ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
Και ομως δεν ειναι ανεκδοτο.
Το φετινο Musikfestspiele του Βερολινου ειναι αφιερωμενο στους Αμερικανους συνθετες και την Αμερικανικη μουσικη!
Φροντισαν γι' αυτο ο Χιτλερ και ο Σταλιν, που πριν τα μεσα του 20ου αιωνα αναγκασαν πολλους Ευρωπαιους συνθετες, πχ Arnold Schönberg, Igor Stravinsky, Sergei Rachmaninow (ο Edgard Varèse ανηκει στα θυματα του Πρωτου Παγκοσμιου Πολεμου, που εφυγε για να αποφυγει το Γαλλικο στρατο, ο ανθρωπος ηταν δημιουργος και οχι διατεταγμενος δολοφονος) να μεταναστευσουν στην Αμερικη, μεταφεροντας μαζι τους και την υπηκοοτητα του εργου τους και η Nadia Boulanger, που ως φιλοστοργη κυρια, φιλευσπλαχνη και φημισμενη δασκαλα της συνθεσης δεχοταν στο Παρισι τον καθε Αμερικανο πικραμενο, που πηγαινε να σπουδασει μαζι της.
Αν ζουσε ο Ravel, σιγουρα θα ειχε αντιρρησεις..., οπως μαρτυρουν τα περιστατικα, που θα αναφερω παρακατω.
Εδω τα εβαλε με την πανισχυρη οικογενεια της Αυστριακης χαλυβουργιας, τους Wittgenstein, οταν ο γιος της Paul, αδελφος του φιλοσοφου Ludwig, φημισμενος πιανιστας, που εχασε το δεξι του χερι στον Πρωτο Παγκοσμιο Πολεμο, τολμησε να προσθεσει αυτοσχεδιαζοντας πιανιστικες φιγουρες στο κοντσερτο για αριστερο χερι πιανο και ορχηστρα, που ο Ravel εγραψε γι' αυτον.
Οταν, λοιπον, ο Ravel επισκεφτηκε την Αμερικη και ο George Gershwin του ζητησε να σπουδασει μαζι του συνθεση ο Ravel του απαντησε "εισαι ενας καλος Gershwin, γιατι θελεις να γινεις ενας κακος Ravel".
Παρομοια αντιμετωπισε και τον Αγγλο συνθετη Ralph Vaughan Williams, που τον επισκεφτηκε στο Παρισι με μια βαλιτσα εργα, σχεδον ωριμος συνθετης στην Αγγλια.
Ο Ravel δεν ανοιξε να κοιταξει ουτε μια σελιδα απο τα εργα του Ralph Vaughan Williams και του ειπε "γραψε μου ενα μινουετο σε στυλ Mozart", θελοντας να επισημανει πως στην πνευματικη δημιουργια η γνωση της ιστοριας του πολιτισμου ειναι πολυτιμοτερη απο την καταξιωση της επικοινωνιας.
Πως να σταθει, λοιπον, ενα μουσικο φεστιβαλ με μονο τα εργα των Charles Ives, Aaron Copland, George Gershwin και Leonard Bernstein, αν δεν υπηρχε η μεταναστευτικη αιμοδοσια του Αμερικανικου μουσικου πολιτισμου με το εργο των Arnold Schönberg, Igor Stravinsky, Sergei Rachmaninow και Edgard Varèse και βεβαια καποιες καθαρα Αμερικανικες ξεχωριστες περιπτωσεις δημιουργικης φαντασιας και ωριμοτητας, οπως αυτη του Eliot Carter;
Σιγουρα δεν θα εφταναν, ακομα, να ορθωσουν ενα αναστημα Αμερικανικης μουσικης πρωτοποριας:
1. Ουτε η διαλογιστικη ατολμια του Μorton Feldman, που το κοντσερτο του για βιολι, το οποιο ακουσαμε προχθες, θα μπορουσε ναναι πιο φειδωλο στο χρονο, αφου αυτα που δεν ειπε στα περιπου εξηντα λεπτα της διαρκειας του θα μπορουσε να μην τα εχει πει ακομα και σε πεντε λεπτα, δειχνοντας την ιδια φειδω με αυτη της ενορχηστρωσης, που εδινε την δικαιολογημενη αισθηση πως ξεχασε τα πρωτα βιολια, πιθανον σε ρολο ακροατων των υπολοιπων υποαπασχολουμενων οργανων...
2. Ουτε ο παρασειραισμος του Milton Babbitt, που δεν αγγιζει τη θεωρητικη ρητορια του σειραισμου των Schönberg, Berg, Webern και Boulez, ουτε την αισθητικη πληροτητα του σειραισμου του Luigi Dalapiccola.
3. Ουτε οι παραπειραματισμοι του προετοιμασμενου πιανου και οι αλεατορικες ακροβασιες του John Cage.
Καλες καθαρα Αμερικανικες, της "Αριας" Αμερικανικης φυλης των ερυθροδερμων, οπως θα ελεγαν οι οικοδεσποτες μας Γερμανοι (ακομα και αυτοι οι "ιθαγενεις" της Αμερικης προερχονται απο πληθυσμους που μεταναστευσαν απο τη Σιβηρια πριν δεκα με δεκα πεντε χιλιαδες χρονια, περνωντας τον Βερίγγειο πορθμό), στιγμες του φεστιβαλ το Κοντσερτο για βιολοντσελο του Eliot Carter, οι Συμφωνιες, τα Τραγουδια και η Σονατα Concord Mass του Charles Ives, τα Cheap Imitation, Apartment House 1776, Renga και Atlas Eclipticalis του John Cage, οι οπερες Porgy and Bess του George Gershwin και
Nixon in China του John Adams με τον ιδιο να διευθυνει, που εδωσε συχνα με τα εργα του μινιμαλιστικες μουσικες απαντησεις στον πολιτικο μαξιμαλισμο του 20ου αιωνα, οπως για παραδειγμα με την οπερα του The Death of Klinghoffer, βασισμενη στην υποθεση της πειρατειας του πλοιου Achille Lauro το 1984 απο Παλαιστινιους, που μετα την 11η Σεπτεμβριου του 2001 ξεσηκωσε την οργη των Αμερικανων, ακομα και μουσικων που δεν δεχονταν τη συμμετοχη τους στην εκτελεση του εργου, κλπ, κλπ.
Παρομοια, βεβαια, φαινομενα "πολιτιστικης υστεριας" του Νεου Κοσμου εκδηλωθηκαν και αργοτερα εναντιον του Boulez, οταν χαρακτηρισε τον Ives ως ερασιτεχνη μουσικο.
Ως μια πραξη μεσαιωνικης πολιτιστικης βαρβαροτητας εριχναν τα εργα του Boulez στην πυρα, σε μια μονομαχια στο El Paso της Αμερικανικης βλακειας με την Ευρωπαικη διανοηση.
Απο το "πολιτιστικο φορτιο" των μεταναστων (η εκφραση ειναι δανεισμενη απο αυτο που ο ΠαΣοΚοσοσιαλισμος αποκαλεσε προσφατα στο σταδιο του σοσιαλφασισμου "λοιμωδες φορτιο" των μεταναστων) ξεχωρισαν τα: Moses und Aron του Schönberg, Pulcinella και Symphonie des Psaumes του Stravinsky, Density 21.5 και Amériques του Varèse, 3ο Κοντσερτο για πιανο και ορχηστρα και 3η Συμφωνια του Rachmaninow, κλπ, κλπ.
To Musikfestspiele του Bερολινου, οπως συνηθιζει, περα απο την κυρια θεματικη ενοτητα (φετος, οπως προειπα, αφορα τους Αμερικανους συνθετες και την Αμερικανικη μουσικη) φιλοξενει και εργα αλλων συνθετων, για τη φετινη χρονια εργα των Beethoven, Schubert, Dvorak, Bruckner, Bruch, Stockhausen, Henze, κλπ, κλπ και βεβαια καθημερινες συζητησεις για τη μουσικη και τον πολιτισμο, που σε ανεβαζουν στο επιπεδο του ελευθερου και σκεπτομενου ανθρωπου απο την οικονομολαγνεια της Ελληνικης δουλειας.
Εν τω μεταξυ η Ευρωπη της Ευρωπης ταξιδευει στο παρελθον, το παρον και το μελλον του πολιτισμου και η Ελλαδα της Ευρωπης ματαιοπονει, πιστευοντας πως θα αποπληρωσει το χρεος κυνηγωντας τα φαντασματα των αγνωστων φοροφυγαδων του παρελθοντος, αφηνοντας ανεγγιχτους τους γνωστους φοροφαγαδες του παρελθοντος, του παροντος και οπως φαινεται και του μελλοντος, τα εξαιρετως πασιγνωστα και εξαιρετεα κομματικα αδηφαγα τρωκτικα των ΔΕΚΟ και των Δημοτικων Επιχειρησεων, που κατω απο προσχηματικες αποφασεις περιφερειακων οργανων των δημοτικων και διοικητικων αρχων, "εν τη προαιρεσει η μοχθηρια και το αδικειν" (Αριστοτελης), που καθοριζαν και καθοριζουν μισθους επαγγελματικων μεγιστανων για τους κομματικους νανους, ετρωγαν, τρωνε και θα τρωνε εις τους αιωνες των αιωνων.
ΥΓ. Μολις πληροφορηθηκα πως το ακρατο κρατος δεν εχει εγκρινει ακομα τις προσληψεις συμβασιουχων καθηγητων για τα δημοτικα ωδεια, που οπως φαινεται αλλα θα εφαρμοσουν τη γνωστη μεθοδο της διδασκαλιας "ανευ διδασκαλου" και αλλα την νεοεμφανιζομενη, λογω της οικονομικης εξαθλιωσης των Ελληνων, "ανευ μαθητων", παντως σε καθε περιπτωση μετα κομματικων χρυσοκανθαρων.
Τα δημοτικα ωδεια, που πλημμυρισαν την Ελλαδα τα χρονια της ΠαΣοΚοχολερας δεν δημιουργηθηκαν απο τον πολιτιστικο πονο των δημων, αλλα ως πλυντηρια του μαυρου κομματικου χρηματος, αφου συχνα οι αμοιβες μιας απροσοντης κομματικης ασημαντοτητας του διοικητικου χωρου ηταν μεγαλυτερες απο τις αμοιβες του συνολου του αξιου και εμφορτου προσοντων εκπαιδευτικου και καλλιτεχνικου προσωπικου.
"Ολοι για εναν και ενας οσο ολοι", η αρχη της κομματικης ΠαΣοΚο-ισοπολιτειας.
"Αισχρον εστι σιγαν, της Ελλαδος πασης αδικουμενης" (Δημοσθενης).
Και ομως δεν ειναι ανεκδοτο.
Το φετινο Musikfestspiele του Βερολινου ειναι αφιερωμενο στους Αμερικανους συνθετες και την Αμερικανικη μουσικη!
Φροντισαν γι' αυτο ο Χιτλερ και ο Σταλιν, που πριν τα μεσα του 20ου αιωνα αναγκασαν πολλους Ευρωπαιους συνθετες, πχ Arnold Schönberg, Igor Stravinsky, Sergei Rachmaninow (ο Edgard Varèse ανηκει στα θυματα του Πρωτου Παγκοσμιου Πολεμου, που εφυγε για να αποφυγει το Γαλλικο στρατο, ο ανθρωπος ηταν δημιουργος και οχι διατεταγμενος δολοφονος) να μεταναστευσουν στην Αμερικη, μεταφεροντας μαζι τους και την υπηκοοτητα του εργου τους και η Nadia Boulanger, που ως φιλοστοργη κυρια, φιλευσπλαχνη και φημισμενη δασκαλα της συνθεσης δεχοταν στο Παρισι τον καθε Αμερικανο πικραμενο, που πηγαινε να σπουδασει μαζι της.
Αν ζουσε ο Ravel, σιγουρα θα ειχε αντιρρησεις..., οπως μαρτυρουν τα περιστατικα, που θα αναφερω παρακατω.
Εδω τα εβαλε με την πανισχυρη οικογενεια της Αυστριακης χαλυβουργιας, τους Wittgenstein, οταν ο γιος της Paul, αδελφος του φιλοσοφου Ludwig, φημισμενος πιανιστας, που εχασε το δεξι του χερι στον Πρωτο Παγκοσμιο Πολεμο, τολμησε να προσθεσει αυτοσχεδιαζοντας πιανιστικες φιγουρες στο κοντσερτο για αριστερο χερι πιανο και ορχηστρα, που ο Ravel εγραψε γι' αυτον.
Οταν, λοιπον, ο Ravel επισκεφτηκε την Αμερικη και ο George Gershwin του ζητησε να σπουδασει μαζι του συνθεση ο Ravel του απαντησε "εισαι ενας καλος Gershwin, γιατι θελεις να γινεις ενας κακος Ravel".
Παρομοια αντιμετωπισε και τον Αγγλο συνθετη Ralph Vaughan Williams, που τον επισκεφτηκε στο Παρισι με μια βαλιτσα εργα, σχεδον ωριμος συνθετης στην Αγγλια.
Ο Ravel δεν ανοιξε να κοιταξει ουτε μια σελιδα απο τα εργα του Ralph Vaughan Williams και του ειπε "γραψε μου ενα μινουετο σε στυλ Mozart", θελοντας να επισημανει πως στην πνευματικη δημιουργια η γνωση της ιστοριας του πολιτισμου ειναι πολυτιμοτερη απο την καταξιωση της επικοινωνιας.
Πως να σταθει, λοιπον, ενα μουσικο φεστιβαλ με μονο τα εργα των Charles Ives, Aaron Copland, George Gershwin και Leonard Bernstein, αν δεν υπηρχε η μεταναστευτικη αιμοδοσια του Αμερικανικου μουσικου πολιτισμου με το εργο των Arnold Schönberg, Igor Stravinsky, Sergei Rachmaninow και Edgard Varèse και βεβαια καποιες καθαρα Αμερικανικες ξεχωριστες περιπτωσεις δημιουργικης φαντασιας και ωριμοτητας, οπως αυτη του Eliot Carter;
Σιγουρα δεν θα εφταναν, ακομα, να ορθωσουν ενα αναστημα Αμερικανικης μουσικης πρωτοποριας:
1. Ουτε η διαλογιστικη ατολμια του Μorton Feldman, που το κοντσερτο του για βιολι, το οποιο ακουσαμε προχθες, θα μπορουσε ναναι πιο φειδωλο στο χρονο, αφου αυτα που δεν ειπε στα περιπου εξηντα λεπτα της διαρκειας του θα μπορουσε να μην τα εχει πει ακομα και σε πεντε λεπτα, δειχνοντας την ιδια φειδω με αυτη της ενορχηστρωσης, που εδινε την δικαιολογημενη αισθηση πως ξεχασε τα πρωτα βιολια, πιθανον σε ρολο ακροατων των υπολοιπων υποαπασχολουμενων οργανων...
2. Ουτε ο παρασειραισμος του Milton Babbitt, που δεν αγγιζει τη θεωρητικη ρητορια του σειραισμου των Schönberg, Berg, Webern και Boulez, ουτε την αισθητικη πληροτητα του σειραισμου του Luigi Dalapiccola.
3. Ουτε οι παραπειραματισμοι του προετοιμασμενου πιανου και οι αλεατορικες ακροβασιες του John Cage.
Καλες καθαρα Αμερικανικες, της "Αριας" Αμερικανικης φυλης των ερυθροδερμων, οπως θα ελεγαν οι οικοδεσποτες μας Γερμανοι (ακομα και αυτοι οι "ιθαγενεις" της Αμερικης προερχονται απο πληθυσμους που μεταναστευσαν απο τη Σιβηρια πριν δεκα με δεκα πεντε χιλιαδες χρονια, περνωντας τον Βερίγγειο πορθμό), στιγμες του φεστιβαλ το Κοντσερτο για βιολοντσελο του Eliot Carter, οι Συμφωνιες, τα Τραγουδια και η Σονατα Concord Mass του Charles Ives, τα Cheap Imitation, Apartment House 1776, Renga και Atlas Eclipticalis του John Cage, οι οπερες Porgy and Bess του George Gershwin και
Nixon in China του John Adams με τον ιδιο να διευθυνει, που εδωσε συχνα με τα εργα του μινιμαλιστικες μουσικες απαντησεις στον πολιτικο μαξιμαλισμο του 20ου αιωνα, οπως για παραδειγμα με την οπερα του The Death of Klinghoffer, βασισμενη στην υποθεση της πειρατειας του πλοιου Achille Lauro το 1984 απο Παλαιστινιους, που μετα την 11η Σεπτεμβριου του 2001 ξεσηκωσε την οργη των Αμερικανων, ακομα και μουσικων που δεν δεχονταν τη συμμετοχη τους στην εκτελεση του εργου, κλπ, κλπ.
Παρομοια, βεβαια, φαινομενα "πολιτιστικης υστεριας" του Νεου Κοσμου εκδηλωθηκαν και αργοτερα εναντιον του Boulez, οταν χαρακτηρισε τον Ives ως ερασιτεχνη μουσικο.
Ως μια πραξη μεσαιωνικης πολιτιστικης βαρβαροτητας εριχναν τα εργα του Boulez στην πυρα, σε μια μονομαχια στο El Paso της Αμερικανικης βλακειας με την Ευρωπαικη διανοηση.
Απο το "πολιτιστικο φορτιο" των μεταναστων (η εκφραση ειναι δανεισμενη απο αυτο που ο ΠαΣοΚοσοσιαλισμος αποκαλεσε προσφατα στο σταδιο του σοσιαλφασισμου "λοιμωδες φορτιο" των μεταναστων) ξεχωρισαν τα: Moses und Aron του Schönberg, Pulcinella και Symphonie des Psaumes του Stravinsky, Density 21.5 και Amériques του Varèse, 3ο Κοντσερτο για πιανο και ορχηστρα και 3η Συμφωνια του Rachmaninow, κλπ, κλπ.
To Musikfestspiele του Bερολινου, οπως συνηθιζει, περα απο την κυρια θεματικη ενοτητα (φετος, οπως προειπα, αφορα τους Αμερικανους συνθετες και την Αμερικανικη μουσικη) φιλοξενει και εργα αλλων συνθετων, για τη φετινη χρονια εργα των Beethoven, Schubert, Dvorak, Bruckner, Bruch, Stockhausen, Henze, κλπ, κλπ και βεβαια καθημερινες συζητησεις για τη μουσικη και τον πολιτισμο, που σε ανεβαζουν στο επιπεδο του ελευθερου και σκεπτομενου ανθρωπου απο την οικονομολαγνεια της Ελληνικης δουλειας.
Εν τω μεταξυ η Ευρωπη της Ευρωπης ταξιδευει στο παρελθον, το παρον και το μελλον του πολιτισμου και η Ελλαδα της Ευρωπης ματαιοπονει, πιστευοντας πως θα αποπληρωσει το χρεος κυνηγωντας τα φαντασματα των αγνωστων φοροφυγαδων του παρελθοντος, αφηνοντας ανεγγιχτους τους γνωστους φοροφαγαδες του παρελθοντος, του παροντος και οπως φαινεται και του μελλοντος, τα εξαιρετως πασιγνωστα και εξαιρετεα κομματικα αδηφαγα τρωκτικα των ΔΕΚΟ και των Δημοτικων Επιχειρησεων, που κατω απο προσχηματικες αποφασεις περιφερειακων οργανων των δημοτικων και διοικητικων αρχων, "εν τη προαιρεσει η μοχθηρια και το αδικειν" (Αριστοτελης), που καθοριζαν και καθοριζουν μισθους επαγγελματικων μεγιστανων για τους κομματικους νανους, ετρωγαν, τρωνε και θα τρωνε εις τους αιωνες των αιωνων.
ΥΓ. Μολις πληροφορηθηκα πως το ακρατο κρατος δεν εχει εγκρινει ακομα τις προσληψεις συμβασιουχων καθηγητων για τα δημοτικα ωδεια, που οπως φαινεται αλλα θα εφαρμοσουν τη γνωστη μεθοδο της διδασκαλιας "ανευ διδασκαλου" και αλλα την νεοεμφανιζομενη, λογω της οικονομικης εξαθλιωσης των Ελληνων, "ανευ μαθητων", παντως σε καθε περιπτωση μετα κομματικων χρυσοκανθαρων.
Τα δημοτικα ωδεια, που πλημμυρισαν την Ελλαδα τα χρονια της ΠαΣοΚοχολερας δεν δημιουργηθηκαν απο τον πολιτιστικο πονο των δημων, αλλα ως πλυντηρια του μαυρου κομματικου χρηματος, αφου συχνα οι αμοιβες μιας απροσοντης κομματικης ασημαντοτητας του διοικητικου χωρου ηταν μεγαλυτερες απο τις αμοιβες του συνολου του αξιου και εμφορτου προσοντων εκπαιδευτικου και καλλιτεχνικου προσωπικου.
"Ολοι για εναν και ενας οσο ολοι", η αρχη της κομματικης ΠαΣοΚο-ισοπολιτειας.
"Αισχρον εστι σιγαν, της Ελλαδος πασης αδικουμενης" (Δημοσθενης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου