100Η ΑΝΟΙΞΗ
ΤΗΣ
ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
ΚΑΙ
Η ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ
Σε μια στιγμη εσωτερικης προσωπικης αποτιμησης καποιων στιγμων απο τη μουσικη ζωη τον τελευταιο καιρο στο Παρισι, που δεν ειχα σκοπο να σχολιασω, πηρα το ηλεκτρονικο μηνυμα φιλης, με το οποιο μου διαβιβαζε το σχολιο - ρεπορταζ της Ιωαννας Μπλατσου, σχετικα με την παρουσιαση του προγραμματος του Ελληνικου Φεστιβαλ, που απο τοπικο Φεστιβαλ Αθηνων με διεθνη ακτινοβολια εθνικοποιηθηκε ως Ελληνικο Φεστιβαλ για να ευτελισθει, ευτελιζοντας ταυτοχρονα και τη χωρα.
Εξαλλου, οπως γραφει η Ιωαννα Μπλατσου, τη δυστυχια του ευτελισμου την εξεφρασε "καθ' υλην αρμοδιος" με τη δηλωση "ειμαι Προϊσταμενος της Γενικης Γραμματειας Πολιτισμου, δυστυχως".
Διαφωνωντας με τα κεφαλαια γραμματα της σχολιογραφου, ιδιαιτερα αυτο της λεξης "Προϊσταμενος", μετεωριζομαι στην αποτιμηση της ισοδυναμιας της δυστυχιας, μεταξυ του "καθ' υλην αρμοδιου" και του Ελληνισμου.
Η Αντιαμερικανικη ιδεολογικη μου υποσταση και η Ευρωπαικη μουσικη μου κουλτουρα δεν μου επετρεψαν να αποδεχτω τεχνοτροπιες, οπως ο μινιμαλισμος.
Τωρα, ομως, που η ναζιστικη Ευρωπη ειναι ο Μεγαλος Εχθρος, αρχισα να βλεπω με συμπαθεια τον Αμερικανικο ερασιτεχνισμο, αυτον που πριν μερικα χρονια ειχε εντοπισει στο εργο του Charles Ives ο πνευματικος μας ηγετης Pierre Boulez, με αποτελεσμα ο Υπερατλαντικος Ιησουιτισμος να ρηξει στην πυρα το εργο του μεγαλου μας δασκαλου της μουσικης πρωτοποριας.
Βεβαια, ποτε δεν υποτιμησα εργα του μινιμαλισμου με ιδεολογικο υποβαθρο και μουσικο ενδιαφερον, οπως η οπερα Satyagraha του Philip Glass, που προβαλλει τη ζωη του Gandhi, μεσα απο τρεις πραξεις, που η καθε μια αναφερεται και σε μια πνευματικη φυσιογνωμια, των Leo Tolstoy, Rabindranath Tagore και Martin Luther King, οι οπερες Nixon in China και Τhe Death of Klinghoffer, η τελευταια βασισμενη στην υποθεση της πειρατιας απο τους Παλαιστινιους του πλοιου Achille Lauro και η οπερα - ορατοριο της Γεννησης El Niño του John Adams, που η πρεμιερα της δοθηκε το 2000 στο Παρισι.
Απομονωνω, λοιπον, δυο μουσικες στιγμες της τελευταιας εβδομαδας του Μαρτιου στο Παρισι.
Δυο μουσικες στιγμες που αποκλινουν απο τον Ευρωπαικο μουσικο λογιωτατισμο και σιγουρα φαινονται ως παραφωνια στον εναρμονισμενο χρηματοπιστωτικο φασισμο της χωρας μας, που "ανοιξε απο παντου ξετρελαμενα στοματα η ασχημια (του) που ενεδρευει να με (μας) καταβροχθισει" (Ρενα Χατζιδακη, Μαρινα: Κατασταση Πολιορκιας).
Στις 23 Μαρτιου παρουσιαστηκε στο Παρισι το Πασχαλινο ορατοριο Τhe Gospel According to the Other Mary του John Adams σε λιμπρετο και σκηνοθεσια του Peter Sellars, για συμφωνικη ορχηστρα, χορωδια, σολιστες και χορευτες, με τη Φιλαρμονικη Ορχηστρα του Los Angeles υπο την διευθυνση του Gustavo Dudamel.
Αξιζει να σημειωθει πως το ορατοριο αυτο αποτελει μια διαπολιστισμικη παραγγελια των Los Angeles Philharmonic Association, Lincoln Center, Barbican Centre, Festival de Lucerne, ZaterdagMatinee και της Cité de la musique - Salle Pleyel.
Τα Γαλλικα μεσα της επικοινωνιας, ευτυχως απαλλαγμενα απο Μπαμπογιαννηδες, εγραψαν πως το Lincoln Center μετακομισε στο Παρισι.
Ενας Αμερικανος, λοιπον, στο Παρισι, για να θυμηθουμε τον George Gershwin.
Οταν συνδυαζω Παρισι και Gershwin σκεφτομαι το περιστατικο κατα το οποιο ο Gershwin ζητησε να μαθητευσει στον Ravel, οταν ο τελευταιος επισκεφτηκε τις ΗΠΑ και ο Ravel του απαντησε "εισαι ενας καλος Gershwin, γιατι θελεις να γινεις ενας κακος Ravel".
Η δευτερη μουσικη στιγμη, στον ιδιο χωρο με την πρωτη, στη Salle Pleyel, με την opéra - vidéo La Chute de Fukuyama και υποτιτλο Une passion américaine του Grégoire Hetzel, σε λιμπρετο και βιντεο του Camille de Toledo, με την Οrchestre Philharmonique de Radio France υπο την διευθυνση του Daniel Harding.
Ο Grégoire Hetzel ειναι γνωστος, κυριως, για τη μουσικη του για τον κινηματογραφο και η τωρινη του οπερα γραφτηκε αναμεσα στο 2008 και 2012 υστερα απο παραγγελια της Γαλλικης Ραδιοφωνιας (Radio France) και με τη στηριξη διαφορων χορηγων.
Ειναι γραμμενη σε εξι γλωσσες (Αγγλικα, Ιταλικα, Γερμανικα, Αραβικα, Γαλλικα και Γιαπωνεζικα) με Γαλλικο υποτιτλισμο, για τεσσερις σολιστες (βαρυτονος: Francis Fukuyama, μετζο σοπρανο: Πυθια, τενορος: Γερμανος φοιτητης στο Αμβουργο, εμπνευσμενος του Mounir al-Motassadeq, μελους της al-Qaeda με συμμετοχη στην επιθεση της 11ης Σεπτεμβριου του 2001 στις ΗΠΑ και Janitor, τεχνικος του αεροδρομιου Malpensa και σοπρανο: αεροσυνοδος), φωνητικο συνολο (επιβατες και δημοσιογραφοι) και ορχηστρα.
Το Αμερικανικο Παθος (Une passion américaine) η επιθεση της al-Qaeda στις ΗΠΑ, που παρεσυρε στη πτωση μαζι με τους διδυμους πυργους του Διεθνους Κεντρου του Εμποριου και την ευφορια του νεοφιλελευθερισμου.
Στην οπερα χρησιμοποιουνται κειμενα του Francis Fukuyama, οικονομολογου και συμβουλου του προεδρου των ΗΠΑ George Bush, απο τους κυριους εκφραστες της θεωριας της "επαναστασης" του Νεοσυντηρητισμου, που εκφραστηκε κυριως στο εργο του The End of History and the Last Man (Το Τελος της Ιστοριας και ο Τελευταιος Ανθρωπος).
Στο εργο αυτο βλεπει το τελος της ιστοριας μεσα μεσα απο τον Δημοκρατικο Νεοφιλελευθερισμο μετα το τελος του Ψυχρου Πολεμου και τη πτωση του τειχους του Βερολινου το 1989.
Βεβαια, η επιθεση της al-Qaeda στις 11 Σεπτεμβριου του 2001 στις ΗΠΑ, διεψευσε τις δημοκρατικες παραισθησεις του Fukuyama, ενω η ναζιστικη οικονομικη ηγεμονια της Γερμανιας δικαιωσε αυτους που κατασκευασαν το τειχος του Βερολινου.
Παρουσιαζοντας τις καταστροφικες συνεπειες του διαστροφικου μιγματος του νεοφιλελευθερισμου και του οικονομικου ναζισμου στη χωρα μας, ηταν πολυ ευκολο να αναδειξω το συγχρονο ανθρωπιστικο εγκλημα τους στην Ελλαδα και στο σημειο αυτο δεν παρελειψα να θυμηθω και να βιωσω ενα περιστατικο που κληρονομησα απο αφηγησεις του πατερα μου, κρατουμενου στα κεντρα του εθνικου Γερμανικου πολιτισμου, τα στρατοπεδα συγκεντρωσης.
Οταν μετα δυο χρονια κρατησης και βασανιστηριων οι Ελληνες πολιτικοι κρατουμενοι επεστρεψαν με πλοιο στην Ελλαδα, τους υποδεχτηκε στο λιμανι του Πειραια ο Ξενιος αστυνομικος Ζευς με την δεουσα βαρβαροτητα της εγκολπιας φιλοξενιας.
Ευτυχως τα παιδια του Πειραια, οι λιμενεργατες, μπηκαν στη μεση και τους εσωσαν.
Την ιδια μερα ο πατερας μου με φιλο του επισκεφτηκαν Αθηναικο κινηματογραφο, που αναμεσα στα αλλα προβαλε "αθωα" επικαιρα απο τα Γερμανικα στρατοπεδα συγκεντρωσης, γεγονος που εκανε τους δυο φιλους να γελασουν ηχηρα, εισπραττοντας την παρατηρηση των παρακαθημενων τους "καλα δεν σας συγκινει αυτο που βλεπετε;" για να απαντησουν "μα εμεις ζησαμε αυτο που εσεις δεν βλεπετε".
Καπως ετσι αισθανθηκα κι εγω, ως κρατουμενος στο στρατοπεδο συγκεντρωσης του ευρω, μπροστα στα αδιεξοδα των διλημματων του νεοσυντηρητισμου και του νεοφιλελευθερισμου, που στο τελος επιβαλλονται ως θεσφατα με το φασισμο της χρηματοπιστωτικης βιας.
Η φετεινη ανοιξη στο Παρισι εχει μια ιδιαιτεροτητα.
Ειναι η εκατοστη ανοιξη της Ιεροτελεστειας της Ανοιξης (Le Sacre du Printemps) του Igor Stravinsky, του μπαλετου, που πρωτοπαρουσιαστηκε στο Théâtre des Champs - Elysées στις 29 Μαΐου του 1913, μεταφεροντας τη μαγεια της παγανιστικης Ανατολης στη Δυση, μεσα απο την πολυχρωμια του πολυρρυθμικου αρχεγονισμου και την πολυτροπικοτητα μιας μουσικης γλωσσας, που για εναν ολοκληρο αιωνα διατηρει τη φρεσκαδα της πρωτοποριας αναλλοιωτη.
Φετος, λοιπον, το Παρισι γιορταζοντας τα εκατο χρονια του ιστορικου εργου Le Sacre du Printemps του Igor Stravinsky, προσφερει μια πανδαισια αφιερωματων, αναμεσα στα οποια επισημαινω τα παρακατω:
Τις τρεις βραδιες 29, 30 και 31 Μαΐου στο Théâtre des Champs - Elysées, που το μπαλετο και η ορχηστρα του Θεατρου Mariinski υπο την διευθυνση του Gergiev θα παρουσιασουν καθε βραδυ απο δυο ιστορικες χορογραφιες της Ιεροτελεστειας της Ανοιξης, απο την αρχικη του Nijinslki ως τη νεα της Sasha Walz.
Επισης, τις ιδιες μερες και ωρες, που εδω θα αηδιαζουμε με τους μνημονιοτρουβαδουρους και μνημονιοτρουβερους των Mega Circus και Sky Land, το καναλι Mezzo Télévision θα μεταδιδει τις πεντε ιστορικες χορογραφιες της Ιεροτελεστειας της Ανοιξης:
Στις 3 Μαΐου τη χορογραφια του Nijinski, με το μπαλετο και την ορχηστρα του Θεατρου Mariinski.
Στις 9 Μαΐου τη χορογραφια του Béjart, με το μπαλετο της Lausanne.
Στις 17 Μαΐου τη χορογραφια της Delente, με την Compagnie Maryse Delente.
Στις 24 Μαΐου τη χορογραφια του Scholz, με το μπαλετο και ορχηστρα του Gewandhaus της Leipzig.
Στις 31 Μαΐου τη χορογραφια του Gallotta, με το Théâtre de Chaillot.
Υστερα απο ολα αυτα τα Παρισινα νεα, προσπαθω να κατανοησω τη δηλωση του "καθ' υλην αρμοδιου", οπως μεταφερεται σε εισαγωγικα στο σχολιο - ρεπορταζ της Ιωαννας Μπλατσου "να κανουμε την πολιτικη εργο τεχνης".
Μα η Ελληνικη πολιτικη ειναι ηδη εργο τεχνης, μια τραγωδια με ολα τα χαρακτηριστικα της Αριστοτελικης πληροτητας, ως "... μιμησις πραξεως σπουδαιας και τελειας, μεγεθος εχουσης, ηδυσμενω λογω, χωρις εκαστω των ειδων εν τοις μοριοις, δρωντων και ου δι’ απαγγελιας, δι’ ελεου και φοβου περαινουσα την των τοιουτων παθηματων καθαρσιν".
Η Ελληνικη πολιτικη ειναι μια τραγωδια, που "δεν χρειαζεται το αιμα και το θανατο, αλλα μονο τη μεγαλειωδη θλιψη, που αποτελει την διασκεδαση της" (Jean Racine).
ΤΗΣ
ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
ΚΑΙ
Η ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ
Σε μια στιγμη εσωτερικης προσωπικης αποτιμησης καποιων στιγμων απο τη μουσικη ζωη τον τελευταιο καιρο στο Παρισι, που δεν ειχα σκοπο να σχολιασω, πηρα το ηλεκτρονικο μηνυμα φιλης, με το οποιο μου διαβιβαζε το σχολιο - ρεπορταζ της Ιωαννας Μπλατσου, σχετικα με την παρουσιαση του προγραμματος του Ελληνικου Φεστιβαλ, που απο τοπικο Φεστιβαλ Αθηνων με διεθνη ακτινοβολια εθνικοποιηθηκε ως Ελληνικο Φεστιβαλ για να ευτελισθει, ευτελιζοντας ταυτοχρονα και τη χωρα.
Εξαλλου, οπως γραφει η Ιωαννα Μπλατσου, τη δυστυχια του ευτελισμου την εξεφρασε "καθ' υλην αρμοδιος" με τη δηλωση "ειμαι Προϊσταμενος της Γενικης Γραμματειας Πολιτισμου, δυστυχως".
Διαφωνωντας με τα κεφαλαια γραμματα της σχολιογραφου, ιδιαιτερα αυτο της λεξης "Προϊσταμενος", μετεωριζομαι στην αποτιμηση της ισοδυναμιας της δυστυχιας, μεταξυ του "καθ' υλην αρμοδιου" και του Ελληνισμου.
Η Αντιαμερικανικη ιδεολογικη μου υποσταση και η Ευρωπαικη μουσικη μου κουλτουρα δεν μου επετρεψαν να αποδεχτω τεχνοτροπιες, οπως ο μινιμαλισμος.
Τωρα, ομως, που η ναζιστικη Ευρωπη ειναι ο Μεγαλος Εχθρος, αρχισα να βλεπω με συμπαθεια τον Αμερικανικο ερασιτεχνισμο, αυτον που πριν μερικα χρονια ειχε εντοπισει στο εργο του Charles Ives ο πνευματικος μας ηγετης Pierre Boulez, με αποτελεσμα ο Υπερατλαντικος Ιησουιτισμος να ρηξει στην πυρα το εργο του μεγαλου μας δασκαλου της μουσικης πρωτοποριας.
Βεβαια, ποτε δεν υποτιμησα εργα του μινιμαλισμου με ιδεολογικο υποβαθρο και μουσικο ενδιαφερον, οπως η οπερα Satyagraha του Philip Glass, που προβαλλει τη ζωη του Gandhi, μεσα απο τρεις πραξεις, που η καθε μια αναφερεται και σε μια πνευματικη φυσιογνωμια, των Leo Tolstoy, Rabindranath Tagore και Martin Luther King, οι οπερες Nixon in China και Τhe Death of Klinghoffer, η τελευταια βασισμενη στην υποθεση της πειρατιας απο τους Παλαιστινιους του πλοιου Achille Lauro και η οπερα - ορατοριο της Γεννησης El Niño του John Adams, που η πρεμιερα της δοθηκε το 2000 στο Παρισι.
Απομονωνω, λοιπον, δυο μουσικες στιγμες της τελευταιας εβδομαδας του Μαρτιου στο Παρισι.
Δυο μουσικες στιγμες που αποκλινουν απο τον Ευρωπαικο μουσικο λογιωτατισμο και σιγουρα φαινονται ως παραφωνια στον εναρμονισμενο χρηματοπιστωτικο φασισμο της χωρας μας, που "ανοιξε απο παντου ξετρελαμενα στοματα η ασχημια (του) που ενεδρευει να με (μας) καταβροχθισει" (Ρενα Χατζιδακη, Μαρινα: Κατασταση Πολιορκιας).
Στις 23 Μαρτιου παρουσιαστηκε στο Παρισι το Πασχαλινο ορατοριο Τhe Gospel According to the Other Mary του John Adams σε λιμπρετο και σκηνοθεσια του Peter Sellars, για συμφωνικη ορχηστρα, χορωδια, σολιστες και χορευτες, με τη Φιλαρμονικη Ορχηστρα του Los Angeles υπο την διευθυνση του Gustavo Dudamel.
Αξιζει να σημειωθει πως το ορατοριο αυτο αποτελει μια διαπολιστισμικη παραγγελια των Los Angeles Philharmonic Association, Lincoln Center, Barbican Centre, Festival de Lucerne, ZaterdagMatinee και της Cité de la musique - Salle Pleyel.
Τα Γαλλικα μεσα της επικοινωνιας, ευτυχως απαλλαγμενα απο Μπαμπογιαννηδες, εγραψαν πως το Lincoln Center μετακομισε στο Παρισι.
Ενας Αμερικανος, λοιπον, στο Παρισι, για να θυμηθουμε τον George Gershwin.
Οταν συνδυαζω Παρισι και Gershwin σκεφτομαι το περιστατικο κατα το οποιο ο Gershwin ζητησε να μαθητευσει στον Ravel, οταν ο τελευταιος επισκεφτηκε τις ΗΠΑ και ο Ravel του απαντησε "εισαι ενας καλος Gershwin, γιατι θελεις να γινεις ενας κακος Ravel".
Η δευτερη μουσικη στιγμη, στον ιδιο χωρο με την πρωτη, στη Salle Pleyel, με την opéra - vidéo La Chute de Fukuyama και υποτιτλο Une passion américaine του Grégoire Hetzel, σε λιμπρετο και βιντεο του Camille de Toledo, με την Οrchestre Philharmonique de Radio France υπο την διευθυνση του Daniel Harding.
Ο Grégoire Hetzel ειναι γνωστος, κυριως, για τη μουσικη του για τον κινηματογραφο και η τωρινη του οπερα γραφτηκε αναμεσα στο 2008 και 2012 υστερα απο παραγγελια της Γαλλικης Ραδιοφωνιας (Radio France) και με τη στηριξη διαφορων χορηγων.
Ειναι γραμμενη σε εξι γλωσσες (Αγγλικα, Ιταλικα, Γερμανικα, Αραβικα, Γαλλικα και Γιαπωνεζικα) με Γαλλικο υποτιτλισμο, για τεσσερις σολιστες (βαρυτονος: Francis Fukuyama, μετζο σοπρανο: Πυθια, τενορος: Γερμανος φοιτητης στο Αμβουργο, εμπνευσμενος του Mounir al-Motassadeq, μελους της al-Qaeda με συμμετοχη στην επιθεση της 11ης Σεπτεμβριου του 2001 στις ΗΠΑ και Janitor, τεχνικος του αεροδρομιου Malpensa και σοπρανο: αεροσυνοδος), φωνητικο συνολο (επιβατες και δημοσιογραφοι) και ορχηστρα.
Το Αμερικανικο Παθος (Une passion américaine) η επιθεση της al-Qaeda στις ΗΠΑ, που παρεσυρε στη πτωση μαζι με τους διδυμους πυργους του Διεθνους Κεντρου του Εμποριου και την ευφορια του νεοφιλελευθερισμου.
Στην οπερα χρησιμοποιουνται κειμενα του Francis Fukuyama, οικονομολογου και συμβουλου του προεδρου των ΗΠΑ George Bush, απο τους κυριους εκφραστες της θεωριας της "επαναστασης" του Νεοσυντηρητισμου, που εκφραστηκε κυριως στο εργο του The End of History and the Last Man (Το Τελος της Ιστοριας και ο Τελευταιος Ανθρωπος).
Στο εργο αυτο βλεπει το τελος της ιστοριας μεσα μεσα απο τον Δημοκρατικο Νεοφιλελευθερισμο μετα το τελος του Ψυχρου Πολεμου και τη πτωση του τειχους του Βερολινου το 1989.
Βεβαια, η επιθεση της al-Qaeda στις 11 Σεπτεμβριου του 2001 στις ΗΠΑ, διεψευσε τις δημοκρατικες παραισθησεις του Fukuyama, ενω η ναζιστικη οικονομικη ηγεμονια της Γερμανιας δικαιωσε αυτους που κατασκευασαν το τειχος του Βερολινου.
Παρουσιαζοντας τις καταστροφικες συνεπειες του διαστροφικου μιγματος του νεοφιλελευθερισμου και του οικονομικου ναζισμου στη χωρα μας, ηταν πολυ ευκολο να αναδειξω το συγχρονο ανθρωπιστικο εγκλημα τους στην Ελλαδα και στο σημειο αυτο δεν παρελειψα να θυμηθω και να βιωσω ενα περιστατικο που κληρονομησα απο αφηγησεις του πατερα μου, κρατουμενου στα κεντρα του εθνικου Γερμανικου πολιτισμου, τα στρατοπεδα συγκεντρωσης.
Οταν μετα δυο χρονια κρατησης και βασανιστηριων οι Ελληνες πολιτικοι κρατουμενοι επεστρεψαν με πλοιο στην Ελλαδα, τους υποδεχτηκε στο λιμανι του Πειραια ο Ξενιος αστυνομικος Ζευς με την δεουσα βαρβαροτητα της εγκολπιας φιλοξενιας.
Ευτυχως τα παιδια του Πειραια, οι λιμενεργατες, μπηκαν στη μεση και τους εσωσαν.
Την ιδια μερα ο πατερας μου με φιλο του επισκεφτηκαν Αθηναικο κινηματογραφο, που αναμεσα στα αλλα προβαλε "αθωα" επικαιρα απο τα Γερμανικα στρατοπεδα συγκεντρωσης, γεγονος που εκανε τους δυο φιλους να γελασουν ηχηρα, εισπραττοντας την παρατηρηση των παρακαθημενων τους "καλα δεν σας συγκινει αυτο που βλεπετε;" για να απαντησουν "μα εμεις ζησαμε αυτο που εσεις δεν βλεπετε".
Καπως ετσι αισθανθηκα κι εγω, ως κρατουμενος στο στρατοπεδο συγκεντρωσης του ευρω, μπροστα στα αδιεξοδα των διλημματων του νεοσυντηρητισμου και του νεοφιλελευθερισμου, που στο τελος επιβαλλονται ως θεσφατα με το φασισμο της χρηματοπιστωτικης βιας.
Η φετεινη ανοιξη στο Παρισι εχει μια ιδιαιτεροτητα.
Ειναι η εκατοστη ανοιξη της Ιεροτελεστειας της Ανοιξης (Le Sacre du Printemps) του Igor Stravinsky, του μπαλετου, που πρωτοπαρουσιαστηκε στο Théâtre des Champs - Elysées στις 29 Μαΐου του 1913, μεταφεροντας τη μαγεια της παγανιστικης Ανατολης στη Δυση, μεσα απο την πολυχρωμια του πολυρρυθμικου αρχεγονισμου και την πολυτροπικοτητα μιας μουσικης γλωσσας, που για εναν ολοκληρο αιωνα διατηρει τη φρεσκαδα της πρωτοποριας αναλλοιωτη.
Φετος, λοιπον, το Παρισι γιορταζοντας τα εκατο χρονια του ιστορικου εργου Le Sacre du Printemps του Igor Stravinsky, προσφερει μια πανδαισια αφιερωματων, αναμεσα στα οποια επισημαινω τα παρακατω:
Τις τρεις βραδιες 29, 30 και 31 Μαΐου στο Théâtre des Champs - Elysées, που το μπαλετο και η ορχηστρα του Θεατρου Mariinski υπο την διευθυνση του Gergiev θα παρουσιασουν καθε βραδυ απο δυο ιστορικες χορογραφιες της Ιεροτελεστειας της Ανοιξης, απο την αρχικη του Nijinslki ως τη νεα της Sasha Walz.
Επισης, τις ιδιες μερες και ωρες, που εδω θα αηδιαζουμε με τους μνημονιοτρουβαδουρους και μνημονιοτρουβερους των Mega Circus και Sky Land, το καναλι Mezzo Télévision θα μεταδιδει τις πεντε ιστορικες χορογραφιες της Ιεροτελεστειας της Ανοιξης:
Στις 3 Μαΐου τη χορογραφια του Nijinski, με το μπαλετο και την ορχηστρα του Θεατρου Mariinski.
Στις 9 Μαΐου τη χορογραφια του Béjart, με το μπαλετο της Lausanne.
Στις 17 Μαΐου τη χορογραφια της Delente, με την Compagnie Maryse Delente.
Στις 24 Μαΐου τη χορογραφια του Scholz, με το μπαλετο και ορχηστρα του Gewandhaus της Leipzig.
Στις 31 Μαΐου τη χορογραφια του Gallotta, με το Théâtre de Chaillot.
Υστερα απο ολα αυτα τα Παρισινα νεα, προσπαθω να κατανοησω τη δηλωση του "καθ' υλην αρμοδιου", οπως μεταφερεται σε εισαγωγικα στο σχολιο - ρεπορταζ της Ιωαννας Μπλατσου "να κανουμε την πολιτικη εργο τεχνης".
Μα η Ελληνικη πολιτικη ειναι ηδη εργο τεχνης, μια τραγωδια με ολα τα χαρακτηριστικα της Αριστοτελικης πληροτητας, ως "... μιμησις πραξεως σπουδαιας και τελειας, μεγεθος εχουσης, ηδυσμενω λογω, χωρις εκαστω των ειδων εν τοις μοριοις, δρωντων και ου δι’ απαγγελιας, δι’ ελεου και φοβου περαινουσα την των τοιουτων παθηματων καθαρσιν".
Η Ελληνικη πολιτικη ειναι μια τραγωδια, που "δεν χρειαζεται το αιμα και το θανατο, αλλα μονο τη μεγαλειωδη θλιψη, που αποτελει την διασκεδαση της" (Jean Racine).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου