Παρακολουθωντας πριν λιγες μερες την "τελετη" παραδοσης και παραλαβης, στην πραγματικοτητα τυραννικης διαδοχης, της δυναστειας των Γερμανοσημιτιδων, στο καθ' υλιν αρμοδιο υπουργειο του οικονομικου αυταρχισμου, εμεινα αφωνος μπροστα στο θεαμα του χασκογελουντος, κατα το “γελα δ' ο μωρος καν τι μη γελοιον ει” (Πιττακος ο Μυτιληναιος ή Μενανδρος), απερχομενου δυναστη, για τις ευχαριστες αναμνησεις που παιρνει μαζι του, μαζι, βεβαια, με το βιος, τα ονειρα και τις ζωες των πολιτων.
Τα αξεχαστα βραδινα με σουσι ο ιδιος και σουβλακια ο συντυραννος του, αναπληρωτης υπουργος, τη στιγμη που εκατομμυρια γονεις δεν μπορουν να προσφερουν ψωμι στα παιδια τους, λεγοντας, ουσιαστικα, η τραπεζοαντουανεττα, πως αν δεν εχουν ψωμι, ας φανε σουσι ή σουβλακια...
Η ολη μαυρη κωμωδια της "τελετης", μου εφερε στο μυαλο ενα ανεκδοτο, που αναφερει ο Milan Kundera στο βιβλιο του La fête de l' insignifiance (Η γιορτη της ασημαντοτητας), κατα το οποιο ο Σταλιν αφηγειται στους συντροφους του πως πηγε για κυνηγι και συναντησε πανω σε ενα δεντρο εικοσι τεσσερις περδικες.
Ειχε, ομως, μαζι του μονο δωδεκα φυσιγγια.
Αφου σκοτωσε τις δωδεκα, πηγε στο σπιτι, πηρε αλλα δωδεκα φυσιγγια και γυρισε και σκοτωσε μια - μια τις υπολοιπες, που τον περιμεναν.
Οι συντροφοι του εμειναν αναυδοι και αφωνοι, ενω ο Χρουστωφ τολμησε να ρωτησει αν πραγματι οι περδικες περιμεναν στα κλαρια του δεντρου, για να παρει την επιβεβαιωση του Σταλιν, συνεχιζοντας στα ουρητηρια να χαρακτηριζει τα λεγομενα του Σταλιν ως ψεματα, ο οποιος, βεβαια, τον παρακολουθουσε.
Κατι δηλαδη, σαν τη συζητηση, που ειχαν στα ουρητηρια της βουλης ο Γεωργιαδης με τον Παππα...
Αν στη θεση των περδικων βαλτε τον Ελληνικο λαο, που περιμενει μοιρολατρικα και χωρις αντιδραση την εκτελεση του απο τους συγχρονους Σταλιν του ΕυρωΑμερικανικου οικονομικου τραπεζοφασισμου, εχετε την αποκωδικοποιηση της ελληνικης εκδοχης μιας συμβολικης ερμηνειας της ανεκδοτικης ιστοριας του Σταλιν με τις περδικες.
Τα αξεχαστα βραδινα με σουσι ο ιδιος και σουβλακια ο συντυραννος του, αναπληρωτης υπουργος, τη στιγμη που εκατομμυρια γονεις δεν μπορουν να προσφερουν ψωμι στα παιδια τους, λεγοντας, ουσιαστικα, η τραπεζοαντουανεττα, πως αν δεν εχουν ψωμι, ας φανε σουσι ή σουβλακια...
Η ολη μαυρη κωμωδια της "τελετης", μου εφερε στο μυαλο ενα ανεκδοτο, που αναφερει ο Milan Kundera στο βιβλιο του La fête de l' insignifiance (Η γιορτη της ασημαντοτητας), κατα το οποιο ο Σταλιν αφηγειται στους συντροφους του πως πηγε για κυνηγι και συναντησε πανω σε ενα δεντρο εικοσι τεσσερις περδικες.
Ειχε, ομως, μαζι του μονο δωδεκα φυσιγγια.
Αφου σκοτωσε τις δωδεκα, πηγε στο σπιτι, πηρε αλλα δωδεκα φυσιγγια και γυρισε και σκοτωσε μια - μια τις υπολοιπες, που τον περιμεναν.
Οι συντροφοι του εμειναν αναυδοι και αφωνοι, ενω ο Χρουστωφ τολμησε να ρωτησει αν πραγματι οι περδικες περιμεναν στα κλαρια του δεντρου, για να παρει την επιβεβαιωση του Σταλιν, συνεχιζοντας στα ουρητηρια να χαρακτηριζει τα λεγομενα του Σταλιν ως ψεματα, ο οποιος, βεβαια, τον παρακολουθουσε.
Κατι δηλαδη, σαν τη συζητηση, που ειχαν στα ουρητηρια της βουλης ο Γεωργιαδης με τον Παππα...
Αν στη θεση των περδικων βαλτε τον Ελληνικο λαο, που περιμενει μοιρολατρικα και χωρις αντιδραση την εκτελεση του απο τους συγχρονους Σταλιν του ΕυρωΑμερικανικου οικονομικου τραπεζοφασισμου, εχετε την αποκωδικοποιηση της ελληνικης εκδοχης μιας συμβολικης ερμηνειας της ανεκδοτικης ιστοριας του Σταλιν με τις περδικες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου