσα, αναμεσα στα οποια και το κατεξοχην οπλο του βιολογικου θανατου, η πεινα.
Πονος και θανατος, αυτο ειναι το πρωτογενες πλεονασμα του γερμανικου πολιτισμου, που κανει, οπως λενε και οι μνημονιοοικονομολογοι για το πρωτογενες πλεονασμα, τη γερμανικη βαρβαροτητα αυτοδυναμη και βιωσιμη.
Μεχρι τωρα κουβαλουσα το βαρος του πλεονασματος αυτου του πονου και του θανατου με τη μνημη του πατερα μου Πετρου και των πνευματικων δασκαλων μου, του Sartre στην πολιτικη και τη φιλοσοφια και του Messiaen στη μουσικη πρωτοπορια, που με την αντιναζιστικη τους δραση κοσμησαν τα στρατοπεδα συγκεντρωσης της γερμανικης βαρβαροτητας.
Τωρα φορτωθηκα και το αιμα του Μαρκου, που με την αυτοθυσια του κοσμει το στρατοπεδο συγκεντρωσης της νομισματικης βαρβαροτητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου