ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟ
Ο Μαρκος εδωσε τελος στη ζωη του.
Δεν μπορεσε να αντεξει το οικονομικο αδιεξοδο του χρηματοπιστωτικου φασισμου, αλλα περισσοτερο δεν μπορεσε να συμβιβαστει με την ηθικη και πολιτικη του βαρβαροτητα, αυτη που το καθε ενοχο και φοβικο ανθρωπαριο του θεατρου των πολιτικων σκιων χαρακτηριζει ως "σωτηρια" για να ξεπλυνει τα στιγματα των ενοχων του, εχοντας μαλιστα τη μακαβρια απαιτηση, για να διαπιστωθουν, συμφωνα με το νομο, τα αιτια του θανατου του, να μεταφερθει το πτωμα του με ιδια μεσα, αυτα που δεν διεθετε για την επιβιωση του, απο τον τοπο του θανατου στο νεκροτομειο και για να επιτραπει η ταφη να βρεθουν και να επιλυθουν ολες εκεινες οι συναρτησεις και εξαρτησεις των μιγαδικων (φανταστικων) αριθμων (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, κλπ), που καταγραφουν τη γελοιοτητα και την αθλιοτητα μιας εφιαλτικης κοινωνιας της ανεχειας, της ανοχης και της πολιτικης βλακειας.
Μαρκο, τι εμεινε απο εκεινα τα παιδικα ονειρα στο Ε Γυμνασιο Αρρενων της Θεσσαλονικης και απο τις περιπλανησεις μας στη Δυση και την Ανατολη, που ρομαντικοι νεοι τοτε οραματιζομασταν τη ψευδαισθηση της δημοκρατιας, αλλα ευτυχως γρηγορα, μετα τον Παρισινο Μαη, ανακαλυψαμε την αναγκαιοτητα της δικτατοριας του προλεταριατου;
Μαρκο, σιγουρα εμεινε κατι, που δυστυχως με το χαμο σου λιγοστεψε και κινδυνευει να χαθει μεσα στην ασημαντοτητα μου.
Ειναι η μοναχικοτητα και η μοναδικοτητα μιας ιδεολογιας, που μας αφηνε παντα εξω απο καθε συστημα εξουσιας, ωστε κι αν ακομα η ιδεολογια μας αυτη γινοταν συστημα ή μερος του συστηματος της εξουσιας, εμεις δεν θα ειμασταν μεσα, αλλα εξω και απεναντι απο αυτο.
Εμεινε, ακομα, και μια τρελα, οπως τοτε στη διαρκεια της στρατιωτικης χουντας, που προκειμενου να τυπωσουμε αντιστασιακες προκηρυξεις, αθεοι οντες, γιναμε μελη μιας θρησκευτικης οργανωσης για να χρησιμοποιησουμε τον πολυγραφο της, γιατι τοτε η κατοχη πολυγραφου, για οσους σημερα δεν το γνωριζουν, ηταν προνομιο μονο των "συμμορφωμενων" και "νομοταγων" πολιτων.
Μαρκο, ηξερες πως δεν πιστευω στη μετα το θανατο ζωη, οχι μονο απο τις ιδεολογικες μου πεποιθησεις, αλλα και απο την ιατρικη μου ενασχοληση, που δεν μου επιτρεπει να συγχεω τον υπαρκτο κοσμο των αμινοξεων με τον ανυπαρκτο των θρησκειων, οπως ηξερα κι εγω πως δεν πιστευες κι εσυ σ' αυτου του ειδους τις ψευδαισθησεις, οχι παλι μονο απο τις ιδεολογικες σου πεποιθησεις, αλλα και απο το αστροφυσικο σου παθος, που δεν σου επετρεπε να προσεγγισεις μεταφυσικα παρα μονο επιστημονικα τη διαστολη του διαστημικου απειρου, που καποιοι αλλοι ονομαζουν "θεο", γι' αυτο, οπως πληροφορηθηκα απο τις αστυνομικες αρχες, μου εμπιστευτηκες με γραπτο μηνυμα την επιθυμια σου να φροντισω για τη διαθεση του πτωματος σου στις υπηρεσιες της επιστημης.
Ομως, Μαρκο, το παθος σου για την επιστημονικη αληθεια δεν σου αφησε να δεις την τραγικη πλανη, πως οι κατακτησεις της επιστημης δεν ειναι και κατακτησεις των κατακτημενων, αλλα των κατακτητων.
Μαρκο, πριν απο καιρο, οταν απουσιαζα απο τη Θεσσαλονικη, μου τηλεφωνησες για να μου πεις πως ειχες πεντε μερες να φας, παραλειποντας, ομως, να μου θυμισεις τα λογια του Δημοκριτου με τον οποιο συμβαδισες στα βηματα της ατομικης επιστημης "ζην ουκ αξιος, οτω μηδεις εστι χρηστος φιλος".
Αραγε πριν το θανατο σου, που απουσιαζα στο εξωτερικο, ησουν παλι πεινασμενος;
Απο τη νεκροτομη του πτωματος σου περιμενω μονο αυτη την απαντηση, για να αποδωσω στη συνειδηση μου τις ευθυνες και το χρεος, που της αναλογουν, απεναντι στο συγχρονο ευρωπαικο κεκτημενο, την ΠΕΙΝΑ.
Μαρκο, αν κατα λαθος συναντησεις, περα απο τα ορια της φοβικης εγκοσμιοτητας, τους μεγαλους μας δασκαλους, ξερεις καλα ποιους εννοω, πες τους πως βιαστηκαν πολυ, οπως κι' εσυ, να μας αφησουν μονους στη βαρβαροτητα του ιμπεριαλισμου, που αυτοι οραματιστηκαν ως προφητες και εμεις βιωνουμε τραυματικα σημερα ως θυματα και
"Δειλοι, μοιραιοι κι αβουλοι
ανταμα
προσμενουμε, ισως, καποιο θαμα" (Κωστας Βαρναλης).
Παρασκευη 5 Ιουλιου 2013
Ο Μαρκος εδωσε τελος στη ζωη του.
Δεν μπορεσε να αντεξει το οικονομικο αδιεξοδο του χρηματοπιστωτικου φασισμου, αλλα περισσοτερο δεν μπορεσε να συμβιβαστει με την ηθικη και πολιτικη του βαρβαροτητα, αυτη που το καθε ενοχο και φοβικο ανθρωπαριο του θεατρου των πολιτικων σκιων χαρακτηριζει ως "σωτηρια" για να ξεπλυνει τα στιγματα των ενοχων του, εχοντας μαλιστα τη μακαβρια απαιτηση, για να διαπιστωθουν, συμφωνα με το νομο, τα αιτια του θανατου του, να μεταφερθει το πτωμα του με ιδια μεσα, αυτα που δεν διεθετε για την επιβιωση του, απο τον τοπο του θανατου στο νεκροτομειο και για να επιτραπει η ταφη να βρεθουν και να επιλυθουν ολες εκεινες οι συναρτησεις και εξαρτησεις των μιγαδικων (φανταστικων) αριθμων (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, κλπ), που καταγραφουν τη γελοιοτητα και την αθλιοτητα μιας εφιαλτικης κοινωνιας της ανεχειας, της ανοχης και της πολιτικης βλακειας.
Μαρκο, τι εμεινε απο εκεινα τα παιδικα ονειρα στο Ε Γυμνασιο Αρρενων της Θεσσαλονικης και απο τις περιπλανησεις μας στη Δυση και την Ανατολη, που ρομαντικοι νεοι τοτε οραματιζομασταν τη ψευδαισθηση της δημοκρατιας, αλλα ευτυχως γρηγορα, μετα τον Παρισινο Μαη, ανακαλυψαμε την αναγκαιοτητα της δικτατοριας του προλεταριατου;
Μαρκο, σιγουρα εμεινε κατι, που δυστυχως με το χαμο σου λιγοστεψε και κινδυνευει να χαθει μεσα στην ασημαντοτητα μου.
Ειναι η μοναχικοτητα και η μοναδικοτητα μιας ιδεολογιας, που μας αφηνε παντα εξω απο καθε συστημα εξουσιας, ωστε κι αν ακομα η ιδεολογια μας αυτη γινοταν συστημα ή μερος του συστηματος της εξουσιας, εμεις δεν θα ειμασταν μεσα, αλλα εξω και απεναντι απο αυτο.
Εμεινε, ακομα, και μια τρελα, οπως τοτε στη διαρκεια της στρατιωτικης χουντας, που προκειμενου να τυπωσουμε αντιστασιακες προκηρυξεις, αθεοι οντες, γιναμε μελη μιας θρησκευτικης οργανωσης για να χρησιμοποιησουμε τον πολυγραφο της, γιατι τοτε η κατοχη πολυγραφου, για οσους σημερα δεν το γνωριζουν, ηταν προνομιο μονο των "συμμορφωμενων" και "νομοταγων" πολιτων.
Μαρκο, ηξερες πως δεν πιστευω στη μετα το θανατο ζωη, οχι μονο απο τις ιδεολογικες μου πεποιθησεις, αλλα και απο την ιατρικη μου ενασχοληση, που δεν μου επιτρεπει να συγχεω τον υπαρκτο κοσμο των αμινοξεων με τον ανυπαρκτο των θρησκειων, οπως ηξερα κι εγω πως δεν πιστευες κι εσυ σ' αυτου του ειδους τις ψευδαισθησεις, οχι παλι μονο απο τις ιδεολογικες σου πεποιθησεις, αλλα και απο το αστροφυσικο σου παθος, που δεν σου επετρεπε να προσεγγισεις μεταφυσικα παρα μονο επιστημονικα τη διαστολη του διαστημικου απειρου, που καποιοι αλλοι ονομαζουν "θεο", γι' αυτο, οπως πληροφορηθηκα απο τις αστυνομικες αρχες, μου εμπιστευτηκες με γραπτο μηνυμα την επιθυμια σου να φροντισω για τη διαθεση του πτωματος σου στις υπηρεσιες της επιστημης.
Ομως, Μαρκο, το παθος σου για την επιστημονικη αληθεια δεν σου αφησε να δεις την τραγικη πλανη, πως οι κατακτησεις της επιστημης δεν ειναι και κατακτησεις των κατακτημενων, αλλα των κατακτητων.
Μαρκο, πριν απο καιρο, οταν απουσιαζα απο τη Θεσσαλονικη, μου τηλεφωνησες για να μου πεις πως ειχες πεντε μερες να φας, παραλειποντας, ομως, να μου θυμισεις τα λογια του Δημοκριτου με τον οποιο συμβαδισες στα βηματα της ατομικης επιστημης "ζην ουκ αξιος, οτω μηδεις εστι χρηστος φιλος".
Αραγε πριν το θανατο σου, που απουσιαζα στο εξωτερικο, ησουν παλι πεινασμενος;
Απο τη νεκροτομη του πτωματος σου περιμενω μονο αυτη την απαντηση, για να αποδωσω στη συνειδηση μου τις ευθυνες και το χρεος, που της αναλογουν, απεναντι στο συγχρονο ευρωπαικο κεκτημενο, την ΠΕΙΝΑ.
Μαρκο, αν κατα λαθος συναντησεις, περα απο τα ορια της φοβικης εγκοσμιοτητας, τους μεγαλους μας δασκαλους, ξερεις καλα ποιους εννοω, πες τους πως βιαστηκαν πολυ, οπως κι' εσυ, να μας αφησουν μονους στη βαρβαροτητα του ιμπεριαλισμου, που αυτοι οραματιστηκαν ως προφητες και εμεις βιωνουμε τραυματικα σημερα ως θυματα και
"Δειλοι, μοιραιοι κι αβουλοι
ανταμα
προσμενουμε, ισως, καποιο θαμα" (Κωστας Βαρναλης).
Παρασκευη 5 Ιουλιου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου