ΑΝΗΣΥΧΙΑ, ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
(CRESCENDO ΤΟΥ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ)
Ανατρεχοντας στη "Γερμανικη Ιδεολογια" του Μαρξ ανακαλυπτουμε την επανασταση οχι ως μια πρωτογενη κοινωνικη εκρηξη, αλλα ως μια κορυφωση της συνειδησης της κοινωνικης καταπιεσης και της οικονομικης καταστολης, ως κοινωνικες και ανθρωπιστικες παραμετρους της καπιταλιστικης βαρβαροτητας και του οικονομικου αμοραλισμου.
Η αναπτυξη αυτης της επαναστατικης συνειδησης, κατα τον Μαρξ, προϋποθετει τη μαζικοποιηση της καταπιεσης και της καταστολης, ακομα και με την ενθαρυνση και προαγωγη τους, ωστε να αποτελεσουν μαζικα βιωματα.
Οταν πριν ενα χρονο περιπου διαβασα, σε μια απο τις πρωτες εκδοσεις στη Γαλλια, τη μπροσουρα του Stéphane Hessel με τιτλο Indignez vous (αγανακτηστε), ειχα πει τοτε πως το σημαντικοτερο σημειο της ειναι η παραθεση στο οπισθοφυλλο της γνωστης φρασης του Albert Camus "Les gouvernements, par définition, n' ont pas de conscience" (Οι κυβερνησεις, εξ ορισμου, δεν εχουν συνειδηση).
Οταν στη συνεχεια ειδα μεσα σε λιγες μερες να γινεται αναρπαστη στη Γαλλια κατα εκατονταδες χιλιαδες αντιτυπα, προβληματιστηκα με τη σκεψη, πως αποτελει ευκολοχωνευτη αμφισβητηση, κοινωνικα αποδεκτη, που προβληματιζει με την ανησυχια και την αγανακτηση, χωρις να προκαλει με την επανασταση, δηλαδη εδινε μια αυρα αμφισβητησης της καπιταλιστικης βαρβαροτητας, οχι ομως και την προοπτικη της βιαιης ανατροπης της.
Αυτο, λοιπον, το φαινομενο της ανησυχιας και της αγανακτησης, που αρχιζει να αναδυεται την Ευρωπη, ειναι στην πραγματκοτητα το σταδιο της βιωματικης διαπλασης της κοινωνικης επαναστατικης συνειδησης.
Μιας συνειδησης που ειναι ετοιμη να ανησυχησει και προθυμη να αγανακτησει, εκδηλωνοντας την ατομικη διασταση της κατακτησης προνομιων σε μια κοινωνια ανισοτητων, ανετοιμη ομως ακομα για τη συλλογικη θυσια της ανατροπης.
Γιατι το προβλημα, πχ στην Ελλαδα, δεν ειναι η κυβερνηση των εντολοδοχων του ιμπεριαλιστικου καπιταλισμου του αϋλου πλουτου της τραπεζοκρατιας, αλλα ο ιδιος ο καπιταλισμος, που εδειξε την επαχθεια του στους κατα φαντασια συμμετοχους του, αυτους που νομισαν πως πηραν την ευλογια του ως ενεργητικοι ή παθητικοι μισθοφοροι του συστηματος της εξουσιας του.
Το συστημα αυτο που τους παραχωρουσε προνομια με μεγαλη δυσκολια, τους τα στερει σημερα με μεγαλυτερη ευκολια.
Πριν απο 11 χρονια σε μια μπροσουρα μου με τιτλο "Απο την παρ' ολιγον Ελλαδα" προσδιοριζα την ισορροπια αυτου του συστηματος με την τεχνητη συνειδηση του λεγομενου μεσαιου χωρου:
Ο χωρος της εξουσιας επεκτεινεται απο την οικονομικη τρομοκρατια του κεφαλαιου και τον αμοραλισμο των πολιτικων εκφραστων της ως τη φεουδαρχια της δημοσιουπαλληλικης γραφειοκρατειας (μεσαιος χωρος).
Ο μεσαιος χωρος αποτελει νεα ιδεολογικη, κοινωνικη, πιθανον και βιολογικη ταξη, που στο επικρατουν εγκεφαλικο ημισφαιριο της η μονη διεγερση που ενδημει ειναι η λιμπιτο των πλαστικων κομματικων σημαιων, "Ο καπιταλισμος αναδημιουργει αναποφευκτα μια ολοκληρη σειρα απο μεσαια στρωματα..., που ξαναπετιουνται το ιδιο αναποτρεπτα στις γραμμες του προλεταριατου" (Λενιν: Μαρξισμος και αναθεωρητισμος).
Θαλεγα πως σημερα στο ιμπεριαλιστικο σταδιο του καπιταλισμου επιχειρειται αυτη τη στιγμη στη χωρα μας η αναποτρεπτη προλεταριοποιηση του μεσαιου χωρου, με οργανο μια κυβερνητικη σοσιαλιστικης παρωδιας, που δικαιωνει το ρολο της ως συνιστωσα της καπιταλιστικης εξουσιας, για την οποια ο Λενιν ηταν αποκαλυπτικος "Η διαλεκτικη της ιστοριας ειναι τετοια, που η θεωρητικη νικη του μαρξισμου αναγκαζει τους εχθρους του να μεταμφιεζονται σε μαρξιστες. Ο εσωτερικα σαπιος φιλελευθερισμος δοκιμαζει να ξαναζωντανευσει με τη μορφη του σοσιαλιστικου οπορτουνισμου" (Λενιν: Τα ιστορικα πεπρωμενα της διδασκαλιας του Μαρξ).
Αυτος, λοιπον, ο σοσιαλιστικος τυχοδιωκτισμος ειναι ο ρολος του σοσιαληστρικου ΠαΣοΚ, ενος κομματος του δοκιμαστικου σωληνα του Ευρωαμερικανικου καπιταλισμου, που στη διαρκεια του κυνοβουλευτικου βιου χρησιμοποιησε ολα τα βιαια μεσα της οικονομικης και πολιτικης καταστολης, απο την επαχθη φορολογια ως τον ανηλεη ξυλοδαρμο των απομαχων συνταξιουχων, απο τη φασιστικου τυπου υφαρπαγη των μισθων ως το μαφιοζικου τυπου ξεφουσκωμα των ελαστικων των τρακτερ των αγροτων.
Σημειωση: Ζητω συγγνωμη απο φιλο μου και αναγνωστη, που χρησιμοποιω την μια και μοναδικη ακαταλληλη λεξη "κυνοβουλευτικου", ασελγωντας στο οστεοφυλακιο των παλαιοημερολογητων του κομματισμου.
Για να μην κοκκινισει διαβαζοντας τη, μπορει να κλεισει τα ματια του και να την ακουσει μονο.
(CRESCENDO ΤΟΥ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ)
Ανατρεχοντας στη "Γερμανικη Ιδεολογια" του Μαρξ ανακαλυπτουμε την επανασταση οχι ως μια πρωτογενη κοινωνικη εκρηξη, αλλα ως μια κορυφωση της συνειδησης της κοινωνικης καταπιεσης και της οικονομικης καταστολης, ως κοινωνικες και ανθρωπιστικες παραμετρους της καπιταλιστικης βαρβαροτητας και του οικονομικου αμοραλισμου.
Η αναπτυξη αυτης της επαναστατικης συνειδησης, κατα τον Μαρξ, προϋποθετει τη μαζικοποιηση της καταπιεσης και της καταστολης, ακομα και με την ενθαρυνση και προαγωγη τους, ωστε να αποτελεσουν μαζικα βιωματα.
Οταν πριν ενα χρονο περιπου διαβασα, σε μια απο τις πρωτες εκδοσεις στη Γαλλια, τη μπροσουρα του Stéphane Hessel με τιτλο Indignez vous (αγανακτηστε), ειχα πει τοτε πως το σημαντικοτερο σημειο της ειναι η παραθεση στο οπισθοφυλλο της γνωστης φρασης του Albert Camus "Les gouvernements, par définition, n' ont pas de conscience" (Οι κυβερνησεις, εξ ορισμου, δεν εχουν συνειδηση).
Οταν στη συνεχεια ειδα μεσα σε λιγες μερες να γινεται αναρπαστη στη Γαλλια κατα εκατονταδες χιλιαδες αντιτυπα, προβληματιστηκα με τη σκεψη, πως αποτελει ευκολοχωνευτη αμφισβητηση, κοινωνικα αποδεκτη, που προβληματιζει με την ανησυχια και την αγανακτηση, χωρις να προκαλει με την επανασταση, δηλαδη εδινε μια αυρα αμφισβητησης της καπιταλιστικης βαρβαροτητας, οχι ομως και την προοπτικη της βιαιης ανατροπης της.
Αυτο, λοιπον, το φαινομενο της ανησυχιας και της αγανακτησης, που αρχιζει να αναδυεται την Ευρωπη, ειναι στην πραγματκοτητα το σταδιο της βιωματικης διαπλασης της κοινωνικης επαναστατικης συνειδησης.
Μιας συνειδησης που ειναι ετοιμη να ανησυχησει και προθυμη να αγανακτησει, εκδηλωνοντας την ατομικη διασταση της κατακτησης προνομιων σε μια κοινωνια ανισοτητων, ανετοιμη ομως ακομα για τη συλλογικη θυσια της ανατροπης.
Γιατι το προβλημα, πχ στην Ελλαδα, δεν ειναι η κυβερνηση των εντολοδοχων του ιμπεριαλιστικου καπιταλισμου του αϋλου πλουτου της τραπεζοκρατιας, αλλα ο ιδιος ο καπιταλισμος, που εδειξε την επαχθεια του στους κατα φαντασια συμμετοχους του, αυτους που νομισαν πως πηραν την ευλογια του ως ενεργητικοι ή παθητικοι μισθοφοροι του συστηματος της εξουσιας του.
Το συστημα αυτο που τους παραχωρουσε προνομια με μεγαλη δυσκολια, τους τα στερει σημερα με μεγαλυτερη ευκολια.
Πριν απο 11 χρονια σε μια μπροσουρα μου με τιτλο "Απο την παρ' ολιγον Ελλαδα" προσδιοριζα την ισορροπια αυτου του συστηματος με την τεχνητη συνειδηση του λεγομενου μεσαιου χωρου:
Ο χωρος της εξουσιας επεκτεινεται απο την οικονομικη τρομοκρατια του κεφαλαιου και τον αμοραλισμο των πολιτικων εκφραστων της ως τη φεουδαρχια της δημοσιουπαλληλικης γραφειοκρατειας (μεσαιος χωρος).
Ο μεσαιος χωρος αποτελει νεα ιδεολογικη, κοινωνικη, πιθανον και βιολογικη ταξη, που στο επικρατουν εγκεφαλικο ημισφαιριο της η μονη διεγερση που ενδημει ειναι η λιμπιτο των πλαστικων κομματικων σημαιων, "Ο καπιταλισμος αναδημιουργει αναποφευκτα μια ολοκληρη σειρα απο μεσαια στρωματα..., που ξαναπετιουνται το ιδιο αναποτρεπτα στις γραμμες του προλεταριατου" (Λενιν: Μαρξισμος και αναθεωρητισμος).
Θαλεγα πως σημερα στο ιμπεριαλιστικο σταδιο του καπιταλισμου επιχειρειται αυτη τη στιγμη στη χωρα μας η αναποτρεπτη προλεταριοποιηση του μεσαιου χωρου, με οργανο μια κυβερνητικη σοσιαλιστικης παρωδιας, που δικαιωνει το ρολο της ως συνιστωσα της καπιταλιστικης εξουσιας, για την οποια ο Λενιν ηταν αποκαλυπτικος "Η διαλεκτικη της ιστοριας ειναι τετοια, που η θεωρητικη νικη του μαρξισμου αναγκαζει τους εχθρους του να μεταμφιεζονται σε μαρξιστες. Ο εσωτερικα σαπιος φιλελευθερισμος δοκιμαζει να ξαναζωντανευσει με τη μορφη του σοσιαλιστικου οπορτουνισμου" (Λενιν: Τα ιστορικα πεπρωμενα της διδασκαλιας του Μαρξ).
Αυτος, λοιπον, ο σοσιαλιστικος τυχοδιωκτισμος ειναι ο ρολος του σοσιαληστρικου ΠαΣοΚ, ενος κομματος του δοκιμαστικου σωληνα του Ευρωαμερικανικου καπιταλισμου, που στη διαρκεια του κυνοβουλευτικου βιου χρησιμοποιησε ολα τα βιαια μεσα της οικονομικης και πολιτικης καταστολης, απο την επαχθη φορολογια ως τον ανηλεη ξυλοδαρμο των απομαχων συνταξιουχων, απο τη φασιστικου τυπου υφαρπαγη των μισθων ως το μαφιοζικου τυπου ξεφουσκωμα των ελαστικων των τρακτερ των αγροτων.
Σημειωση: Ζητω συγγνωμη απο φιλο μου και αναγνωστη, που χρησιμοποιω την μια και μοναδικη ακαταλληλη λεξη "κυνοβουλευτικου", ασελγωντας στο οστεοφυλακιο των παλαιοημερολογητων του κομματισμου.
Για να μην κοκκινισει διαβαζοντας τη, μπορει να κλεισει τα ματια του και να την ακουσει μονο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου