Ο ΕΛ-ΙΓΚΙΤΟΥΡ
ή
Η ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΕΛ-ΜΠΟΥΦΟΝ
Παρακολουθωντας τη σχιζοφρενικη παρανοια της "σωτηριας" της Ελλαδας με την εξοντωση των Ελληνων (ζωντανη χωρα με νεκρους πολιτες, κατα τον Eliot "Ερημη Χωρα") και βρισκομενος για μουσικους, στα πολιτιστικα "χωρικα μου υδατα" και οχι προσκυνηματικους, στο οικονομικο φασιστικο αρχηγειο της Ευρωπης, λογους στο Βερολινο, μακρυα απο το νοσηρο περιβαλλον της οικονομικης τρομοκρατιας και του τραπεζοφασισμου, μου ηρθε στο διαπλεκομενο μουσικοποιητικο μου νου* το κειμενο του Stéphane Mallarmée "Igitur ou La folie d' Elbehnon" (Ιγκιτουρ ή Η παραφροσυνη του Ελμπενον), μια ιστορια αυτομηδενιστικης τρελας.
Ο ΕΛ-ΙΓΚΙΤΟΥΡ ειναι ο Ελληνας Ιγκιτουρ, γνωστος και ως ΕΛ-ΜΠΟΥΦΟΝ, ηρωας - κομπαρσος της Ευρωπαικης κωμικης οπερας (Οpéra Buffa), πιθανον ακομα και μπουφος (νυχτοβιο αρπαχτικο πουλι, που κατα τον Νικο Δημου "ανηκει στην ιδια οικογενεια με την κουκουβαγια αλλα δεν πηρε τιποτε απο το πουλι της σοφιας") του αναδελφου οικοσυστηματος της "δημοκρατιας" της "σωτηριας" στην Ευρωπη της αδελφου (αδελφος ενα γραμμα μονο διαφορα, αλλα τοσο διαφορετικο απο του Aδόλφος)τραπεζοκρατιας.
Ο Igitur του Μallarmée ειναι ο τελευταιος απογονος μιας φυλης, που σε μια πραξη ομοιoπαθητικης παραφροσυνης, κρατωντας σφιχτα μεσα σε ενα μπουκαλι το Μηδεν, πανω στις σταχτες των προγονων του, ριχνει τα ζαρια για να καταργησει το τυχαιο, ψηλαφωντας το περασμα του χρονου και παρακολουθωντας, τελικα, το εγω του να διαλυεται μαζι με το ειδωλο του μεσα στον "απολυτα καθαρο και παγωμενο καθρεπτη".
Την απαντηση θα τη δοσει ο Μallarmée τριαντα χρονια αργοτερα, το 1897, ενα χρονο πριν πεθανει, με το ποιημα του "Un coup de dés jamais n' abolira le hasard" (Μια ζαρια δεν θα καταργησει ποτε το τυχαιο).
Με τη διαφορα πως ο ΕΛ-Ιγκιτουρ, κρατωντας το Μηδεν των μαγων της "δημοκρατιας" της "σωτηριας", θα καταλυσει σιγουρα την Ελλαδα, παιρνοντας την απαντηση απο την ποιητικη παραφραση:
Dans l' infini de l' insignifiance politique un coup de dés toujours abolit le hazard**" (Μεσα στο απειρο της πολιτικης ασημαντοτητας μια ζαρια καταλυει παντα το τυχαιο).
* Το Σεπτεμβριο πριν δυο χρονια ηταν η τελευταια φορα, που παρακολουθησα στο Βερολινο το Pli selon Pli, Improvisation sur Mallarmée του αγαπητου μας Maître Pierre Boulez, με τον ιδιο να διευθυνει τη Φιλαρμονικη του Βερολινου.
Μεσα απο τα επτα μερη του εργου ξεδιπλωνεται "πτυχη πτυχη" (Pli selon Pli) το πορτραιτο του Μallarmée.
** Ορισμενες φορες ο Μallarmée χρησμιμοποιει στη λεξη hasard το z, δηλαδη hazard, ως ενα ετυμολογικο λογοπαιγνιο με την Αραβικη λεξη az-zahr (ζαρι).
ΥΓ. Το σχολιο αυτο γραφτηκε για δευτερη φορα με μεγαλη δοκιμασια της μνημης μου, αφου η πρωτη χαθηκε ανεξηγητα απο τα αρχεια του BlackBerry.
Η δευτερη αυτη γραφη, ισως, δεν εχει τη ζωντανια και την αμεσοτητα της πρωτης.
Προχθες διαβασα πως οι ενστολες και αστολες αρχες της οικονομικης χουντας παρακολουθουν ενστολως, αστολως και ασυστολως τα τηλεφωνα πενηντα χιλιαδων Ελληνων αντιστασιακων του καθεστωτος της οικονομικης τυραννιας.
Τωρα ησυχασα, η απωλεια του αρχικου σχολιου απο το BlackBerry δεν ειναι πλεον ανεξηγητη.
Το περιεργο, ομως, ειναι πως χαθηκε ενα σχολιο σχετικα δυσνοητο, γεγονος που μου εφερε στη μνημη ενα περιστατικο απο τα χρονια της δικτατοριας των συνταγματαρχων.
Στο Goethe Institut της Θεσσαλονικης στο πλαισιο των εβδομαδων για τη συγχρονη μουσικη, που οργανωνε τοτε το ιδρυμα Ford Foundation ειχε αναψει η συζητηση αναμεσα στο Θοδωρο Αντωνιου και μενα (τοτε ημουν φανατικος οπαδος του σοσιαλιστικου ρεαλισμου, λιγο μετα εκανα το αποφασιστικο βημα της απεξαρτησης στην αριστερη ανεξαρτησια, μεσω της στενης επαφης μου με τον υπαρξισμο του Sartre και γενικοτερα τη Γαλλικη κουλτουρα, που και αυτη ειχε απομακρυνθει απο την κομμουνιστικη ορθοδοξια) για την αισθητικη και την ιδεολογια της μουσικης πρωτοποριας.
Οι πανταχου παροντες ασφαλιτες της εθνικης ασφαλειας, σαν τους σημερινους της οικονομικης (τοτε πανω απ' ολα ηταν το εθνος των Ελληνων Χριστιανων, σημερα το χρηματοπιστωτικο συστημα των Ελληνων και ξενων τραπεζιτων), μη κατανοωντας τα λεγομενα καλεσαν τον διοικητη της εθνικης ασφαλειας της Θεσσαλονικης, που ερχομενος πηρε το μερος μου στη συζητηση.
Χωρις να γνωριζουμε ποιος ειναι, καποια στιγμη ο Θοδωρος Αντωνιου, του ειπε πως τα λεγομενα μου που επικροτουσε (ο διοικητης της εθνικης ασφαλειας) ηταν οι αποψεις του σοσιαλιστικου ρεαλισμου.
Τοτε εγινε η μεγαλη εκρηξη.
Ο διοικητης της εθνικης ασφαλειας πηρε το λογο προσβεβλημενος λεγοντας: "Δηλαδη μου αποκαλειται κομμουνιση; Εγω ειμαι ο διοικητης της εθνικης ασφαλειας. Πως ειναι δυνατον να ειμαι κομμουνιστης;"
Και ομως ηταν χωρις να το ξερει.
Τα λαθη αυτα της τοτε εθνικης συνειδησης δεν γινονται απο τη σημερινη οικονομικη συνειδηση.
Παλαιοτερα η εθνικη συνειδηση εμφορουνταν απο τον αντικομμουνισμο, γιατι η δυστυχης πιστευε πως απειλουνταν απο τις θεωριες της υπεραξιας της εργασιας, που υποκρυπτουν την εκμεταλλευση.
Σημερα η οικονομικη συνειδηση της φουσκας του χρηματοπιστωτικου φασισμου, που ειναι η ιδια η εκμεταλλευση, υποκρυπτει την απαξια της εργασιας και τη συνακολουθη βαρβαροτητα της οικονομικης δουλείας.
Αναλογιζομαι σημερα μια συζητηση πχ για τις μεταβολες στο στυλ του Boulez, στην οποια να παρεμβαινει ο διοικητης της οικονομικης ασφαλειας του τμηματος του ΦΠΒ.
Το Β ειναι το επομενο γραμμα του Α και η συντομογραφια ΦΠΒ σημαινει Φορος Προστιθεμενης Βλακειας, που η επιδραση του ειναι συσσωρευτικη και αθροιστικη, σαν τη ραδιενεργεια, μετατρεποντας την Ελληνικη κοινωνια σε φορολογικη Φουκοσιμα.
Απο τη λιτοτητα του διλημματος "σοσιαλισμος ή βαρβαροτητα" καταληξαμε στον πληθωρισμο της Δωρικης σιγουριας "φασισμος και βαρβαροτητα".
Προστιθεμενη βλακεια, που η φορολογηση της θα αποτελεσει το ΦΠΒ (Φορο Προστιθεμενης Βλακειας).
ή
Η ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΕΛ-ΜΠΟΥΦΟΝ
Παρακολουθωντας τη σχιζοφρενικη παρανοια της "σωτηριας" της Ελλαδας με την εξοντωση των Ελληνων (ζωντανη χωρα με νεκρους πολιτες, κατα τον Eliot "Ερημη Χωρα") και βρισκομενος για μουσικους, στα πολιτιστικα "χωρικα μου υδατα" και οχι προσκυνηματικους, στο οικονομικο φασιστικο αρχηγειο της Ευρωπης, λογους στο Βερολινο, μακρυα απο το νοσηρο περιβαλλον της οικονομικης τρομοκρατιας και του τραπεζοφασισμου, μου ηρθε στο διαπλεκομενο μουσικοποιητικο μου νου* το κειμενο του Stéphane Mallarmée "Igitur ou La folie d' Elbehnon" (Ιγκιτουρ ή Η παραφροσυνη του Ελμπενον), μια ιστορια αυτομηδενιστικης τρελας.
Ο ΕΛ-ΙΓΚΙΤΟΥΡ ειναι ο Ελληνας Ιγκιτουρ, γνωστος και ως ΕΛ-ΜΠΟΥΦΟΝ, ηρωας - κομπαρσος της Ευρωπαικης κωμικης οπερας (Οpéra Buffa), πιθανον ακομα και μπουφος (νυχτοβιο αρπαχτικο πουλι, που κατα τον Νικο Δημου "ανηκει στην ιδια οικογενεια με την κουκουβαγια αλλα δεν πηρε τιποτε απο το πουλι της σοφιας") του αναδελφου οικοσυστηματος της "δημοκρατιας" της "σωτηριας" στην Ευρωπη της αδελφου (αδελφος ενα γραμμα μονο διαφορα, αλλα τοσο διαφορετικο απο του Aδόλφος)τραπεζοκρατιας.
Ο Igitur του Μallarmée ειναι ο τελευταιος απογονος μιας φυλης, που σε μια πραξη ομοιoπαθητικης παραφροσυνης, κρατωντας σφιχτα μεσα σε ενα μπουκαλι το Μηδεν, πανω στις σταχτες των προγονων του, ριχνει τα ζαρια για να καταργησει το τυχαιο, ψηλαφωντας το περασμα του χρονου και παρακολουθωντας, τελικα, το εγω του να διαλυεται μαζι με το ειδωλο του μεσα στον "απολυτα καθαρο και παγωμενο καθρεπτη".
Την απαντηση θα τη δοσει ο Μallarmée τριαντα χρονια αργοτερα, το 1897, ενα χρονο πριν πεθανει, με το ποιημα του "Un coup de dés jamais n' abolira le hasard" (Μια ζαρια δεν θα καταργησει ποτε το τυχαιο).
Με τη διαφορα πως ο ΕΛ-Ιγκιτουρ, κρατωντας το Μηδεν των μαγων της "δημοκρατιας" της "σωτηριας", θα καταλυσει σιγουρα την Ελλαδα, παιρνοντας την απαντηση απο την ποιητικη παραφραση:
Dans l' infini de l' insignifiance politique un coup de dés toujours abolit le hazard**" (Μεσα στο απειρο της πολιτικης ασημαντοτητας μια ζαρια καταλυει παντα το τυχαιο).
* Το Σεπτεμβριο πριν δυο χρονια ηταν η τελευταια φορα, που παρακολουθησα στο Βερολινο το Pli selon Pli, Improvisation sur Mallarmée του αγαπητου μας Maître Pierre Boulez, με τον ιδιο να διευθυνει τη Φιλαρμονικη του Βερολινου.
Μεσα απο τα επτα μερη του εργου ξεδιπλωνεται "πτυχη πτυχη" (Pli selon Pli) το πορτραιτο του Μallarmée.
** Ορισμενες φορες ο Μallarmée χρησμιμοποιει στη λεξη hasard το z, δηλαδη hazard, ως ενα ετυμολογικο λογοπαιγνιο με την Αραβικη λεξη az-zahr (ζαρι).
ΥΓ. Το σχολιο αυτο γραφτηκε για δευτερη φορα με μεγαλη δοκιμασια της μνημης μου, αφου η πρωτη χαθηκε ανεξηγητα απο τα αρχεια του BlackBerry.
Η δευτερη αυτη γραφη, ισως, δεν εχει τη ζωντανια και την αμεσοτητα της πρωτης.
Προχθες διαβασα πως οι ενστολες και αστολες αρχες της οικονομικης χουντας παρακολουθουν ενστολως, αστολως και ασυστολως τα τηλεφωνα πενηντα χιλιαδων Ελληνων αντιστασιακων του καθεστωτος της οικονομικης τυραννιας.
Τωρα ησυχασα, η απωλεια του αρχικου σχολιου απο το BlackBerry δεν ειναι πλεον ανεξηγητη.
Το περιεργο, ομως, ειναι πως χαθηκε ενα σχολιο σχετικα δυσνοητο, γεγονος που μου εφερε στη μνημη ενα περιστατικο απο τα χρονια της δικτατοριας των συνταγματαρχων.
Στο Goethe Institut της Θεσσαλονικης στο πλαισιο των εβδομαδων για τη συγχρονη μουσικη, που οργανωνε τοτε το ιδρυμα Ford Foundation ειχε αναψει η συζητηση αναμεσα στο Θοδωρο Αντωνιου και μενα (τοτε ημουν φανατικος οπαδος του σοσιαλιστικου ρεαλισμου, λιγο μετα εκανα το αποφασιστικο βημα της απεξαρτησης στην αριστερη ανεξαρτησια, μεσω της στενης επαφης μου με τον υπαρξισμο του Sartre και γενικοτερα τη Γαλλικη κουλτουρα, που και αυτη ειχε απομακρυνθει απο την κομμουνιστικη ορθοδοξια) για την αισθητικη και την ιδεολογια της μουσικης πρωτοποριας.
Οι πανταχου παροντες ασφαλιτες της εθνικης ασφαλειας, σαν τους σημερινους της οικονομικης (τοτε πανω απ' ολα ηταν το εθνος των Ελληνων Χριστιανων, σημερα το χρηματοπιστωτικο συστημα των Ελληνων και ξενων τραπεζιτων), μη κατανοωντας τα λεγομενα καλεσαν τον διοικητη της εθνικης ασφαλειας της Θεσσαλονικης, που ερχομενος πηρε το μερος μου στη συζητηση.
Χωρις να γνωριζουμε ποιος ειναι, καποια στιγμη ο Θοδωρος Αντωνιου, του ειπε πως τα λεγομενα μου που επικροτουσε (ο διοικητης της εθνικης ασφαλειας) ηταν οι αποψεις του σοσιαλιστικου ρεαλισμου.
Τοτε εγινε η μεγαλη εκρηξη.
Ο διοικητης της εθνικης ασφαλειας πηρε το λογο προσβεβλημενος λεγοντας: "Δηλαδη μου αποκαλειται κομμουνιση; Εγω ειμαι ο διοικητης της εθνικης ασφαλειας. Πως ειναι δυνατον να ειμαι κομμουνιστης;"
Και ομως ηταν χωρις να το ξερει.
Τα λαθη αυτα της τοτε εθνικης συνειδησης δεν γινονται απο τη σημερινη οικονομικη συνειδηση.
Παλαιοτερα η εθνικη συνειδηση εμφορουνταν απο τον αντικομμουνισμο, γιατι η δυστυχης πιστευε πως απειλουνταν απο τις θεωριες της υπεραξιας της εργασιας, που υποκρυπτουν την εκμεταλλευση.
Σημερα η οικονομικη συνειδηση της φουσκας του χρηματοπιστωτικου φασισμου, που ειναι η ιδια η εκμεταλλευση, υποκρυπτει την απαξια της εργασιας και τη συνακολουθη βαρβαροτητα της οικονομικης δουλείας.
Αναλογιζομαι σημερα μια συζητηση πχ για τις μεταβολες στο στυλ του Boulez, στην οποια να παρεμβαινει ο διοικητης της οικονομικης ασφαλειας του τμηματος του ΦΠΒ.
Το Β ειναι το επομενο γραμμα του Α και η συντομογραφια ΦΠΒ σημαινει Φορος Προστιθεμενης Βλακειας, που η επιδραση του ειναι συσσωρευτικη και αθροιστικη, σαν τη ραδιενεργεια, μετατρεποντας την Ελληνικη κοινωνια σε φορολογικη Φουκοσιμα.
Απο τη λιτοτητα του διλημματος "σοσιαλισμος ή βαρβαροτητα" καταληξαμε στον πληθωρισμο της Δωρικης σιγουριας "φασισμος και βαρβαροτητα".
Προστιθεμενη βλακεια, που η φορολογηση της θα αποτελεσει το ΦΠΒ (Φορο Προστιθεμενης Βλακειας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου