Οπως καθε χρονο, ετσι και φετος, το Μαρτιο μηνα, τον πρωτο της ανοιξης, πηρα τις προσκλησεις των πολιτιστικων αρχων της Γαλλιας (υπουργος πολιτισμου, διοικητικες και καλλιτεχνικες αρχες των μουσικων ιδρυματων) και του δημαρχου του Παρισιου να παραστω στις παρουσιασεις του ετησιου προγραμματισμου των δραστηριοτητων τους.
Η Ευρωπη δημιουργει και η Ελλαδα αργοπεθαινει, παρασερνοντας στο θανατο και την Κυπρο..., για να σωθουν στην επουρανια βασιλεια του καπιταλισμου, δεμενες πισθαγκωνα με τα τραπεζογραμματια του χρηματοπιστωτικου φασισμου και του οικονομικου ναζισμου.
Καθε φορα που δεχομαι τις προσκλησεις αυτες, με απαγοητευση θυμαμαι το γεγονος, πως για 25 χρονια ημουν καλλιτεχνικος διευθυντης σε δημοτικο ωδειο και δεν κληθηκα ποτε, ουτε καν ως θεσμικο προσωπο και οχι ως ατομο, απο τις αρχες του πολιτιστικου φορεα, στον οποιο ανηκε και το ωδειο, να παραστω σε καποια εκδηλωση του.
Αλλο, βεβαια, η πνευματικη ανασα, λεπτοτητα και ευγενεια του Παρισιου και αλλο η ασφυξια, η βαρβαροτητα και η απρεπεια της κομματικης φορμολης των ταριχευμενων μανδαρινων της τοπικης αυτοδιοικησης και πασης διοικησης της Ελλαδας.
ΥΓ. Η οικονομικη κριση, δυστυχως, ανετρεψε - δεν θελω να σκεφτω τη λεξη ματαιωσε, γιατι θα ματαιωνε και την αναγκαιοτητα της υπαρξης μου - τον προγραμματισμο μου να βρισκομαι σημερα μονιμα εγκατεστημενος στο Παρισι.
Η ασφυξια στην Ελλαδα ειναι θανατηφορα και η πνευματικη μοναξια εξοντωτικη, φερνοντας συχνα στο νου το στιχο του Καρυωτακη:
""Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"",
συμπληρωνοντας εγω, αν υπαρχει τελικα λογος να υπαρχεις.
Η Ευρωπη δημιουργει και η Ελλαδα αργοπεθαινει, παρασερνοντας στο θανατο και την Κυπρο..., για να σωθουν στην επουρανια βασιλεια του καπιταλισμου, δεμενες πισθαγκωνα με τα τραπεζογραμματια του χρηματοπιστωτικου φασισμου και του οικονομικου ναζισμου.
Καθε φορα που δεχομαι τις προσκλησεις αυτες, με απαγοητευση θυμαμαι το γεγονος, πως για 25 χρονια ημουν καλλιτεχνικος διευθυντης σε δημοτικο ωδειο και δεν κληθηκα ποτε, ουτε καν ως θεσμικο προσωπο και οχι ως ατομο, απο τις αρχες του πολιτιστικου φορεα, στον οποιο ανηκε και το ωδειο, να παραστω σε καποια εκδηλωση του.
Αλλο, βεβαια, η πνευματικη ανασα, λεπτοτητα και ευγενεια του Παρισιου και αλλο η ασφυξια, η βαρβαροτητα και η απρεπεια της κομματικης φορμολης των ταριχευμενων μανδαρινων της τοπικης αυτοδιοικησης και πασης διοικησης της Ελλαδας.
ΥΓ. Η οικονομικη κριση, δυστυχως, ανετρεψε - δεν θελω να σκεφτω τη λεξη ματαιωσε, γιατι θα ματαιωνε και την αναγκαιοτητα της υπαρξης μου - τον προγραμματισμο μου να βρισκομαι σημερα μονιμα εγκατεστημενος στο Παρισι.
Η ασφυξια στην Ελλαδα ειναι θανατηφορα και η πνευματικη μοναξια εξοντωτικη, φερνοντας συχνα στο νου το στιχο του Καρυωτακη:
""Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"",
συμπληρωνοντας εγω, αν υπαρχει τελικα λογος να υπαρχεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου