ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΤΟ ΠΑΤΕΡΝΑΛΙΣΤΑΝ

Παρακολουθωντας τις πολεμικου τυπου εκκενωσεις των νοσοκομειων και τις μετακινησεις των ασθενων, δοκιμασα εκπληξη απο τις δηλωσεις των πρωην συναδελφων μου γιατρων, που δηθεν αγωνιζονται για τη στηριξη των φτωχων ασθενων, πολλοι απο τους οποιους τους εκαναν αρκετα φτωχοτερους.

Κανεις τους, επιτελους, δεν διαβασε τον Charles Baudelaire;

Ολοι τους εμειναν στασιμοι στην ταξη του "Πατερναλιστικου Καπιταλισμου"*;

"Αυτη η ζωη ειναι ενα νοσοκομειο, στο οποιο ο καθε αρρωστος εχει τη διακαη επιθυμια να αλλαξει κρεβατι" (Baudelaire).

Η κυβερνηση απλα ικανοποιησε την επιθυμια αυτη των αρρωστων.
Εξαλλου και η ιδια ασθενης και ανιατως πασχουσα θα αναγκαστει να αλλαξει συντομα κοινοβουλευτικη κλινη, αφηνοντας την τελευταια της πνοη σε ξενα χερια.

* Εργο του Ανδρεα Παπανδρεου.

ΥΓ. Με το ιδιο σαλιο που φτυνω σημερα τον χρηματοπιστωτικο φασισμο, εφτυσα τον ανεπιθετο καπιταλισμο και τον ψευτοσοσιαλιστικο πατερναλισμο.
Θυμαται αραγε κανεις απο αυτους που αγωνιζονται σημερα, δηθεν, για τα δικαιωματα των ασθενων, τα δικαιωματα των πρασινοφρουρων;