Κοντευει μισος αιωνας που κυκλοφορησε το βιβλιο του Νικου Δημου "H ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ" και η επικαιροτητα του, ακομα και μονο του τιτλου του, δεν λεει να εξαντληθει.
Φετος η παρουσιαση του προγραμματισμου των μουσικων δραστηριοτητων της περιοδου 2013-2014 στο Παρισι ειναι πληθωρικη, καταλληλη να ανεβασει την πνευματικη libito, που περναει μερες υφεσης και αγωνιας στην κατεχομενη Ελλαδα, με κινδυνο να γινει συστημικη και να επηρεασει και τη βιολογικη libito και τοτε δεν εχουμε παρα να φωναξουμε "δυστυχως επτωχευσαμεν", οταν βρεθουμε μπροστα στην καταρρευση των επενδυτικων εργαλειων των τραπεζων του σπερματος.
Η παρουσιαση του προγραμματισμου στη Salle Pleyel πηρε την ιερουργια μιας ημεριδας, απο τις 11 το πρωι ως τις 5 το απογευμα.
Εξαλλου, η προσκληση, που εχω τη χαρα και την τιμη να δεχομαι καθε χρονο, ηταν για φετος σαφης "... ont l'honneur de vous inviter à une journée portes ouvertes..."
Στις 11 το πρωι η εναρξη, με χρονο για καφε και τις απαραιτητες κοινωνικες και καλλιτεχνικες - πνευματικες σχεσεις, ισως και τα παραπλευρα κερδη των προσωπικων σχεσεων, αφου οι μουσες της Γαλλικης μουσικης δεν διαθετουν τη σεμνοτυφια του ανοργασμικου καλλους αυτων της Ελληνικης, που αναλωνουν τον ερωτισμο τους χαιδευοντας τα πληκτρα του πιανου στα Νυχτερινα του Chopin ή στα Τραγουδια χωρις λογια του Schumann.
Στις 12 το αρχικο ημιωρο καλωσορισμα των Laurent Bayle, Bruno Hamard et Jean-Pierre Le Pavec και στη συνεχεια εικοσαλεπτη moment musical (μουσικη στιγμη).
Για μια ωρα συνεχιση των κοινωνικων, καλλιτεχνικων - πνευματικων και πασης φυσεως "ζυμωσεων" και ακολουθως απο τις δυο και ανα ωρα διαδοχικα οι ημιωρες παρουσιασεις ακολουθουμενες απο εικοσαλεπτες μουσικες στιγμες της Salle Pleyel με τους Laurent Bayle και Emmanuel Hondré, της Orchestre de Paris με τους Paavo Järvi και Didier de Cottignies και της Orchestre Philharmonique de Radio France με τον Éric Montalbetti.
Μετα τις 5 και στη συνεχεια το βραδυ, μετα τις 11 (αλιμονο σε οσους εχουν αδεια διωρης εξοδου και οχι αδεια διανυκτερευσης, ας μεινουν καλυτερα στη μουχλα της Ελληνικης κατοχης), το Παρισι εχει τις δικες του χαρές και χάρες, τις Παρισινες στιγμες.
Η αριστερη οχθη (La Rive Gauche) ειναι παντα εκει, στην αριστερη ή για να ειμαι πιο ακριβης, στη νοτια πλευρα του Σηκουανα, γιατι το αριστερα και δεξια ειναι εννοιες σχετικες και εξαρτωνται απο τον προσανατολισμο του παρατηρητη.
Εδω τοσα χρονια τοσοι ηλιθιοι πιστευαν πως το ΠαΣοΚ ειναι κομμα αριστερο.
Ευτυχως, δεν ημουν ενας απο αυτους και "αμα τη εμφανισει του", για να χρησιμοποιησω μια επικαιρη νομισματικη ορολογια, στην πολιτικη πιστη, το χαρακτηρισα ως ακροδεξιο.
Η πνευματικη ιερουργια θα συνεχιστει σε λιγες μερες με την παρουσιαση του προγραμματισμου της Cité de la musique.
Τετοιου ειδους διαδοχικα γεγονοτα στην Ελλαδα ειναι μονο τα κομματικα συνεδρια** και οι αλλεπαλληλες συναντησεις των εκτελεστων της κατοχικης τροικα με τους ντοπιους συνεργατες τους για την εξοντωση του Ελληνικου λαου.
* Απο το γνωστο Γαλλικο τραγουδι "Sous le ciel de Paris s'envole une chanson" (Κατω απο τον ουρανο του Παρισιου φτερουγιζει ενα τραγουδι)
** Καποτε τα κομματικα συνεδρια τα χαρακτηρισα ως πραξεις ομαδικου πολιτικου αυνανισμου, οπου ικανοποιειται μονο ο αρχηγος και οι υπολοιποι μενουν με τον π@@τσο στα χερια.
Φετος η παρουσιαση του προγραμματισμου των μουσικων δραστηριοτητων της περιοδου 2013-2014 στο Παρισι ειναι πληθωρικη, καταλληλη να ανεβασει την πνευματικη libito, που περναει μερες υφεσης και αγωνιας στην κατεχομενη Ελλαδα, με κινδυνο να γινει συστημικη και να επηρεασει και τη βιολογικη libito και τοτε δεν εχουμε παρα να φωναξουμε "δυστυχως επτωχευσαμεν", οταν βρεθουμε μπροστα στην καταρρευση των επενδυτικων εργαλειων των τραπεζων του σπερματος.
Η παρουσιαση του προγραμματισμου στη Salle Pleyel πηρε την ιερουργια μιας ημεριδας, απο τις 11 το πρωι ως τις 5 το απογευμα.
Εξαλλου, η προσκληση, που εχω τη χαρα και την τιμη να δεχομαι καθε χρονο, ηταν για φετος σαφης "... ont l'honneur de vous inviter à une journée portes ouvertes..."
Στις 11 το πρωι η εναρξη, με χρονο για καφε και τις απαραιτητες κοινωνικες και καλλιτεχνικες - πνευματικες σχεσεις, ισως και τα παραπλευρα κερδη των προσωπικων σχεσεων, αφου οι μουσες της Γαλλικης μουσικης δεν διαθετουν τη σεμνοτυφια του ανοργασμικου καλλους αυτων της Ελληνικης, που αναλωνουν τον ερωτισμο τους χαιδευοντας τα πληκτρα του πιανου στα Νυχτερινα του Chopin ή στα Τραγουδια χωρις λογια του Schumann.
Στις 12 το αρχικο ημιωρο καλωσορισμα των Laurent Bayle, Bruno Hamard et Jean-Pierre Le Pavec και στη συνεχεια εικοσαλεπτη moment musical (μουσικη στιγμη).
Για μια ωρα συνεχιση των κοινωνικων, καλλιτεχνικων - πνευματικων και πασης φυσεως "ζυμωσεων" και ακολουθως απο τις δυο και ανα ωρα διαδοχικα οι ημιωρες παρουσιασεις ακολουθουμενες απο εικοσαλεπτες μουσικες στιγμες της Salle Pleyel με τους Laurent Bayle και Emmanuel Hondré, της Orchestre de Paris με τους Paavo Järvi και Didier de Cottignies και της Orchestre Philharmonique de Radio France με τον Éric Montalbetti.
Μετα τις 5 και στη συνεχεια το βραδυ, μετα τις 11 (αλιμονο σε οσους εχουν αδεια διωρης εξοδου και οχι αδεια διανυκτερευσης, ας μεινουν καλυτερα στη μουχλα της Ελληνικης κατοχης), το Παρισι εχει τις δικες του χαρές και χάρες, τις Παρισινες στιγμες.
Η αριστερη οχθη (La Rive Gauche) ειναι παντα εκει, στην αριστερη ή για να ειμαι πιο ακριβης, στη νοτια πλευρα του Σηκουανα, γιατι το αριστερα και δεξια ειναι εννοιες σχετικες και εξαρτωνται απο τον προσανατολισμο του παρατηρητη.
Εδω τοσα χρονια τοσοι ηλιθιοι πιστευαν πως το ΠαΣοΚ ειναι κομμα αριστερο.
Ευτυχως, δεν ημουν ενας απο αυτους και "αμα τη εμφανισει του", για να χρησιμοποιησω μια επικαιρη νομισματικη ορολογια, στην πολιτικη πιστη, το χαρακτηρισα ως ακροδεξιο.
Η πνευματικη ιερουργια θα συνεχιστει σε λιγες μερες με την παρουσιαση του προγραμματισμου της Cité de la musique.
Τετοιου ειδους διαδοχικα γεγονοτα στην Ελλαδα ειναι μονο τα κομματικα συνεδρια** και οι αλλεπαλληλες συναντησεις των εκτελεστων της κατοχικης τροικα με τους ντοπιους συνεργατες τους για την εξοντωση του Ελληνικου λαου.
* Απο το γνωστο Γαλλικο τραγουδι "Sous le ciel de Paris s'envole une chanson" (Κατω απο τον ουρανο του Παρισιου φτερουγιζει ενα τραγουδι)
** Καποτε τα κομματικα συνεδρια τα χαρακτηρισα ως πραξεις ομαδικου πολιτικου αυνανισμου, οπου ικανοποιειται μονο ο αρχηγος και οι υπολοιποι μενουν με τον π@@τσο στα χερια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου