Προς
1. Τα ΜΕΣΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
2. ΠΕΜ - ΟΤΑ
"Το αστείο με τις συμπτώσεις είναι ότι συμβαίνουν" έγραψε ο Isaak Asimov.
Η περίπτωση, όμως, των καθηγητών ορισμένων Δημοτικών Ωδείων, μεταξύ αυτών και της Βέροιας, δεν πρόκειται για έργο επιστημονικής φαντασίας σαν αυτά του Asimov, αλλά για υπαρκτή "κατάκτηση" της διοικητικής και πολιτικής ηγεσίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που κατόρθωσε να οδηγήσει το εκπαιδευτικό προσωπικό των Δημοτικών Ωδείων από την αξιοπρέπεια της εργασίας στην ευτέλεια του "εργασιακού εθελοντισμού" και τους σπουδαστές από τη σιγουριά της φοίτησης στην εκπαιδευτική αβεβαιότητα.
Η σύμπτωση βρίσκεται στο γεγονός, πως διάβασα τη βδομάδα που πέρασε την αγωνιώδη ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Μουσικών - ΟΤΑ στα Μέσα Επικοινωνίας, μεταξύ αυτών και της Βέροιας, βρισκόμενος στην οδό Rue des Volontaires (Οδος των Εθελοντων) του 15ου arrondissement (διαμερίσματος) του Παρισιού, ένα στενό και ήσυχο δρόμο, στη διασταύρωση του οποίου με τη Rue de Vaugirard βρίσκεται το Institut Pasteur. Εξάλλου ο εθελοντισμός είναι μια πράξη ανιδιοτελούς και σεμνής προσφοράς και όχι τέχνασμα πολιτικών σκοπιμοτήτων για τη διάσωση της πολιτικής υπόστασης των υπευθύνων.
Σκέφτηκα, λοιπόν, να προτείνω στα Δημοτικά Συμβούλια να δώσουν σε μια οδό της πόλης τους το όνομα "Οδός Εθελοντών Καθηγητών του Δημοτικού Ωδείου", τιμώντας το μεγάλο θαύμα, της μετατροπής των Δημοτικών Ωδείων από Εκπαιδευτικά Μουσικά Ιδρύματα σε μια "μοναδικά μοναδική", κατά τον Κορνήλιο Καστοριάδη, παγκόσμια εκπαιδευτική πρωτοτυπία, εκπαιδευτικά ιδρύματα μόνο με διοικητικό και χωρίς εκπαιδευτικό προσωπικό.
Η κατάσταση αυτή ήταν μια αναμενόμενη συνέπεια της πολιτικής ημετερολογίας και ημετεροπρακτικής των πολιτιστικών μοναρχιών των Δημοτικών Επιχειρήσεων, που είχα προβλέψει και καταγγείλει από το 2006 στο βιβλίο μου "ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΑΡΩΔ(Ε)ΙΑ", όπου έγραφα:
"Έχουν, λοιπόν, αναλογισθεί όσοι συνέργησαν σε όλα τα επίπεδα αποφάσεων και νοοτροπίας σε αρνητικές αποφάσεις για τη μετατροπή των συμβάσεων των καθηγητών των Δημοτικών Ωδείων και Μουσικών Σχολών σε αορίστου χρόνου, πως έχουν συμβάλλει στη δημιουργία μιας πληθώρας εργασιακά "μελλοθανάτων" με γνωστή μάλιστα την ημερομηνία εκτέλεσής τους;"
Ο σκοπός της απρόσκοπτης νομής των προνομίων της κομματικής αριστοκρατίας "αγίαζε" τότε τo μέσo της καταδίκης των καθηγητών των Δημοτικών Ωδείων.
Σήμερα, όμως, που οι καθηγητές δοκιμάζονται με τον καθημερινό εφιάλτη της εργασιακής εκτέλεσης μέχρι τον οριστικό εργασιακό τους αφανισμό, οι συνειδήσεις των φυσικών και ηθικών αυτουργών είναι ακόμα ήσυχες;
Η συνείδηση, βέβαια, "κατοικεί" στον εγκέφαλο, ενώ η πολιτική ευθύνη (πολιτική γραμματεία της συνείδησης;) στην Ελλάδα βγάζει πρώτα το παντελόνι της, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση θεσμικού πολιτειακού παράγοντα, προφανώς γιατί οι Έλληνες πολιτικοί τη φιλοξενούν εκεί, εγγεγραμμένη στα μητρώα των "ιερών και οσίων" των γεννητικών οργάνων τους.
Αυτοί που οδήγησαν τα Δημοτικά Ωδεία και το εκπαιδευτικό προσωπικό τους στο σημερινό αδιέξοδο έχουν τουλάχιστον "παντελόνια" για να αναλάβουν τις ευθύνες τους;
Εξήγησαν στους γονείς και τους σπουδαστές το πρόβλημα ή μήπως θα πρέπει να τους θυμίσω για μια ακόμα φορά το σεπτό και πάνσοφο λόγο του Ρωμανού του Μελωδού "Τούτων δε πάντων ου φανερώς λεγομένων, ήρθεν κατόπιν των λόγων έργα πονηρά";
Την περίοδο της μετεμφυλιακής Ελλάδας οι Δήμοι και οι Κοινότητες χρησιμοποιησαν την υποχρεωτική άμισθη εργασία της λεγόμενης αγγαρείας, ως κατάλοιπο των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας του Γερμανικού ναζισμού, εκεί που η εργασία ελευθέρωνε μέχρι θανάτου τον άνθρωπο, με το μνημειώδες σύνθημα "Arbeit macht frei".
Σήμερα η τοπική αυτοδιοίκηση, κάνοντας χρήση της υποκρισίας του μεσαιωνικού Ευρωπαϊκού ελέους, υποβάλλει τους εργαζόμενους στην αθλιότητα του εθελοντισμού, αλλού σιωπηρά και αλλού με υπογραφή δήλωσης αποδοχής της κατάπτυστης αυτής σχέσης, ως αρραβώνα υπόσχεσης ενός πιθανού μελλοντικού εργασιακού γάμου ορισμένου χρόνου.
Εύχομαι οι εργασιακοί αυτοί γάμοι ορισμένου χρόνου να έχουν πραγματοποιηθεί ή να πραγματοποιηθούν σύντομα, κάνοντας άκαιρη αυτή την επιστολή μου, ώστε το εκπαιδευτικό προσωπικό των Δημοτικών Ωδείων της Ελλάδας να εξασφαλίσει μια προσωρινή έστω ανάσα εργασιακού βίου και τα κομματικά συμπεθεριά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να απολαύσουν, με το γαμήλιο εμβατήριο του πολιτικού στρουθοκαμηλισμού, το παραμύθι της ανταποδοτικότητας των Δημοτικών Επιχειρήσεων, σ' έναν πρωτότυπο "Γάμο της Κανά", στον οποίο το εκπαιδευτικό παραγωγικό προσωπικό πένεται με την ανταποδοτικότητα των διδάκτρων, που καταβάλλονται από το υστέρημα των γονέων και η διοικητική αριστοκρατία διασκεδάζει με τη γενναιοδωρία των Δήμων, που παρέχουν πλουσιοπάροχα το υστέρημα του κρατικού προϋπολογισμού, αυτό που σήμερα ονομάζουμε δημόσιο χρέος.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
Μουσικός - Συγγραφέας
1. Τα ΜΕΣΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
2. ΠΕΜ - ΟΤΑ
"Το αστείο με τις συμπτώσεις είναι ότι συμβαίνουν" έγραψε ο Isaak Asimov.
Η περίπτωση, όμως, των καθηγητών ορισμένων Δημοτικών Ωδείων, μεταξύ αυτών και της Βέροιας, δεν πρόκειται για έργο επιστημονικής φαντασίας σαν αυτά του Asimov, αλλά για υπαρκτή "κατάκτηση" της διοικητικής και πολιτικής ηγεσίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που κατόρθωσε να οδηγήσει το εκπαιδευτικό προσωπικό των Δημοτικών Ωδείων από την αξιοπρέπεια της εργασίας στην ευτέλεια του "εργασιακού εθελοντισμού" και τους σπουδαστές από τη σιγουριά της φοίτησης στην εκπαιδευτική αβεβαιότητα.
Η σύμπτωση βρίσκεται στο γεγονός, πως διάβασα τη βδομάδα που πέρασε την αγωνιώδη ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Μουσικών - ΟΤΑ στα Μέσα Επικοινωνίας, μεταξύ αυτών και της Βέροιας, βρισκόμενος στην οδό Rue des Volontaires (Οδος των Εθελοντων) του 15ου arrondissement (διαμερίσματος) του Παρισιού, ένα στενό και ήσυχο δρόμο, στη διασταύρωση του οποίου με τη Rue de Vaugirard βρίσκεται το Institut Pasteur. Εξάλλου ο εθελοντισμός είναι μια πράξη ανιδιοτελούς και σεμνής προσφοράς και όχι τέχνασμα πολιτικών σκοπιμοτήτων για τη διάσωση της πολιτικής υπόστασης των υπευθύνων.
Σκέφτηκα, λοιπόν, να προτείνω στα Δημοτικά Συμβούλια να δώσουν σε μια οδό της πόλης τους το όνομα "Οδός Εθελοντών Καθηγητών του Δημοτικού Ωδείου", τιμώντας το μεγάλο θαύμα, της μετατροπής των Δημοτικών Ωδείων από Εκπαιδευτικά Μουσικά Ιδρύματα σε μια "μοναδικά μοναδική", κατά τον Κορνήλιο Καστοριάδη, παγκόσμια εκπαιδευτική πρωτοτυπία, εκπαιδευτικά ιδρύματα μόνο με διοικητικό και χωρίς εκπαιδευτικό προσωπικό.
Η κατάσταση αυτή ήταν μια αναμενόμενη συνέπεια της πολιτικής ημετερολογίας και ημετεροπρακτικής των πολιτιστικών μοναρχιών των Δημοτικών Επιχειρήσεων, που είχα προβλέψει και καταγγείλει από το 2006 στο βιβλίο μου "ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΑΡΩΔ(Ε)ΙΑ", όπου έγραφα:
"Έχουν, λοιπόν, αναλογισθεί όσοι συνέργησαν σε όλα τα επίπεδα αποφάσεων και νοοτροπίας σε αρνητικές αποφάσεις για τη μετατροπή των συμβάσεων των καθηγητών των Δημοτικών Ωδείων και Μουσικών Σχολών σε αορίστου χρόνου, πως έχουν συμβάλλει στη δημιουργία μιας πληθώρας εργασιακά "μελλοθανάτων" με γνωστή μάλιστα την ημερομηνία εκτέλεσής τους;"
Ο σκοπός της απρόσκοπτης νομής των προνομίων της κομματικής αριστοκρατίας "αγίαζε" τότε τo μέσo της καταδίκης των καθηγητών των Δημοτικών Ωδείων.
Σήμερα, όμως, που οι καθηγητές δοκιμάζονται με τον καθημερινό εφιάλτη της εργασιακής εκτέλεσης μέχρι τον οριστικό εργασιακό τους αφανισμό, οι συνειδήσεις των φυσικών και ηθικών αυτουργών είναι ακόμα ήσυχες;
Η συνείδηση, βέβαια, "κατοικεί" στον εγκέφαλο, ενώ η πολιτική ευθύνη (πολιτική γραμματεία της συνείδησης;) στην Ελλάδα βγάζει πρώτα το παντελόνι της, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση θεσμικού πολιτειακού παράγοντα, προφανώς γιατί οι Έλληνες πολιτικοί τη φιλοξενούν εκεί, εγγεγραμμένη στα μητρώα των "ιερών και οσίων" των γεννητικών οργάνων τους.
Αυτοί που οδήγησαν τα Δημοτικά Ωδεία και το εκπαιδευτικό προσωπικό τους στο σημερινό αδιέξοδο έχουν τουλάχιστον "παντελόνια" για να αναλάβουν τις ευθύνες τους;
Εξήγησαν στους γονείς και τους σπουδαστές το πρόβλημα ή μήπως θα πρέπει να τους θυμίσω για μια ακόμα φορά το σεπτό και πάνσοφο λόγο του Ρωμανού του Μελωδού "Τούτων δε πάντων ου φανερώς λεγομένων, ήρθεν κατόπιν των λόγων έργα πονηρά";
Την περίοδο της μετεμφυλιακής Ελλάδας οι Δήμοι και οι Κοινότητες χρησιμοποιησαν την υποχρεωτική άμισθη εργασία της λεγόμενης αγγαρείας, ως κατάλοιπο των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας του Γερμανικού ναζισμού, εκεί που η εργασία ελευθέρωνε μέχρι θανάτου τον άνθρωπο, με το μνημειώδες σύνθημα "Arbeit macht frei".
Σήμερα η τοπική αυτοδιοίκηση, κάνοντας χρήση της υποκρισίας του μεσαιωνικού Ευρωπαϊκού ελέους, υποβάλλει τους εργαζόμενους στην αθλιότητα του εθελοντισμού, αλλού σιωπηρά και αλλού με υπογραφή δήλωσης αποδοχής της κατάπτυστης αυτής σχέσης, ως αρραβώνα υπόσχεσης ενός πιθανού μελλοντικού εργασιακού γάμου ορισμένου χρόνου.
Εύχομαι οι εργασιακοί αυτοί γάμοι ορισμένου χρόνου να έχουν πραγματοποιηθεί ή να πραγματοποιηθούν σύντομα, κάνοντας άκαιρη αυτή την επιστολή μου, ώστε το εκπαιδευτικό προσωπικό των Δημοτικών Ωδείων της Ελλάδας να εξασφαλίσει μια προσωρινή έστω ανάσα εργασιακού βίου και τα κομματικά συμπεθεριά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να απολαύσουν, με το γαμήλιο εμβατήριο του πολιτικού στρουθοκαμηλισμού, το παραμύθι της ανταποδοτικότητας των Δημοτικών Επιχειρήσεων, σ' έναν πρωτότυπο "Γάμο της Κανά", στον οποίο το εκπαιδευτικό παραγωγικό προσωπικό πένεται με την ανταποδοτικότητα των διδάκτρων, που καταβάλλονται από το υστέρημα των γονέων και η διοικητική αριστοκρατία διασκεδάζει με τη γενναιοδωρία των Δήμων, που παρέχουν πλουσιοπάροχα το υστέρημα του κρατικού προϋπολογισμού, αυτό που σήμερα ονομάζουμε δημόσιο χρέος.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
Μουσικός - Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου