BOETHIUS
DE CONSOLATIONE PHILOSOPHIAE
Σημειωση: Για οσους νομισουν, διαβαζοντας την πρωτη λεξη, πως ζητω ΒΟΗΘΕΙΑ να τα βγαλω περα με τις τουριστριες, που επικαλεστηκα σε προηγουμενα σχολια μου, επι των οποιων συνεχιζω αγερωχως και μεχρι τελικης πτωσης, αντικαλβιως (αντιθετα προς το Καλβιο επος και ηθος και παρακαλω οι λεξεις "αντικαλβιως" και "Καλβιο" να διαβαστουν σωστα, γιατι ενας απροσεκτος αναγραμματισμος μπορει να τις εκτρεψει σε πονηρες ατραπους) χωρις αρετην αλλα με τολμην, την προταξη του πολιορκητικου κριου περιξ της υδατινης ταφρου και πισινας καλουμενης, φερνοντας στη μνημη μου ακομα και την πολεμικη μηχανη και την πετομενη και παρ' ολιγον πεομενη περιστερα αντι των SMS, που κατακευασε περαν του υδραυλου οργανου ο Κτησιβιος, κανουν λαθος και θα απαγοητευθουν.
Απλα προκειται για μια τυχαια φθογγικη και γραμματικη επαλληλια της Ελληνικης λεξης ΒΟΗΘΕΙΑ με το ονομα του μεγαλου Λατινου φιλοσοφου και ελληνιστη BOETHIUS.
O Anicius Manlius Torquatus Severinus Boethius (480 - 524 μ.Χ.) ηταν Ρωμαιος συγγραφεας, φιλοσοφος, μουσικος και Ελληνιστης, που σπουδασε στην Ελλαδα.
Υπηρετησε στη Ρωμαικη αυλη και τιμηθηκε με μεγαλα αξιωματα, αλλα κατηγορηθηκε απο τους Γοτθους αυλικους (προναζιστικα γονιδιακα καθαρματα του Γερμανικου και Βορειο Ευρωπαικου φασισμου, που ενωνουν γονιδιακως τη γενεολογικη βαρβαροτητα των λαων της Βορειας Ευρωπης), φυλακιστηκε, βασανιστηκε και εκτελεστηκε.
Αναμεσα στα σημαντικα εργα του, γιατι ειναι αρκετες και οι μεταφρασεις του, ειναι το De institutione musica, πραγματεια για τη μουσικη της Αρχαιας Ελλαδας, που αποτελεσε οδηγο για τη μουσικη της Δυτικης Ευρωπης, διακρινοντας τη Musica mundana (μουσικη - αρμονια του κοσμου, των σφαιρων κατα την Πυθαγορεια αντιληψη), τη Musica humana (μουσικη - αρμονια του ανθρωπινου σωματος και πνευματος) και τη Musica instrumentalis (οργανικη μουσικη) και το De consolatione philosophiae.
Το De consolatione philosophiae, το εγραψε στη φυλακη, κρατουμενος και μελλοθανατος, για να αντλησει δυναμη.
Στο εργο αυτο ακολουθει εναλλαγες του ποιητικου και του πεζου λογου, της ποιησης και του στοχασμου, της τεχνης και της φιλοσοφιας, κατα την τακτικη του Μενιππου του Γαδαρηνου, που χρησιμοποιησαν και αλλοι Λατινοι συγγραφεις.
H φιλοσοφια παρουσιαζεται στον Boethius ως γυναικα, που ως συνηθως ζηλοτυπη, διωχνει απο κοντα του τις Μουσες, που τον συμπαρεστεκονταν οδυρομενο για τη συμφορα του, για να αναλαβει η ιδια την παρηγορια του, με το επιχειρημα πως εγκατελειψε τη φιλοσοφικη του γνωση και δεθηκε στο αρμα των γηινων παθων.
Γυναικεια επιβολη του μονογαμικου, κατα του στρατιωτικου, νομου.
Κατασταση πολιορκιας.
Οι παρεμβολες, ομως, των ποιητικων κειμενων αναμεσα στους φιλοσοφικους στοχασμους, αποτελουν και τους πειρασμους, τα παραστρατηματα του συγγραφεα απο τη μονογαμικη σχεση με τη φιλοσοφια.
Η αληθεια ειναι πως, προσωπικα, αντι της φιλοσοφιας, θα ειχα πιο ενσαρκα γουστα παραμυθιας (παρηγοριας) και αμαρτια εξομολογουμενη ουκ εστιν αμαρτια, χωρις, βεβαια, να αγνοω, αλλα οχι και πως αποτρεπτικως υιοθετω τη λυρικη συμβουλη του Boethius:
"Habet hoc voluptas omnis,
Stimulis agit fruentes
Aptiumque par volantum
Ubi grata mella fudit,
Fugit et nimis tenaci
Ferit icta corda morsu".
(Ετσι ειναι η καθε ηδονη,
Τσιμπαει αυτους που τη διαγουμιζουν
Και σαν τις μελισσες που φτερουγιζουν
Αφηνοντας το γλυκο τους μελι,
Φευγει και με φαρμακερο κεντρισμα
Πληγωνει τις λαβωμενες μας καρδιες).
Ως κρατουμενος και μελλοθανατος και εγω στο στρατοπεδο συγκεντρωσης του Γοτθικου Ευρω των εξ Ουραλιων ορμωμενων βαρβαρικων φυλων αποφασισα τις μερες αυτες να μελετησω την "Παρηγορια της φιλοσοφιας" απο το Λατινικο κειμενο, αυτοτιμωρουμενος ο αμαρτωλος με ισοδυναμη, κατα τη μνημονιακη μπουρδολεξια, τιμωρια αντι της νηστειας και της προσευχης και ετσι να παρω, τουλαχιστον, αφεση αμαρτιων για το μεγα αμαρτημα του σεξουαλικου φορμαλισμου και της τουριστικολαγνειας, ως αντικαπιταλιστικο απωθημενο, το πηδημα, δηλαδη, της βαρειας βιομηχανιας του Ελληνικου καπιταλισμου, του τουρισμου, με την ελπιδα πως καποτε "οι θυσιες μου θα πιασουν τοπο", κατα την πολιτικη μπουρδομαλακοεσχατολογια και θα ευτυχησω των αντιστασιακων - αντικαπιταλιστικων προνομιων στην μεταμνημονιακη δημοκρατια του μελλοντος μας, μια και εχασα το τρενο της μεταπολιτευτικης τοιουτιας.
Παραθετω παρακατω συντομα αποσπασματα απο την "Παρηγορια της φιλοσοφιας", πρωτα στη Λατινικη γραφη, για να μην τα στερησω τη γλωσσικη γοητεια, εφαμιλλη της γλωσσικης τουριστικης τοιαυτης, αλλα ουχι και τοσαυτης και υστερα προχειρες μεταφρασεις τους.
"Sentisne", inquit, "haec atque animo inlabuntur tuo, an ονος λυρας? Quid fles, quid lacrimis manas?
Εξαυδα, μη κευθε νοω.
Si operam medicantis exspectas, oportet vulnus detegas".
..................
Quotiens ego Conigastum in inbecilli cuiusque fortunas impetum facientem obvius exepi, quotiens Trigguillam regiae praepositum domus ab incepta, perpetrata iam prorsus iniuria deieci, quotiens miseros quos infinitis calumniis inpunita barbarorum semper avaritia vexabat, obiecta periculis auctoritate protexi! Numquam me ab iure ad iniuriam quisquam detraxit. Provincialium fortunas tum privatis rapinis tum publicis vectigalibus pessumdari non aliter quam qui patiebantur indolui.
Cum acerbae famis tempore gravis atque inexplicabilis indicta coemptio profligatura inopia Campaniam provinciam videretur, certamen anversum praefactum praetorii communis commodi ratione suscepi, rege cognoscente contendi et ne coemptio exigeretur, evici.
"Αισθανεσαι" ειπε "αυτα που προσβαλλουν τη ψυχη σου ή ο ονος της λυρας (ηκουεν) (ή ακους και δεν μπορεις να εκτιμησεις);
Γιατι οδυρεσαι, γιατι δακρυζεις;
Εξαυδα, μη κευθε νοω (ξεκαθαρισε το και μην το αποκρυπτεις στο μυαλο σου) (Ομηρος).
Αν αναζητεις βοηθεια, πρεπει να δειξεις στο γιατρο τη λαβωματια.
..............................
Ποσες φορες δεν βρεθηκα απεναντι στον Κονιγαστρο*, που ριχνοταν στην περιουσια των αδυνατων ή ποσες φορες στον Τριγγιλα*, τον μπροσταρη της βασιλικης αυλης, αναγκαζοντας τον να κανει πισω σε αρχικες ή τετελεσμενες αδικιες, ποσες φορες δεν προστατευσα τους δυστυχισμενους με την ανεξελεγκτη πλεονεξια των βαρβαρων και τις ατελειωτες επιβουλες, βαζοντας σε κινδυνο τον εαυτο μου; Δεν μ' εσυρε ποτε κανενας στην αδικια, μακρυα απο το δικαιο.
Λυπηθηκα, οχι λιγοτερο απο τα θυματα, για το βιος των χωρικων, που καταστρεφονταν απο τις ιδιωτικες κλοπες και τους δημοσιους φορους.
Σε περιοδους μεγαλης πεινας, οταν οι επαχθεις και ανεξηγητες εντολες για την υποχρεωτικη πωληση της σοδειας, εδειχναν πως θα κατεστρεφαν την Καμπανια, εξαιτιας της σιτοδειας, βρεθηκα αντιμετωπος για το κοινο συμφερον με τους πραιτωριανους, εν γνωσει του βασιλια και μπορεσα να τις αποτρεψω**.
* Κονιγαστρος και Τριγγιλας. Γοτθοι, δηλαδη Γερμανικα και Βορειο Ευρωπαικα καραγαιδουρογαιδαρα, στην αυλη του Θεοδωριχου, που λεηλατουσαν με διαφορα προσχηματα τις περιουσιες των φτωχων Ρωμαιων, σαν τους σημερινους Γοτθικους Τροικανους κτηνανθρωπους, γιατι απο μονα τους τα κτηνη δεν θα μπορουσαν να ειναι τοσο μοχθηρα, που λεηλατουν τις περιουσιες των φτωχων Ρωμιων.
** Σε περιοδους σιτοδειας και με το προσχημα της, οι χωρικοι υποχρεωνονταν στην παραχωρηση της παραγωγης τους σε χαμηλες τιμες, την οποια παραγωγη μοσχομεταπωλουσαν οι επαρχοι ως μαυραγοριτες.
Αν στη θεση του σιτου βαλετε τις τραπεζικες καταθεσεις και των επαρχων τους τραπεζιτες, εχετε μπροστα σας την κληρονομικη μεσαιωνικη Γοτθικη (Γερμανικη και Βορειο Ευρωπαικη) βαρβαροτητα εις τους αιωνες των αιωνων.
Θα επρεπε στο σημειο αυτο να επισημανω πως ηταν σημαντικη η συμβολη του Βοηθιου στον καθορισμο του προσωπου μεσω της φυσης, συμφωνα με τις αποψεις του Αριστοτελη, του Πλατωνα και του Προκλου, δινοντας ως αποσταγμα την αντιληψη "Sostanza individuale di natura razionale" (Ατομικη ουσια της λογικης φυσης) (Contra Eutychen et Nestorium IIΙ, 1-6).
Οι εννοιες natura (φυση), subsistenzia (υποσταση, ουσια), persona (προσωπο) και η χρηση τους σε σχεση με την Αγια Τριαδα και το τρισυποστατο, ομοουσιο και αδιαιρετο της ηταν ενας μειζονας χριστολογικος προβληματισμος, που αφησε ως καταλοιπο η Συνοδος της Χαλκηδονας (451 μΧ), η οποια Συνοδος ομολογησε την εν Χριστω ενωση των δυο φυσεων, της θειας και της ανθρωπινης, για να αντιμετωπισει τις αιρεσεις των Νεστοριανων και των Μονοφυσιτων, δεν εδωσε ομως απαντησεις για την υποσταση (ουσια) της εν Χριστω ενωσης πριν το Λογο.
Σημειωση: Πως να μην επαναφερω στη μνημη μου το ερωτημα του δασκαλου μας της συγχρονης φιλοσοφιας, της πολιτικης αμφισβητησης και της κοινωνικης εξεγερσης, του Jean - Paul Sartre, αν η υπαρξη προηγειται της ουσιας ή η ουσια της υπαρξης;
Κλεινοντας θα ηθελα να παραθεσω ενα τριστιχο απο το De consolatione philosophiae, πανω στο οποιο στηριζεται το δευτερο απο τα Canti di prigionia (Τραγουδια της φυλακης) του Luigi Dallapiccola, το Invocazione di Boezio (Επικληση του Βοηθιου):
"Felix qui potuit boni
Fontem visere lucidum,
Felix qui potuit gravis
Terrae solvere vincula".
(Πανευτυχης, που μπορεσε την παμφωτη καλη πηγη να αντικρυσει,
Πανευτυχης, που μπορεσε τα δεσμα της ασηκωτης γης να λυσει).
Και τελος, επειδη η αγαπη αποτελει αφθαρτο προνομιο του ανθρωπινου γενους, να κλεισω, αυτη τη φορα οριστικα, γιατι μπροστα μου η παραμυθια του παραδεισου του Τορωναιου κολπου ειναι μαγευτικη και θελω να την απολαυσω μια και ακομα "ειμαστε οι μονοι σ’ ολοκληρη την Ευρωπη που εχουμε το προνομιο να λεμε τον ουρανο “ουρανο” και τη θαλασσα “θαλασσα” οπως την ελεγαν ο Ομηρος και ο Πλατωνας πριν δυομισι χιλιαδες χρονια" (Ελυτης) και πριν πουμε τον ουρανο "Himmel" και τη θαλασσα "See", με το τριστιχο απο το ιδιο εργο (De consolatione philosophiae):
"O felix huminum genus
Si vestros animos amor
Quo caelum regitur regat".
(Ευτυχισμενο ανθρωπινο γενος
Αν η αγαπη τις ψυχες σας κυβερναει
Οπως κυβερνιεται ο ουρανος).
DE CONSOLATIONE PHILOSOPHIAE
Σημειωση: Για οσους νομισουν, διαβαζοντας την πρωτη λεξη, πως ζητω ΒΟΗΘΕΙΑ να τα βγαλω περα με τις τουριστριες, που επικαλεστηκα σε προηγουμενα σχολια μου, επι των οποιων συνεχιζω αγερωχως και μεχρι τελικης πτωσης, αντικαλβιως (αντιθετα προς το Καλβιο επος και ηθος και παρακαλω οι λεξεις "αντικαλβιως" και "Καλβιο" να διαβαστουν σωστα, γιατι ενας απροσεκτος αναγραμματισμος μπορει να τις εκτρεψει σε πονηρες ατραπους) χωρις αρετην αλλα με τολμην, την προταξη του πολιορκητικου κριου περιξ της υδατινης ταφρου και πισινας καλουμενης, φερνοντας στη μνημη μου ακομα και την πολεμικη μηχανη και την πετομενη και παρ' ολιγον πεομενη περιστερα αντι των SMS, που κατακευασε περαν του υδραυλου οργανου ο Κτησιβιος, κανουν λαθος και θα απαγοητευθουν.
Απλα προκειται για μια τυχαια φθογγικη και γραμματικη επαλληλια της Ελληνικης λεξης ΒΟΗΘΕΙΑ με το ονομα του μεγαλου Λατινου φιλοσοφου και ελληνιστη BOETHIUS.
O Anicius Manlius Torquatus Severinus Boethius (480 - 524 μ.Χ.) ηταν Ρωμαιος συγγραφεας, φιλοσοφος, μουσικος και Ελληνιστης, που σπουδασε στην Ελλαδα.
Υπηρετησε στη Ρωμαικη αυλη και τιμηθηκε με μεγαλα αξιωματα, αλλα κατηγορηθηκε απο τους Γοτθους αυλικους (προναζιστικα γονιδιακα καθαρματα του Γερμανικου και Βορειο Ευρωπαικου φασισμου, που ενωνουν γονιδιακως τη γενεολογικη βαρβαροτητα των λαων της Βορειας Ευρωπης), φυλακιστηκε, βασανιστηκε και εκτελεστηκε.
Αναμεσα στα σημαντικα εργα του, γιατι ειναι αρκετες και οι μεταφρασεις του, ειναι το De institutione musica, πραγματεια για τη μουσικη της Αρχαιας Ελλαδας, που αποτελεσε οδηγο για τη μουσικη της Δυτικης Ευρωπης, διακρινοντας τη Musica mundana (μουσικη - αρμονια του κοσμου, των σφαιρων κατα την Πυθαγορεια αντιληψη), τη Musica humana (μουσικη - αρμονια του ανθρωπινου σωματος και πνευματος) και τη Musica instrumentalis (οργανικη μουσικη) και το De consolatione philosophiae.
Το De consolatione philosophiae, το εγραψε στη φυλακη, κρατουμενος και μελλοθανατος, για να αντλησει δυναμη.
Στο εργο αυτο ακολουθει εναλλαγες του ποιητικου και του πεζου λογου, της ποιησης και του στοχασμου, της τεχνης και της φιλοσοφιας, κατα την τακτικη του Μενιππου του Γαδαρηνου, που χρησιμοποιησαν και αλλοι Λατινοι συγγραφεις.
H φιλοσοφια παρουσιαζεται στον Boethius ως γυναικα, που ως συνηθως ζηλοτυπη, διωχνει απο κοντα του τις Μουσες, που τον συμπαρεστεκονταν οδυρομενο για τη συμφορα του, για να αναλαβει η ιδια την παρηγορια του, με το επιχειρημα πως εγκατελειψε τη φιλοσοφικη του γνωση και δεθηκε στο αρμα των γηινων παθων.
Γυναικεια επιβολη του μονογαμικου, κατα του στρατιωτικου, νομου.
Κατασταση πολιορκιας.
Οι παρεμβολες, ομως, των ποιητικων κειμενων αναμεσα στους φιλοσοφικους στοχασμους, αποτελουν και τους πειρασμους, τα παραστρατηματα του συγγραφεα απο τη μονογαμικη σχεση με τη φιλοσοφια.
Η αληθεια ειναι πως, προσωπικα, αντι της φιλοσοφιας, θα ειχα πιο ενσαρκα γουστα παραμυθιας (παρηγοριας) και αμαρτια εξομολογουμενη ουκ εστιν αμαρτια, χωρις, βεβαια, να αγνοω, αλλα οχι και πως αποτρεπτικως υιοθετω τη λυρικη συμβουλη του Boethius:
"Habet hoc voluptas omnis,
Stimulis agit fruentes
Aptiumque par volantum
Ubi grata mella fudit,
Fugit et nimis tenaci
Ferit icta corda morsu".
(Ετσι ειναι η καθε ηδονη,
Τσιμπαει αυτους που τη διαγουμιζουν
Και σαν τις μελισσες που φτερουγιζουν
Αφηνοντας το γλυκο τους μελι,
Φευγει και με φαρμακερο κεντρισμα
Πληγωνει τις λαβωμενες μας καρδιες).
Ως κρατουμενος και μελλοθανατος και εγω στο στρατοπεδο συγκεντρωσης του Γοτθικου Ευρω των εξ Ουραλιων ορμωμενων βαρβαρικων φυλων αποφασισα τις μερες αυτες να μελετησω την "Παρηγορια της φιλοσοφιας" απο το Λατινικο κειμενο, αυτοτιμωρουμενος ο αμαρτωλος με ισοδυναμη, κατα τη μνημονιακη μπουρδολεξια, τιμωρια αντι της νηστειας και της προσευχης και ετσι να παρω, τουλαχιστον, αφεση αμαρτιων για το μεγα αμαρτημα του σεξουαλικου φορμαλισμου και της τουριστικολαγνειας, ως αντικαπιταλιστικο απωθημενο, το πηδημα, δηλαδη, της βαρειας βιομηχανιας του Ελληνικου καπιταλισμου, του τουρισμου, με την ελπιδα πως καποτε "οι θυσιες μου θα πιασουν τοπο", κατα την πολιτικη μπουρδομαλακοεσχατολογια και θα ευτυχησω των αντιστασιακων - αντικαπιταλιστικων προνομιων στην μεταμνημονιακη δημοκρατια του μελλοντος μας, μια και εχασα το τρενο της μεταπολιτευτικης τοιουτιας.
Παραθετω παρακατω συντομα αποσπασματα απο την "Παρηγορια της φιλοσοφιας", πρωτα στη Λατινικη γραφη, για να μην τα στερησω τη γλωσσικη γοητεια, εφαμιλλη της γλωσσικης τουριστικης τοιαυτης, αλλα ουχι και τοσαυτης και υστερα προχειρες μεταφρασεις τους.
"Sentisne", inquit, "haec atque animo inlabuntur tuo, an ονος λυρας? Quid fles, quid lacrimis manas?
Εξαυδα, μη κευθε νοω.
Si operam medicantis exspectas, oportet vulnus detegas".
..................
Quotiens ego Conigastum in inbecilli cuiusque fortunas impetum facientem obvius exepi, quotiens Trigguillam regiae praepositum domus ab incepta, perpetrata iam prorsus iniuria deieci, quotiens miseros quos infinitis calumniis inpunita barbarorum semper avaritia vexabat, obiecta periculis auctoritate protexi! Numquam me ab iure ad iniuriam quisquam detraxit. Provincialium fortunas tum privatis rapinis tum publicis vectigalibus pessumdari non aliter quam qui patiebantur indolui.
Cum acerbae famis tempore gravis atque inexplicabilis indicta coemptio profligatura inopia Campaniam provinciam videretur, certamen anversum praefactum praetorii communis commodi ratione suscepi, rege cognoscente contendi et ne coemptio exigeretur, evici.
"Αισθανεσαι" ειπε "αυτα που προσβαλλουν τη ψυχη σου ή ο ονος της λυρας (ηκουεν) (ή ακους και δεν μπορεις να εκτιμησεις);
Γιατι οδυρεσαι, γιατι δακρυζεις;
Εξαυδα, μη κευθε νοω (ξεκαθαρισε το και μην το αποκρυπτεις στο μυαλο σου) (Ομηρος).
Αν αναζητεις βοηθεια, πρεπει να δειξεις στο γιατρο τη λαβωματια.
..............................
Ποσες φορες δεν βρεθηκα απεναντι στον Κονιγαστρο*, που ριχνοταν στην περιουσια των αδυνατων ή ποσες φορες στον Τριγγιλα*, τον μπροσταρη της βασιλικης αυλης, αναγκαζοντας τον να κανει πισω σε αρχικες ή τετελεσμενες αδικιες, ποσες φορες δεν προστατευσα τους δυστυχισμενους με την ανεξελεγκτη πλεονεξια των βαρβαρων και τις ατελειωτες επιβουλες, βαζοντας σε κινδυνο τον εαυτο μου; Δεν μ' εσυρε ποτε κανενας στην αδικια, μακρυα απο το δικαιο.
Λυπηθηκα, οχι λιγοτερο απο τα θυματα, για το βιος των χωρικων, που καταστρεφονταν απο τις ιδιωτικες κλοπες και τους δημοσιους φορους.
Σε περιοδους μεγαλης πεινας, οταν οι επαχθεις και ανεξηγητες εντολες για την υποχρεωτικη πωληση της σοδειας, εδειχναν πως θα κατεστρεφαν την Καμπανια, εξαιτιας της σιτοδειας, βρεθηκα αντιμετωπος για το κοινο συμφερον με τους πραιτωριανους, εν γνωσει του βασιλια και μπορεσα να τις αποτρεψω**.
* Κονιγαστρος και Τριγγιλας. Γοτθοι, δηλαδη Γερμανικα και Βορειο Ευρωπαικα καραγαιδουρογαιδαρα, στην αυλη του Θεοδωριχου, που λεηλατουσαν με διαφορα προσχηματα τις περιουσιες των φτωχων Ρωμαιων, σαν τους σημερινους Γοτθικους Τροικανους κτηνανθρωπους, γιατι απο μονα τους τα κτηνη δεν θα μπορουσαν να ειναι τοσο μοχθηρα, που λεηλατουν τις περιουσιες των φτωχων Ρωμιων.
** Σε περιοδους σιτοδειας και με το προσχημα της, οι χωρικοι υποχρεωνονταν στην παραχωρηση της παραγωγης τους σε χαμηλες τιμες, την οποια παραγωγη μοσχομεταπωλουσαν οι επαρχοι ως μαυραγοριτες.
Αν στη θεση του σιτου βαλετε τις τραπεζικες καταθεσεις και των επαρχων τους τραπεζιτες, εχετε μπροστα σας την κληρονομικη μεσαιωνικη Γοτθικη (Γερμανικη και Βορειο Ευρωπαικη) βαρβαροτητα εις τους αιωνες των αιωνων.
Θα επρεπε στο σημειο αυτο να επισημανω πως ηταν σημαντικη η συμβολη του Βοηθιου στον καθορισμο του προσωπου μεσω της φυσης, συμφωνα με τις αποψεις του Αριστοτελη, του Πλατωνα και του Προκλου, δινοντας ως αποσταγμα την αντιληψη "Sostanza individuale di natura razionale" (Ατομικη ουσια της λογικης φυσης) (Contra Eutychen et Nestorium IIΙ, 1-6).
Οι εννοιες natura (φυση), subsistenzia (υποσταση, ουσια), persona (προσωπο) και η χρηση τους σε σχεση με την Αγια Τριαδα και το τρισυποστατο, ομοουσιο και αδιαιρετο της ηταν ενας μειζονας χριστολογικος προβληματισμος, που αφησε ως καταλοιπο η Συνοδος της Χαλκηδονας (451 μΧ), η οποια Συνοδος ομολογησε την εν Χριστω ενωση των δυο φυσεων, της θειας και της ανθρωπινης, για να αντιμετωπισει τις αιρεσεις των Νεστοριανων και των Μονοφυσιτων, δεν εδωσε ομως απαντησεις για την υποσταση (ουσια) της εν Χριστω ενωσης πριν το Λογο.
Σημειωση: Πως να μην επαναφερω στη μνημη μου το ερωτημα του δασκαλου μας της συγχρονης φιλοσοφιας, της πολιτικης αμφισβητησης και της κοινωνικης εξεγερσης, του Jean - Paul Sartre, αν η υπαρξη προηγειται της ουσιας ή η ουσια της υπαρξης;
Κλεινοντας θα ηθελα να παραθεσω ενα τριστιχο απο το De consolatione philosophiae, πανω στο οποιο στηριζεται το δευτερο απο τα Canti di prigionia (Τραγουδια της φυλακης) του Luigi Dallapiccola, το Invocazione di Boezio (Επικληση του Βοηθιου):
"Felix qui potuit boni
Fontem visere lucidum,
Felix qui potuit gravis
Terrae solvere vincula".
(Πανευτυχης, που μπορεσε την παμφωτη καλη πηγη να αντικρυσει,
Πανευτυχης, που μπορεσε τα δεσμα της ασηκωτης γης να λυσει).
Και τελος, επειδη η αγαπη αποτελει αφθαρτο προνομιο του ανθρωπινου γενους, να κλεισω, αυτη τη φορα οριστικα, γιατι μπροστα μου η παραμυθια του παραδεισου του Τορωναιου κολπου ειναι μαγευτικη και θελω να την απολαυσω μια και ακομα "ειμαστε οι μονοι σ’ ολοκληρη την Ευρωπη που εχουμε το προνομιο να λεμε τον ουρανο “ουρανο” και τη θαλασσα “θαλασσα” οπως την ελεγαν ο Ομηρος και ο Πλατωνας πριν δυομισι χιλιαδες χρονια" (Ελυτης) και πριν πουμε τον ουρανο "Himmel" και τη θαλασσα "See", με το τριστιχο απο το ιδιο εργο (De consolatione philosophiae):
"O felix huminum genus
Si vestros animos amor
Quo caelum regitur regat".
(Ευτυχισμενο ανθρωπινο γενος
Αν η αγαπη τις ψυχες σας κυβερναει
Οπως κυβερνιεται ο ουρανος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου