Κατα τον James Joyce, η πιο περηφανη φραση που μπορεις να ακουσεις απο Αγγλο ειναι η παρακατω: Πληρωσα το μερτικο μου, δεν δανειστηκα ποτε και δεν χρωσταω τιποτα.
Ενα γεγονος, πραγματικη ειδηση, που περασε απαρατηρητο και ασχολιαστο απο τα ΜΜΕ (Μεσα Μνημονιοναζιστικης Επικοινωνιας) ειναι η αποφαση της Κεντρικης Τραπεζας της Αγγλιας να συνδεσει τα τραπεζικα επιτοκια με την απασχοληση και οχι με τον πληθωρισμο.
Ετσι, με την ιστορικη αυτη αποφαση στην πολιτικη οικονομια του καπιταλισμου, η παρασιτικη οικονομικη παραμετρος του χρηματοπιστωτικου κεφαλαιου γινεται παρακολουθημα ενος κοινωνικου κεφαλαιου της πραγματικης οικονομιας, της απασχολησης, γιατι ο πληθωρισμος, με τον οποιο συνδεονται συνηθως τα τραπεζικα επιτοκια, αποτελει ενα χειραγωγησιμο μεγεθος, που λειτουργει με την αρχη των συγκοινωνουντων δοχειων με τη χρηματοπιστωτικη κερδοσκοπια.
Με την παραπανω αποφαση της Κεντρικης Τραπεζας της Αγγλιας, ουσιαστικα, η κερδοσκοπικη χρηματοπιστωτικη αλητεια υποχρεωνεται να υποκλιθει στην αναγκαιοτητα της εργασιας και ο καπιταλισμος να ξαναβρει το δρομο της παραγωγικης εκμεταλλευσης και του παραγωγικου πλουτου, που δημιουργει υπεραξια στον κατοχο των μεσων παραγωγης και οχι στον αεριτζη τοκογλυφο, χωρις, ομως, να ευτελιζει και να απαξιωνει την εργατικη δυναμη, που την κανει ξανα μια υπολογισιμη συνιστωσα της παραγωγης και οχι μια αδιαφορη κοινωνικη λεπτομερεια και ουτοπια, που μπορει να ευτελιζεται, να καταστρεφεται και να μηδενιζεται με τον πιο κυνικο και απανθρωπο τροπο.
Με αλλα λογια, η αποφαση αυτη, ουσιαστικα, ξαναφερνει στο προσκηνιο την οικονομετρικη αντιληψη του Μαρξ, πως η αξια ενος εμπορευματος, κατα συνεπεια και του χρηματος ως μεσου και "εμπορευματος" πλεον αποθηραυρισμου και παραγωγης πλουτου, εξαρταται απο τον κοινωνικα αναγκαιο χρονο εργασιας, με τη διαφορα πως αντι για το συγκεκριμενο χρονο και τη συγκεκριμενη εργασια χρησιμοποιει ως μετρο συγκρισης τη συλλογικη τους υποσταση, την απασχοληση.
Δεν μπορει, λοιπον, να ευδαιμονει ο παρασιτικος νομισματικος πλουτος και να δυστυχει το πραγματικο κοινωνικο κεφαλαιο της εργασιας.
Και μονο η κινηση αυτη της Κεντρικης Τραπεζας της Αγγλιας, να συνδεσει δηλαδη την παραγωγη του χρηματοπιστωτικου πλουτου με την απασχοληση, αποτελει εναν αναγκαιο, ικανο και επαρκη λογο διαλυσης του φασιστικου μηχανισμου της ΟΝΕ και απελευθερωσης των εθνικων οικονομικων πολιτικων, που θα απευθυνονται στις αναγκες της κοινωνικης και οχι της νομισματικης σταθεροτητας.
Οπως απαντησα σε φιλο μου στο πλαισιο του προσυνεδριακου διαλογου του ΣΥΡΙΖΑ, το προβλημα σημερα της χωρας μας δεν ειναι ποιος θα διαχειριστει καλυτερα την υποτελεια και τη φτωχεια της μεσα στην ΟΝΕ, αλλα ποιος θα διαχειριστει την ανεξαρτησια της εξω απο αυτη, γιατι το νομισμα, οπως σημειωσα και στο προηγουμενο σχολιο μου, δεν μπορει να εχει ουτε προοδευτικο, ουτε κοινωνικο χαρακτηρα, αφου ειναι ενα ταξικο μεσο παραγωγης πλουτου στο ιμπεριαλιστικο σταδιο του καπιταλισμου.
Απο τον τυχοδιωκτισμο και τη βαρβαροτητα του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου, η "ευγενεια" και η αριστοκρατια του παραγωγικου φανταζει ως μια οαση κοινωνικης καταξιωσης της εργασιας!
Θα λειτουργησει, λοιπον, στον καπιταλισμο το ενστικτο της αυτοσυντηρησης με παλινδρομηση στην παραγωγικη του μορφη ή η μανια της αυτοκαταστροφης;
Μπροστα σ' αυτο το διλημμα της καπιταλιστικης κρισης, οι κομμουνιστικες κοινωνικες και πολιτικες δυναμεις, για να λεμε τα πραγματα, επιτελους, με το ονομα τους και οχι με ψευδωνυμα, οπως αριστερα, προοδευτικες δυναμεις, κλπ, κλπ, μια που δεν υπαρχει αριστερα και προοδευτικες δυναμεις εξω απο τον κομμουνισμο, θα περιμενουν παθητικα την αυτοσωτηρια ή την αυτοκαταστροφη του καπιταλισμου ή θα δικαιωσουν τον ανατρεπτικο τους ρολο;
Τη στιγμη που στην Αγγλια η χρηματοπιστωτικη αγυρτεια αναγκαζεται να σεβαστει το δραμα της ανεργιας και το κεφαλαιακο κερδος γινεται επακολουθο της καταπολεμησης της, στην Ελλαδα της ΟΝΕ συνεχιζεται το success story της, που τον Μαϊο του 2013 την απογειωσε στο 27,6% και για τα αθωα θυματα του αμαχου εργασιακα πληθυσμου (ο αμαχος πληθυσμος ηταν παντα το αθωο θυμα της ναζιστικης βαρβαροτητας), τους νεους στο 65%, αφηνοντας καθε μερα χιλιους ανεργους, που μαζι με τα μελη των οικογενειων τους σχηματιζουν καθε μηνα μια μεγαπολη εκατο χιλιαδων εξωκοινωνικων πολιτων και εξωβιολογικων οντων, που δεν εχουν καμια δυνατοτητα προσβασης στα στοιχειωδη κοινωνικα και βιολογικα δικαιωματα του ανθρωπου, καθε χρονο "αναπτυσσεται" μια περιφερεια ενος εκατομμυριου περιθωριακου προλεταριατου και σε δυο με τρια χρονια μια ανεργη, νεκρη και ερημη χωρα.
Η ρευστοτητα και η ασημαντοτητα της ζωης στην καπιταλιστικη κοινωνια της ιδιοκτησιας, οπως την κατεγραψε με τον ιδιορρυθμο σαρκασμο του ο James Joyce στον "Οδυσσεα": "ολοκληρος πληθυσμος μιας πολης εξαφανιζεται, αλλοι τους αντικαθιστουν, μα και αυτοι ειναι περαστικοι(.) πανε κι ερχονται. Σπιτια, σειρες σπιτιων, δρομοι, χιλιομετρα απο πεζοδρομια, σωροι τουβλων, πετρες. Αλλαζουν χερια. Πρωτα αυτος ο ιδιοκτητης, υστερα ο αλλος. Λενε οτι ο ιδιοκτητης δεν πεθαινει ποτε. Καποιος αλλος παιρνει τη θεση του, οταν εκεινος παρει το μηνυμα για την αναχωρηση".
Την ιδια στιγμη που η εργασιακη υποσταση της χωρας αφανιζεται, οι κατασταλτικοι μηχανισμοι του νομισματικου κρατους της οικονομικης βιας συνεχιζουν να ενοχοποιουν καθε επαγγελματικη και επιχειρηματικη δραστηριοτητα, απειλωντας τους πολιτες ακομα και με κατασχεσεις των χρηματων, που μεταφερουν στις τσεπες τους για τον επιουσιο, προφανως γιατι ο παραγωγικος πλουτος αποτελει συγκρουσιακο μεγεθος με το χρηματοπιστωτικο.
Κατω απο αυτες τις συνθηκες η επιχειρηματικη και παραγωγικη δραστηριοτητα στη χωρα μας αποτελει πλεον μονο γενετησια διαστροφη μαζοχιστικου τυπου.
Τωρα που το κρατος βρηκε ακομα μια αδιεξοδη διεξοδο για τη "σωτηρια" και μπορει 365 μερες το χρονο, ολο το εικοσιτετραωρο, μερα και νυχτα, να κατασχει τα χρηματα που μεταφερουμε στις τσεπες μας, μπορουμε να ανοιξουμε στις τσεπες μας μεγαλες τρυπες για να διευκολυνουμε την αμωμο συλληψη της εμψ@λης φορολογητεας υλης, μεχρις οτου καποιος απο τους γερμανοναζιστες συμβουλους και χρηματοπιστωτικους τυραννους ανακαλυψει την αποψη του συμπατριωτη του Nietzsche, πως "ο αντρας θελει δυο πραγματα, κινδυνους και παιχνιδια", που ο Γερμανος Nietzsche τα ευρισκε στη γυναικα, ανω ο Ελληνας στo φοροσυλλεκτη*.
Εξαλλου, μια και μνημονευσα στην αρχη και ενδιαμεσα τον James Joyce, να κλεισω μ' αυτον, λεγοντας πως η ψ@λοσυλλογη, ως γενετησια διαστροφη του Ελληνικου κρατους, καταγραφεται και απο τον Ιρλανδο συγγραφεα ως συνηθεια νησιωτων να αναφερονται στον συλλεκτη περιτομων.
Επομενως, ειμαι αθωος του αιματος αυτης της βωμολοχιας, για τους αντιβωμολοχολογουντες.
* Οργανο της "σωτηριας" αναλογο του ουροσυλλεκτη.
Ο δευτερος συλλεγει τα αποβλητα της νεφρικης και ο πρωτος της φορολογικης καθαρσης.
Ενα γεγονος, πραγματικη ειδηση, που περασε απαρατηρητο και ασχολιαστο απο τα ΜΜΕ (Μεσα Μνημονιοναζιστικης Επικοινωνιας) ειναι η αποφαση της Κεντρικης Τραπεζας της Αγγλιας να συνδεσει τα τραπεζικα επιτοκια με την απασχοληση και οχι με τον πληθωρισμο.
Ετσι, με την ιστορικη αυτη αποφαση στην πολιτικη οικονομια του καπιταλισμου, η παρασιτικη οικονομικη παραμετρος του χρηματοπιστωτικου κεφαλαιου γινεται παρακολουθημα ενος κοινωνικου κεφαλαιου της πραγματικης οικονομιας, της απασχολησης, γιατι ο πληθωρισμος, με τον οποιο συνδεονται συνηθως τα τραπεζικα επιτοκια, αποτελει ενα χειραγωγησιμο μεγεθος, που λειτουργει με την αρχη των συγκοινωνουντων δοχειων με τη χρηματοπιστωτικη κερδοσκοπια.
Με την παραπανω αποφαση της Κεντρικης Τραπεζας της Αγγλιας, ουσιαστικα, η κερδοσκοπικη χρηματοπιστωτικη αλητεια υποχρεωνεται να υποκλιθει στην αναγκαιοτητα της εργασιας και ο καπιταλισμος να ξαναβρει το δρομο της παραγωγικης εκμεταλλευσης και του παραγωγικου πλουτου, που δημιουργει υπεραξια στον κατοχο των μεσων παραγωγης και οχι στον αεριτζη τοκογλυφο, χωρις, ομως, να ευτελιζει και να απαξιωνει την εργατικη δυναμη, που την κανει ξανα μια υπολογισιμη συνιστωσα της παραγωγης και οχι μια αδιαφορη κοινωνικη λεπτομερεια και ουτοπια, που μπορει να ευτελιζεται, να καταστρεφεται και να μηδενιζεται με τον πιο κυνικο και απανθρωπο τροπο.
Με αλλα λογια, η αποφαση αυτη, ουσιαστικα, ξαναφερνει στο προσκηνιο την οικονομετρικη αντιληψη του Μαρξ, πως η αξια ενος εμπορευματος, κατα συνεπεια και του χρηματος ως μεσου και "εμπορευματος" πλεον αποθηραυρισμου και παραγωγης πλουτου, εξαρταται απο τον κοινωνικα αναγκαιο χρονο εργασιας, με τη διαφορα πως αντι για το συγκεκριμενο χρονο και τη συγκεκριμενη εργασια χρησιμοποιει ως μετρο συγκρισης τη συλλογικη τους υποσταση, την απασχοληση.
Δεν μπορει, λοιπον, να ευδαιμονει ο παρασιτικος νομισματικος πλουτος και να δυστυχει το πραγματικο κοινωνικο κεφαλαιο της εργασιας.
Και μονο η κινηση αυτη της Κεντρικης Τραπεζας της Αγγλιας, να συνδεσει δηλαδη την παραγωγη του χρηματοπιστωτικου πλουτου με την απασχοληση, αποτελει εναν αναγκαιο, ικανο και επαρκη λογο διαλυσης του φασιστικου μηχανισμου της ΟΝΕ και απελευθερωσης των εθνικων οικονομικων πολιτικων, που θα απευθυνονται στις αναγκες της κοινωνικης και οχι της νομισματικης σταθεροτητας.
Οπως απαντησα σε φιλο μου στο πλαισιο του προσυνεδριακου διαλογου του ΣΥΡΙΖΑ, το προβλημα σημερα της χωρας μας δεν ειναι ποιος θα διαχειριστει καλυτερα την υποτελεια και τη φτωχεια της μεσα στην ΟΝΕ, αλλα ποιος θα διαχειριστει την ανεξαρτησια της εξω απο αυτη, γιατι το νομισμα, οπως σημειωσα και στο προηγουμενο σχολιο μου, δεν μπορει να εχει ουτε προοδευτικο, ουτε κοινωνικο χαρακτηρα, αφου ειναι ενα ταξικο μεσο παραγωγης πλουτου στο ιμπεριαλιστικο σταδιο του καπιταλισμου.
Απο τον τυχοδιωκτισμο και τη βαρβαροτητα του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου, η "ευγενεια" και η αριστοκρατια του παραγωγικου φανταζει ως μια οαση κοινωνικης καταξιωσης της εργασιας!
Θα λειτουργησει, λοιπον, στον καπιταλισμο το ενστικτο της αυτοσυντηρησης με παλινδρομηση στην παραγωγικη του μορφη ή η μανια της αυτοκαταστροφης;
Μπροστα σ' αυτο το διλημμα της καπιταλιστικης κρισης, οι κομμουνιστικες κοινωνικες και πολιτικες δυναμεις, για να λεμε τα πραγματα, επιτελους, με το ονομα τους και οχι με ψευδωνυμα, οπως αριστερα, προοδευτικες δυναμεις, κλπ, κλπ, μια που δεν υπαρχει αριστερα και προοδευτικες δυναμεις εξω απο τον κομμουνισμο, θα περιμενουν παθητικα την αυτοσωτηρια ή την αυτοκαταστροφη του καπιταλισμου ή θα δικαιωσουν τον ανατρεπτικο τους ρολο;
Τη στιγμη που στην Αγγλια η χρηματοπιστωτικη αγυρτεια αναγκαζεται να σεβαστει το δραμα της ανεργιας και το κεφαλαιακο κερδος γινεται επακολουθο της καταπολεμησης της, στην Ελλαδα της ΟΝΕ συνεχιζεται το success story της, που τον Μαϊο του 2013 την απογειωσε στο 27,6% και για τα αθωα θυματα του αμαχου εργασιακα πληθυσμου (ο αμαχος πληθυσμος ηταν παντα το αθωο θυμα της ναζιστικης βαρβαροτητας), τους νεους στο 65%, αφηνοντας καθε μερα χιλιους ανεργους, που μαζι με τα μελη των οικογενειων τους σχηματιζουν καθε μηνα μια μεγαπολη εκατο χιλιαδων εξωκοινωνικων πολιτων και εξωβιολογικων οντων, που δεν εχουν καμια δυνατοτητα προσβασης στα στοιχειωδη κοινωνικα και βιολογικα δικαιωματα του ανθρωπου, καθε χρονο "αναπτυσσεται" μια περιφερεια ενος εκατομμυριου περιθωριακου προλεταριατου και σε δυο με τρια χρονια μια ανεργη, νεκρη και ερημη χωρα.
Η ρευστοτητα και η ασημαντοτητα της ζωης στην καπιταλιστικη κοινωνια της ιδιοκτησιας, οπως την κατεγραψε με τον ιδιορρυθμο σαρκασμο του ο James Joyce στον "Οδυσσεα": "ολοκληρος πληθυσμος μιας πολης εξαφανιζεται, αλλοι τους αντικαθιστουν, μα και αυτοι ειναι περαστικοι(.) πανε κι ερχονται. Σπιτια, σειρες σπιτιων, δρομοι, χιλιομετρα απο πεζοδρομια, σωροι τουβλων, πετρες. Αλλαζουν χερια. Πρωτα αυτος ο ιδιοκτητης, υστερα ο αλλος. Λενε οτι ο ιδιοκτητης δεν πεθαινει ποτε. Καποιος αλλος παιρνει τη θεση του, οταν εκεινος παρει το μηνυμα για την αναχωρηση".
Την ιδια στιγμη που η εργασιακη υποσταση της χωρας αφανιζεται, οι κατασταλτικοι μηχανισμοι του νομισματικου κρατους της οικονομικης βιας συνεχιζουν να ενοχοποιουν καθε επαγγελματικη και επιχειρηματικη δραστηριοτητα, απειλωντας τους πολιτες ακομα και με κατασχεσεις των χρηματων, που μεταφερουν στις τσεπες τους για τον επιουσιο, προφανως γιατι ο παραγωγικος πλουτος αποτελει συγκρουσιακο μεγεθος με το χρηματοπιστωτικο.
Κατω απο αυτες τις συνθηκες η επιχειρηματικη και παραγωγικη δραστηριοτητα στη χωρα μας αποτελει πλεον μονο γενετησια διαστροφη μαζοχιστικου τυπου.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΛΑΪΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ
Τωρα που το κρατος βρηκε ακομα μια αδιεξοδη διεξοδο για τη "σωτηρια" και μπορει 365 μερες το χρονο, ολο το εικοσιτετραωρο, μερα και νυχτα, να κατασχει τα χρηματα που μεταφερουμε στις τσεπες μας, μπορουμε να ανοιξουμε στις τσεπες μας μεγαλες τρυπες για να διευκολυνουμε την αμωμο συλληψη της εμψ@λης φορολογητεας υλης, μεχρις οτου καποιος απο τους γερμανοναζιστες συμβουλους και χρηματοπιστωτικους τυραννους ανακαλυψει την αποψη του συμπατριωτη του Nietzsche, πως "ο αντρας θελει δυο πραγματα, κινδυνους και παιχνιδια", που ο Γερμανος Nietzsche τα ευρισκε στη γυναικα, ανω ο Ελληνας στo φοροσυλλεκτη*.
Εξαλλου, μια και μνημονευσα στην αρχη και ενδιαμεσα τον James Joyce, να κλεισω μ' αυτον, λεγοντας πως η ψ@λοσυλλογη, ως γενετησια διαστροφη του Ελληνικου κρατους, καταγραφεται και απο τον Ιρλανδο συγγραφεα ως συνηθεια νησιωτων να αναφερονται στον συλλεκτη περιτομων.
Επομενως, ειμαι αθωος του αιματος αυτης της βωμολοχιας, για τους αντιβωμολοχολογουντες.
* Οργανο της "σωτηριας" αναλογο του ουροσυλλεκτη.
Ο δευτερος συλλεγει τα αποβλητα της νεφρικης και ο πρωτος της φορολογικης καθαρσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου