(EΡΑΣΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ)*
FLEURS DU MAL
(ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ)
(Charles Baudelaire)
Η ειδηση επεσε σαν βομβα, που λιγο ελλειψε να επισκιασει το συγχρονο Ολοκαυτωμα του οικονομικου ναζισμου κατα του Κυπριακου Ελληνισμου:
"Ο Πάπας Φραγκίσκος έπλυνε τα πόδια κρατουμένων αλλά και γυναικών κατά την Τελετή του Νιπτήρος" (τα κεφαλαια Τ και Ν ειναι του δημοσιευματος).
Η ειδηση, οπως ειναι διατυπωμενη, αφηνει ορισμενα ερωτηματικα:
1. Δεν γνωριζε ο Αγιος Παπας τη Siemens, που κανει με τα πλυντηρια της το μαυρο Γερμανικο χρημα αορατο;
2. Οι γυναικες, προφανως σηκωνοντας το προπατορικο αμαρτημα και οχι μονο, αφου σηκωνουν και αλλα, ενιοτε ασηκωτα βαρη, πχ οικογενειακα, κλπ, κλπ, εχοντας ορισμενες φορες την εγχρωμη (μπλε, πορτοκαλι, κιτρινη) και φυλετικη αρωγη της φαρμακοβιομηχανιας, τελικα, αντιμετωπιζονται ως πιο αμαρτωλες ακομα και απο τους κρατουμενους, με τη φραση "έπλυνε τα πόδια κρατουμένων αλλά και γυναικών".
"Εσυ γλυκια μου αμαρτια**".
Το δημοσιευμα μου εφερε στο νου ενα περιστατικο του παρελθοντος.
Ταξιδευα απο το εξωτερικο για τη Θεσσαλονικη μεσω Αθηνων.
Στην πτηση απο την Αθηνα για τη Θεσσαλονικη επιβιβαστηκε στο αεροπλανο ενα ντουεττο ροδαλου και καρδαμωμενου ιερωμενου και σει(υ)ναμενο και κουναμενο μειρακιο, που αφυπνησε την πονηρία του διαλογισμου μου, φερνοντας στη μνημη μου και την υμνογραφικη νουθεσια
"γρηγορειτε και προσευχεσθε, ινα μη εισελθετε εις πειρασμον, το μεν πνευμα προθυμον, η δε σαρξ ασθενης", που ο ιερωμενος εκανε πραξη, αεροπορικως γρηγορωντας.
Στη Θεσσαλονικη με υποδεχτηκε φιλος με εκκλησιαστικες διεισδυσεις, που κατα συμπτωση γνωριζε και τον ιερωμενο.
Μετα τις αναλογες συστασεις, ο ιερωμενος ρωτησε "Δημητριε, ειστε και εσεις του εκκλησιαστικου κυκλωματος;" και πηρε την απληρωτη απαντηση μου "οχι Αγιε και παρα το οτι εχω πολλες γνωριμιες στο εκκλησιαστικο κυκλωμα, που μπορουν να μ' εξασφαλισουν ρετιρε στον παραδεισο με θεα τη θαλασσα, θα προτιμησω να παω στην κολαση".
Ο ιερωμενος μπροστα στο εγκλημα της εθελουσιας αρνησης μου (αντιρρησιας συνειδησης) του παραδεισου, κατι σαν τις εθελουσιες εξοδους της ναζιστικης τροικανης δημοκρατιας, η οποια προσβαλλει εκ της συνωνυμιας και συναριθμιας ακομα και την τριαδικη μεσοσκελιαια θεοτητα, ρωτησε απορωντας, "γιατι επιλεγετε την κολαση Δημητριε;".
Η απαντηση μου στο πλαισιο του διαλεκτικου μεταφυσικου υλισμου κλονισε τη δογματικη υποσταση του ιερωμενου, "γιατι δεν σκοπευω Αγιε να πληξω απο αηδια στην αιωνιοτητα του παραδεισου, αναμεσα στις μακροφορουσες και λιβανοβρωμουσες παρθενες της εκκλησιας και τα αφυλα ταγματα των αγγελων, αλλα να απολαυσω στην κολαση τους ηχους και τα αρωματα*** και οχι μονο των θεσπεσιων θηλυκων, που στον εγκοσμιο βιο τους ηταν αμαρτωλα".
(Χρησιμοποιω το ουδετερο "το θηλυκο" για λογους θηλυφρονιας, οπως θα ελεγε και ο Ροΐδης "θηλυφρονες", ευρωπεικως "φεμινιστες").
Ο ιερωμενος αναυδος μονολογησε, "αυτο ειναι μια αποψη περι παραδεισου και κολασεως, που δεν ειχα σκεφτει".
Μα που να τη σκεφτει ο χριστιανος, οταν ειχε διπλα του τον κρεμαστο, κατα συνεπεια και κουνιστο, κηπο της Βαβυλωνας!
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΟΜΠΩΝ
* Κατα το Prolétaires de tous les pays, unissez vous (Προλεταριοι ολων των χωρων, ενωθειτε) απο το Καμμουνιστικο Μανιφεστο των Marx και Engels.
** Τραγουδι του Αποστολου Καλδαρα:
"Συ μου χαραξες πορεια,
εσυ γλυκια, εσυ γλυκια μου αμαρτια".
*** Πως να μη σκεφτω, εγω ο πληρης αμαρτωλων ημερων, τη φραση "Les sons et les parfums tournent dans l'air du soir" (Οι ηχοι και τα αρωματα τριγυριζουν στον αερα του βραδυνου) απο το ποιημα του Charles Baudelaire Harmonie du soir**** - Αρμονια του βραδυνου - απο τα
Fleurs du mal (Ανθη του κακου) και το Carnal Flower (Σαρκικο λουλουδι) με το μεθυστικο αρωμα της Μεξικανικης τουμπεροζα (tuberose ή tuberosa, εκ της τρομπετας εκ σχηματος ανθους ορμωμενο), συμβολο του επικινδυνου ερωτα και της φιληδονιας, αρωματοποιον ποιημα του Frédéric Malle των Editions de Parfumes, στο μικρο δρομακι Rue du Mont Thabor, παραλληλο της Saint-Honoré.
Οσες πιστες απελθετε και απιστες προσελθετε, αφου εχετε ηδη τη διευθυνση, Rue du Mont Thabor.
Οσο για τον αριθμο 21 δεν θα ηταν τοσο απαραιτητο να σας τον αποκαλυψω, γιατι ο δρομος ειναι τοσο μικρος, οσο και ο συντομος βιος μας, μπροστα στην πληξη της αιωνιοτητας.
Εξαλλου η απολαυση ειναι ενας αεναος αυτοσχεδιασμος για τεσσερα χερια (Ιmprovisation perpétuelle à quatre mains) και δεν χρειαζεται συντεταγμενες.
"Ολα σκληρα σαν τα κοχυλια
μπορεις να τα κρατησεις στην παλαμη σου" (Σεφερης).
**** "HARMONIE dU SOIR
Voici venir les temps où vibrant sur sa
tige
Chaque fleur s'évapore ainsi qu'un
encensoir;
Les sons et les parfums tournent dans
l'air du soir;
Valse mélancolique et langoureux
vertige!
Chaque fleur s'évapore ainsi qu'un
encensoir;
Le violon frémit comme un coeur qu'on
afflige;
Valse mélancolique et langoureux
vertige!
Le ciel est triste et beau comme un
grand reposoir.
Le violon frémit comme un coeur qu'on
afflige,
Un coeur tendre, qui hait le néant vaste
et noir!
Le ciel est triste et beau comme un
grand reposoir;
Le soleil s'est noyé dans son sang qui se
fige.
Un coeur tendre, qui hait le néant vaste
et noir,
Du passé lumineux recueille tout
vestige!
Le soleil s'est noyé dans son sang qui se
fige...
Ton souvenir en moi luit comme un
ostensoir!"
Μεταφραση του αρθρογραφου
ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΒΡΑΔΥΝΟΥ
Να ο καιρος που δονουμενο στα κλαρια
Καθε λουλουδι αναδυεται σαν λιβανιστηρι,
Οι ηχοι και τα αρωματα τριγυριζουν στον αερα του βραδυνου,
Βαλς μελαγχολικο και γλυκια παραζαλη!
Καθε λουλουδι αναδυεται σαν λιβανιστηρι,
Το βιολι ανατριχιαζει σαν καρδια πληγωμενη,
Βαλς μελαγχολικο και γλυκια παραζαλη!
Ο ουρανος ειναι θλιμμενος κι' ομορφος σαν Aγια Πυλη.
Το βιολι ανατριχιαζει σαν καρδια πληγωμενη,
Μια καρδια τρυφερη, που μισει το απεραντο και μαυρο τιποτα!
Ο ουρανος ειναι θλιμμενος κι' ομορφος σαν Αγια Πυλη,
Ο ηλιος ειναι χαμενος μεσα στο πηγμενο αιμα του.
Μια καρδια τρυφερη, που μισει το απεραντο και μαυρο τιποτα,
Απο το φωτεινο παρελθον μαζευει καθε λειψανο!
Ο ηλιος ειναι χαμενος μεσα στο πηγμενο αιμα του...
Η αναμνηση σου μεσα μου φωτιζει σαν αρτοφοριο*****.
***** Ιερο εκκλησιαστικο σκευος, πανω στην Αγια Τραπεζα, στο οποιο φυλασσεται ο Αγιος Αρτος για τη μεταλειψη ασθενων και ετοιμοθανατων****** και για τη λειτουργια των προηγιασμενων.
****** Ο ποιητης, λοιπον, ειναι σαφης, ο ερωτας ειναι η μονη ελπιδα της αιωνιοτητας στο φθαρτο βιο, η ιερα μεταλειψη του.
Και προπαντως δεν τον εβαλαν ακομα χερι ως σταθερη (κινητη και ακινητη) αξια οι επιβητορες της τροικανης δημοκρατιας και της ναζιστικης οικονομιας.
YΓ. Τοσες πολλες παραπομπες και παραπομπες των παραπομπων δεν εχω χρησιμοποιησει ουτε σε δυσνοητα μαθηματικα ή ψυχαναλυτικα μου κειμενα.
Aντιλαμβανεστε, λοιπον, και ζητω τη συγνωμη σας γι' αυτο, ποσο υποληψη τρεφω για το Ελληνικο κοινο να κατανοησει τα "Ρω του Ερωτα" (Ελυτης).
Και, ομως, κατα τον Σεφερη "ο κοσμος ειναι απλος" (Ερωτικος Λογος).
"ροδο της νυχτας περασες, τρικυμισμα πορφυρας
τρικυμισμα της θαλασσας... Ο κοσμος ειναι απλος".
FLEURS DU MAL
(ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ)
(Charles Baudelaire)
Η ειδηση επεσε σαν βομβα, που λιγο ελλειψε να επισκιασει το συγχρονο Ολοκαυτωμα του οικονομικου ναζισμου κατα του Κυπριακου Ελληνισμου:
"Ο Πάπας Φραγκίσκος έπλυνε τα πόδια κρατουμένων αλλά και γυναικών κατά την Τελετή του Νιπτήρος" (τα κεφαλαια Τ και Ν ειναι του δημοσιευματος).
Η ειδηση, οπως ειναι διατυπωμενη, αφηνει ορισμενα ερωτηματικα:
1. Δεν γνωριζε ο Αγιος Παπας τη Siemens, που κανει με τα πλυντηρια της το μαυρο Γερμανικο χρημα αορατο;
2. Οι γυναικες, προφανως σηκωνοντας το προπατορικο αμαρτημα και οχι μονο, αφου σηκωνουν και αλλα, ενιοτε ασηκωτα βαρη, πχ οικογενειακα, κλπ, κλπ, εχοντας ορισμενες φορες την εγχρωμη (μπλε, πορτοκαλι, κιτρινη) και φυλετικη αρωγη της φαρμακοβιομηχανιας, τελικα, αντιμετωπιζονται ως πιο αμαρτωλες ακομα και απο τους κρατουμενους, με τη φραση "έπλυνε τα πόδια κρατουμένων αλλά και γυναικών".
"Εσυ γλυκια μου αμαρτια**".
Το δημοσιευμα μου εφερε στο νου ενα περιστατικο του παρελθοντος.
Ταξιδευα απο το εξωτερικο για τη Θεσσαλονικη μεσω Αθηνων.
Στην πτηση απο την Αθηνα για τη Θεσσαλονικη επιβιβαστηκε στο αεροπλανο ενα ντουεττο ροδαλου και καρδαμωμενου ιερωμενου και σει(υ)ναμενο και κουναμενο μειρακιο, που αφυπνησε την πονηρία του διαλογισμου μου, φερνοντας στη μνημη μου και την υμνογραφικη νουθεσια
"γρηγορειτε και προσευχεσθε, ινα μη εισελθετε εις πειρασμον, το μεν πνευμα προθυμον, η δε σαρξ ασθενης", που ο ιερωμενος εκανε πραξη, αεροπορικως γρηγορωντας.
Στη Θεσσαλονικη με υποδεχτηκε φιλος με εκκλησιαστικες διεισδυσεις, που κατα συμπτωση γνωριζε και τον ιερωμενο.
Μετα τις αναλογες συστασεις, ο ιερωμενος ρωτησε "Δημητριε, ειστε και εσεις του εκκλησιαστικου κυκλωματος;" και πηρε την απληρωτη απαντηση μου "οχι Αγιε και παρα το οτι εχω πολλες γνωριμιες στο εκκλησιαστικο κυκλωμα, που μπορουν να μ' εξασφαλισουν ρετιρε στον παραδεισο με θεα τη θαλασσα, θα προτιμησω να παω στην κολαση".
Ο ιερωμενος μπροστα στο εγκλημα της εθελουσιας αρνησης μου (αντιρρησιας συνειδησης) του παραδεισου, κατι σαν τις εθελουσιες εξοδους της ναζιστικης τροικανης δημοκρατιας, η οποια προσβαλλει εκ της συνωνυμιας και συναριθμιας ακομα και την τριαδικη μεσοσκελιαια θεοτητα, ρωτησε απορωντας, "γιατι επιλεγετε την κολαση Δημητριε;".
Η απαντηση μου στο πλαισιο του διαλεκτικου μεταφυσικου υλισμου κλονισε τη δογματικη υποσταση του ιερωμενου, "γιατι δεν σκοπευω Αγιε να πληξω απο αηδια στην αιωνιοτητα του παραδεισου, αναμεσα στις μακροφορουσες και λιβανοβρωμουσες παρθενες της εκκλησιας και τα αφυλα ταγματα των αγγελων, αλλα να απολαυσω στην κολαση τους ηχους και τα αρωματα*** και οχι μονο των θεσπεσιων θηλυκων, που στον εγκοσμιο βιο τους ηταν αμαρτωλα".
(Χρησιμοποιω το ουδετερο "το θηλυκο" για λογους θηλυφρονιας, οπως θα ελεγε και ο Ροΐδης "θηλυφρονες", ευρωπεικως "φεμινιστες").
Ο ιερωμενος αναυδος μονολογησε, "αυτο ειναι μια αποψη περι παραδεισου και κολασεως, που δεν ειχα σκεφτει".
Μα που να τη σκεφτει ο χριστιανος, οταν ειχε διπλα του τον κρεμαστο, κατα συνεπεια και κουνιστο, κηπο της Βαβυλωνας!
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΟΜΠΩΝ
* Κατα το Prolétaires de tous les pays, unissez vous (Προλεταριοι ολων των χωρων, ενωθειτε) απο το Καμμουνιστικο Μανιφεστο των Marx και Engels.
** Τραγουδι του Αποστολου Καλδαρα:
"Συ μου χαραξες πορεια,
εσυ γλυκια, εσυ γλυκια μου αμαρτια".
*** Πως να μη σκεφτω, εγω ο πληρης αμαρτωλων ημερων, τη φραση "Les sons et les parfums tournent dans l'air du soir" (Οι ηχοι και τα αρωματα τριγυριζουν στον αερα του βραδυνου) απο το ποιημα του Charles Baudelaire Harmonie du soir**** - Αρμονια του βραδυνου - απο τα
Fleurs du mal (Ανθη του κακου) και το Carnal Flower (Σαρκικο λουλουδι) με το μεθυστικο αρωμα της Μεξικανικης τουμπεροζα (tuberose ή tuberosa, εκ της τρομπετας εκ σχηματος ανθους ορμωμενο), συμβολο του επικινδυνου ερωτα και της φιληδονιας, αρωματοποιον ποιημα του Frédéric Malle των Editions de Parfumes, στο μικρο δρομακι Rue du Mont Thabor, παραλληλο της Saint-Honoré.
Οσες πιστες απελθετε και απιστες προσελθετε, αφου εχετε ηδη τη διευθυνση, Rue du Mont Thabor.
Οσο για τον αριθμο 21 δεν θα ηταν τοσο απαραιτητο να σας τον αποκαλυψω, γιατι ο δρομος ειναι τοσο μικρος, οσο και ο συντομος βιος μας, μπροστα στην πληξη της αιωνιοτητας.
Εξαλλου η απολαυση ειναι ενας αεναος αυτοσχεδιασμος για τεσσερα χερια (Ιmprovisation perpétuelle à quatre mains) και δεν χρειαζεται συντεταγμενες.
"Ολα σκληρα σαν τα κοχυλια
μπορεις να τα κρατησεις στην παλαμη σου" (Σεφερης).
**** "HARMONIE dU SOIR
Voici venir les temps où vibrant sur sa
tige
Chaque fleur s'évapore ainsi qu'un
encensoir;
Les sons et les parfums tournent dans
l'air du soir;
Valse mélancolique et langoureux
vertige!
Chaque fleur s'évapore ainsi qu'un
encensoir;
Le violon frémit comme un coeur qu'on
afflige;
Valse mélancolique et langoureux
vertige!
Le ciel est triste et beau comme un
grand reposoir.
Le violon frémit comme un coeur qu'on
afflige,
Un coeur tendre, qui hait le néant vaste
et noir!
Le ciel est triste et beau comme un
grand reposoir;
Le soleil s'est noyé dans son sang qui se
fige.
Un coeur tendre, qui hait le néant vaste
et noir,
Du passé lumineux recueille tout
vestige!
Le soleil s'est noyé dans son sang qui se
fige...
Ton souvenir en moi luit comme un
ostensoir!"
Μεταφραση του αρθρογραφου
ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΒΡΑΔΥΝΟΥ
Να ο καιρος που δονουμενο στα κλαρια
Καθε λουλουδι αναδυεται σαν λιβανιστηρι,
Οι ηχοι και τα αρωματα τριγυριζουν στον αερα του βραδυνου,
Βαλς μελαγχολικο και γλυκια παραζαλη!
Καθε λουλουδι αναδυεται σαν λιβανιστηρι,
Το βιολι ανατριχιαζει σαν καρδια πληγωμενη,
Βαλς μελαγχολικο και γλυκια παραζαλη!
Ο ουρανος ειναι θλιμμενος κι' ομορφος σαν Aγια Πυλη.
Το βιολι ανατριχιαζει σαν καρδια πληγωμενη,
Μια καρδια τρυφερη, που μισει το απεραντο και μαυρο τιποτα!
Ο ουρανος ειναι θλιμμενος κι' ομορφος σαν Αγια Πυλη,
Ο ηλιος ειναι χαμενος μεσα στο πηγμενο αιμα του.
Μια καρδια τρυφερη, που μισει το απεραντο και μαυρο τιποτα,
Απο το φωτεινο παρελθον μαζευει καθε λειψανο!
Ο ηλιος ειναι χαμενος μεσα στο πηγμενο αιμα του...
Η αναμνηση σου μεσα μου φωτιζει σαν αρτοφοριο*****.
***** Ιερο εκκλησιαστικο σκευος, πανω στην Αγια Τραπεζα, στο οποιο φυλασσεται ο Αγιος Αρτος για τη μεταλειψη ασθενων και ετοιμοθανατων****** και για τη λειτουργια των προηγιασμενων.
****** Ο ποιητης, λοιπον, ειναι σαφης, ο ερωτας ειναι η μονη ελπιδα της αιωνιοτητας στο φθαρτο βιο, η ιερα μεταλειψη του.
Και προπαντως δεν τον εβαλαν ακομα χερι ως σταθερη (κινητη και ακινητη) αξια οι επιβητορες της τροικανης δημοκρατιας και της ναζιστικης οικονομιας.
YΓ. Τοσες πολλες παραπομπες και παραπομπες των παραπομπων δεν εχω χρησιμοποιησει ουτε σε δυσνοητα μαθηματικα ή ψυχαναλυτικα μου κειμενα.
Aντιλαμβανεστε, λοιπον, και ζητω τη συγνωμη σας γι' αυτο, ποσο υποληψη τρεφω για το Ελληνικο κοινο να κατανοησει τα "Ρω του Ερωτα" (Ελυτης).
Και, ομως, κατα τον Σεφερη "ο κοσμος ειναι απλος" (Ερωτικος Λογος).
"ροδο της νυχτας περασες, τρικυμισμα πορφυρας
τρικυμισμα της θαλασσας... Ο κοσμος ειναι απλος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου