(ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΣΗΛΙΚΙΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ)
"Ωσπερ το ευθυ ευθεος ου δειται, ουτως ουδε το δικαιον δικαιου" (οπως το ισιο δεν χρειαζεται χαρακα, ετσι και το δικαιο δεν απαιτει τη δικαιοσυνη) (Επικτητος)
H μνημονιακη "δημοκρατια" παρακαμπτει ακομα και τη δικαιοσυνη, στερωντας απο τους πολιτες το ανθρωπιστικο και συνταγματικο δικαιωμα της δικαστικης συνδρομης και προστασιας απο τις αποφασεις της εκτελεστικης εξουσιας.
Ετσι, η οικονομικη χουντα θα μπορει να αρπαζει τις περιουσιες των πολιτων χωρις δικαστικη αποφαση και προστασια, συμφωνα με το νεοτουρκικοευρωπαικο δογμα της φορολογικης απομειωσης της ατομικης ιδιοκτησιας, κατα το προτυπο του Varlık Vergisi (Βαρλικ Βεργκισι), επαχθους κεφαλαιακου φορου που επιβληθηκε το 1942 στην Τουρκια για την εξοντωση των Ελληνων, των Εβραιων και των Αρμενιων απο τον πρωθυπουργο της Şükrü Saracoğlu, που τον γραφω με τουρκικους χαρακτηρες για να τιμησω δεοντως ενα φορολογικο "ηρωα" - προτυπο των σημερινων ραγιαδων της οικονομικης χουντας.
Η περιθωριοποιηση αυτη της δικαιοσυνης σημερα, θα διευκολυνει την τιμωρια αυριο, που θα γινει με τα "ισοδυναμα" μετρα, χωρις δηλαδη δικαστικες αποφασεις και προστασια των ενοχων των εγκληματων της "σωτηριας".
Ο Εngels στο εργο του "Anti-Diring" εγραψε, πως η βια εχει εναν επαναστατικο ρολο στην ιστορια, γιατι αποτελει, συμφωνα με τα λεγομενα του Marx, τη μαμη καθε παλιας κοινωνιας, που εγκυμονει μια καινουργια, ενω ταυτοχρονα ειναι το μεσο της συντριβης των αποστεωμενων πολιτικων μορφων".
Σημερα η τερατογενεση του οικονομικου φασισμου ειναι αποτελεσμα μιας βιαιης εμβρυουλκιας του ιμπεριαλιστικου σταδιου του καπιταλισμου, του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου και ευχομαι αυριο να μην ακολουθησει η Καισαρικη τομη του τερατος.
Σιγουρο ειναι, ομως, πως θα αναπολουμε ολο και περισσοτερο τα λογια του Δημοσθενη "δει εν μεν τοις οπλοις φοβερους, εν δε τοις δικαστηριοις φιλανθρωπους ειναι" (οι ανθρωποι στον πολεμο πρεπει να προκαλουν φοβο, ενω στα δικαστηρια να ειναι φιλανθρωποι), γιατι η τρομοκρατια του οικονομικου φονταμενταλισμου της χωρας μας δεν υστερει, για να μη χρησιμοποιησω την καταφαση και πω υπερτερει, σε βαρβαροτητα και ανθρωπιστικο ελλειμμα απο αυτη του θρησκευτικου φονταμενταλισμου.
Τον τελευταιο μισο αιωνα η χωρα μας, ως χωρα του Ξενιου Δια, φιλοξενησε δυο καθεστωτα εκτακτης αναγκης, την επταχρονη στρατιωτικη δικτατορια (1967 - 1974) και τη σημερινη οικονομικη τυραννια.
Η οικονομικη δικτατορια "γιορταζοντας" σημερα τα μισα χρονια της επταχρονης στρατιωτικης δικτατοριας, δινει μια επετειακη ευκαιρια καποιων συλλογισμων και συγκρισεων, μια και τα θυματα της, παρα τη μιση ηλικια της, ειναι πολλαπλασια της στρατιωτικης και οι μεθοδοι της εκτελεσης τους επαχθεστερες, που δικαιωνουν την αποψη του Sartre, πως "ο φασισμος δεν οριζεται απο τον αριθμο των θυματων, αλλα απο τον τροπο που τα σκοτωνει".
Στη διαρκεια της στρατιωτικης χουντας στο πρωτο τευχος του αριστερου περιοδικου "ΝΕΟΙ ΣΤΟΧΟΙ" δημοσιευτηκε μια μεταφραση του ιστορικου αρθρου "ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ" της Rosa Luxemburg, που ειχε πρωτοδημοσιευθει στο περιοδικο "Die Neue
Zeit" στις 14 Μαΐου του 1902, με αφορμη την ιδεολογικη διαμαχη για τη σοσιαλδημοκρατια, που ακολουθησε την οπορτουνιστικη αποφαση του Γενικου Συμβουλιου
του Βελγικου Εργατικου Κομματος να λυσει στην κορυφωση της τη γενικη απεργια των Βελγων εργατων, που χτυπηθηκε απο τις στρατιωτικες δυναμεις της Καθολικης Κυβερνησης.
Σε ενα απο τα τευχη του περιοδικου "ΝΕΟΙ ΣΤΟΧΟΙ" ειχα δημοσιευσει τοτε με το ψευδωνυμο Μαρκος Ρωσιδης ενα αρθρο για την αστικη δικτατορια και την αστικη δημοκρατια, θεωρωντας τη δευτερη ως ενα εναλλακτικο συμπληρωμα της πρωτης στην ασκηση της εξουσιας της αρχουσας ταξης, γιατι η δημοκρατια δεν ειναι πολιτευμα, αλλα ενα απο τα μεσα επιβολης της δικτατοριας του καπιταλισμου, οπως η επανασταση ειναι το μοναδικο μεσο της επιβολης της δικτατοριας του προλεταριατου.
Σημερα που στην Ελλαδα εχει ξεκληρισθει με τη βια καθε κοινωνικη προστασια, που οικοδομηθηκε πανω στις αρχες του Ευρωπαικου Διαφωτισμου και των ανθρωπινων δικαιωματων και η αστικη δημοκρατια εριξε το προσωπειο της νομιμοτητας, ανοιγοντας το δρομο της ανεξελεγκτης οικονομικης βιας, οι αποψεις της Rosa Luxemburg για τη βια της αστικης δημοκρατιας αποκτουν μια ξεχωριστη επικαιροτητα:
"Η βια, απο τοτε που εμφανιστηκε η "αστικη νομιμοτητα", ο κοινοβουλευτισμος, οχι μοναχα δεν επαψε να παιζει εναν ιστορικο ρολο, αλλα ειναι και σημερα επισης, οπως και σε ολες τις προηγουμενες εποχες, η βαση της κυριαρχης πολιτικης ταξης.
Το καπιταλιστικο κρατος στο συνολο του βασιζεται
στη βια.
Κοντολογης, ο,τι παρουσιαζεται στα ματια μας για αστικη νομιμοτητα δεν ειναι τιποτε αλλο, παρα η βια
της κυριαρχης ταξης ανυψωμενη εκ των προτερων σ' επιτακτικο κανονα.
Απο τη στιγμη που οι διαφορες
πραξεις βιας καθοριστηκαν σαν υποχρεωτικος κανονας, το πραγμα αντικαθρεπτιζεται απο την αναποδη στο κεφαλι των αστων νομομαθων, καθως και στο κεφαλι των οπορτουνιστων σοσιαλιστων: η "εννομος" ταξη παρουσιαζεται σαν ενα ανεξαρτητο δημιουργημα της
"δικαιοσυνης" και η βια του
κρατους σα μια απλη της συνεπεια, σα μια "κυρωση" των νομων.
Στην πραγματικοτητα η αστικη
νομιμοτητα (και ο κοινοβουλευτισμος σα νομιμοτητα εν τω γιγνεσθαι) ειναι ισα-ισα μια ορισμενη μορφη, που παιρνει η πολιτικη βια της αστικης ταξης, της βιας που παλι φυτρωνει πανω στο οικονομικο εδαφος της
καπιταλιστικης εκμεταλλευσης".
Η λεγομενη αστικη δημοκρατια, που στην πραγματικοτητα, ειναι ενας μηχανισμος αμυνας του ταξικου "Εγω" της αστικης ταξης, απο πολιτευμα ισορροπιας, κατα την προσωπικη μου αποψη μεσο ισορροπιας, της παλης των ταξεων, που διασφαλιζει την ιδιοκτησια των μεσων παραγωγης και τα δικαιωματα της εκμεταλλευσης της αρχουσας ταξης σε μια λοβοτομημενη με χαντρες και καθρεπτακια κοινωνια, μεταμορφωνεται σε καθεστως αστικης βιας.
Η στρατιωτικη Απριλιανη δικτατορια του 1967 ηταν στην πραγματικοτητα μια πολιτικη δικτατορια.
Ηταν ενα καθεστως εκτακτης αναγκης, που απαλλοτριωσε, για ιδεολογικους κυριως λογους, μονο τα πολιτικα δικαιωματα και τις πολιτικες ελευθεριες, με εθνικες κυριως σκοπιμοτητες, οπως ο μεταεμφυλιακος ρεβανσισμος και συνεπειες, οπως η δηθεν προστασια απο το φαντασιακο απο το Βορρα κινδυνο και η κυπριακη τραγωδια.
Αυτο, λοιπον, το στρατιωτικο καθεστως της εκτακτης αναγκης, κατα το Νικο Πουλαντζα, δεν οδηγηθηκε στον εκφασισμο, αφου δεν ειχε ουτε τη συγκροτημενη ιδεολογικη βαση, ουτε αποπειραθηκε τη μαζικοποιηση της φασιστικης ιδεολογιας και πρακτικης.
Ακολουθησε απλα μια συντηρητικη "θεραπεια" βαζοντας τον "ασθενη", που κατα τη γνωμη του κινδυνευε απο την κομμουνιστικη ιδεολογια, στο γυψο, χωρις ταξικες, παρα μονο με ιδεολογικες και πολιτικες διακρισεις και ιδεοληψιες.
Η σημερινη οικονομικη δικτατορια ειναι ενα καθεστως εκτακτης αναγκης με πρωτογενες ταξικο περισσευμα φασισμου και ελλειψη ανθρωπιστικης νομιμοτητας.
Ειναι με απλουστερα λογια μια βαρβαρη επιθεση μιας ταξης εναντι των αλλων ταξεων.
Ειναι ενας καθαρος ταξικος πολεμος στο ιμπεριαλιστικο σταδιο του καπιταλισμου, το χρηματοπιστωτικο φασισμο, στο οποιο σταδιο η αρχουσα ταξη ειναι μια παρασιτικη ολιγομελης διεθνης σπειρα αδιστακτων εγκληματιων της εκμεταλλευσης, που δε λερωνει η ιδια τα χερια της με το αιμα των αθωων ταξικων θυματων της, αλλα αφηνει τη βρωμικη δουλεια της εκτελεσης στα λεγομενα θεσμικα οργανα του εθνικου μηχανισμου της βιας, του κρατους.
Με προσχημα παλι τη "σωτηρια", οχι ομως την ιδεολογικη ή την εθνικη, αλλα την ταξικη, ο χρηματοπιστωτικος καπιταλισμος καρφωσε με τη βια το νυστερι του στην καρδια της Ελληνικης κοινωνιας, μεταφεροντας το βαρος των αδιεξοδων του ιμπεριαλιστικου σταδιου του καπιταλισμου στις πλατες του λαου, μαζικοποιωντας την εκμεταλλευση και μη δισταζοντας να επιβαλλει ακομα και την επαχθεστερη μορφη βιας, τη φασιστικη βιολογικη βια, απομονωνοντας, ουσιαστικα, το μεγαλυτερο κομματι της κοινωνιας απο τα στοιχειωδη βιολογικα (τροφη), ανθρωπιστικα (πχ περιθαλψη, παιδεια, ψυχαγωγια) και κοινωνικα δικαιωματα και ανακες (πχ εργασια, ιδιοκτησια), που ολα τους απολλοτριωθηκαν για τη διατηρηση των προνομιων ενος μη παραγωγικου συστηματος εκμεταλλευσης, του συστηματος του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου.
Ενος καπιταλισμου που οικειοποιηθηκε τον παραγωγικο πλουτο αποδεκατιζοντας την παραδοσιακη παραγωγικη βαση και εκμεταλλευση και κυριως καταστρεφοντας το ανθρωπινο δυναμικο, ως εμπορικο πλεονασμα μιας φασιστικης κοινωνικης σκοπιμοτητας, προς οφελος της παρασιτικης χρηματοπιστωτικης ταξης και τελικο αποτελεσμα την αδιεξοδη εξαντληση της αναπαραγωγης των πορων του πλουτου, που οδηγησε στην ασφυξια του ιδιου του χρηματοπιστωτικου συστηματος της εκμεταλλευσης.
Ο ανθρωπος και τα ανθρωπινα δικαιωματα εγιναν αναλωσιμο υλικο της αποπληρωμης του δημοσιου χρεους, αφου πρωτα οι δημιουργοι του εξαγνιστηκαν ως σωτηρες και τα θυματα ενοχοποιηθηκαν στον παραλογισμο της συλλογικης ευθυνης, που εκφραστηκε, εξαλλου, απο το δογμα της Παγκαλου Μεγαλοχαρης Μεταπολιτευτικης Πολιτικης Θεοτητας με τη φραση "μαζι τα φαγαμε".
Η παροιμιωδης κοινωνικη αναλγησια μπροστα στη συντριβη των στοιχειωδων ατομικων δικαιωματων, πχ της εργασιας, οχι μονο ως μεσου επιβιωσης της ατομικης υπαρξης, αλλα και ως μηχανισμου διατηρησης του συστηματος της εκμεταλλευσης, επιστρατευει κενους παρηγορητικους λογους.
Καθημερινα γινομαστε μαρτυρες ενος αλλοθικου μοτιβου υψιστης πολιτικης βλακειας και υποκρισιας, πως δηθεν δεν κινδυνευουν να χασουν την εργασια τους οσοι εχουν προσληφθει με τις διαδικασιες του ΑΣΕΠ, που στην πραγματικοτητα αποτελει μια ομολογια αποδοχης ενος ταξικου και κοινωνικου Δαρβινισμου.
Το ΑΣΕΠ το ειχα χαρακτηρισει καποτε ως μηχανισμο επαγγελματικης, κατα συνεπεια και κοινωνικης καθαρσης με ναζιστικα χαρακτηριστικα, γιατι χρεος μιας ανθρωπιστικης κοινωνιας δεν ειναι η διασφαλιση της επικυριαρχιας των αξιων, αλλα η επιβιωση των αναξιων.
Ετσι, λοιπον, η κυρια διακριση αναμεσα στην πολιτικη δικτατορια των συνταγματαρχων και την οικονομικη χουντα των τραπεζοφασιστων ειναι ο φασισμος, που ειναι χαρακτηριστικο του σημερινου καθεστωτος της εκτακτης αναγκης, το οποιο απο τριετιας αποκαλεσα χρηματοπιστωτικο φασισμο ή τραπεζοφασισμο, ως εκτελεστικων βραχιονων της καπιταλιστικης βαρβαροτητας και με κυριο κοινο τους χαρακτηριστικο τη στρατολογηση των εκτελεστων απο την ιδια δεξαμενη πολιτικης σκεψης, αυτης που κληρονομησε στην μεταεμφυλιακη Ελλαδα η φαρα, η σαρα και η μαρα των δοσιλογων, των ταγματασφαλιτων και των γερμανοτσολιαδων.
Εξαλλου, οι πολιτικες εξοριες της στρατιωτικης χουντας ηταν χωροι ιδεολογικης "αναψυχης" και σανατορια "ανανηψης" απο την "ασθενεια" του κομμουνισμου, μπροστα στα κρεματορια και τους θαλαμους των αεριων της σημερινης οικονομικης χουντας.
Η μυθολογια της αστικης τρομοκρατιας την περιοδο της στρατιωτικης δικτατοριας ηταν πως ο Κομμουνισμος απειλουσε την ατομικη ιδιοκτησια, αυτη που σημερα οχι απλα απειληθηκε, αλλα λεηλατηθηκε απο την πραγματικοτητα του υπαρκτου χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου.
Ο Κομμουνισμος τοτε απειλουσε φαντασιακα τον παραγωγικο καπιταλισμο, ενω η ανακατανομη του πλουτου και η μεταθεση του σε εξωχωριες απο το χρηματοπιστωτικο συστημα της εκμεταλλευσης τοποθετησεις, οπως η ακινητη ιδιοκτησια, απειλησαν πραγματικα σημερα τον παρασιτικο χρηματοπιστωτικο καπιταλισμο.
Ο μυθος του εξωχωριου απο το χρηματοπιστωτικο συστημα παραδεισου επρεπε να καταρρευσει και να συντριβει.
Ετσι, χτυπηθηκαν τα "ιερα και τα οσια":
1. της ατομικης ιδιοκτησιας, κυριως της ακινητης μεσω της βιαιης επαχθους φορολογιας, η οποια ακινητη ιδιοκτησια στερει πορους απο το συστημα του υπαρκτου χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου, το τραπεζικο συστημα, αλλα και της κινητης μεσω της βιαιης με διαφορα τεχνασματα κλοπης της (πχ απομειωση, κοινως κουρεμα, των ομολογων, υποχρεωτικη συμμετοχη των καταθετων στη σωτηρια των υπο χρεοκοπια τραπεζων, που οταν αυτες κερδοσκοπουσαν οι καταθετες ηταν απλως πελατες και θυματα της κερδοσκοπιας) και
2. των επενδυσεων στη γνωση και τις επαγγελματικες δεξιοτητες με την κοινωνικη βαρβαροτητα της ανεργειας, της δραματικης μειωσης της αμοιβης της εργασιας και των απολυσεων, που η εναρξη τους στο δημοσιο τομεα απο τους καθηγητες της δευτεροβαθμιας τεχνικης και επαγγελματικης εκπαιδευσης εχει και εναν συμβολικο χαρακτηρα:
Τον ευτελισμο καθε πνευματικης αξιας μπροστα στην αξια του χρηματος.
Την απομειωση καθε ηθικης αξιας μπροστα στην αξια του κερδους.
Το μηδενισμο καθε αξιας επαγγελματικης δεξιοτητας μπροστα στην αξια της ταξικης εκμεταλλευσης.
Την αποδομηση καθε κοινωνικης αξιας και κεφαλαιακου ανθρωπιστικου πορου μπροστα στην αξια της παντοδυναμιας του χρηματοπιστωτικου κεφαλαιου.
Η εργασια απο κοινωνικο δικαιωμα για τρεις και πλεον αιωνες εγινε ανταγωνιστικο προνομιο των εχθρων της χυδαιοτερης μορφης του καπιταλισμου, της οποιας μορφης τα μανεκεν του τραπεζοφασισμου παρελαυνουν στις πασαρελες της haute couture (υψηλης ραπτικης) του οικου μοδας της φασιστικης πολιτικης, του υπουργειου των οικονομικων.
Και μονο το επισκοπικο ψυχογραφημμα τους δεν αφηνει καμμια αμφιβολια για την αντικοινωνικη διαστροφη τους.
Θυμαμαι πως στη διαρκεια της στρατιωτικης χουντας ειχε κατασκηνωσει στη σκεψη μου ως ευφυολογημα η αποψη του Georges Clemenceau, που καταξιωνε παραδειγματικα το μουσικο μου Εγω, πως "η στρατιωτικη δικαιοσυνη εχει τοση σχεση με το Δικαιο, οση σχεση εχει η στρατιωτικη μουσικη με τη μουσικη".
Σημερα η φαντασια μου αδυνατει να ανοσιουργησει σε ενα αναλογο ευφυολογημα, γιατι τοτε η στρατιωτικη βια ηταν μια καρικατουρα της πολιτικης τραγωδιας, που ουσιαστικα τη διακωμωδουσε, ενω σημερα η οικονομικη βια ειναι μια τραγωδια της καρικατουρας του καπιταλιστικου φασισμου, που στην πραγματικοτητα τον τραγικοποιει.
YΓ.
Υστερα απο περιπου 420 αντιμνημονιακα σχολια και αρθρα, ειναι η δευτερη φορα που μπαινω στον πειρασμο να διακοψω, εστω και προσωρινα, χωρις να ειμαι σε θεση να προμηνυσω την επαληθευση ή διαψευση του ελληνικου εθιμου "ουδεν μονιμοτερον του προσωρινου", τη δημοσιευση τους, γιατι κινδυνευω να γινω ενας μικρος συγγραφεας και κατα τον Stephane Mallarmé "ο μεγαλος συγγραφεας φαινεται απο τον αριθμο των σελιδων που δεν εχει δημοσιευσει".
Λυπαμαι, ομως, που δεν μπορεσα να ειμαι συνεπης με τις δημοσιευσεις των μουσικων αναλυσεων που υποσχεθηκα.
Η διακοπη των δημοσιευσεων των μουσικων αναλυσεων δεν εχει να κανει με τις επιρροες που δεχτηκα απο την αποψη του Stephane Mallarmé, που προανεφερα, να αυξησω δηλαδη τις σελιδες που δεν θα εχω δημοσιευσει για να γινω μεγαλος συγγραφεας, αλλα οφειλεται σε τεχνικους λογους, αφου η ιστοσελιδα δεν μπορουσε να φιλοξενησει τον μεγαλο ογκο των δεδομενων, που απαιτουσαν οι εικονες των μουσικων παραδειγματων.
Και μουσικες αναλυσεις χωρις μουσικα παραδειγματα δεν γινονται.
Ελπιζω οι νεοτεροι να κανουν οσα δεν μπορεσαμε, δεν θελησαμε ή δεν προφτασαμε εμεις οι αναξιοι παλαιοτεροι, που το μονο που μπορουμε πια να προσφερουμε ειναι να "τους διδαξουμε τη γαληνη" (Σεφερης), αυτη που δεν αξιωθηκαμε εμεις στη ζωη μας.
Γεννηθηκαμε στην μεταεμφυλιακη Ελλαδα, αναμεσα στα αποβρασματα των δοσιλογων και των ταγματασφαλιτων.
Βιωσαμε την πλανη των "δημοκρατιων" της βιας, της νοθειας και της αποστασιας, την εθνικη σωτηρια της στρατιωτικης δικτατοριας και την απατη της μεταπολιτευτικης "δημοκρατιας", που οικοδομηθηκε με τα παλια υλικα, απο τους αρχιμαστορες της βιας, της νοθειας και της αποστασιας, με μονο "μοντερνισμο" το ψευτοσοσιαλισμο.
Στη συνεχεια οι νομοι του Mendel της κληρονομικης δημοκρατιας λειτουργησαν αλανθαστα μεχρι τη σημερινη μεσηλικιωση της σωτηριας της οικονομικης τυραννιας.
Η αποφαση του φιλου μου Μαρκου, αναμεσα στο φρικτο τελος και τη φρικη χωρις τελος, να επιλεξει στις 4 Ιουλιου του 2013 το πρωτο, δειχνει τη δυστυχια μιας γενιας, που για εκεινον, οπως και για πολλους αλλους, ο χρονος σταματησε τη δεκαετια του '60, μια και πανω στο τραπεζι του τα βιβλια, με τα οποια φαινεται πως περασε τις τελευταιες μερες της ζωης του, ηταν βιβλια αυτης της δεκαετιας, μιας δεκαετιας επαναστατικων οραματων και προσδοκιων, που ζησαμε στην Ελλαδα και την Ευρωπη με αποκορυφωμα τον Παρισινο Μαη του '68, χωρις διεξοδο και τελος, γιατι, οπως φαινεται, δεν ημασταν ρεαλιστες στην αναζητηση του αδυνατου, παρα το οτι γνωριζαμε, αλλα δεν ειχαμε, ισως, τη δυναμη να κανουμε πραξη το συνθημα: "Soyez réalistes, demandez l'impossible*".
* "Να ειστε ρεαλιστες, απαιτηστε το αδυνατο".
Συνθημα του Παρισινου Μαη του '68.
"Ωσπερ το ευθυ ευθεος ου δειται, ουτως ουδε το δικαιον δικαιου" (οπως το ισιο δεν χρειαζεται χαρακα, ετσι και το δικαιο δεν απαιτει τη δικαιοσυνη) (Επικτητος)
H μνημονιακη "δημοκρατια" παρακαμπτει ακομα και τη δικαιοσυνη, στερωντας απο τους πολιτες το ανθρωπιστικο και συνταγματικο δικαιωμα της δικαστικης συνδρομης και προστασιας απο τις αποφασεις της εκτελεστικης εξουσιας.
Ετσι, η οικονομικη χουντα θα μπορει να αρπαζει τις περιουσιες των πολιτων χωρις δικαστικη αποφαση και προστασια, συμφωνα με το νεοτουρκικοευρωπαικο δογμα της φορολογικης απομειωσης της ατομικης ιδιοκτησιας, κατα το προτυπο του Varlık Vergisi (Βαρλικ Βεργκισι), επαχθους κεφαλαιακου φορου που επιβληθηκε το 1942 στην Τουρκια για την εξοντωση των Ελληνων, των Εβραιων και των Αρμενιων απο τον πρωθυπουργο της Şükrü Saracoğlu, που τον γραφω με τουρκικους χαρακτηρες για να τιμησω δεοντως ενα φορολογικο "ηρωα" - προτυπο των σημερινων ραγιαδων της οικονομικης χουντας.
Η περιθωριοποιηση αυτη της δικαιοσυνης σημερα, θα διευκολυνει την τιμωρια αυριο, που θα γινει με τα "ισοδυναμα" μετρα, χωρις δηλαδη δικαστικες αποφασεις και προστασια των ενοχων των εγκληματων της "σωτηριας".
Ο Εngels στο εργο του "Anti-Diring" εγραψε, πως η βια εχει εναν επαναστατικο ρολο στην ιστορια, γιατι αποτελει, συμφωνα με τα λεγομενα του Marx, τη μαμη καθε παλιας κοινωνιας, που εγκυμονει μια καινουργια, ενω ταυτοχρονα ειναι το μεσο της συντριβης των αποστεωμενων πολιτικων μορφων".
Σημερα η τερατογενεση του οικονομικου φασισμου ειναι αποτελεσμα μιας βιαιης εμβρυουλκιας του ιμπεριαλιστικου σταδιου του καπιταλισμου, του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου και ευχομαι αυριο να μην ακολουθησει η Καισαρικη τομη του τερατος.
Σιγουρο ειναι, ομως, πως θα αναπολουμε ολο και περισσοτερο τα λογια του Δημοσθενη "δει εν μεν τοις οπλοις φοβερους, εν δε τοις δικαστηριοις φιλανθρωπους ειναι" (οι ανθρωποι στον πολεμο πρεπει να προκαλουν φοβο, ενω στα δικαστηρια να ειναι φιλανθρωποι), γιατι η τρομοκρατια του οικονομικου φονταμενταλισμου της χωρας μας δεν υστερει, για να μη χρησιμοποιησω την καταφαση και πω υπερτερει, σε βαρβαροτητα και ανθρωπιστικο ελλειμμα απο αυτη του θρησκευτικου φονταμενταλισμου.
Τον τελευταιο μισο αιωνα η χωρα μας, ως χωρα του Ξενιου Δια, φιλοξενησε δυο καθεστωτα εκτακτης αναγκης, την επταχρονη στρατιωτικη δικτατορια (1967 - 1974) και τη σημερινη οικονομικη τυραννια.
Η οικονομικη δικτατορια "γιορταζοντας" σημερα τα μισα χρονια της επταχρονης στρατιωτικης δικτατοριας, δινει μια επετειακη ευκαιρια καποιων συλλογισμων και συγκρισεων, μια και τα θυματα της, παρα τη μιση ηλικια της, ειναι πολλαπλασια της στρατιωτικης και οι μεθοδοι της εκτελεσης τους επαχθεστερες, που δικαιωνουν την αποψη του Sartre, πως "ο φασισμος δεν οριζεται απο τον αριθμο των θυματων, αλλα απο τον τροπο που τα σκοτωνει".
Στη διαρκεια της στρατιωτικης χουντας στο πρωτο τευχος του αριστερου περιοδικου "ΝΕΟΙ ΣΤΟΧΟΙ" δημοσιευτηκε μια μεταφραση του ιστορικου αρθρου "ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ" της Rosa Luxemburg, που ειχε πρωτοδημοσιευθει στο περιοδικο "Die Neue
Zeit" στις 14 Μαΐου του 1902, με αφορμη την ιδεολογικη διαμαχη για τη σοσιαλδημοκρατια, που ακολουθησε την οπορτουνιστικη αποφαση του Γενικου Συμβουλιου
του Βελγικου Εργατικου Κομματος να λυσει στην κορυφωση της τη γενικη απεργια των Βελγων εργατων, που χτυπηθηκε απο τις στρατιωτικες δυναμεις της Καθολικης Κυβερνησης.
Σε ενα απο τα τευχη του περιοδικου "ΝΕΟΙ ΣΤΟΧΟΙ" ειχα δημοσιευσει τοτε με το ψευδωνυμο Μαρκος Ρωσιδης ενα αρθρο για την αστικη δικτατορια και την αστικη δημοκρατια, θεωρωντας τη δευτερη ως ενα εναλλακτικο συμπληρωμα της πρωτης στην ασκηση της εξουσιας της αρχουσας ταξης, γιατι η δημοκρατια δεν ειναι πολιτευμα, αλλα ενα απο τα μεσα επιβολης της δικτατοριας του καπιταλισμου, οπως η επανασταση ειναι το μοναδικο μεσο της επιβολης της δικτατοριας του προλεταριατου.
Σημερα που στην Ελλαδα εχει ξεκληρισθει με τη βια καθε κοινωνικη προστασια, που οικοδομηθηκε πανω στις αρχες του Ευρωπαικου Διαφωτισμου και των ανθρωπινων δικαιωματων και η αστικη δημοκρατια εριξε το προσωπειο της νομιμοτητας, ανοιγοντας το δρομο της ανεξελεγκτης οικονομικης βιας, οι αποψεις της Rosa Luxemburg για τη βια της αστικης δημοκρατιας αποκτουν μια ξεχωριστη επικαιροτητα:
"Η βια, απο τοτε που εμφανιστηκε η "αστικη νομιμοτητα", ο κοινοβουλευτισμος, οχι μοναχα δεν επαψε να παιζει εναν ιστορικο ρολο, αλλα ειναι και σημερα επισης, οπως και σε ολες τις προηγουμενες εποχες, η βαση της κυριαρχης πολιτικης ταξης.
Το καπιταλιστικο κρατος στο συνολο του βασιζεται
στη βια.
Κοντολογης, ο,τι παρουσιαζεται στα ματια μας για αστικη νομιμοτητα δεν ειναι τιποτε αλλο, παρα η βια
της κυριαρχης ταξης ανυψωμενη εκ των προτερων σ' επιτακτικο κανονα.
Απο τη στιγμη που οι διαφορες
πραξεις βιας καθοριστηκαν σαν υποχρεωτικος κανονας, το πραγμα αντικαθρεπτιζεται απο την αναποδη στο κεφαλι των αστων νομομαθων, καθως και στο κεφαλι των οπορτουνιστων σοσιαλιστων: η "εννομος" ταξη παρουσιαζεται σαν ενα ανεξαρτητο δημιουργημα της
"δικαιοσυνης" και η βια του
κρατους σα μια απλη της συνεπεια, σα μια "κυρωση" των νομων.
Στην πραγματικοτητα η αστικη
νομιμοτητα (και ο κοινοβουλευτισμος σα νομιμοτητα εν τω γιγνεσθαι) ειναι ισα-ισα μια ορισμενη μορφη, που παιρνει η πολιτικη βια της αστικης ταξης, της βιας που παλι φυτρωνει πανω στο οικονομικο εδαφος της
καπιταλιστικης εκμεταλλευσης".
Η λεγομενη αστικη δημοκρατια, που στην πραγματικοτητα, ειναι ενας μηχανισμος αμυνας του ταξικου "Εγω" της αστικης ταξης, απο πολιτευμα ισορροπιας, κατα την προσωπικη μου αποψη μεσο ισορροπιας, της παλης των ταξεων, που διασφαλιζει την ιδιοκτησια των μεσων παραγωγης και τα δικαιωματα της εκμεταλλευσης της αρχουσας ταξης σε μια λοβοτομημενη με χαντρες και καθρεπτακια κοινωνια, μεταμορφωνεται σε καθεστως αστικης βιας.
Η στρατιωτικη Απριλιανη δικτατορια του 1967 ηταν στην πραγματικοτητα μια πολιτικη δικτατορια.
Ηταν ενα καθεστως εκτακτης αναγκης, που απαλλοτριωσε, για ιδεολογικους κυριως λογους, μονο τα πολιτικα δικαιωματα και τις πολιτικες ελευθεριες, με εθνικες κυριως σκοπιμοτητες, οπως ο μεταεμφυλιακος ρεβανσισμος και συνεπειες, οπως η δηθεν προστασια απο το φαντασιακο απο το Βορρα κινδυνο και η κυπριακη τραγωδια.
Αυτο, λοιπον, το στρατιωτικο καθεστως της εκτακτης αναγκης, κατα το Νικο Πουλαντζα, δεν οδηγηθηκε στον εκφασισμο, αφου δεν ειχε ουτε τη συγκροτημενη ιδεολογικη βαση, ουτε αποπειραθηκε τη μαζικοποιηση της φασιστικης ιδεολογιας και πρακτικης.
Ακολουθησε απλα μια συντηρητικη "θεραπεια" βαζοντας τον "ασθενη", που κατα τη γνωμη του κινδυνευε απο την κομμουνιστικη ιδεολογια, στο γυψο, χωρις ταξικες, παρα μονο με ιδεολογικες και πολιτικες διακρισεις και ιδεοληψιες.
Η σημερινη οικονομικη δικτατορια ειναι ενα καθεστως εκτακτης αναγκης με πρωτογενες ταξικο περισσευμα φασισμου και ελλειψη ανθρωπιστικης νομιμοτητας.
Ειναι με απλουστερα λογια μια βαρβαρη επιθεση μιας ταξης εναντι των αλλων ταξεων.
Ειναι ενας καθαρος ταξικος πολεμος στο ιμπεριαλιστικο σταδιο του καπιταλισμου, το χρηματοπιστωτικο φασισμο, στο οποιο σταδιο η αρχουσα ταξη ειναι μια παρασιτικη ολιγομελης διεθνης σπειρα αδιστακτων εγκληματιων της εκμεταλλευσης, που δε λερωνει η ιδια τα χερια της με το αιμα των αθωων ταξικων θυματων της, αλλα αφηνει τη βρωμικη δουλεια της εκτελεσης στα λεγομενα θεσμικα οργανα του εθνικου μηχανισμου της βιας, του κρατους.
Με προσχημα παλι τη "σωτηρια", οχι ομως την ιδεολογικη ή την εθνικη, αλλα την ταξικη, ο χρηματοπιστωτικος καπιταλισμος καρφωσε με τη βια το νυστερι του στην καρδια της Ελληνικης κοινωνιας, μεταφεροντας το βαρος των αδιεξοδων του ιμπεριαλιστικου σταδιου του καπιταλισμου στις πλατες του λαου, μαζικοποιωντας την εκμεταλλευση και μη δισταζοντας να επιβαλλει ακομα και την επαχθεστερη μορφη βιας, τη φασιστικη βιολογικη βια, απομονωνοντας, ουσιαστικα, το μεγαλυτερο κομματι της κοινωνιας απο τα στοιχειωδη βιολογικα (τροφη), ανθρωπιστικα (πχ περιθαλψη, παιδεια, ψυχαγωγια) και κοινωνικα δικαιωματα και ανακες (πχ εργασια, ιδιοκτησια), που ολα τους απολλοτριωθηκαν για τη διατηρηση των προνομιων ενος μη παραγωγικου συστηματος εκμεταλλευσης, του συστηματος του χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου.
Ενος καπιταλισμου που οικειοποιηθηκε τον παραγωγικο πλουτο αποδεκατιζοντας την παραδοσιακη παραγωγικη βαση και εκμεταλλευση και κυριως καταστρεφοντας το ανθρωπινο δυναμικο, ως εμπορικο πλεονασμα μιας φασιστικης κοινωνικης σκοπιμοτητας, προς οφελος της παρασιτικης χρηματοπιστωτικης ταξης και τελικο αποτελεσμα την αδιεξοδη εξαντληση της αναπαραγωγης των πορων του πλουτου, που οδηγησε στην ασφυξια του ιδιου του χρηματοπιστωτικου συστηματος της εκμεταλλευσης.
Ο ανθρωπος και τα ανθρωπινα δικαιωματα εγιναν αναλωσιμο υλικο της αποπληρωμης του δημοσιου χρεους, αφου πρωτα οι δημιουργοι του εξαγνιστηκαν ως σωτηρες και τα θυματα ενοχοποιηθηκαν στον παραλογισμο της συλλογικης ευθυνης, που εκφραστηκε, εξαλλου, απο το δογμα της Παγκαλου Μεγαλοχαρης Μεταπολιτευτικης Πολιτικης Θεοτητας με τη φραση "μαζι τα φαγαμε".
Η παροιμιωδης κοινωνικη αναλγησια μπροστα στη συντριβη των στοιχειωδων ατομικων δικαιωματων, πχ της εργασιας, οχι μονο ως μεσου επιβιωσης της ατομικης υπαρξης, αλλα και ως μηχανισμου διατηρησης του συστηματος της εκμεταλλευσης, επιστρατευει κενους παρηγορητικους λογους.
Καθημερινα γινομαστε μαρτυρες ενος αλλοθικου μοτιβου υψιστης πολιτικης βλακειας και υποκρισιας, πως δηθεν δεν κινδυνευουν να χασουν την εργασια τους οσοι εχουν προσληφθει με τις διαδικασιες του ΑΣΕΠ, που στην πραγματικοτητα αποτελει μια ομολογια αποδοχης ενος ταξικου και κοινωνικου Δαρβινισμου.
Το ΑΣΕΠ το ειχα χαρακτηρισει καποτε ως μηχανισμο επαγγελματικης, κατα συνεπεια και κοινωνικης καθαρσης με ναζιστικα χαρακτηριστικα, γιατι χρεος μιας ανθρωπιστικης κοινωνιας δεν ειναι η διασφαλιση της επικυριαρχιας των αξιων, αλλα η επιβιωση των αναξιων.
Ετσι, λοιπον, η κυρια διακριση αναμεσα στην πολιτικη δικτατορια των συνταγματαρχων και την οικονομικη χουντα των τραπεζοφασιστων ειναι ο φασισμος, που ειναι χαρακτηριστικο του σημερινου καθεστωτος της εκτακτης αναγκης, το οποιο απο τριετιας αποκαλεσα χρηματοπιστωτικο φασισμο ή τραπεζοφασισμο, ως εκτελεστικων βραχιονων της καπιταλιστικης βαρβαροτητας και με κυριο κοινο τους χαρακτηριστικο τη στρατολογηση των εκτελεστων απο την ιδια δεξαμενη πολιτικης σκεψης, αυτης που κληρονομησε στην μεταεμφυλιακη Ελλαδα η φαρα, η σαρα και η μαρα των δοσιλογων, των ταγματασφαλιτων και των γερμανοτσολιαδων.
Εξαλλου, οι πολιτικες εξοριες της στρατιωτικης χουντας ηταν χωροι ιδεολογικης "αναψυχης" και σανατορια "ανανηψης" απο την "ασθενεια" του κομμουνισμου, μπροστα στα κρεματορια και τους θαλαμους των αεριων της σημερινης οικονομικης χουντας.
Η μυθολογια της αστικης τρομοκρατιας την περιοδο της στρατιωτικης δικτατοριας ηταν πως ο Κομμουνισμος απειλουσε την ατομικη ιδιοκτησια, αυτη που σημερα οχι απλα απειληθηκε, αλλα λεηλατηθηκε απο την πραγματικοτητα του υπαρκτου χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου.
Ο Κομμουνισμος τοτε απειλουσε φαντασιακα τον παραγωγικο καπιταλισμο, ενω η ανακατανομη του πλουτου και η μεταθεση του σε εξωχωριες απο το χρηματοπιστωτικο συστημα της εκμεταλλευσης τοποθετησεις, οπως η ακινητη ιδιοκτησια, απειλησαν πραγματικα σημερα τον παρασιτικο χρηματοπιστωτικο καπιταλισμο.
Ο μυθος του εξωχωριου απο το χρηματοπιστωτικο συστημα παραδεισου επρεπε να καταρρευσει και να συντριβει.
Ετσι, χτυπηθηκαν τα "ιερα και τα οσια":
1. της ατομικης ιδιοκτησιας, κυριως της ακινητης μεσω της βιαιης επαχθους φορολογιας, η οποια ακινητη ιδιοκτησια στερει πορους απο το συστημα του υπαρκτου χρηματοπιστωτικου καπιταλισμου, το τραπεζικο συστημα, αλλα και της κινητης μεσω της βιαιης με διαφορα τεχνασματα κλοπης της (πχ απομειωση, κοινως κουρεμα, των ομολογων, υποχρεωτικη συμμετοχη των καταθετων στη σωτηρια των υπο χρεοκοπια τραπεζων, που οταν αυτες κερδοσκοπουσαν οι καταθετες ηταν απλως πελατες και θυματα της κερδοσκοπιας) και
2. των επενδυσεων στη γνωση και τις επαγγελματικες δεξιοτητες με την κοινωνικη βαρβαροτητα της ανεργειας, της δραματικης μειωσης της αμοιβης της εργασιας και των απολυσεων, που η εναρξη τους στο δημοσιο τομεα απο τους καθηγητες της δευτεροβαθμιας τεχνικης και επαγγελματικης εκπαιδευσης εχει και εναν συμβολικο χαρακτηρα:
Τον ευτελισμο καθε πνευματικης αξιας μπροστα στην αξια του χρηματος.
Την απομειωση καθε ηθικης αξιας μπροστα στην αξια του κερδους.
Το μηδενισμο καθε αξιας επαγγελματικης δεξιοτητας μπροστα στην αξια της ταξικης εκμεταλλευσης.
Την αποδομηση καθε κοινωνικης αξιας και κεφαλαιακου ανθρωπιστικου πορου μπροστα στην αξια της παντοδυναμιας του χρηματοπιστωτικου κεφαλαιου.
Η εργασια απο κοινωνικο δικαιωμα για τρεις και πλεον αιωνες εγινε ανταγωνιστικο προνομιο των εχθρων της χυδαιοτερης μορφης του καπιταλισμου, της οποιας μορφης τα μανεκεν του τραπεζοφασισμου παρελαυνουν στις πασαρελες της haute couture (υψηλης ραπτικης) του οικου μοδας της φασιστικης πολιτικης, του υπουργειου των οικονομικων.
Και μονο το επισκοπικο ψυχογραφημμα τους δεν αφηνει καμμια αμφιβολια για την αντικοινωνικη διαστροφη τους.
Θυμαμαι πως στη διαρκεια της στρατιωτικης χουντας ειχε κατασκηνωσει στη σκεψη μου ως ευφυολογημα η αποψη του Georges Clemenceau, που καταξιωνε παραδειγματικα το μουσικο μου Εγω, πως "η στρατιωτικη δικαιοσυνη εχει τοση σχεση με το Δικαιο, οση σχεση εχει η στρατιωτικη μουσικη με τη μουσικη".
Σημερα η φαντασια μου αδυνατει να ανοσιουργησει σε ενα αναλογο ευφυολογημα, γιατι τοτε η στρατιωτικη βια ηταν μια καρικατουρα της πολιτικης τραγωδιας, που ουσιαστικα τη διακωμωδουσε, ενω σημερα η οικονομικη βια ειναι μια τραγωδια της καρικατουρας του καπιταλιστικου φασισμου, που στην πραγματικοτητα τον τραγικοποιει.
YΓ.
Υστερα απο περιπου 420 αντιμνημονιακα σχολια και αρθρα, ειναι η δευτερη φορα που μπαινω στον πειρασμο να διακοψω, εστω και προσωρινα, χωρις να ειμαι σε θεση να προμηνυσω την επαληθευση ή διαψευση του ελληνικου εθιμου "ουδεν μονιμοτερον του προσωρινου", τη δημοσιευση τους, γιατι κινδυνευω να γινω ενας μικρος συγγραφεας και κατα τον Stephane Mallarmé "ο μεγαλος συγγραφεας φαινεται απο τον αριθμο των σελιδων που δεν εχει δημοσιευσει".
Λυπαμαι, ομως, που δεν μπορεσα να ειμαι συνεπης με τις δημοσιευσεις των μουσικων αναλυσεων που υποσχεθηκα.
Η διακοπη των δημοσιευσεων των μουσικων αναλυσεων δεν εχει να κανει με τις επιρροες που δεχτηκα απο την αποψη του Stephane Mallarmé, που προανεφερα, να αυξησω δηλαδη τις σελιδες που δεν θα εχω δημοσιευσει για να γινω μεγαλος συγγραφεας, αλλα οφειλεται σε τεχνικους λογους, αφου η ιστοσελιδα δεν μπορουσε να φιλοξενησει τον μεγαλο ογκο των δεδομενων, που απαιτουσαν οι εικονες των μουσικων παραδειγματων.
Και μουσικες αναλυσεις χωρις μουσικα παραδειγματα δεν γινονται.
Ελπιζω οι νεοτεροι να κανουν οσα δεν μπορεσαμε, δεν θελησαμε ή δεν προφτασαμε εμεις οι αναξιοι παλαιοτεροι, που το μονο που μπορουμε πια να προσφερουμε ειναι να "τους διδαξουμε τη γαληνη" (Σεφερης), αυτη που δεν αξιωθηκαμε εμεις στη ζωη μας.
Γεννηθηκαμε στην μεταεμφυλιακη Ελλαδα, αναμεσα στα αποβρασματα των δοσιλογων και των ταγματασφαλιτων.
Βιωσαμε την πλανη των "δημοκρατιων" της βιας, της νοθειας και της αποστασιας, την εθνικη σωτηρια της στρατιωτικης δικτατοριας και την απατη της μεταπολιτευτικης "δημοκρατιας", που οικοδομηθηκε με τα παλια υλικα, απο τους αρχιμαστορες της βιας, της νοθειας και της αποστασιας, με μονο "μοντερνισμο" το ψευτοσοσιαλισμο.
Στη συνεχεια οι νομοι του Mendel της κληρονομικης δημοκρατιας λειτουργησαν αλανθαστα μεχρι τη σημερινη μεσηλικιωση της σωτηριας της οικονομικης τυραννιας.
Η αποφαση του φιλου μου Μαρκου, αναμεσα στο φρικτο τελος και τη φρικη χωρις τελος, να επιλεξει στις 4 Ιουλιου του 2013 το πρωτο, δειχνει τη δυστυχια μιας γενιας, που για εκεινον, οπως και για πολλους αλλους, ο χρονος σταματησε τη δεκαετια του '60, μια και πανω στο τραπεζι του τα βιβλια, με τα οποια φαινεται πως περασε τις τελευταιες μερες της ζωης του, ηταν βιβλια αυτης της δεκαετιας, μιας δεκαετιας επαναστατικων οραματων και προσδοκιων, που ζησαμε στην Ελλαδα και την Ευρωπη με αποκορυφωμα τον Παρισινο Μαη του '68, χωρις διεξοδο και τελος, γιατι, οπως φαινεται, δεν ημασταν ρεαλιστες στην αναζητηση του αδυνατου, παρα το οτι γνωριζαμε, αλλα δεν ειχαμε, ισως, τη δυναμη να κανουμε πραξη το συνθημα: "Soyez réalistes, demandez l'impossible*".
* "Να ειστε ρεαλιστες, απαιτηστε το αδυνατο".
Συνθημα του Παρισινου Μαη του '68.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου