"Kραταια ως θανατος αγαπη"**
Αφιερωμενο σε οσους περιμεναν το επομενο κειμενο μου, εστω και αν τους απαγοητευσω με το θεμα μου
Ειχα πει και ειχα γραψει, πως ζω με την ελπιδα να κλεισω τα ματια μου, πριν ζησω τη στιγμη να δω να κλεινουν τα αδολα ματακια της Claudine.
Τελευταια η αγωνια μου γι' αυτη γινεται ολο και πιο παραφορη, ιδιαιτερα οταν οι επαγγελματικες υποχρεωσεις μου ή οι κοινωνικες και προσωπικες ατασθαλιες μου μ' αναγκαζουν να απουσιαζω και να στερουμαι και να της στερω τις δυο κορυφαιες καθημερινες στιγμες μας.
Η πρωτη, στις οκτω παρα πεντε το βραδυ και καθε βραδυ με ακριβεια Ελβετικου ρολογιου, λες και προσπαθει να με προφυλαξει απο τη βαρβαροτητα των δελτιων των οκτω, που παιρνει το υφασματινο κουνελακι της, το τακτοποιει στη μια ακρη του κρεβατιου, σηκωνοντας παντα τα σκεπασματα, σε μια καταπληκτικη και μοναδικη συνυπαρξη αγαπης και νοικοκυροσυνης, κατεβαζει τα μαξιλαρια και περιμενει να ξαπλωσω για υπνο διπλα της.
Η δευτερη, τα ξημερωματα, οταν με ξυπναει και αφου της ψιθυρισω λογια αγαπης, σε μια καθημερινη ερωτικη εξομολογηση, μονο υστερα απο αυτη, πεφτει στην αγκαλια μου να συνεχισει τον υπνο της, αλλιως περιμενει.
Η σχεση μου μαζι της βρισκεται σε ενα ζωντανο και συνεχες crescendo, σαν εκεινα του Beethoven, ζωντας με την αγωνια να μην ερθει η στιγμη, που θα ηχησει το τρεμολο των τυμπανων για την κορυφωση του.
Μεγαλε και αγαπητε μου ποιητη, Γιωργο Σεφερη, που απο τοτε που σε γνωρισα στα δωδεκα χρονια μου, οταν ο αειμνηστος πατερας μου μου εφερε ως χριστουγεννιατικο δωρο τα ποιηματα σου, δεν αποχωριστηκα την ποιητικη σοφια και ευαισθησια σου, νομιζω πως επεσες εξω στον "Ερωτικο λογο", το Ασμα των Ασματων σου, ισως γιατι θεωρησες ως προνομιο του ανθρωπου, του πιο αντιερωτικου οντος (ενα ον που επαιρεται για τη λογικη του δεν μπορει να καυχαται για το συναισθημα και τα ενστικτα του, οντας οντολογικα σχιζοειδες, πασχοντας απο υπαρξιακη σχιζοφρενεια), τον ερωτα και την αγαπη, γραφοντας εκεινους τους συγκλονιστικους στιχους, που βρισκονται στο ιδιο βαθρο, στην πρωτη θεση, με το αρρητου καλλους Ασμα Ασματων του Σολομωντα:
"... Μες στον καθρεφτη η αγαπη μας, πως παει και λιγοστευει
μεσα στον υπνο τα ονειρα, σκολειο της λησμονιας
μεσα στα βαθη του καιρου, πως η καρδια στενευει
και χανεται στο λικνισμα μιας ξενης αγκαλιας...".
ή μηπως ειχες δικαιο στο
"Ο κ ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ", κρινοντας παλι με το ανθρωπινο μετρο;
"... Μας ελεγαν θα νικησετε οταν αγαπησετε.
Αγαπησαμε και βρηκαμε τη σταχτη.
Μας ελεγαν θα νικησετε οταν εγκαταλειψετε τη ζωη σας.
Εγκαταλειψαμε τη ζωη μας και βρηκαμε τη σταχτη...".
Λογοκρινω, παραλειποντας το διστιχο διλημμα, που προηγειται:
"... Μας ελεγαν θα νικησετε οταν υποταχτειτε.
Υποταχτηκαμε και βρηκαμε τη σταχτη",
γιατι ξεπερνα τα ορια της εθνικης κριτικης του συγχρονου ραγιαδισμου.
Καποτε παραφραζοντας ενα ποιημα του Μανωλη Αναγνωστακη ως αφιερωση ενος βιβλιου μου στις τρεις μεγαλες μου αγαπες εγραψα:
Στις τρεις μεγαλες μου αγαπες, την Claudine, τη Chloé και τη Jagie, που μαζι τους δεν "λησμονησα την αγαπη που ειναι μονο αγαπη".
Τοτε πολλοι αναρωτηθηκαν, διαβαζοντας την αφιερωση στο βιβλιο μου, ποιες ειναι αυτες οι τρεις μεγαλες μου αγαπες.
Μαλιστα καποιοι επιστρατευοντας και τις πληροφοριες παλιων φιλων, κατεληξαν πως προκειται για Γαλλιδες πιανιστριες, χωρις βεβαια κανεις να λαβει υποψη του, πως οι τρεις κοκερινες μου δεν εκαναν ποτε μαθηματα Γαλλικων και πιανου, παρα το οτι μεγαλωσαν σε σπιτι με παραδοση και στα δυο.
Ζωντας, λοιπον, την τριτη (;) χειμωνιατικη ανοιξη στην κατοχικη Ελλαδα, ας ριξουμε τουλαχιστον μια ματια και ιδιαιτερα οι νεοι, στα μνημονια της αγαπης, το ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ του Σολομωντα και τον ΕΡΩΤΙΚΟ ΛΟΓΟ του Σεφερη, για να μην βρεθουμε (χρησιμοποιω τον πληθυντικο της ευγενειας ως αναγνωριση της συνενοχης μου και οχι γιατι εχω το ακαταλογιστο να κατατασσω τον εαυτο μου στους νεους) αδιαβαστοι σαν εκεινον του αφατου θρασους ΠαΣοΚοσεριφη, που δηλωσε πως ψηφισε χωρις να διαβασει το μνημονιο.
Τοτε μονο θα μπορεσουμε να συμφωνησουμε, εστω για μια φορα, με τον αλλο Μεγα Εθνικο ΠαΣοΚομπουρδολογο, πως "το μνημονιο (Σημειωση - προσθηκη - ερμηνευτικη εγκυκλιος του αρθρογραφου: της αγαπης, ως χαριστικη πραξη και οχι δανειακη συμβαση, γιατι η αγαπη δωριζεται, δεν δανειζεται) ειναι ευλογια".
ΥΓ.
1. Και ομως δεν εγραψα το τριακοσιοστο πρωτο αρθρο, αλλα το πρωτο, μετα τα τριακοσια.
Οσα θα ακολουθησουν και σιγουρα δεν θα ειναι τοσα πολλα, ουτε θα εχουν το ντελιριο της συχνοτητας των τριακοσιων, θα ειναι καθαρα απο πολιτικα παραισθησιογονα, τα οποια ελπιζω να μην μπω στον πειρασμο να τα περασω σε πρωτο πλανο, παρα μονο αν χρειασθει να τα υπαινιχθω, οπως και σημερα, ως ολεθρια παρακολουθηματα των θεματων μου.
2. Στην κοσμογονια των αλλαγων, που διαδραματιζονται σημερα στη χωρα μας, με κορυφαια στιγμη της προσβολης της ανθρωπινης αξιοπρεπειας και νοημοσυνης το λεγομενο συνεδριο του ΠαΣοΚ, που φημολογειται πως θα αλλαξει ονομα, θα επρεπε να αλλαξει ονομα και το blog μου, "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΠΡΙΤΗ", γιατι μου θυμιζει θλιβερες στιγμες της Ελληνικης ιστοριας.
Της ιστοριας ενος λαου δειλων, και ηλιθιων πολιτων, που επαιτει τον επαινο της Ευρωπης, πλανωμενος, πως το "προγραμμα" της εξοντωσης του εκανε προοδο, τετοια προοδο που τον οδηγει με ασφαλεια και βεβαιοτητα στην πενια και την Εθνικη συμφορα.
Βεβαια, θα μπορουσε να παραμεινει ο τιτλος ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΠΡΙΤΗ, υπονοωντας πλεον οχι τον αντιπαθη γνωστο και μη εξαιρετεο στεγασμενο κομματικα πολιτικο κοπριτη, αλλα το χαιδευτικο ονομα του αστεγου συμπαθους τετραποδου.
Εχοντας μπροστα μου την εικονα ενος SANS ABRI (αστεγου) στην "πολη του φωτος" (σε πολεις με τοσο φως εξαλλου δεν χρειαζεται η στεγη, γιατι ο ξεγνοιαστος υπνος κατω απο αυτη απαιτει το σκοταδι, ευτυχως σε πολεις χωρις φως υπαρχει η Siemens), θα μπορουσε τελικα το blog να παρει την ονομασια:
ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΠΡΙΤΗ - SANS ABRI (ΑΣΤΕΓΟΥ)
Ο τιτλος αυτος υποδηλωνει την αστεγη πολιτικα ιδεολογια μου, συμφωνα με τη συμβουλη του Pierre - Joseph Proudhon στον Marx, να μην επαναλαβει το ιδιο λαθος με τον συμπατριωτη του τον Λουθηρο, που πολεμωντας μια θρησκεια, τον Καθολικισμο, δημιουργησε μια αλλη, τον Προτεσταντισμο.
Ο Marx, βεβαια, δεν εκανε το ιδιο λαθος αποκαλυπτοντας και αποδομωντας τον καπιταλισμο, αλλα μπηκαν στον πειρασμο να το κανουν, κακοποιωντας τον Μαρξισμο, καποιοι ιδεολογικοι απογονοι του.
Απο την αλλη, χρησιμοποιωντας μια Ευρωπαικη (Γαλλικη) δημοφιλη ονομασια "SANS ABRI", που τεινει να γινει κυριαρχη ταξικη πλειοψηφια στην Ευρωπη και ως ερμηνεια την Ελληνικη "ΑΣΤΕΓΟΥ", σαρκαζω το Ευρωπαικο κεκτημενο.
3. Αγαπητε Πανο
Αρκετα δεν ηταν δυο χρονια διαθεσιμοτητας και δοκιμασιας, πχ στη διαχειριση της πολιτικης αδολεσχιας μου, κλπ, κλπ;
Παντως δεν πιστευω να εχεις παραπονο.
Σου εκανα πιστευω καλη παρεα με τα σχολια μου τα χρονια αυτα.
Καιρος ειναι να πιασεις σοβαρη δουλεια, αρχιζοντας απο τη μετονομασια του blog:
ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΠΡΙΤΗ - SANS ABRI (ΑΣΤΕΓΟΥ)
* ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ Δ.Α. (ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ)
Η εκφραση αυτη χρησιμοποιειται στα Γαλλικα για να επισημανει τη σκοπιμη απομιμηση της τεχνοτροπιας ενος αλλου.
Εδω απλα ο αλλος ή κατα τον Lacan "Αλλος" ειμαι ο ιδιος εγω.
Βεβαια δεν πρωτοτυπω, γιατι προηγηθηκε ο Σεφερης στο ποιημα του:
ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ Γ.Σ.
** Απο το ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ του Σολομωντα:
"... Οτι κραταια ως θανατος αγαπη,
σκληρος ως αδης ζηλος.
Περιπτερα αυτης περιπτερα πυρος, φλογες αυτης.
Υδωρ πολυ ου δυνησεται σβεσαι την αγαπην,
και ποταμοι ου συγκλυσουσιν αυτην...".
Ανοιγοντας το βιβλιο "ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ" του Σολομωντα, σε Βιβλικο κειμενο και μεταφραση του Σεφερη, για να επιβεβαιωσω την ορθη μεταφορα απο τη μνημη μου του παραπανω αποσπασματος, διαπιστωσα ενα μεγαλο της κενο ως προς την αφιερωση που υπαρχει στην προμετωπιδα του βιβλιου.
Δεν μπορεσα να προσδιορισω την ταυτοτητα του αυτουργου της, παρα το οτι εχει αρκετα και μοναδικα - γονιδιακα -, θα ελεγα, στοιχεια της ταυτοποιησης, οπως ενα αρχικο ονοματος, χρονολογια 1967 (τοτε ημουν μαθητης στο φημισμενο Ε Γυμνασιο Αρρενων της Θεσσαλονικης, στο οποιο η θαλασσα αποτελουσε το οριο του προαυλιου χωρου και περνουσαμε μεσα απο αυτη βγαζοντας τα παπουτσια μας για να επισκεφτουμε το παρακειμενο Γαλλικο Γυμνασιο Θηλεων "Καλαμαρι", για πρακτικη εξασκηση στα Γαλλικα του ερωτα), αριστη γνωση της Γαλλικης γλωσσας, αριστη γνωση της Βιβλικης γλωσσας και του πολυτονικου της συστηματος και προπαντος υπεραριστη γνωση της γραμματειας της Βιβλου (ποσα ατομα που γνωριζα τη συγκεκριμενη εποχη μπορει να συνδυαζαν ολα αυτα;), αφου μου το αφιερωνει με ενα εντυπωσιακο και προφητικο κειμενο απο τους Ψαλμους (37, 35-38), που αξιζει να το αναφερω σε ατονικη, δυστυχως, γραφη, λογω της αδυναμιας του BlackBerry στη χρηση της πολυτονικης:
"Ειδον τον ασεβη υπερυψουμενον και επαιρομενον ως τας κεδρους του Λιβανου(.) και παρηλθον και ιδου ουκ ην και εζητησα αυτον, και ουκ ευρεθη ο τοπος αυτου".
(.) Ανω τελεια
Αφιερωμενο σε οσους περιμεναν το επομενο κειμενο μου, εστω και αν τους απαγοητευσω με το θεμα μου
Ειχα πει και ειχα γραψει, πως ζω με την ελπιδα να κλεισω τα ματια μου, πριν ζησω τη στιγμη να δω να κλεινουν τα αδολα ματακια της Claudine.
Τελευταια η αγωνια μου γι' αυτη γινεται ολο και πιο παραφορη, ιδιαιτερα οταν οι επαγγελματικες υποχρεωσεις μου ή οι κοινωνικες και προσωπικες ατασθαλιες μου μ' αναγκαζουν να απουσιαζω και να στερουμαι και να της στερω τις δυο κορυφαιες καθημερινες στιγμες μας.
Η πρωτη, στις οκτω παρα πεντε το βραδυ και καθε βραδυ με ακριβεια Ελβετικου ρολογιου, λες και προσπαθει να με προφυλαξει απο τη βαρβαροτητα των δελτιων των οκτω, που παιρνει το υφασματινο κουνελακι της, το τακτοποιει στη μια ακρη του κρεβατιου, σηκωνοντας παντα τα σκεπασματα, σε μια καταπληκτικη και μοναδικη συνυπαρξη αγαπης και νοικοκυροσυνης, κατεβαζει τα μαξιλαρια και περιμενει να ξαπλωσω για υπνο διπλα της.
Η δευτερη, τα ξημερωματα, οταν με ξυπναει και αφου της ψιθυρισω λογια αγαπης, σε μια καθημερινη ερωτικη εξομολογηση, μονο υστερα απο αυτη, πεφτει στην αγκαλια μου να συνεχισει τον υπνο της, αλλιως περιμενει.
Η σχεση μου μαζι της βρισκεται σε ενα ζωντανο και συνεχες crescendo, σαν εκεινα του Beethoven, ζωντας με την αγωνια να μην ερθει η στιγμη, που θα ηχησει το τρεμολο των τυμπανων για την κορυφωση του.
Μεγαλε και αγαπητε μου ποιητη, Γιωργο Σεφερη, που απο τοτε που σε γνωρισα στα δωδεκα χρονια μου, οταν ο αειμνηστος πατερας μου μου εφερε ως χριστουγεννιατικο δωρο τα ποιηματα σου, δεν αποχωριστηκα την ποιητικη σοφια και ευαισθησια σου, νομιζω πως επεσες εξω στον "Ερωτικο λογο", το Ασμα των Ασματων σου, ισως γιατι θεωρησες ως προνομιο του ανθρωπου, του πιο αντιερωτικου οντος (ενα ον που επαιρεται για τη λογικη του δεν μπορει να καυχαται για το συναισθημα και τα ενστικτα του, οντας οντολογικα σχιζοειδες, πασχοντας απο υπαρξιακη σχιζοφρενεια), τον ερωτα και την αγαπη, γραφοντας εκεινους τους συγκλονιστικους στιχους, που βρισκονται στο ιδιο βαθρο, στην πρωτη θεση, με το αρρητου καλλους Ασμα Ασματων του Σολομωντα:
"... Μες στον καθρεφτη η αγαπη μας, πως παει και λιγοστευει
μεσα στον υπνο τα ονειρα, σκολειο της λησμονιας
μεσα στα βαθη του καιρου, πως η καρδια στενευει
και χανεται στο λικνισμα μιας ξενης αγκαλιας...".
ή μηπως ειχες δικαιο στο
"Ο κ ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ", κρινοντας παλι με το ανθρωπινο μετρο;
"... Μας ελεγαν θα νικησετε οταν αγαπησετε.
Αγαπησαμε και βρηκαμε τη σταχτη.
Μας ελεγαν θα νικησετε οταν εγκαταλειψετε τη ζωη σας.
Εγκαταλειψαμε τη ζωη μας και βρηκαμε τη σταχτη...".
Λογοκρινω, παραλειποντας το διστιχο διλημμα, που προηγειται:
"... Μας ελεγαν θα νικησετε οταν υποταχτειτε.
Υποταχτηκαμε και βρηκαμε τη σταχτη",
γιατι ξεπερνα τα ορια της εθνικης κριτικης του συγχρονου ραγιαδισμου.
Καποτε παραφραζοντας ενα ποιημα του Μανωλη Αναγνωστακη ως αφιερωση ενος βιβλιου μου στις τρεις μεγαλες μου αγαπες εγραψα:
Στις τρεις μεγαλες μου αγαπες, την Claudine, τη Chloé και τη Jagie, που μαζι τους δεν "λησμονησα την αγαπη που ειναι μονο αγαπη".
Τοτε πολλοι αναρωτηθηκαν, διαβαζοντας την αφιερωση στο βιβλιο μου, ποιες ειναι αυτες οι τρεις μεγαλες μου αγαπες.
Μαλιστα καποιοι επιστρατευοντας και τις πληροφοριες παλιων φιλων, κατεληξαν πως προκειται για Γαλλιδες πιανιστριες, χωρις βεβαια κανεις να λαβει υποψη του, πως οι τρεις κοκερινες μου δεν εκαναν ποτε μαθηματα Γαλλικων και πιανου, παρα το οτι μεγαλωσαν σε σπιτι με παραδοση και στα δυο.
Ζωντας, λοιπον, την τριτη (;) χειμωνιατικη ανοιξη στην κατοχικη Ελλαδα, ας ριξουμε τουλαχιστον μια ματια και ιδιαιτερα οι νεοι, στα μνημονια της αγαπης, το ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ του Σολομωντα και τον ΕΡΩΤΙΚΟ ΛΟΓΟ του Σεφερη, για να μην βρεθουμε (χρησιμοποιω τον πληθυντικο της ευγενειας ως αναγνωριση της συνενοχης μου και οχι γιατι εχω το ακαταλογιστο να κατατασσω τον εαυτο μου στους νεους) αδιαβαστοι σαν εκεινον του αφατου θρασους ΠαΣοΚοσεριφη, που δηλωσε πως ψηφισε χωρις να διαβασει το μνημονιο.
Τοτε μονο θα μπορεσουμε να συμφωνησουμε, εστω για μια φορα, με τον αλλο Μεγα Εθνικο ΠαΣοΚομπουρδολογο, πως "το μνημονιο (Σημειωση - προσθηκη - ερμηνευτικη εγκυκλιος του αρθρογραφου: της αγαπης, ως χαριστικη πραξη και οχι δανειακη συμβαση, γιατι η αγαπη δωριζεται, δεν δανειζεται) ειναι ευλογια".
ΥΓ.
1. Και ομως δεν εγραψα το τριακοσιοστο πρωτο αρθρο, αλλα το πρωτο, μετα τα τριακοσια.
Οσα θα ακολουθησουν και σιγουρα δεν θα ειναι τοσα πολλα, ουτε θα εχουν το ντελιριο της συχνοτητας των τριακοσιων, θα ειναι καθαρα απο πολιτικα παραισθησιογονα, τα οποια ελπιζω να μην μπω στον πειρασμο να τα περασω σε πρωτο πλανο, παρα μονο αν χρειασθει να τα υπαινιχθω, οπως και σημερα, ως ολεθρια παρακολουθηματα των θεματων μου.
2. Στην κοσμογονια των αλλαγων, που διαδραματιζονται σημερα στη χωρα μας, με κορυφαια στιγμη της προσβολης της ανθρωπινης αξιοπρεπειας και νοημοσυνης το λεγομενο συνεδριο του ΠαΣοΚ, που φημολογειται πως θα αλλαξει ονομα, θα επρεπε να αλλαξει ονομα και το blog μου, "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΠΡΙΤΗ", γιατι μου θυμιζει θλιβερες στιγμες της Ελληνικης ιστοριας.
Της ιστοριας ενος λαου δειλων, και ηλιθιων πολιτων, που επαιτει τον επαινο της Ευρωπης, πλανωμενος, πως το "προγραμμα" της εξοντωσης του εκανε προοδο, τετοια προοδο που τον οδηγει με ασφαλεια και βεβαιοτητα στην πενια και την Εθνικη συμφορα.
Βεβαια, θα μπορουσε να παραμεινει ο τιτλος ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΠΡΙΤΗ, υπονοωντας πλεον οχι τον αντιπαθη γνωστο και μη εξαιρετεο στεγασμενο κομματικα πολιτικο κοπριτη, αλλα το χαιδευτικο ονομα του αστεγου συμπαθους τετραποδου.
Εχοντας μπροστα μου την εικονα ενος SANS ABRI (αστεγου) στην "πολη του φωτος" (σε πολεις με τοσο φως εξαλλου δεν χρειαζεται η στεγη, γιατι ο ξεγνοιαστος υπνος κατω απο αυτη απαιτει το σκοταδι, ευτυχως σε πολεις χωρις φως υπαρχει η Siemens), θα μπορουσε τελικα το blog να παρει την ονομασια:
ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΠΡΙΤΗ - SANS ABRI (ΑΣΤΕΓΟΥ)
Ο τιτλος αυτος υποδηλωνει την αστεγη πολιτικα ιδεολογια μου, συμφωνα με τη συμβουλη του Pierre - Joseph Proudhon στον Marx, να μην επαναλαβει το ιδιο λαθος με τον συμπατριωτη του τον Λουθηρο, που πολεμωντας μια θρησκεια, τον Καθολικισμο, δημιουργησε μια αλλη, τον Προτεσταντισμο.
Ο Marx, βεβαια, δεν εκανε το ιδιο λαθος αποκαλυπτοντας και αποδομωντας τον καπιταλισμο, αλλα μπηκαν στον πειρασμο να το κανουν, κακοποιωντας τον Μαρξισμο, καποιοι ιδεολογικοι απογονοι του.
Απο την αλλη, χρησιμοποιωντας μια Ευρωπαικη (Γαλλικη) δημοφιλη ονομασια "SANS ABRI", που τεινει να γινει κυριαρχη ταξικη πλειοψηφια στην Ευρωπη και ως ερμηνεια την Ελληνικη "ΑΣΤΕΓΟΥ", σαρκαζω το Ευρωπαικο κεκτημενο.
3. Αγαπητε Πανο
Αρκετα δεν ηταν δυο χρονια διαθεσιμοτητας και δοκιμασιας, πχ στη διαχειριση της πολιτικης αδολεσχιας μου, κλπ, κλπ;
Παντως δεν πιστευω να εχεις παραπονο.
Σου εκανα πιστευω καλη παρεα με τα σχολια μου τα χρονια αυτα.
Καιρος ειναι να πιασεις σοβαρη δουλεια, αρχιζοντας απο τη μετονομασια του blog:
ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΠΡΙΤΗ - SANS ABRI (ΑΣΤΕΓΟΥ)
* ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ Δ.Α. (ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ)
Η εκφραση αυτη χρησιμοποιειται στα Γαλλικα για να επισημανει τη σκοπιμη απομιμηση της τεχνοτροπιας ενος αλλου.
Εδω απλα ο αλλος ή κατα τον Lacan "Αλλος" ειμαι ο ιδιος εγω.
Βεβαια δεν πρωτοτυπω, γιατι προηγηθηκε ο Σεφερης στο ποιημα του:
ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ Γ.Σ.
** Απο το ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ του Σολομωντα:
"... Οτι κραταια ως θανατος αγαπη,
σκληρος ως αδης ζηλος.
Περιπτερα αυτης περιπτερα πυρος, φλογες αυτης.
Υδωρ πολυ ου δυνησεται σβεσαι την αγαπην,
και ποταμοι ου συγκλυσουσιν αυτην...".
Ανοιγοντας το βιβλιο "ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ" του Σολομωντα, σε Βιβλικο κειμενο και μεταφραση του Σεφερη, για να επιβεβαιωσω την ορθη μεταφορα απο τη μνημη μου του παραπανω αποσπασματος, διαπιστωσα ενα μεγαλο της κενο ως προς την αφιερωση που υπαρχει στην προμετωπιδα του βιβλιου.
Δεν μπορεσα να προσδιορισω την ταυτοτητα του αυτουργου της, παρα το οτι εχει αρκετα και μοναδικα - γονιδιακα -, θα ελεγα, στοιχεια της ταυτοποιησης, οπως ενα αρχικο ονοματος, χρονολογια 1967 (τοτε ημουν μαθητης στο φημισμενο Ε Γυμνασιο Αρρενων της Θεσσαλονικης, στο οποιο η θαλασσα αποτελουσε το οριο του προαυλιου χωρου και περνουσαμε μεσα απο αυτη βγαζοντας τα παπουτσια μας για να επισκεφτουμε το παρακειμενο Γαλλικο Γυμνασιο Θηλεων "Καλαμαρι", για πρακτικη εξασκηση στα Γαλλικα του ερωτα), αριστη γνωση της Γαλλικης γλωσσας, αριστη γνωση της Βιβλικης γλωσσας και του πολυτονικου της συστηματος και προπαντος υπεραριστη γνωση της γραμματειας της Βιβλου (ποσα ατομα που γνωριζα τη συγκεκριμενη εποχη μπορει να συνδυαζαν ολα αυτα;), αφου μου το αφιερωνει με ενα εντυπωσιακο και προφητικο κειμενο απο τους Ψαλμους (37, 35-38), που αξιζει να το αναφερω σε ατονικη, δυστυχως, γραφη, λογω της αδυναμιας του BlackBerry στη χρηση της πολυτονικης:
"Ειδον τον ασεβη υπερυψουμενον και επαιρομενον ως τας κεδρους του Λιβανου(.) και παρηλθον και ιδου ουκ ην και εζητησα αυτον, και ουκ ευρεθη ο τοπος αυτου".
(.) Ανω τελεια
Δημήτρη, η «αδολεσχία» σου είναι βάλσαμο σε τούτες τις εποχές που τα μέσα βρίθουν από απίθανη μπούρδα και ακατάσχετη παπαρολογία. Όσο για την παρέα σου, δύσκολα θα βρω καλύτερη γι' αυτό κοίτα να συνεχίσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή