Αφωνοι οι Ελληνες πολιτες παρακολουθουμε για δυο περιπου χρονια τη σαδιστικη συμπεριφορα του κρατους μας κατα των πολιτων του "τοις εκεινων (δανειστων) ρημασι" πειθομενο.
Μαλιστα ορισμενοι για να ερμηνευσουν τη διαστροφικη αυτη συμπεριφορα, επιστρατευσαν, δινοντας οικονομικες διαστασεις και το πειραμα του Stanley Millgram*, που το 1961 στο πανεπιστημιο του Yale, οταν αρχισε να αμβλυνεται η μνημη των ανθρωπιστικων εγκληματων του Γερμανικου ναζισμου, προσπαθησε να απενοχοποιησει την ψυχοπαθολογικη προσωπικοτητα της εγκληματικοτητας τους, με τη μεταθεση των ατομικων και κοινωνικων ευθυνων απο την ατομικη και ομαδικη παρεκκλιση στην αοριστια της επιρροης της ανωνυμης εξουσιας.
Εξαλλου, αυτη ειναι και η γραμμη αμυνας των περισσοτερων εγκληματιων πολεμου, η αποδοση των εγκληματων τους στην "υποχρεωση σεβασμου" της ιεραρχιας του κτηνομορφωματος της εξουσιας.
Μπροστα, λοιπον, στη διαστροφικη αυτη συμπεριφορα του Ελληνικου κρατους, ειναι επικαιρη και αναγκαια μια προσφυγη σε θεμελιωδεις αποψεις (επικαιροποιηση της μαρξιστικης ορθοδοξιας), οπως αυτες της Luxemburg, του Engels και του Lenin για την υποσταση του κρατους και της εξουσιας.
"Το κρατος δεν ειναι μια δυναμη που επιβληθηκε στην κοινωνια εξωγενως. Δεν ειναι επισης «η πραγματικοτητα της ηθικης ιδεας», «η εικονα και η πραγματικοτητα του λογικου», οπως ισχυριζεται ο Hegel.
Το κρατος ειναι προϊον της κοινωνιας σε ορισμενη βαθμιδα εξελιξης. Ειναι η ομολογια οτι η κοινωνια αυτη παγιδευτηκε σε μιαν αδιεξοδη εσωτερικη αντιφαση με τον εαυτο της, διασπαστηκε σε ασυμβιβαστες αντιθεσεις, που δεν εχει τη δυναμη να τις αποβαλλει.
Για να μη φθειρουν τον εαυτο τους και την κοινωνια σε εναν ακαρπο αγωνα αυτες οι αντιθεσεις, οι ταξεις με τα αντιμαχομενα οικονομικα συμφεροντα, εγινε αναγκαια μια δυναμη, που φαινομενικα βρισκεται πανω απο την κοινωνια, για να αμβλυνει τη συγκρουση, κρατωντας τη μεσα στα ορια της «ταξης». Κι η δυναμη αυτη, που προηλθε απο την κοινωνια, αλλα βαζει τον εαυτο της πανω απο αυτη και ολο και περισσοτερο αποξενωνεται απο αυτη, ειναι το κρατος» (Engels).
Οσον αφορα την αντιπροσωπευτικοτητα της αστικης δημοκρατιας και την αυταπατη και απατη της λαικης κυριαρχιας, η Rosa Luxemburg, καταδεικνυει την ιστορικοτητα στη διαδοχικη συνεπεια της κρατικης εξουσιας.
"Τον καιρο των αστικων επαναστασεων οι αστοι ηγετες υπηρξαν ηγετες μαζων δυναμει ιστορικης αυταπατης. Σημερα ειναι αντιπροσωποι του λαου μεσω πολιτικης απατης" (Rosa Luxemburg).
Θα τολμουσα να συμπληρωσω, πως αναμεσα στην αυταπατη και την απατη ισορροπει το εκκρεμες της αστικης δικτατοριας και της αστικης δημοκρατιας.
Η αυταπατη ειναι το προσχημα, η απατη η προκληση της εξουσιας και το κρατος η κακοηθης εξαλλαγη ενος παρακοινωνικου πολιτικοοικονομικου μορφωματος, που σφετεριζεται τη δυναμικη της λαικης πλειοψηφιας για την επιβολη της εξουσιας της αρχουσας μειοψηφιας, γεγονος που αναδεικνυει σημερα, περισσοτερο απο καθε φορα, τη σοφια της αποψης του Lenin για το κρατος "Oσο υπαρχει κρατος δεν υπαρχει ελευθερια. Οταν υπάρχει ελευθερια, δεν υπαρχει κρατος".
* Ο Stanley Millgram, εχοντας την πεποιθηση πως η τυφλη υπακοη, που οδηγει στο εγκλημα, δεν ειναι αποτελεσμα μονο της προσωπικοτητας, αλλα περισσοτερο των πιεστικων συνθηκων, οργανωσε το γνωστο πειραμα με τρια προσωπα, τον μαθητη - δεκτη του εικονικου βασανισμου, που ηταν ηθοποιος, τον δασκαλο - βασανιστη, που δεν γνωριζε την εικονικοτητα του θυματος και του μεσου του βασανισμου (εικονικη διοχετευση ηλεκτρικου ρευματος σταδιακα αυξανομενης εντασης απο 15 ως 450 volts στον βασανιζομενο, υστερα απο καθε λανθασμενη του απαντηση) και τον πειραματιστη - εποπτη του προγραμματος, που εδινε τις εντολες του βασανισμου στο δασκαλο.
Στατιστικα μονο 5% απο τους επιλεγεντες δασκαλους δεν αποδεχτηκαν τη συμμετοχη τους στο πειραμα και απο τους υπολοιπους το 65% με τις προτροπες - εντολες του πειραματιστη εφτασε το πειραμα μεχρι το τελος, παρα τη σχεδον ημιθανη κατασταση των μαθητων - εικονικων θυματων.
Στο διπολο δασκαλου και πειραματιστη ο Stanley Millgram ενοχοποιησε την εξουσια του πειραματιστη για τη βαρβαροτητα του δασκαλου και αμβλυνε την ευθυνη της χαλαρης συνειδησης και της σαδιστικης ψυχοπαθολογιας του δασκαλου, ως αποτελεσμα της βιωματικης τραυματικης υποστασης της προσωπικοτητας του.
Το συγχρονο σαδιστικο οικονομικο πειραματικο μοντελο, που δοκιμαζεται στη χωρα μας εχει αναλογιες με αυτο του Stanley Millgram.
Στη θεση του πειραματιστη ειναι η διεθνης χρηματοπιστωτικη εξουσια, που κατευθυνει τις εντολες, στη θεση του δασκαλου - βασανιστη οι ντοπιες κυβερνητικες εξουσιες, που με ιδιαιτερο ζηλο αναλαμβανουν την εκτελεση των εντολων και στη θεση του μαθητη - βασανιζομενου, ο Ελληνικος λαος, οχι, ομως, ως εικονικο αλλα ως πραγματικο θυμα, με μεσο του βασανισμου τα επαχθη και κλιμακουμενα οικονομικα μετρα, ως ενα ειδος κοινωνικου και ψυχικου ηλεκτροσοκ.
Οι Ελληνικοι πολιτικοι εκτελεστικοι μηχανισμοι του πειραματος (δασκαλοι), γνωριζοντας καλα τους επικοινωνιακους μηχανισμους απο τη θητεια τους στις διαφορες χαϊβανογελιοχαρβαντιαδες, επικαλουνται το αδιαμφισβητητο της αυθεντιας των πειραματιστων για να καλυψουν τις ευθυνες τους στο κοινωνικο και οικονομικο εγκλημα που συντελειται στη χωρα μας.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Ηταν μετα τον Παρισινο Μαη του 1968 οταν, προσγειωμενος, αλλα οχι ιδεολογικα συμβιβασμενος, στη δημοκρατικη καταστολη της Γαλλιας και τη δικτατορικη της Ελλαδας, εγραψα στο παρανομο περιοδικο ΝΕΟΙ ΣΤΟΧΟΙ με το ψευδωνυμο Μαρκος Ρωσιδης ενα αρθρο για την ταυτιση της αστικης δικτατοριας και της αστικης δημοκρατιας.
Την περιοδο εκεινη μετεωριζομουν αναμεσα στον αθειστικο υπαρξισμο του Sartre και γενικοτερα την ανεξαρτησια της Γαλλικης φιλοσοφικης και μουσικης κουλτουρας και τη βιβλιογραφικη προσηλωση στη μαρξιστικη ορθοδοξια.
Απο τοτε μεχρι σημερα βρισκομαι στην ισορροπια της ιδιας ιδεολογικης εκκρεμοτητας, στην οποια η παιδεια της μαρξιστικης ορθοδοξιας δεν μου επιτρεπει ιδεολογικες αποκλεισεις και η συγχρονηδιανοηση μου αποτρεπει απο κομματικους και πολιτικους συμβιβασμους.
Μεσα σ' αυτο το ιστορικο και ιδεολογικο περιβαλλον ζω τη διανοητικη ευτυχια της ιδεολογικης και πολιτικης ατομικοτητας, χωρις κομματικες δεσμευσεις και πολιτικους αλληθωρισμους.
Απο τοτε, λοιπον, ειχε εντυπωθει στη σκεψη μου, πως η δημοκρατια δεν ειναι πολιτευμα, αλλα μεσο επιβολης της αστικης εξουσιας, οπως η επανασταση ειναι το μεσο της επιβολης της λαικης εξουσιας, γιατι καθε πολιτευμα απο τη φυση του εχει αυταρχικα χαρακτηριστικα, αυτα της επιβολης της ισχυος της ετεροτητας, της εξουσιας, δηλαδη, των αλλων, γεγονος που αντιστρατευεται και θυσιαζει τις ατομικες ελευθεριες, καθοτι η ελευθερια δεν αποτελει μια αφηρημενη συλλογικοτητα, αλλα ενα ατομικο δικαιωμα, που χαρακτηριζει τη δυνατοτητα των επιλογων της ατομικης απαρτιωσης.
Χαρακτηριστικο παραδειγμα παραχαραξης της εννοιας της ατομικης ελευθεριας ειναι τα λεγομενα "ελευθερα κρατη" με υποτελεις σε διαφορες, ομως, αρχες και εξουσιες (πχ οικονομικες, πολιτικες, κοινωνικες) πολιτες.
"Αν ως δημοκρατια χαρακτηριζουμε την πραγματικη ασκηση της εξουσιας απο μια λαικη μαζα χωρις διαιρεση και ιεραρχικη ταξικη διαταξη, τοτε ειμαστε μακρυα απο τη δημοκρατια. Ειναι φανερο, ομως, πως βιωνουμε μια ταξικη δικτατορια, μια ταξικη εξουσια, που επιβαλλεται βιαια ακομα και οταν οι μηχανισμοι της βιας εχουν θεσμικη και συνταγματικη υποσταση" (Foucault: Une microphysique du pouvoir).
Μαλιστα ορισμενοι για να ερμηνευσουν τη διαστροφικη αυτη συμπεριφορα, επιστρατευσαν, δινοντας οικονομικες διαστασεις και το πειραμα του Stanley Millgram*, που το 1961 στο πανεπιστημιο του Yale, οταν αρχισε να αμβλυνεται η μνημη των ανθρωπιστικων εγκληματων του Γερμανικου ναζισμου, προσπαθησε να απενοχοποιησει την ψυχοπαθολογικη προσωπικοτητα της εγκληματικοτητας τους, με τη μεταθεση των ατομικων και κοινωνικων ευθυνων απο την ατομικη και ομαδικη παρεκκλιση στην αοριστια της επιρροης της ανωνυμης εξουσιας.
Εξαλλου, αυτη ειναι και η γραμμη αμυνας των περισσοτερων εγκληματιων πολεμου, η αποδοση των εγκληματων τους στην "υποχρεωση σεβασμου" της ιεραρχιας του κτηνομορφωματος της εξουσιας.
Μπροστα, λοιπον, στη διαστροφικη αυτη συμπεριφορα του Ελληνικου κρατους, ειναι επικαιρη και αναγκαια μια προσφυγη σε θεμελιωδεις αποψεις (επικαιροποιηση της μαρξιστικης ορθοδοξιας), οπως αυτες της Luxemburg, του Engels και του Lenin για την υποσταση του κρατους και της εξουσιας.
"Το κρατος δεν ειναι μια δυναμη που επιβληθηκε στην κοινωνια εξωγενως. Δεν ειναι επισης «η πραγματικοτητα της ηθικης ιδεας», «η εικονα και η πραγματικοτητα του λογικου», οπως ισχυριζεται ο Hegel.
Το κρατος ειναι προϊον της κοινωνιας σε ορισμενη βαθμιδα εξελιξης. Ειναι η ομολογια οτι η κοινωνια αυτη παγιδευτηκε σε μιαν αδιεξοδη εσωτερικη αντιφαση με τον εαυτο της, διασπαστηκε σε ασυμβιβαστες αντιθεσεις, που δεν εχει τη δυναμη να τις αποβαλλει.
Για να μη φθειρουν τον εαυτο τους και την κοινωνια σε εναν ακαρπο αγωνα αυτες οι αντιθεσεις, οι ταξεις με τα αντιμαχομενα οικονομικα συμφεροντα, εγινε αναγκαια μια δυναμη, που φαινομενικα βρισκεται πανω απο την κοινωνια, για να αμβλυνει τη συγκρουση, κρατωντας τη μεσα στα ορια της «ταξης». Κι η δυναμη αυτη, που προηλθε απο την κοινωνια, αλλα βαζει τον εαυτο της πανω απο αυτη και ολο και περισσοτερο αποξενωνεται απο αυτη, ειναι το κρατος» (Engels).
Οσον αφορα την αντιπροσωπευτικοτητα της αστικης δημοκρατιας και την αυταπατη και απατη της λαικης κυριαρχιας, η Rosa Luxemburg, καταδεικνυει την ιστορικοτητα στη διαδοχικη συνεπεια της κρατικης εξουσιας.
"Τον καιρο των αστικων επαναστασεων οι αστοι ηγετες υπηρξαν ηγετες μαζων δυναμει ιστορικης αυταπατης. Σημερα ειναι αντιπροσωποι του λαου μεσω πολιτικης απατης" (Rosa Luxemburg).
Θα τολμουσα να συμπληρωσω, πως αναμεσα στην αυταπατη και την απατη ισορροπει το εκκρεμες της αστικης δικτατοριας και της αστικης δημοκρατιας.
Η αυταπατη ειναι το προσχημα, η απατη η προκληση της εξουσιας και το κρατος η κακοηθης εξαλλαγη ενος παρακοινωνικου πολιτικοοικονομικου μορφωματος, που σφετεριζεται τη δυναμικη της λαικης πλειοψηφιας για την επιβολη της εξουσιας της αρχουσας μειοψηφιας, γεγονος που αναδεικνυει σημερα, περισσοτερο απο καθε φορα, τη σοφια της αποψης του Lenin για το κρατος "Oσο υπαρχει κρατος δεν υπαρχει ελευθερια. Οταν υπάρχει ελευθερια, δεν υπαρχει κρατος".
* Ο Stanley Millgram, εχοντας την πεποιθηση πως η τυφλη υπακοη, που οδηγει στο εγκλημα, δεν ειναι αποτελεσμα μονο της προσωπικοτητας, αλλα περισσοτερο των πιεστικων συνθηκων, οργανωσε το γνωστο πειραμα με τρια προσωπα, τον μαθητη - δεκτη του εικονικου βασανισμου, που ηταν ηθοποιος, τον δασκαλο - βασανιστη, που δεν γνωριζε την εικονικοτητα του θυματος και του μεσου του βασανισμου (εικονικη διοχετευση ηλεκτρικου ρευματος σταδιακα αυξανομενης εντασης απο 15 ως 450 volts στον βασανιζομενο, υστερα απο καθε λανθασμενη του απαντηση) και τον πειραματιστη - εποπτη του προγραμματος, που εδινε τις εντολες του βασανισμου στο δασκαλο.
Στατιστικα μονο 5% απο τους επιλεγεντες δασκαλους δεν αποδεχτηκαν τη συμμετοχη τους στο πειραμα και απο τους υπολοιπους το 65% με τις προτροπες - εντολες του πειραματιστη εφτασε το πειραμα μεχρι το τελος, παρα τη σχεδον ημιθανη κατασταση των μαθητων - εικονικων θυματων.
Στο διπολο δασκαλου και πειραματιστη ο Stanley Millgram ενοχοποιησε την εξουσια του πειραματιστη για τη βαρβαροτητα του δασκαλου και αμβλυνε την ευθυνη της χαλαρης συνειδησης και της σαδιστικης ψυχοπαθολογιας του δασκαλου, ως αποτελεσμα της βιωματικης τραυματικης υποστασης της προσωπικοτητας του.
Το συγχρονο σαδιστικο οικονομικο πειραματικο μοντελο, που δοκιμαζεται στη χωρα μας εχει αναλογιες με αυτο του Stanley Millgram.
Στη θεση του πειραματιστη ειναι η διεθνης χρηματοπιστωτικη εξουσια, που κατευθυνει τις εντολες, στη θεση του δασκαλου - βασανιστη οι ντοπιες κυβερνητικες εξουσιες, που με ιδιαιτερο ζηλο αναλαμβανουν την εκτελεση των εντολων και στη θεση του μαθητη - βασανιζομενου, ο Ελληνικος λαος, οχι, ομως, ως εικονικο αλλα ως πραγματικο θυμα, με μεσο του βασανισμου τα επαχθη και κλιμακουμενα οικονομικα μετρα, ως ενα ειδος κοινωνικου και ψυχικου ηλεκτροσοκ.
Οι Ελληνικοι πολιτικοι εκτελεστικοι μηχανισμοι του πειραματος (δασκαλοι), γνωριζοντας καλα τους επικοινωνιακους μηχανισμους απο τη θητεια τους στις διαφορες χαϊβανογελιοχαρβαντιαδες, επικαλουνται το αδιαμφισβητητο της αυθεντιας των πειραματιστων για να καλυψουν τις ευθυνες τους στο κοινωνικο και οικονομικο εγκλημα που συντελειται στη χωρα μας.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Ηταν μετα τον Παρισινο Μαη του 1968 οταν, προσγειωμενος, αλλα οχι ιδεολογικα συμβιβασμενος, στη δημοκρατικη καταστολη της Γαλλιας και τη δικτατορικη της Ελλαδας, εγραψα στο παρανομο περιοδικο ΝΕΟΙ ΣΤΟΧΟΙ με το ψευδωνυμο Μαρκος Ρωσιδης ενα αρθρο για την ταυτιση της αστικης δικτατοριας και της αστικης δημοκρατιας.
Την περιοδο εκεινη μετεωριζομουν αναμεσα στον αθειστικο υπαρξισμο του Sartre και γενικοτερα την ανεξαρτησια της Γαλλικης φιλοσοφικης και μουσικης κουλτουρας και τη βιβλιογραφικη προσηλωση στη μαρξιστικη ορθοδοξια.
Απο τοτε μεχρι σημερα βρισκομαι στην ισορροπια της ιδιας ιδεολογικης εκκρεμοτητας, στην οποια η παιδεια της μαρξιστικης ορθοδοξιας δεν μου επιτρεπει ιδεολογικες αποκλεισεις και η συγχρονηδιανοηση μου αποτρεπει απο κομματικους και πολιτικους συμβιβασμους.
Μεσα σ' αυτο το ιστορικο και ιδεολογικο περιβαλλον ζω τη διανοητικη ευτυχια της ιδεολογικης και πολιτικης ατομικοτητας, χωρις κομματικες δεσμευσεις και πολιτικους αλληθωρισμους.
Απο τοτε, λοιπον, ειχε εντυπωθει στη σκεψη μου, πως η δημοκρατια δεν ειναι πολιτευμα, αλλα μεσο επιβολης της αστικης εξουσιας, οπως η επανασταση ειναι το μεσο της επιβολης της λαικης εξουσιας, γιατι καθε πολιτευμα απο τη φυση του εχει αυταρχικα χαρακτηριστικα, αυτα της επιβολης της ισχυος της ετεροτητας, της εξουσιας, δηλαδη, των αλλων, γεγονος που αντιστρατευεται και θυσιαζει τις ατομικες ελευθεριες, καθοτι η ελευθερια δεν αποτελει μια αφηρημενη συλλογικοτητα, αλλα ενα ατομικο δικαιωμα, που χαρακτηριζει τη δυνατοτητα των επιλογων της ατομικης απαρτιωσης.
Χαρακτηριστικο παραδειγμα παραχαραξης της εννοιας της ατομικης ελευθεριας ειναι τα λεγομενα "ελευθερα κρατη" με υποτελεις σε διαφορες, ομως, αρχες και εξουσιες (πχ οικονομικες, πολιτικες, κοινωνικες) πολιτες.
"Αν ως δημοκρατια χαρακτηριζουμε την πραγματικη ασκηση της εξουσιας απο μια λαικη μαζα χωρις διαιρεση και ιεραρχικη ταξικη διαταξη, τοτε ειμαστε μακρυα απο τη δημοκρατια. Ειναι φανερο, ομως, πως βιωνουμε μια ταξικη δικτατορια, μια ταξικη εξουσια, που επιβαλλεται βιαια ακομα και οταν οι μηχανισμοι της βιας εχουν θεσμικη και συνταγματικη υποσταση" (Foucault: Une microphysique du pouvoir).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου