L' INCORONAZIONE DI POROSHENKO* (α)
(Madrigali dei guerrieri et amorosi* (β))
"Μακραι τυραννων χειρες"
Βρισκομενος στην Κυπρο, παρακολουθησα στο Bloomberg την τελετη της υπογραφης της "συμφωνιας" συνδεσης αναμεσα στην ΕΕ και την Ουκρανια και απογειωθηκα απο τη ΜΟΝΟΦΩΝΙΑ στην ΜΠΑΡΟΚΙΚΗ ΠΟΛΥΦΩΝΙΑ**.
Σημερα με την "Il ritorno d'Ulisse in patria"* (γ), θα ηθελα να σχολιασω αυτη τη "συμφωνια".
Το κουρειο της ΕΕ, που ληστευει κουρευοντας, με το δρεπανι του θανατου, το βιος των λαων, αποφασισε να ανοιξει και χασαπικο, για να τονωσει τις συνθηκες ενος αρρωστημενου, διεστραμμενου και εγκληματικου ανταγωνισμου με τη Ρωσια, για την Ωραια Ελενη των πλουτοπαραγωγικων της πηγων και επελεξε τους χασαπιδες του Κιεβου να αναθεσει την ευγενη δραστηριοτητα της εκτελεσης ανθρωπων, με προσχημα την εθνικη τους καταγωγη και τη γεωπολιτικη θεση της χωρας τους.
"Παλια τους τεχνη κοσκινο", η τεχνη των εγκληματων του ναζισμου, αλλοτε για φυλετικους, αλλοτε για πολιτικους, αλλοτε για εθνικους, αλλοτε για οικονομικους και αλλοτε για γεωπολιτικους λογους.
Επιγραμματικα, κατα την ταπεινοτητα μου, η τελετη υπογραφης της συμφωνιας συνδεσης της ΕΕ και της Ουκρανιας ηταν μια ενδοοικογενειακη υποθεση, κατι σαν τελετουργια μυησης στην ευρωπαικη στοα, στην οποια η στοργικη μητερα του ευρωπαικου οικονομικου ναζισμου επιβραβευσε το υπακουο παιδι της για την αποφοιτηση του απο τη μεγαλη των ναζιστων σχολη.
Ηταν, με απλουστερα λογια, μια τελετη μαυρης μαγειας και ταυτοχρονα μια τελετη παιδικης χαρας, στην οποια περιεφεραν απο το ενα στο άλλο μελος της αθλιας οικογενειας της στοας τα λευκωματα των αναμνησεων της "αποφοιτησης", που τα υπεγραφαν με το αιμα των εκατονταδων νεκρων θυματων τους και τον ιδρωτα των υποψηφιων οικονομικων θυματων τους, γεγονος που μ' εφερε στη μνημη τους στιχους του Μανωλη Αναγνωστακη"
"Οἱ στίχοι αὐτοὶ μπορεῖ καὶ νά ῾ναι οἱ τελευταῖοι
οἱ τελευταῖοι στοὺς τελευταίους ποὺ θὰ γραφτοῦν
Γιατί οἱ μελλούμενοι ποιητὲς δὲ ζοῦνε πιὰ
αὐτοὶ ποὺ θὰ μιλούσανε πεθάναν ὅλοι νέοι
Τὰ θλιβερὰ τραγούδια τους γενήκανε πουλιὰ
σὲ κάποιον ἄλλον οὐρανὸ ποὺ λάμπει ξένος ἥλιος
Γενῆκαν ἄγριοι ποταμοὶ καὶ τρέχουνε στὴ θάλασσα
καὶ τὰ νερά τους δὲν μπορεῖς νὰ ξεχωρίσεις
Στὰ θλιβερὰ τραγούδια τους φύτρωσε ἕνας λωτὸς
νὰ γεννηθοῦμε στὸ χυμό του ἐμεῖς πιὸ νέοι".
Γιατι οι μελλουμενοι νεκροι δεν ζουνε πια.
Ολη αυτη η τελετη αναβιωσε, ακομα, στη μνημη μου τα λογια του Bertolt Brecht στο τελος του Β Παγκοσμιου Πολεμου "μη χαιρεστε που σκοτωσατε το κτηνος, γιατι η σκυλα που το γεννησε ζει και ειναι παλι σε οργασμο" και του Göbbels "θα ξαναγυρισουμε και η γη θα τρεμει".
Σημερα ζουμε αυτη την επιστροφη και τον οργασμο της Σκυλλας του ναζισμου, αλλα και της Χαρυβδης του φασιμου.
Τελειωνοντας, λυπαμαι που θα δυσαρεστησω τους Γαλλους φιλους της "Le Monde Diplomatique", που γρηγορα διαψευστηκαν, γραφοντας πως "αυτο που εχει αλλαξει σημερα στην καταπιεση στη Γερμανια απο την εποχη του Χιτλερ ειναι το στυλ, που εχει γινει λιγοτερο Mπαροκ και περισσοτερο αποτελεσματικο".
Τελικα, φαινεται πως το στυλ αυτο, χωρις να εγκαταλειπει την αποτελεσματικοτητα, επιστρεφει παλι στο Μπαροκ.
* Παραφραση του L' INCORONAZIONE DI POPPEA
(α) L' INCORONAZIONE DI POPPEA
(β) (Madrigali dei guerrieri et amorosi)
(γ) Il ritorno d'Ulisse in patria
Εργα του Claudio Monteverdi (1567 - 1643), συνθετη του πρωιμου Μπαροκ, που αποτελει μια γεφυρα αναμεσα στην Πολυφωνια και το Μπαροκ.
Το (α) ειναι η οπερα: Η ΣΤΕΨΗ ΤΗΣ ΠΟΠΠΑΙΑΣ.
Το (β) ειναι το Ογδοο Βιβλιο Ματριγκαλιων:
Ματριγκαλια του πολεμου και της αγαπης.
Το (γ) ειναι η οπερα: Η Επιστροφη του Οδυσσεα στην πατριδα.
** Συνηθιζα να λεω στους μαθητες μου, για να κατανοησουν την πολυμορφια και τις αντιθεσεις του Μπαροκ, πως το Μπαροκ ειναι σαν το ΠΑΣΟΚ και επιπροσθετα ισοσυλλαβο και ομοιοκαταληκτο.
Απο αλλου ξεκινησε και αλλου κατεληξε.
Το Μπαροκ ξεκινησε απο την κοσμικη μουσικη, τη μυθολογικη οπερα, τη λιτοτητα του μονωδιακου υφους, που εξυπηρετησε την οπερα και τη στροφη στην οργανικη μουσικη και κατεληξε στη θρησκευτικη μουσικη, την κωμικη οπερα, την πολυπλοκοτητα της πολυφωνιας και τη φωνητικοοργανικη μουσικη, μ' εναν παλι Γερμανο που εβαλε το χερι του, τον Heinrich Schütz (1585 - 1672).
Παρομοια και το ΠΑΣΟΚ ξεκινησε απο τον εθνικοσοσιαλισμο, με τα πατροπαραδοτα συνθηματα "η Ελλαδα ανηκει στους Ελληνες", "το ΠαΣοΚ στην κυβερνηση, ο λαος στην εξουσια" να τον επιβεβαιωνουν (τον εθνικοσοσιαλισμο) και κατεληξε στη "στοργικη" αγκαλια του ευρωγερμανικου ναζισμου και του ιμπεριαλιστικου φασισμου, ακολουθωντας τα βηματα των κομματων των λοκτονων Aδολφου Χιτλερ και Μπενιτο Μουσσολινι, με σημαια σημερα "η Ελλαδα ανηκει στους δανειστες και οι Ελληνες στην Ελλαδα", κατα συνεπεια και οι Ελληνες ανηκουν στους δανειστες.
Απο ελευθεροι πολιτες εγιναν δουλοι.
Απο το μυθολογικο πολιτικο δραμα (τραγωδια) στην πολιτικη opera buffa(*) (κωμωδια).
(*) Παραπομπη της παραπομπης
Ιταλικη κωμικη οπερα του 18ου αιωνα.
ΥΓ. Μια και ηρθες στο νου μου, σημερα, μακαριτη συναδελφε γιατρε και συναγωνιστη ποιητη Μανωλη Αναγνωστακη, εγω ο δειλος για τα μεγαλα, που το μονο οπλο που μπορεσα να κρατησω στα χερια μου ειναι το BlackBerry((*)), που εδωσα και την τελευταια ρανιδα του αιματος μου, τη βιταμινη Β 12, μονο γραφοντας μερα και κυριως νυχτα πανω απο πεντακοσια αντιφασιστικα και αντιναζιστικα σχολια, που δεν τα ονομαζω πια αντιμνημονιακα, γιατι ο πραγματικος εχθρος ειναι ο φασισμος και ο ναζισμος και οχι μια ταξιαρχια ή και στρατια σελιδων, υπογεγραμμενων απο πολιτικες ασημαντοτητες, για να ονομαστουν και εφαρμοστικοι "νομοι", προφανως, της εφαρμοσμενης πολιτικης επιστημης του φασισμου και του ναζισμου, δεν ξεχνω τους στιχους του ποιηματος σου "Ἐπίλογος":
"Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς".
Αυτη τη στιγμη δεν εχω αυταπατες και μπορω να δειξω ο αναπηρος μονο τα αδυναμα χερια μου, με τα οποια, τουλαχιστον, δεν εσφιξα τα χερια κανενος τυραννου και να θεσω στην κριση του καθενος τη θρυματισμενη υπαρξη μου, ωστε να πορευθω ησυχος "... καταντικρυ του μελανου φορεματος των αποφασισμενων..." "σε χωρα μακρινη και αρυτιδωτη...", κατα τον Ελυτη.
((*)) Παραπομπη στο ΥΓ
Για να ειμαι ειλικρινης κρατησα στα χερια μου και την καραμπινα μου Franchi, κυνηγωντας φασιανους, περδικες, λαγους, αγριογουρουνα, κλπ, λογω γαλλικης κουλτουρας.
Εξαλλου, ποτε δεν ειχα οικολογικες ανησυχιες και πρεπει να δηλωσω, πως μισω τους οικολογους ως πλαστογραφους της κοινωνικης επαναστασης, για λογαριασμο δηθεν οικολογικων σκοπιμοτητων.
Μια τετοια πρωτου μεγεθους οικολογικη μαλακια εκστομησε ο προστατευομενος του οικοσυστηματος του "ποταμου" της χωρας του Λαμπρακισταν και Μπομπολισταν, λεγοντας πως "το Αιγαιο ανηκει στα ψαρια του".
Ξεχασε, ομως, να προσδιορισει τα χωρικα υδατα των ψαριων και αν στις μετακινησεις τους, μετακινουνται και τα χωρικα υδατα.
Αφησε, ακομα, αναπαντητο το ερωτημα, αν τα ψαρια διαθετουν υφαλοκρηπιδα, γιατι τοτε το Αιγαιο θα μπορουσε να γινει και εναλλακτικο.
Αλλοτε Ελληνικο και αλλοτε Τουρκικο, βαζοντας μαλιστα και φεσι στα ψαρια στη διαρκεια της Τουρκικης θητειας, δημιουργωντας, ταυτοχρονα, τις συνθηκες μιας ρεαλιστικης εξωτερικης πολιτικης, που θα τη ζηλευε ακομα και ο "μελλοντικος ηγετης" και νυν ανθηγεμων και υποτυραννος.
"Απo κυλικος μεχρι χειλέων πολλα πελει" (απο το ποτηρι ως τα χειλη μπορει να συμβουν πολλα), κατα καποιον ανωνυμο δουλο του αργοναυτη Ανταιου, που επειδη ηταν δουλος δεν διατηρηθηκε ουτε το ονομα του, αλλα μονο το ονομα του αφεντικου του, γιατι αυτο απαιτει το savoir vivre του ταξικου κοσμου της εκμεταλλευσης και συμπληρωνω "απο ποταμων μεχρι ανεγκεφαλων καρών (δηλαδη κρανιων) ετι πλειονα πελει".
(Madrigali dei guerrieri et amorosi* (β))
"Μακραι τυραννων χειρες"
Βρισκομενος στην Κυπρο, παρακολουθησα στο Bloomberg την τελετη της υπογραφης της "συμφωνιας" συνδεσης αναμεσα στην ΕΕ και την Ουκρανια και απογειωθηκα απο τη ΜΟΝΟΦΩΝΙΑ στην ΜΠΑΡΟΚΙΚΗ ΠΟΛΥΦΩΝΙΑ**.
Σημερα με την "Il ritorno d'Ulisse in patria"* (γ), θα ηθελα να σχολιασω αυτη τη "συμφωνια".
Το κουρειο της ΕΕ, που ληστευει κουρευοντας, με το δρεπανι του θανατου, το βιος των λαων, αποφασισε να ανοιξει και χασαπικο, για να τονωσει τις συνθηκες ενος αρρωστημενου, διεστραμμενου και εγκληματικου ανταγωνισμου με τη Ρωσια, για την Ωραια Ελενη των πλουτοπαραγωγικων της πηγων και επελεξε τους χασαπιδες του Κιεβου να αναθεσει την ευγενη δραστηριοτητα της εκτελεσης ανθρωπων, με προσχημα την εθνικη τους καταγωγη και τη γεωπολιτικη θεση της χωρας τους.
"Παλια τους τεχνη κοσκινο", η τεχνη των εγκληματων του ναζισμου, αλλοτε για φυλετικους, αλλοτε για πολιτικους, αλλοτε για εθνικους, αλλοτε για οικονομικους και αλλοτε για γεωπολιτικους λογους.
Επιγραμματικα, κατα την ταπεινοτητα μου, η τελετη υπογραφης της συμφωνιας συνδεσης της ΕΕ και της Ουκρανιας ηταν μια ενδοοικογενειακη υποθεση, κατι σαν τελετουργια μυησης στην ευρωπαικη στοα, στην οποια η στοργικη μητερα του ευρωπαικου οικονομικου ναζισμου επιβραβευσε το υπακουο παιδι της για την αποφοιτηση του απο τη μεγαλη των ναζιστων σχολη.
Ηταν, με απλουστερα λογια, μια τελετη μαυρης μαγειας και ταυτοχρονα μια τελετη παιδικης χαρας, στην οποια περιεφεραν απο το ενα στο άλλο μελος της αθλιας οικογενειας της στοας τα λευκωματα των αναμνησεων της "αποφοιτησης", που τα υπεγραφαν με το αιμα των εκατονταδων νεκρων θυματων τους και τον ιδρωτα των υποψηφιων οικονομικων θυματων τους, γεγονος που μ' εφερε στη μνημη τους στιχους του Μανωλη Αναγνωστακη"
"Οἱ στίχοι αὐτοὶ μπορεῖ καὶ νά ῾ναι οἱ τελευταῖοι
οἱ τελευταῖοι στοὺς τελευταίους ποὺ θὰ γραφτοῦν
Γιατί οἱ μελλούμενοι ποιητὲς δὲ ζοῦνε πιὰ
αὐτοὶ ποὺ θὰ μιλούσανε πεθάναν ὅλοι νέοι
Τὰ θλιβερὰ τραγούδια τους γενήκανε πουλιὰ
σὲ κάποιον ἄλλον οὐρανὸ ποὺ λάμπει ξένος ἥλιος
Γενῆκαν ἄγριοι ποταμοὶ καὶ τρέχουνε στὴ θάλασσα
καὶ τὰ νερά τους δὲν μπορεῖς νὰ ξεχωρίσεις
Στὰ θλιβερὰ τραγούδια τους φύτρωσε ἕνας λωτὸς
νὰ γεννηθοῦμε στὸ χυμό του ἐμεῖς πιὸ νέοι".
Γιατι οι μελλουμενοι νεκροι δεν ζουνε πια.
Ολη αυτη η τελετη αναβιωσε, ακομα, στη μνημη μου τα λογια του Bertolt Brecht στο τελος του Β Παγκοσμιου Πολεμου "μη χαιρεστε που σκοτωσατε το κτηνος, γιατι η σκυλα που το γεννησε ζει και ειναι παλι σε οργασμο" και του Göbbels "θα ξαναγυρισουμε και η γη θα τρεμει".
Σημερα ζουμε αυτη την επιστροφη και τον οργασμο της Σκυλλας του ναζισμου, αλλα και της Χαρυβδης του φασιμου.
Τελειωνοντας, λυπαμαι που θα δυσαρεστησω τους Γαλλους φιλους της "Le Monde Diplomatique", που γρηγορα διαψευστηκαν, γραφοντας πως "αυτο που εχει αλλαξει σημερα στην καταπιεση στη Γερμανια απο την εποχη του Χιτλερ ειναι το στυλ, που εχει γινει λιγοτερο Mπαροκ και περισσοτερο αποτελεσματικο".
Τελικα, φαινεται πως το στυλ αυτο, χωρις να εγκαταλειπει την αποτελεσματικοτητα, επιστρεφει παλι στο Μπαροκ.
* Παραφραση του L' INCORONAZIONE DI POPPEA
(α) L' INCORONAZIONE DI POPPEA
(β) (Madrigali dei guerrieri et amorosi)
(γ) Il ritorno d'Ulisse in patria
Εργα του Claudio Monteverdi (1567 - 1643), συνθετη του πρωιμου Μπαροκ, που αποτελει μια γεφυρα αναμεσα στην Πολυφωνια και το Μπαροκ.
Το (α) ειναι η οπερα: Η ΣΤΕΨΗ ΤΗΣ ΠΟΠΠΑΙΑΣ.
Το (β) ειναι το Ογδοο Βιβλιο Ματριγκαλιων:
Ματριγκαλια του πολεμου και της αγαπης.
Το (γ) ειναι η οπερα: Η Επιστροφη του Οδυσσεα στην πατριδα.
** Συνηθιζα να λεω στους μαθητες μου, για να κατανοησουν την πολυμορφια και τις αντιθεσεις του Μπαροκ, πως το Μπαροκ ειναι σαν το ΠΑΣΟΚ και επιπροσθετα ισοσυλλαβο και ομοιοκαταληκτο.
Απο αλλου ξεκινησε και αλλου κατεληξε.
Το Μπαροκ ξεκινησε απο την κοσμικη μουσικη, τη μυθολογικη οπερα, τη λιτοτητα του μονωδιακου υφους, που εξυπηρετησε την οπερα και τη στροφη στην οργανικη μουσικη και κατεληξε στη θρησκευτικη μουσικη, την κωμικη οπερα, την πολυπλοκοτητα της πολυφωνιας και τη φωνητικοοργανικη μουσικη, μ' εναν παλι Γερμανο που εβαλε το χερι του, τον Heinrich Schütz (1585 - 1672).
Παρομοια και το ΠΑΣΟΚ ξεκινησε απο τον εθνικοσοσιαλισμο, με τα πατροπαραδοτα συνθηματα "η Ελλαδα ανηκει στους Ελληνες", "το ΠαΣοΚ στην κυβερνηση, ο λαος στην εξουσια" να τον επιβεβαιωνουν (τον εθνικοσοσιαλισμο) και κατεληξε στη "στοργικη" αγκαλια του ευρωγερμανικου ναζισμου και του ιμπεριαλιστικου φασισμου, ακολουθωντας τα βηματα των κομματων των λοκτονων Aδολφου Χιτλερ και Μπενιτο Μουσσολινι, με σημαια σημερα "η Ελλαδα ανηκει στους δανειστες και οι Ελληνες στην Ελλαδα", κατα συνεπεια και οι Ελληνες ανηκουν στους δανειστες.
Απο ελευθεροι πολιτες εγιναν δουλοι.
Απο το μυθολογικο πολιτικο δραμα (τραγωδια) στην πολιτικη opera buffa(*) (κωμωδια).
(*) Παραπομπη της παραπομπης
Ιταλικη κωμικη οπερα του 18ου αιωνα.
ΥΓ. Μια και ηρθες στο νου μου, σημερα, μακαριτη συναδελφε γιατρε και συναγωνιστη ποιητη Μανωλη Αναγνωστακη, εγω ο δειλος για τα μεγαλα, που το μονο οπλο που μπορεσα να κρατησω στα χερια μου ειναι το BlackBerry((*)), που εδωσα και την τελευταια ρανιδα του αιματος μου, τη βιταμινη Β 12, μονο γραφοντας μερα και κυριως νυχτα πανω απο πεντακοσια αντιφασιστικα και αντιναζιστικα σχολια, που δεν τα ονομαζω πια αντιμνημονιακα, γιατι ο πραγματικος εχθρος ειναι ο φασισμος και ο ναζισμος και οχι μια ταξιαρχια ή και στρατια σελιδων, υπογεγραμμενων απο πολιτικες ασημαντοτητες, για να ονομαστουν και εφαρμοστικοι "νομοι", προφανως, της εφαρμοσμενης πολιτικης επιστημης του φασισμου και του ναζισμου, δεν ξεχνω τους στιχους του ποιηματος σου "Ἐπίλογος":
"Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς".
Αυτη τη στιγμη δεν εχω αυταπατες και μπορω να δειξω ο αναπηρος μονο τα αδυναμα χερια μου, με τα οποια, τουλαχιστον, δεν εσφιξα τα χερια κανενος τυραννου και να θεσω στην κριση του καθενος τη θρυματισμενη υπαρξη μου, ωστε να πορευθω ησυχος "... καταντικρυ του μελανου φορεματος των αποφασισμενων..." "σε χωρα μακρινη και αρυτιδωτη...", κατα τον Ελυτη.
((*)) Παραπομπη στο ΥΓ
Για να ειμαι ειλικρινης κρατησα στα χερια μου και την καραμπινα μου Franchi, κυνηγωντας φασιανους, περδικες, λαγους, αγριογουρουνα, κλπ, λογω γαλλικης κουλτουρας.
Εξαλλου, ποτε δεν ειχα οικολογικες ανησυχιες και πρεπει να δηλωσω, πως μισω τους οικολογους ως πλαστογραφους της κοινωνικης επαναστασης, για λογαριασμο δηθεν οικολογικων σκοπιμοτητων.
Μια τετοια πρωτου μεγεθους οικολογικη μαλακια εκστομησε ο προστατευομενος του οικοσυστηματος του "ποταμου" της χωρας του Λαμπρακισταν και Μπομπολισταν, λεγοντας πως "το Αιγαιο ανηκει στα ψαρια του".
Ξεχασε, ομως, να προσδιορισει τα χωρικα υδατα των ψαριων και αν στις μετακινησεις τους, μετακινουνται και τα χωρικα υδατα.
Αφησε, ακομα, αναπαντητο το ερωτημα, αν τα ψαρια διαθετουν υφαλοκρηπιδα, γιατι τοτε το Αιγαιο θα μπορουσε να γινει και εναλλακτικο.
Αλλοτε Ελληνικο και αλλοτε Τουρκικο, βαζοντας μαλιστα και φεσι στα ψαρια στη διαρκεια της Τουρκικης θητειας, δημιουργωντας, ταυτοχρονα, τις συνθηκες μιας ρεαλιστικης εξωτερικης πολιτικης, που θα τη ζηλευε ακομα και ο "μελλοντικος ηγετης" και νυν ανθηγεμων και υποτυραννος.
"Απo κυλικος μεχρι χειλέων πολλα πελει" (απο το ποτηρι ως τα χειλη μπορει να συμβουν πολλα), κατα καποιον ανωνυμο δουλο του αργοναυτη Ανταιου, που επειδη ηταν δουλος δεν διατηρηθηκε ουτε το ονομα του, αλλα μονο το ονομα του αφεντικου του, γιατι αυτο απαιτει το savoir vivre του ταξικου κοσμου της εκμεταλλευσης και συμπληρωνω "απο ποταμων μεχρι ανεγκεφαλων καρών (δηλαδη κρανιων) ετι πλειονα πελει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου