Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΧΩΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΟΥΚΝΙΔΕΣ ΚΑΙ "ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΒΥΣΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ"

"Ο μεν δειλoς της πατριδος, ο δε φιλοδοξος της πατρωας ουσιας εστι προδοτης" (Σωκρατης)

Τι αλλο θα μπορουσε να σκεφτει κανεις διαβαζοντας την ειδηση (iefimerida.gr), πως ετοιμαζεται η θεσμοθετηση προστασιας για τους προδοτες;
Γιατι οι τιμιοι ανθρωποι δεν χρειαζονται τους θεσμους των οικων ανοχης.

"Ο καθεις και τα οπλα του" ειπε (Ελυτης).
Οπλο του τιμιου Ελληνα δεν ειναι η προδοσια, αλλα η αντισταση στον καθε προδοτη και κατακτητη.

Τι αλλο, λοιπον, θα μπορουσε να σκεφτει κανεις διαβαζοντας την ειδηση (iefimerida.gr), πως ετοιμαζεται η θεσμοθετηση προστασιας για τους προδοτες;

Τιποτα αλλο εκτος απο το "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" του Ελυτη:

"ΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΟΥΚΝΙΔΕΣ
.....................................

Τότε, από τ' άλλο μέρος φάνηκε αργά βαδίζοντας να 'ρχεται Αυτός με το Σβησμένο Πρόσωπο, που σήκωνε το δάχτυλο κι οι ώρες ανατρίχιαζαν στο μεγάλο ρολόι των αγγέλων.
Και σε όποιον λάχαινε να σταθεί μπροστά, ευθύς οι άλλοι τον αρπάζανε από τα μαλλιά και τον εσούρνανε χάμου πατώντας τον.
Ώσπου έφτασε κάποτε η στιγμή να σταθεί και μπροστά στο Λευτέρη.
Αλλά κείνος δε σάλεψε. Σήκωσε μόνο αργά τα μάτια του και τα πήγε μεμιάς τόσο μακριά - μακριά μέσα στο μέλλον του - που ο άλλος ένιωσε το σκούντημα κι έγειρε πίσω με κίντυνο να πέσει.
Και σκυλιάζοντας, έκανε ν' ανασηκώσει το μαύρο του πανί, ναν του φτύσει κατάμουτρα.
Μα πάλι ο Λευτέρης δε σάλεψε.
Πάνω σε κείνη τη στιγμή, ο Μεγάλος Ξένος, αυτός που ακολουθούσε με τα τρία σειρήτια στο γιακά, στηρίζοντας στη μέση τα χέρια του, κάγχασε: ορίστε, είπε, ορίστε οι άνθρωποι που θέλουνε, λέει, ν' αλλάξουνε την πορεία του κόσμου.
Και μη γνωρίζοντας ότι έλεγε την αλήθεια ο δυστυχής, καταπρόσωπο τρεις φορές του κατάφερε το μαστίγιο.
Αλλά τρίτη φορά ο Λευτέρης δε σάλεψε. Τότε, τυφλός από τη λίγη πέραση πού 'χε η δύναμη στα χέρια του,
ο άλλος, μη γνωρίζοντας τι πράττει, τράβηξε το περίστροφο και του το βρόντηξε σύρριζα στο δεξί του αυτί.
........................................

ΓΥΡΙΣΑ τα μάτια * δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι
Και κοιτώντας έξω * καταχιονισμένα
τα δέντρα των κοιλάδων
Αδελφοί μου, είπα * ως κι αυτά μια μέρα
κι αυτά θα τ' ατιμάσουν
Προσωπιδοφόροι * μες στον άλλον αιώνα
τις θηλιές ετοιμάζουν".

Η ιστορια δεν παραγραφεται.
Η χωρα μας ζει σημερα τη συνεχεια του Ελληνογερμανικου πολεμου.

Γυρισα τα ματια δακρυα γιοματα στις τρεις τα ξημερωματα, αντιγραφοντας το "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" του Ελυτη και μεσα στα δακρυα ειδα τον παππου μου στην εξορια της Ικαριας, τον πατερα μου στο στρατοπεδο συγκεντρωσης του Μαουτχαουζεν, τον αδελφο του στα βουνα της Μακεδονιας και μετα στο λεγομενο παραπετασμα και τη γιαγια μου στα μετοπισθεν των ανταρτων.

Τιμηθηκα απο την οικογενεια μου με τους αγωνες της, που ηταν παντα απο τη μερια των τιμιων Ελληνων, ανατριχιαζοντας στις γειτονιες των αγγελων και γνωριζοντας πολυ καλα τα προσωπα πισω απο το μαυρο πανι.

Δεν θα ξεχασω τη γιαγια μου, που για μισο αιωνα μετα την κατοχη και την προδοσια, καθε Κυριακη μεχρι να πεθανει καθοταν στο παραθυρο να δει τους δοσιλογους γερμανοτσολιαδες που πηγαιναν με επισημοτητα καλοντυμενοι στην εκκλησια, για να ξεπλυνουν τα κριματα τους, γιατι τα εγκληματα τους ειχαν ξεπλυθει πολιτικα και μονολογουσε: "Τα μεγαλα σταυροκοπηματα κρυβουν μεγαλες αμαρτιες.
Τον βλεπεις αυτον, οταν πηγαινε στη Γκεσταπο να παραδωσει τους ανταρτες δεμενους, περιμενε να παρει πισω το σχοινι της προδοσιας, οχι για να κρεμαστει σαν τον Ιουδα, αλλα για να δεσει τους επομενους ανταρτες".

Δεν θα ξεχασω την επαναστατικη τρελα του παππου μου, πρωτοψαλτη της εκκλησιας, να ταυτισει το Θειο Δραμα της προδοσιας του Ιουδα με το δραμα του Ελληνισμου, ψαλλοντας προκλητικα και καταμουτρα κατοχικου δοσιλογου προδοτη, σαν ενα ειδος αυτοσχεδιου Λειτουργικου Δραματος*, μια παραβαση** μεσα στο Δραμα, τα Ιδιομελα των Αινων, τα Τροπαρια και τα Αποστιχα, που αναφερονται στον Ιουδα, για να βρεθει μετα το τελος της Ιερας Ακολουθιας της Μεγαλης Πεμπτης στο δρομο της μιαρας εξοριας:
"Γεννημα εχιδνων αληθως ο Ιουδας, φαγοντων το μανα εν τη ερημω και γογγυζοντων κατα του τροφεως...
Ιουδας ο προδοτης δολιος ων, δολιω φιληματι παρεδωκε τον Σωτηρα Κυριον...
Ιουδας ο δουλος και δολιος, ο μαθητης και επιβουλος, ο φιλος και διαβολος...
Σημερον ο Ιουδας καταλιμπανει τον Διδασκαλον και παραλαμβανει τον διαβολον, τυφλουται τω παθει της φιλαργυριας, εκπιπτει του φωτος ο εσκοτισμενος..."

Γεννημα εχιδνων, προδοτης, δολιος, δουλος, διαβολος, επιβουλος, εσκοτισμενος, κλπ.
Ιδου το ψυχογραφικο συναξαρι του συγχρονου προδοτη, με τη συνδρομη του οποιου η Ελλαδα θελει να οικοδομησει το μελλον της.

Αθανατε Marx, ποσο εξω επεσες που πηγες να ερμηνευσεις τον Hegel λεγοντας "ο Hegel παρατηρησε πως ολα τα μεγαλα ιστορικα γεγονοτα και προσωπα εμφανιζονται δυο φορες. Ξεχασε, ομως, να προσθεσει, την πρωτη ως τραγωδια και τη δευτερη ως φαρσα".

Αθανατε Marx, δυστυχως, ο Hegel δεν ξεχασε να προσθεσει κατι, εσυ βιαστηκες να δεις με την ιδεολογικη σου τιμιοτητα την ατιμια των τερατων της εξουσιας, γιατι η Ελλαδα σημερα ζει για δευτερη φορα την τραγωδια της γερμανικης κατοχης και της προδοσιας.

Προσπαθω να κλεισω τα ματια δακρυα γιοματα στις τεσσερις το πρωι και σηκωνονται αργα, σαν τα ματια του Λευτερη απο το "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" του Ελυτη, πηγαινοντας μακρια στο  μελλον της χωρας μου, που σημερα αντι για αγαπη, χαρα και ευτυχια λεγεται "πρωτογενες πλεονασμα", λεγεται "κινητικοτητα", λεγεται ανεργια, λεγεται πεινα, λεγεται απελπισια, λεγεται μισος, θλιψη και δυστυχια.

Προσπαθω να κλεισω τα ματια δακρυα γιοματα στις τεσσερις το πρωι και οι στιχοι του Ελυτη με βασανιζουν να μη δω τη μαυρη μοιρα του φωτος, που καποτε τη λεγαμε και μερα:

"Φύσηξεν η νύχτα *σβήσανε τα σπίτια
κι είναι αργά στην ψυχή μου
Δεν ακούει κανένας *όπου κι αν χτυπήσω
η μνήμη με σκοτώνει
Αδελφοί μου, λέει *μαύρες ώρες φτάνουν
ο καιρός θα δείξει
Των ανθρώπων έχουν *οι χαρές μιάνει
τα σπλάχνα των τεράτων
...................................

Μες στης γης το κέντρο *φάνηκε ο πυρήνας
που όλο σκοτεινιάζει
Κι η αχτίδα του ήλιου *γίνηκε, ιδέστε
ο μίτος του Θανάτου!"

Ευτυχως διπλα μου αναπνεει μια ελπιδα της ζωης μου, η Claudine.

* Αναπαραστασεις θρησκευτικων σκηνων, που γινονταν συνηθως στον περιγυρο των εκκλησιων τις μερες καποιων μεγαλων γιορτων.

** Μερος της κωμωδιας της Αρχαιας Ελλαδας, στο οποιο ο κωμωδος εγκατελειπε το μυθο και μεταφεροταν στην ιστορια της εποχης του και απευθυνομενος στο κοινο σχολιαζε τα γεγονοτα, κυριως τα πολιτικα, της εποχης του.

Και μια και αναφερθηκα στην κωμωδια της Αρχαιας Ελλαδας, θα ηθελα να επισημανω, πως το προβλημα της Συγχρονης Ελλαδας δεν ειναι το πρωτογενες πλεονασμα της οικονομιας και το ελλειμμα της δημοκρατιας, αλλα το πρωτογενες πλεονασμα της κωμωδιας και το ελλειμμα της κωμωδιογραφιας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου